ΩΦΕΛΙΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ
‘’Το «από Θεού άρχεσθαι» είναι ορθόν και πρέπον, εφόσον απευθύνομαι προς υπηρέτας του Θεού…’’
Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου
Αδελφοί,
Δύο γιατροί, παιδίατροι και οι δυο, είχαν δύο ασθενείς της ίδιας ηλικίας και του αυτού φύλου. Στο ένα νοσοκομείο ο ένας και στο άλλο ακριβώς απέναντι νοσοκομείο ο άλλος. Μα ήρθε μέρα που τα παιδιά πλησίαζαν προς την έξοδό τους, όχι από τα ξέχωρα και ξεχωριστά για τις υπηρεσίες τους νοσοκομεία, αλλά κόντευαν σ’ αυτήν την μεγάλη έξοδο της ζωής δια του θανάτου που οδηγεί πού άλλου παρά στην άλλη ζωή, την μία και αληθινή ζωή.
Όμως τις σκέψεις αυτές τόσο οι ιατροί όσο και οι γονείς των ασθενών δεν τις είχαν κατά νου. Έτσι κι αλλιώς η ελπίδα πεθαίνει τελευταία όχι μόνο για τους ασθενείς που πολλές φορές δεν τα γνωρίζουν όλα, αλλά και για τους γονείς που κι αυτοί δεν ξέρουν όσα ξέρουν οι γιατροί. Βέβαια κι αυτοί, οι ιατροί, δεν τα ξέρουν όλα, όπως π.χ. το μεγάλο θέλημα Εκείνου που καλεί όχι μόνον ασθενείς αλλά και υγιείς ανθρώπους κάθε ηλικίας, Εκείνου που είναι Κύριος της Ζωής και του Θανάτου, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού! Όμως κι αυτές οι σκέψεις ας βγουν απ’ το μυαλό μας μιας και οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας δεν είναι πιστοί Χριστιανοί αλλά μοντέρνοι χριστιανοί.
Να λοιπόν τι έχει να μας πει ο ένας των ιατρών που ποτέ του δεν έχει αποσυνδέσει ασθενή του από το μηχάνημα του αναπνευστήρα αλλ’ όμως ομολογεί πως είναι υπέρ των μεταμοσχεύσεων ζωτικών οργάνων. Συζητάει με τους γονείς του παιδιού και τους υπόσχεται το συντομότερο να βρει συμβατό μόσχευμα. Η υπόθεση αυτή, λέγει στους γονείς, θα στοιχίσει περίπου… Εδώ καλύτερα να 'βγάλουμε' το αυτί μας, κι ας πάμε νοερά στο απέναντι νοσοκομείο.
Και εδώ η ίδια εικόνα, πιο επείγουσα και πιο πολύχρωμη. Η έρευνα σε νόμιμες αγορές για ζωτικά όργανα είχε προ ημερών αρχίσει και ο γιατρός συζητάει με τους γονείς για το ακριβές ποσό.
Αδελφοί, αν ήταν παραμύθι η ιστορία των μεταμοσχεύσεων θα λέγαμε στο τέλος-τέλος το «όλα καλά» ή το «και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», αλλά τώρα ας γράψουμε εμείς τον επίλογο της δικής μας ιστορίας με τούτα τα λόγια: Ο Θεός την ίδια ώρα και το αυτό στιγμιαίο λεπτό ανάπαυσε τους δούλους του εν ειρήνη!
Η ιστορία των δύο παιδιών αλλά και των δύο γιατρών σαν να τελειώνει εδώ εφόσον τα σχέδια των δεύτερων για τους πρώτους δεν πραγματοποιήθηκαν. Όμως η ιστορία των δύο επί δύο γονέων μόλις άρχισε και κάτι πρέπει να πούμε για τα ονόματα των παιδιών που έγιναν γέφυρες ζωής και θανάτου, θανάτου και ζωής.
Δηλαδή αγαπητοί μου, η μία οικογένεια έχτισε στο όνομα του νεκρού παιδιού της σπίτι και σύλλογο μαζί ώστε άλλο παιδί να μην πεθάνει την ώρα που ορίζει ο Θεός! Ας είναι για όσο χρόνο και οι ίδιοι θα είναι εν ζωή και δράση… Αυτή εξάλλου είναι η μία γέφυρα, γέφυρα ζωής για τον λήπτη και θανάτου για τον εξαπατημένο δότη!
Να και η άλλη οικογένεια που εν τέλει υποτάχθηκε στο θέλημα του Θεού, του Τριαδικού Θεού, του Αγίου Θεού και Κυρίου μας. Εδώ ας σταθούμε, έξω από τον θάλαμο του άλλου νοσοκομείου κι ας είναι η πόρτα του κλειστή. Να σταθούμε και να ακούσουμε τη μάνα και τον πατέρα του πρώην ζωντανού και νυν νεκρού, του δικαιοχαμένου παιδιού τους και νυν κεκοιμημένου, κι ας ανοίξουμε διάπλατα τα ώτα της καρδίας μας, μιας και πρόκειται περί δοξολογίας. Ακούστε:
«Μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ’ άρτι» (Αποκ.14,13),
Ο θάνατος των δικαίων είναι είσοδος στην ειρήνη του Θεού (Σολ.3,3),
«Μηδείς φοβείσθω θάνατον, ηλευθέρωσεν ημάς ο του Σωτήρος θάνατος. Έσβεσεν αυτόν, υπ’ αυτού κατεχόμενος. Εσκύλευσε τον Άδην ο κατελθών εις τον Άδην. Επίκρανεν αυτόν γευσάμενον της σαρκός αυτού» (Migne P.G.59,721),
«ο εγείρας τον Χριστόν εκ νεκρών ζωοποιήσει και τα θνητά σώματα ημών» (Ρωμ.8,11),
«Χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο… εντω Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται» (Α΄Κορ.15,20-23),
«Έρχεται ώρα και νυν εστιν, ότι οι νεκροί ακούσουσι της φωνής του Υιού του Θεού και οι ακούσαντες ζήσονται» (Ιωάν.5,25),
«ουκ έστιν ο Θεός νεκρών, αλλά ζώντων» (Μαρκ.12,27),
«ει δε απεθάνομεν συν Χριστώ, πιστεύομεν ότι συζήσομεν αυτώ, ειδότες ότι Χριστός εγερθείς εκ νεκρών ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ουκέτι κυριεύει» (Ρωμ.6,9). [1]
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, η ιστορία μας αυτή έχει ως επίλογο τα λόγια ενός θεολόγου - παιδαγωγού που φαίνεται πως στήριζε πνευματικά με τους λόγους του αυτήν την οικογένεια που τόσο μοιάζει με την δική σου και τη δική μου. Ας τον ακούσουμε όλοι μας, είτε ασθενείς είτε υγιείς, για ό,τι επιπλέον έχει να μας πει:
«Αντίθετα οι πολέμιοι του Θεού, οι αρνητές του Χριστού και οι «μη υπακούοντες τω ευαγγελίω… τίσουσιν όλεθρον αιώνιον από προσώπου Κυρίου και από της δόξης της ισχύος αυτού» (Β΄Θεσ.1,8), κι’ αυτό όχι από θεία εκδίκηση, αλλά από δική τους συνειδητή επιλογή. Δεν τους θανατώνει ο Θεός, αλλά οι ίδιοι καταδικάζουν και θανατώνουν τον εαυτό τους. Όταν εκείνοι γρυλλίζοντας «διακηρύττουν» το θάνατό τους, εμείς πανηγυρίζουμε το θάνατο του θανάτου μας και ψάλλουμε ακατάπαυτα κατά την λαμπροφόρο παννυχίδα της Αναστάσεως: «Θανάτου εορτάζωμεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν»!» (Λάμπρου Κ. Σκόντζου) [1]