Οι χρυσές λίρες
Οδεύοντας προς εκλογάς, τι να πούμε σήμερα καλοκαιριάτικα, να είναι κάπως ανάλαφρο; Μιλήσαμε κατά καιρούς για πνευματικά θέματα, μιλήσαμε για παραδείγματα, μιλήσαμε για ηγέτη, μιλήσαμε για αλληγορίες, μιλήσαμε για αποτείχιση και άλλα πολλά. Ας πούμε και κάτι χρυσό. Μαλαματένιο. Ας μιλήσουμε για αξία καθημερινή που περνά και χάνεται ή μάλλον χάνεται όταν το θέλουμε να χαθεί. Θα συνεχίσουμε με μια παραμυθένια υπόθεση.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι κάπου στο παρελθόν που δεν είναι και τόσο μακριά, μερικές δεκάδες χρόνια πριν, πίσω σε χρόνο μιας ή δύο γενεών, ένας καλός πατέρας, λίγο από τύχη, λίγο από διασυνδέσεις οικονομικές που είχε, λίγο από εξυπνάδα, μπαίνει σε ένα μοναδικό και αυτοτελές πρόγραμμα της Τράπεζας της Ελλάδος με ρήτρα και εγγύηση της Αγγλικής Κεντρικής Τράπεζας και τελικά σε ένα επικερδές πρόγραμμα – προσφορά – διαφήμιση για ολίγους, όχι όμως για τον εαυτό του. Το πρόγραμμα έτρεξε για ελάχιστα άτομα, ας πούμε δέκα σε όλον τον κόσμο, και ο ένας ήταν ο Έλληνας πατέρας για τον οποίον ομιλούμε και επωφελήθηκε. Οι άλλοι δεν μας ενδιαφέρουν.
Ο πατέρας αυτός επρόκειτο να αποκτήσει παιδί. Το φανταστικό πρόγραμμα περιλαμβάνει μια περίεργη πολύτιμη εφάπαξ εισφορά για το παιδί και μόνο πριν από τη γέννησή του, που μπορούσε να την εξαργυρώσει μόνο του, το ίδιο μετά, σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή της ζωής του. Τι έλεγε η σύναψη που υπέγραψε ο πατέρας; Η Τράπεζα, με την εγγύηση του ελληνικού αλλά κυρίως του αγγλικού κράτους, θα πίστωνε στο παιδί για κάθε ημέρα που θα ξημέρωνε για λογαριασμό του ο ήλιος, μία (1) χρυσή λίρα Αγγλίας. Αυτή, με τον Άγιο Γεώργιο από τη μια πλευρά και την κεφαλή του εκάστοτε βασιλέα της Αγγλίας από την άλλη, των 8 γραμμαρίων χρυσού και της τιμής της, που διαμορφώνεται κάθε εργάσιμη ημέρα με δελτίο τιμών της Τράπεζας της Ελλάδος. Καλά λεφτά! Πολύ καλά! Τα κομμάτια αυτά θα είναι διαθέσιμα στο ακέραιο όποτε ο ενδιαφερόμενος τα ζητήσει, αλλά αυτοπροσώπως από τον κεντρικό τραπεζίτη. Μόνο που από τη στιγμή που θα τα ζητήσει, θα του αποδοθούν μέχρι τον αριθμό της αντίστοιχης ημερομηνίας, και έκτοτε σταματά η μέτρηση και το πρόγραμμα, εκτός αν περιμένει ακόμα.
Συνεπώς, το παιδί είτε ως παιδί, είτε ως ενήλικας, μεσήλικας ή γέρων θα κουβαλά πάντοτε το δίλημμα, να εξαργυρώσει νωρίς τις ημέρες της ζωής του και να έχει ένα σεβαστό ποσό νέος, να περιμένει μια μέση ηλικία για να πάρει πολύ περισσότερα κομμάτια, σχεδόν τα διπλάσια και να έχει μια άνετη υπόλοιπη ζωή ή να ρισκάρει να γεράσει και να πάρει πολύ περισσότερα, τα τριπλά και παραπάνω αλλά τότε τι να τα κάνει;
Το δίλημμα περιλαμβάνει και ένα άλλο μέσα του. Μπορεί τα 10.000 κομμάτια που θα πάρει αν τα ζητήσει στα 28 του (τόσες ημέρες ζωής βγαίνουν τότε) να έχουν μεγαλύτερη αξία από τα 20.000 στα 55 του, αν η τιμή πέσει τότε κάτω από τα μισά. Πρόβλημα, μεγάλο πρόβλημα του έβαλε ο πατέρας από τη στιγμή που γεννήθηκε! Τι να κάνει; Στο μεταξύ, μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, ο φίλος μας θεωρητικά κερδίζει καθημερινά άλλη μία ολόκληρη χρυσή λίρα που για να τις πάρει όμως όλες μαζί πρέπει να διακόψει το πρόγραμμα αλλά αν το σταματήσει χάνει το δικαίωμα να αυξήσει την ποσότητα, όπως είπαμε.
Σαν τον τραπεζίτη αισθάνονταν του Μικρού Πρίγκηπα που μετρούσε σκυθρωπός τα αστέρια στον ουρανό και τα έκανε τάχα δικά του γράφοντας τον αριθμό τους σε ένα χαρτί αλλά ποτέ αστέρια δεν είχε. Δικοί του ήταν μόνο οι ψυχροί αριθμοί. Και εξεπλάγην ο Μικρός Πρίγκηπας και έφυγε από εκείνον τον κρύο πλανήτη, μονολογώντας ότι καλύτερα να έχει ένα λουλούδι του αγρού μαζί του, μια πραγματική δηλαδή αξία παρά το υποθετικό τεράστιο νούμερο στο χαρτί. Κάθε ημέρα λοιπόν και πλουσιότερος αλλά σε αριθμό. Στο μέτρημα όλα ήταν εγγλέζικα, της ακριβείας. Μέχρι και οι δίσεκτες ημέρες μετρούσαν. Τίποτα δεν ξέφευγε. Για παράδειγμα, για τον γράφοντα σήμερα 4/7/2019 ο ήλιος ανέτειλε 20.163 φορές. Χθες ήταν 20.162 ημερών και αύριο θα είναι 20.164. Τόσο απλά.
Αύριο; Είπαμε αύριο; Το πιάσαμε το υπονοούμενο! Για να πάει π.χ. να πάρει αύριο 20.164 χρυσές λίρες ή να περιμένει λίγο ακόμη να ανεβεί η τιμή ή να πάει δυο – τρία χρόνια αργότερα για να πάρει 21.000, και τέλος δεν έχει η αναβολή για μεγαλύτερο κέρδος, την ίδια ώρα που ζει οικονομικά πιεσμένα, πρέπει να είναι ζωντανός. Διότι η σύμβαση που υπέγραψε ο πατέρας δεν μεταβιβάζει το δικαίωμα σε κανέναν ούτε το κληροδοτεί σε κανέναν. Είναι αυστηρά προσωπικό. Πρέπει ο ίδιος να προσέλθει στον μεγάλο τραπεζίτη και να καταθέσει τις ημέρες του. Ενώπιος ενωπίω. Και κανένας δεν ξέρει πλην του Θεού αν είμαστε και αύριο εν ζωή. Ποντάρισμα δηλαδή στο άγνωστο με δόση ματαιοδοξίας.
Καλό το παραμύθι που σκαρφιστήκαμε και με έντονο ενδιαφέρον και συγκίνηση; Μπορεί. Ένα παιχνίδι που αν ίσχυε θεωρούμε ότι θα ήταν καλύτερο από τον τζόγο του τζόκερ ή του πρωτοχρονιάτικου λαχνού διότι ελέγχεται καθημερινά και την αποκλειστική ευθύνη για την τελική έκβαση την έχει το πρόσωπο με βάση τις προδιαγραφές που άλλος όμως έθεσε, από γεννησιμιού του. Αν ερωτούσαμε όμως τι έχει μεγαλύτερη αξία στην κάθε μέρα που περνά, μια μεταλλική ανοξείδωτη χρυσή λίρα ή η ψυχή με την οποία μας προίκισε ο Δημιουργός μας και είναι κατά Χάριν αθάνατη, η πλάστιγγα φυσικά γέρνει απείρως προς τη μεριά την ψυχοσωματική. Ας μη λησμονούμε ότι ο άνθρωπος με όλη του την ύπαρξη που δημιουργήθηκε, ψυχή και σώμα αδιαίρετα θα εισέλθει αναστημένος και ανακαινισμένος εις την Βασιλεία του Πατρός διά του Υιού εν Αγίω Πνεύματι, και πάλι ολόκληρος θα κολαστεί αιώνια.
Καλός κι ο χρυσός, πολύτιμα τα χαρακτηριστικά και οι ιδιότητές του, δίκαια από τα αρχαία χρόνια συγκαταλέγεται στον βασιλέα των πολύτιμων μετάλλων. Η κάθε ημέρα όμως που έρχεται και παρέρχεται δεν είναι τίποτα άλλο από μια χρυσή ευκαιρία να αποτινάξουμε διά των Αγίων Μυστηρίων την πτωτική αλλοτρίωση, ένα τέλειο δώρημα αναντικατάστατο, μα που δεν γνωρίζουμε πότε σταματά. Με άλλα λόγια, το κουβάρι της βιολογικής μας ζωής μαζεύεται ακόμη κι αν αποτελείται από χρυσό νήμα, και κανείς δεν γνωρίζει πότε τελειώνει.Κατόπιν, μετάβαση με τα όποια κέρδη μας αν υπάρχουν, με τα έργα και τις ημέρες μας, ενώπιον του αδέκαστου Κριτού εις τον οποίον θα δώσουμε αναλυτικό λογαριασμό για την αξιοποίηση και ομολογία ή μη, της κάθε ημέρας χωριστά. Δίκαιο.
Το πουγκί μας είναι φανερό ότι καθημερινά γεμίζει με άκτιστο φως ιλαρό, ασύγκριτα και άπειρα πολυτιμότερο από το ηλιακό, το οποίο ανακλά ο χρυσός και λάμπει. Αρκεί να είναι ανοικτή και καθαρή η καρδιά για να το δεχτεί. Διαφορετικά, περνούν οι μέρες σκοτεινά, βασανιστικά περιμένοντας να αυξηθεί ο αριθμός τους για να πάρει σύμφωνα με το παραμύθι αν ζήσει και το αποφασίσει, χρυσάφι ανάλογο των ημερών του, που δυστυχώς μόνο του δεν εξασφαλίζει καμία μα καμία σωτηρία.