«πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται».
του Αριστείδη Δασκαλάκη
Πολλές φορές ως λαός, ως έθνος, είμαστε υπερήφανοι για τα τέκνα του, τους εκπροσώπους του, τους πρεσβευτές της χώρας μας, σε άλλα έθνη ή στον ρου της παγκόσμιας ιστορίας.
Βέβαια προβληματισμό προκαλεί, τα κριτήρια που θέτουμε πολλές φορές, εν συνόλω ως λαός, αλλά και ατομικά ο καθένας ξεχωριστά.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, η μεγάλη δημοσιότητα, ο κοσμικός θαυμασμός, τα επιστημονικά, καλλιτεχνικά ή αθλητικά επιτεύγματα προσώπων με Ελληνική καταγωγή, ιθαγένεια ή υπηκοότητα, αποτελούν από μόνα τους κριτήρια τιμής κι ευγνωμοσύνης;
Εάν αυτή η δημοσιότητα και τα επιτεύγματα, δεν υμνούν, δεν προβάλλουν το Ελληνικό ιδεώδες και τις διηνεκείς κι αμετάβλητες αξίες της Ορθοδοξίας, τότε τι αξία έχουν;
Μάλλον αρνητική διαφήμιση προκαλούν και προσθέτουν επιπλέον φορτίο, στην αμαρτωλή πλάτη του εκσυγχρονισμένου Ελληνισμού.
Πρόσφατα δημοσιεύτηκε συνέντευξη απογοητευτική, (περίληψη) ενός διακεκριμένου Έλληνα επιστήμονα, του Δημητρίου Νανόπουλου, ο οποίος είναι γνωστός για τις αθεϊστικές του απόψεις. Τώρα, σε αυτή τη συνέντευξη οι απόψεις αυτές ήταν εμπλουτισμένες και προσαυξημένες επί το χείρον.
Ακούστηκαν τρομακτικές θεωρίες και ιδέες για το μέλλον της ανθρωπότητας. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν οι συγκεκριμένες ιδέες, αποτελούν προϊόν επιστημονικής παράνοιας ή διαστροφής ή μέρος ενός σατανικού σχεδίου για τη χειραγώγηση της ανθρωπότητας και την έλευση του αντιχρίστου. Ότι και να ‘ ναι, σίγουρα έβαλε το χέρι του, ο έξω από δω.
Ακούστηκε ένας νέος όρος, τρομακτικός και σκοτεινός.
Ο Μετάνθρωπος.
Δυστυχώς κε Νανόπουλε, οι επιστήμονες, μπορείτε να απαντήσετε μόνο σε ένα ερώτημα. Στο ΠΩΣ. Ποτέ δεν θα καταφέρει η επιστήμη και η φιλοσοφία (που τη γέννησε) να απαντήσει στο ΓΙΑΤΙ. Γιατί εδώ τώρα, μπαίνουμε στα χωράφια της θεολογίας. Στο χώρο όχι της μαθηματικής απόδειξης, των επιστημονικών θεωρημάτων, των πειραμάτων και της εξωτερικής – δια οφθαλμών – παρατήρησης. Μπαίνουμε στο χώρο του βιώματος.
Στο χώρο των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος.
Εκεί που ο ολιγομαθής (ως προς τη θύραθεν σοφία) Άγιος Πορφύριος, υπεδείκνυε σε ασθενείς θεραπείες, που ούτε σε πανεπιστήμια της Αμερικής δεν μπορούσαν να φανταστούν, που αποκάλυπτε σε επιστήμονες του κλάδου σας, λύσεις σε θέματα, που ούτε κατά διάνοια είχαν πλησιάσει, που έβρισκε υπόγειες πηγές ύδατος χωρίς επιστημονικές μεθόδους.
Εκεί που ο επίσης ολιγομαθής Άγιος Παϊσιος, συνομιλούσε με αλλοεθνείς στη γλώσσα τους (χωρίς να έχει κάποιο ηλεκτρονικό μεταφραστικό βοήθημα αναγνώρισης ομιλίας), που προέβλεψε γεγονότα σχετικά με το έθνος μας, που «διάβασε» τη ζωή πολλών προσκυνητών (χωρίς να προϊσταται κάποιας μυστικής υπηρεσίας που ανιχνεύει τη ζωή των ανθρώπων, μέσα απ’ τα κοινωνικά δίκτυα ή τους παρακολουθεί δορυφορικά σε κάθε λεπτό της ζωής τους ή εκμεταλλεύεται κάποια μυστική τεχνολογία εμφυτευμένων μικροτσίπ που διαβάζουν τη σκέψη – βέβαια τότε που συνέβησαν αυτά δεν υπήρχε τίποτα απ’ τα παραπάνω -) και τους στήριξε στα προβλήματά τους.
Δεν θέλω να επεκταθώ σε παραδείγματα αγίων γερόντων της Ορθοδοξίας μας. Η βιβλιογραφία είναι γεμάτη με αδιαμφισβήτητα γεγονότα, με επώνυμες μαρτυρίες προσώπων που ο χρόνος τα επιβεβαιώνει.
Οι επιστήμονες στην πορεία εξέλιξης της ανθρωπότητας δεν έκαναν τίποτα παραπάνω απ’ το να κατανοήσουν, να ξεκλειδώσουν τους φυσικούς νόμους – χάριτι Θεού – που διέπουν τη φυσική δημιουργία, οι οποίοι υπήρχαν εκ γενέσεως της ανθρωπότητας.
Εξέλιξαν τα ανθρώπινα υλικά, την τεχνολογία και την τεχνική, από τον πλούτο που ήδη υπήρχε στη γη. Ο άνθρωπος, δεν υπήρξε ποτέ στη ζωή του δημιουργός, με την έννοια του Θεού.
Απλώς μεταποίησε, τροποποίησε, μετασκεύασε τον πλούτο που του δώρισε ο Θεός. Και έγινε μεταπράτης.
Κάποιες φορές κατ’ ευδοκίαν, πολλές φορές και κατά παραχώρηση του Θεού.
Κε Νανόπουλε, λέτε ότι «στο μέλλον ο άνθρωπος δεν θα έχει ανάγκη να πιστεύει σε κάτι».
Αναρωτηθείτε, ψάξτε στα μύχια της ψυχής σας, εάν για κάποιο λόγο εσείς, έχετε ανάγκη στο να μην πιστεύετε πουθενά. Ή μάλλον να πιστεύετε στον εαυτό σας, στην επιστήμη, στις αποδείξεις.
Μήπως η επιστήμη ως αυτοσκοπός και όχι ως εργαλείο, κατάντησε μια κουρτίνα που μας κρύβει το πρόσωπο του Θεού;
Μήπως τώρα που νομίζει ο ταλαίπωρος άνθρωπος, ότι κυριάρχησε στη φυσική δημιουργία (ασχέτως αν οι πλημμύρες, οι τυφώνες, τα τσουνάμια, τα ηφαίστεια και οι σεισμοί εξαφανίζουν ολόκληρες πόλεις ή νησιά), πιστεύει ότι είναι άτρωτος και δεν χρειάζεται πια το Θεό;
H γνώση του κόσμου τελικά, αντί να οδηγεί στο θαυμασμό του έργου του Θεού και στην ευγνωμοσύνη μας προς τον Δημιουργό, οδηγεί στην ύβρη και τον εκτροχιασμό.
Νομίζω ότι ο μετάνθρωπος που περιγράφεται στη συνέντευξη, με το «πολύ μυαλό» (τόσο πολύ που εάν οι νοητικές του λειτουργίες υποβοηθούνται ηλεκτρονικά με βιοτσίπ, θα ελέγχεται από τρίτους διαχειριστές) είναι μια «ετέρα μορφή» του πτωτικού Αδάμ, που θέλει να φάει απ’ το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Να γίνουμε Θεοί στη θέση του Θεού.
Δηλαδή, η πορεία της επιστήμης οδηγεί πάλι τον άνθρωπο προς τα πίσω, απομακρύνοντάς τον απ’ τον Θεό.
Κι όταν ο Θεός ρωτήσει «Ἀδάμ ποῦ εἶ;» τι θα έχουμε να απαντήσουμε; Θα τα ρίξουμε όλα στην απρόσωπη επιστήμη;
Λέτε ότι στο μέλλον, «θα είμαστε ένα περίεργο μείγμα και ότι η κλειδαριά της εξέλιξης έχει παραβιαστεί». Συμφωνώ απολύτως. Είμαστε ένα μείγμα ενός αχάριστου όντος, με πολύ εγωισμό, υπερηφάνεια, ιδιοτέλεια, πόθο για την ύλη και την εξουσία, χωρίς ίχνος ταπείνωσης κι αναφοράς στο Θεό. Δεν είναι αυτό περίεργο, αφού πλαστήκαμε για κάτι άλλο; Είναι. Όσο περίεργο, ότι μας ανέχεται ακόμα ο Θεός.
Επίσης αναφέρατε ότι «είχαμε φτιαχτεί να τρώμε χαρούπια στα δέντρα». Θα κάνω μια μικρή διόρθωση. Έχουμε φτιαχτεί για να «τρώμε» ουράνιο άρτο στη Βασιλεία των ουρανών. Τώρα όμως φτάσαμε όντως να τρώμε τα ξυλοκέρατα του ασώτου υιού, όχι στα δέντρα, αλλά κυλισμένοι στο βούρκο της αμαρτίας.
Αλήθεια πιστεύετε πραγματικά ως επιστήμονας, ότι ο άνθρωπος θα «καταφέρει να ζει αιωνίως πάνω στη γη»; Αποτελεί αυτό επίσημη επιστημονική σας άποψη; Μήπως ξεφεύγετε απ’ τα «χωράφια» σας λίγο; Πόσο έπαρση ακόμα χωρεί στην επιστημονική κοινότητα, αν αυτό που λέτε αποτελεί προσδοκία;
Tέλος μιλάτε ότι ένα τίμημα στην εξέλιξη του ανθρώπου, θα είναι ότι «θα υπάρξει ψυχρότητα». Ότι θα «ελέγχουμε τα συναισθήματά μας καλύτερα». Μήπως να τα εξαλείψουμε τελείως; Μήπως να αναθέσουμε, αν αυτό εξυπηρετεί, τον έλεγχό τους σε επιστημονικά κέντρα; Δηλαδή να αναιρέσουμε το συναισθηματικό μας κόσμο, τις λειτουργίες του Νου, που σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, εδράζεται στην καρδιά και εξαιτίας του βρίσκουμε το Θεό;
Βλέποντας την τρομακτική περιγραφή σας περί μετανθρώπου, κατευθείαν φέρνω στο νου μου ένα στίχο απ’ τον επιτάφιο λόγο του Πλάτωνα, για το μαθητή του Σωκράτη Μενέξενο:«πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται».
O μετάνθρωπος ένας σκληρόκαρδος, χωρίς συναισθήματα άνθρωπος που όλα θα τα υπολογίζει με τη λογική (η οποία βεβαίως θα απορρίπτει το Θεό ), θα απωλέσει κάθε αρετή και θα αποτελέσει ένα άβουλο μεταλλαγμένο πρόβατο, στο κοπάδι της νέας τάξης πραγμάτων. Και βοσκός ο αντίχριστος.
Διαβάζοντας όμως και τη τελευταία φράση σας «θα ψηφίζουμε-αν υπάρχουν ακόμα ψήφοι-»αρχίζω να αντιλαμβάνομαι ότι είτε σκόπιμα, είτε ασυνείδητα, υπηρετείτε κάποιες διεστραμμένες δεξαμενές σκέψεις, που απεργάζονται τον παγκόσμιο έλεγχο των συνειδήσεων, της σκέψης, του μυαλού.
Ο μη γένοιτο !