Απόστολος Σαραντίδης, Περί ταπεινώσεως και Σαρακοστής
Μες στην εαρινή ισημερία. Στην αρχή της Ανοίξεως. Στην πορεία προς το φως το κτιστό. Ανάβασις προς το Άκτιστο. Πόνος και θλίψις. Ιδρώτας και πτώσις και ανόρθωσις. Προνόμιο ανθρώπινο. Τιμή μεγίστη. Επτά εβδομάδες από την Απόκρεω. Έξι, μέχρι τη θριαμβευτική Του είσοδο. Κατόπιν Μεγάλη, πολύ μεγάλη Εβδομάς. Για όποιον καταλαβαίνει. Για όποιον μετέχει. Για όποιον αξιώνεται.
Ω, Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή! Με τη λιτή νηστευτή διατροφή και την εγκράτεια! Με τη σεμνή την παρουσία!
Μέσα στην αναγέννηση της φύσεως και στην ανάπλαση της χλωρίδας. Στην αφύπνιση του ζωικού βασιλείου. Στο λιώσιμο των χιόνων. Στην τήξη των παγετώνων. Στην αναθέρμανση των καρδιών.
Όλες οι περίοδοι μέσα στην ασφάλεια της Εκκλησίας, ξεχωριστές. Μα ετούτη, κάθε χρόνο και καλύτερη. Κάθε χρονιά σμιλεύει ψυχές. Καθάρει πάθη. Συμπορεύεται με Αγίους. Εγγίζει Παράδεισο. Με μία προϋπόθεση: Μετάνοια εν ταπεινώσει.
Δύσκολα πράγματα θα πει κανείς! Ίσως. Όταν γνωρίζεις βαθιά μέσα σου την πραγματική κατάσταση, πάει ευκολότερα. Γνωρίζουμε;
Παρεξηγημένη έννοια η ταπείνωση. Με την Μετάνοια, είναι καλύτερα. Το χωνεύει ο νους πιο καλά. Με την ταπείνωση όμως μπερδεύεται ο πιστός. Τα χάνει. Το Εγώ αντιστέκεται. Και για να αντισταθεί πρέπει να υπάρχει. Πώς να συντρίψεις τον εγωισμό, αν εκ των προτέρων θεωρείς ότι πας να αναμετρηθείς με ένα εγώ ανύπαρκτο ή τεράστιο; Σύγχυση. Δεν μπορείς να τα βάλεις με Πονηρότατο αν δεν αντιτάξεις απέναντί του την ύπαρξή σου. Στις πραγματικές της διαστάσεις όμως.
Το μέτρο, ο των πάντων κτίστης και Θεός και Άνθρωπος. Η σύγκριση μαζί Του, καταλυτική. Νιώθεις ότι δεν είσαι τίποτα γιατί κοντά Του είσαι το παν. Τι ευλογημένη…υπερηφάνεια να είμαι με τον Αρχηγό της Ζωής! Και πόσο κατηραμένη ανοησία να νομίζω ότι είμαι κάτι, μόνος;
Ποτέ δεν ήμουνα μόνος. Αυτεξούσιος ήμουν και ελεύθερος. Ιδού το μεγαλείο της ταπεινώσεως! Να νιώθω και να ζω την αλήθεια της ύπαρξής μου. Να μην πέφτω σε μηδενιστικά παραπήγματα που με κρατούν στον Άδη ούτε να είμαι ο επηρμένος θλιβερός μέρμηγκας που υψώνει τις κεραίες του για να φθάσει στο ρετιρέ της απωλείας, ο γελοιωδέστατος.
Ο ταπεινός, γνωρίζει τις δυνάμεις και τα περιθώριά του και πορεύεται ανάλογα αλλά ποτέ μόνος διότι δεν μπορεί να υπάρξει διαφορετικά η αληθής του φύσις. Ένας ρεαλιστής είναι και τίποτα παραπάνω. Χειρότερος πραγματιστής από τον ταπεινό, δεν υπάρχει! Άλλως παίζει θέατρο, σαν εκείνο το ψώνιο τον Φαρισαίο, που τα έβαλε με τον Τελώνη, ο απαράδεκτος!
Και δικαιώθηκε ο τελώνης, σαν τη χελώνα που πέρασε τον λαγό στο παραμυθιακό αγώνισμα. Η χελώνα, τίποτα παραπάνω δεν ήτανε από χελώνα. Το κουνέλι, ούτε που έβαλε το μυαλό να σκεφτεί μια στάλα! Κι ό,τι σκέφτηκε ήταν από βλακώδες έως φαιδρό. Λαγός – κουνέλι, λίγη σημασία έχει. Το ουσιώδες είναι ότι την πάτησε και τα αγωνίσματα αυτά είναι μη αναστρέψιμα. Αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος αυτός και γίνονταν νίκη θανάτου και επιστροφή εις το αρχαίον κάλλος ελεύθερα αλλά διαφορετικά, Θεάνθρωπος δεν θα υπήρχε λόγος να ενσαρκωθεί. Άλλος τρόπος λοιπόν σωτηρίας δεν υπάρχει διότι αν υπήρχε θα το γνωρίζαμε εξ αποκαλύψεως, όπως τα τόσα άλλα. Όλα για τον άνθρωπο!
Ρεαλισμός ταπεινωτικός και αυτεξούσιο και ελευθερία, πάνω στα ίχνη των προηγούμενων που άνοιξαν με αίμα και προσευχή και ομολογία τον δρόμο, πάει γραμμή για αιωνιότητα με τον Πλάστη. Θέωση χαριστική. Φύσις καινή και απαστράπτουσα.
Οι μηδέν έχοντες, να γίνονται οι τα πάντα κατέχοντες. Γλυκύτερο Μυστήριο σαρακοστιάτικα, δεν υπάρχει! Καλή Ανάσταση!