ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Κ. ΣΑΡΑΝΤΙΔΗΣ: " (...) η προηγούμενη κυβέρνηση, πιστή στην ιδεολογική της ταύτιση με τα διεθνιστικά της πρότυπα που πιάνουν υπερβραχέα κινηματώδη ιδεολογήματα από Κούβα και πέρα στη Δύση και Βόρεια Κορέα στην Ανατολή, εξάλειψε και την τελευταία ιδέα αξιοκρατίας"

ΣΧΟΛΙΟ: ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΤΟ "ΑΥΓΟ" ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΚΟΤΑ Ή Η "ΚΟΤΑ" ΤΟ ΑΥΓΟ;
Αλλά κι αν δεν "έχουν ακούσει -οι αντιστόρητοι-για κληρωτούς άρχοντες στην αρχαία Αθήνα"!  οι μεταπατερικοί θεολόγοι του ΚΑΙΡΟΥ μας, τι λέτε;, δε πληροφόρησαν τους φίλους τους και εχθρούς του Ιησού Χριστού για ό,τι οι ίδιοι γνωρίζουν άριστα, π.χ. περί κληρωτών εκκλησιαστικών αρχόντων στην Αρχαία Εκκλησία; ή πάλι περί Αρχής και Ιερωσύνης (εμμ. Αρχιερωσύνης) του Αντιχρίστου ή και τα περί επιλογής προτεστάντη ιερέως, ο οποίος/α/ο γίνεται αυτόματα (ενν. με τη θέληση όλων των μελών της κοινότητας δια της επιθέσεως των χειρών αυτών) από λαϊκός ή λαϊκή ή σύντροφος ή συντρόφισσα σε Ιερέα ή Αρχιερέα ή Ιεράρχη; Τι λέτε;



Σημαιοφόροι

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Κ. ΣΑΡΑΝΤΙΔΗ

Αποφάσεις ανατροπής που στέκονται ακίνητες

Είναι κάποιες φορές που αναρωτιέσαι αν υπάρχει πραγματική σκοπιμότητα σε επίσημες υπουργικές αποφάσεις οι οποίες ανατρέπουν προηγούμενες προς το καλύτερο ή αν υπάρχει τόση άγνοια για ένα θέμα. Διότι εμφανίζεται κάποτε μια πρωτοβουλία η οποία δείχνει λογική, δημοκρατική και πως την επικροτούν πολλοί, εάν όμως εξεταστεί σε βάθος ή και στα ρηχά - τόσο εξόφθαλμο μπορεί να είναι το παράδοξο - διαπιστώνεται ότι όχι μόνο δεν έχει ανατρέψει τίποτα αλλά μοιάζει να ίσταται με έπαρση εις τα ίδια.  Ωσάν δορυφόρος που γυρνά σε τροχιά με τεράστια ταχύτητα  ίδια με της υδρογείου στο δοθέν γεωγραφικό πλάτος, συνεπώς ο παρατηρητής από κάτω φυσικό είναι να μη βλέπει καμία δορυφορική μετατόπιση αφού κι ο ίδιος και κάθε αντικείμενο γύρω του αλλάζει θέση με ίσα διαστήματα στη μονάδα του χρόνου. Και είναι λογικό ένας νέος υπουργός ή υφυπουργός να μη γνωρίζει ακόμη καλά ορισμένα θέματα. Από κει και πέρα όμως υφίσταται ένας ολόκληρος μηχανισμός, από Γενικό Γραμματέα μέχρι κλητήρα, μια δομή κρατική, που δύσκολα δικαιολογεί τη μη πληροφόρηση. Ή μήπως όχι;

            Για να γίνουμε σαφέστεροι, θα αναφερθούμε στην πρόσφατη εγκύκλιο που θα πάρει και νομική μορφή ΦΕΚ, του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων όπως λέγεται, για την Επιλογή σημαιοφόρων στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση που επαναφέρει την αριστεία. Είναι γνωστό ότι η προηγούμενη κυβέρνηση, πιστή στην ιδεολογική της ταύτιση με τα διεθνιστικά της πρότυπα που πιάνουν υπερβραχέα κινηματώδη ιδεολογήματα από Κούβα και πέρα στη Δύση και Βόρεια Κορέα στην Ανατολή, εξάλειψε και την τελευταία ιδέα αξιοκρατίας, την επιλογή σημαιοφόρων στο δημοτικό που γίνονταν στους μαθητές της Στ΄τάξης με βάση τον Έλεγχο των επιδόσεων στα μαθήματα της προηγούμενης, της Ε΄, και εισήγαγε τον τάχα και θεσμό της κλήρωσης. Ως εδώ ας πούμε, καλώς. Όλοι ίσοι μας είπαν ότι είμαστε, δηλαδή τρώμε το ίδιο, περπατάμε το ίδιο, γελάμε το ίδιο, σκεπτόμαστε ίδια, ντυνόμαστε ίδια, αγαπάμε τις ίδιες γυναίκες ή άντρες, διαβάζουμε τα ίδια, μας κόβει εξίσου! Τελοσπάντων έχουμε ατομικά δικαιώματα ριζωμένα σε διαφωτιστικά ευρωπαϊκά νάματα τύπου βρωμόγλωσσου Βολταίρου και μασονικού Ρουσώ, για να μην πούμε περισσότερους και λερώσουμε το ηλεκτρονικό ίχνος της ανάρτησης.

Από αυτόν τον ιστορικό υλισμό, σταλινικό, χιτλερικό, της σχολής του Σικάγου ή μαοϊκό - δεν έχει σημασία - στη βάση ίδιος κι απαράλλακτος είναι εδώ και δυόμισι αιώνες, κρίθηκε αναγκαίο να προσέρχονται οι μαθητές  για σημαιοφόροι, προς κλήρωση. Άπαντες. Άριστοι και μπούφοι. Ιθαγενείς και μη. Νόμιμοι και λαθραίοι. Ορθόδοξοι κι αντίχριστοι. Μη στάξει κανένα ανθρώπινο δικαίωμα και χάσει η υφήλιος αν ζυγιστεί και βγουν τα ανθρωπιστικά, λειψά!

Φέτος όμως, μια και δεν λέμε λέξη ακόμη για αντισυνταγματικά προγράμματα σπουδών επικίνδυνα για τον ψυχικό κόσμο των μαθητών – αλήθεια, αν ο ΕΦΕΤ βγάλει ένα γιαουρτάκι ότι έχει παραπάνω ουσίες κακές, τι θα γίνονταν από υπουργεία και συλλόγους γονέων, μέχρι και σωματεία με της γριάς το μαλλί; - θα επανέλθει λέει η αξιοκρατία και οι σημαιοφόροι δεν θα κληρώνονται – πάλι να πούμε μήπως έχουν ακούσει για κληρωτούς άρχοντες στην αρχαία Αθήνα;, αλλά εκεί είναι άλλη ιστορία ή καλύτερα είναι Ιστορία – και θα βγαίνει ο καλύτερος βαθμολογικά μαθητής.

Και αρχίζουν ήδη οι δάσκαλοι των τμημάτων να προσθέτουν και να διαιρούν και να βγάζουν κλασματικές μονάδες και κλασματικούς αριθμούς για να περάσει μπροστά και να φανεί ο καλύτερος. Μόνο που το κλάσμα για να εμφανιστεί πρέπει να είναι μέρος, και το όλον από πίσω. Έλα όμως που με τρόπο θαυμαστό βγαίνουν πάλι ακέραιοι! Εξηγούμεθα: δυστυχώς μη προσομοιωτική  στην ελληνική αξιολογική εκπαιδευτική πραγματικότητα είναι ότι στα ελληνικά σχολεία και κυρίως της πρωτοβάθμιας υπάρχουν…δύο κατηγορίες μαθητών: από τη μία οι πανέξυπνοι και προικισμένοι και από την άλλη οι αδύναμοι μαθησιακά! Μεταξύ των δύο αυτών διευρυμένων ομάδων το πρακτικό αξιολογικό κριτήριο εκάστοτε εκπαιδευτικού πιεζόμενο συνθλιπτικά από τον σύγχρονο κοινωνικό περίγυρο αδυνατεί να εκφραστεί διαφορετικά, με αποτέλεσμα το σύνολο σχεδόν της αριθμητικής βαθμολόγησης να βρίσκεται συγκεντρωμένο στον αριθμό Άριστα Δέκα «10»! Κάποιες φορές ίσως να φθάνει και στο Άριστα Εννέα «9». Μόνο που το εννέα στο ελληνικό σχολείο δεν είναι εννέα! Είναι δέκα πλην ένα (10-1)! Δεν υπάρχει όμως κανένα πρόβλημα! Μαθηματικώς, ισχύει.

Πάμε στην αξιολόγηση; Παίρνοντας πρακτικές και μεθόδους από τον χώρο των λεγόμενων θετικών επιστημών, υπάρχει σήμερα η άλογη τάση όλα γενικά τα μεγέθη, ακόμη ίσως και κάποιες κοινωνικές αξίες να αισθητοποιούνται με έναν αριθμό. Σφάλμα δηλαδή που συνήθως οδηγεί με ακρίβεια προς τη γελοιότητα. Έτσι και στο Δημοτικό σχολείο, θεωρείται «πολύ φυσικό» να συνδέεται για παράδειγμα το μάθημα της Ιστορίας με κάποιο νούμερο που φανερώνει το πόσο ανταποκρίνεται ο συγκεκριμένος μαθητής…γενικά, ειδικά και αόριστα στον μέσο όρο του προσδοκώμενου επιπέδου μάθησης που θέτει η κοινωνία ή η πολιτεία. Στη συνέχεια, δίδεται κατά διαστήματα ένας έλεγχος προόδου και εξάγεται κάποιος αριθμός ως Μέσος Όρος του συνολικού αριθμού μαθημάτων, ωσάν δηλαδή ισοπεδωτικά όλα τα μαθήματα να ισορροπούσαν με τον Μ.Ο. Ένα ουτοπικό δηλαδή νούμερο, που ουσιαστικά δεν διαφωτίζει καθόλου την πραγματική εικόνα.

Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε ότι ο Μ.Ο. προσδιορίζει την πραγματικότητα και όλα τα μαθήματα συμφωνούν στον έλεγχο με αυτόν π.χ. «Πολύ Καλά 8» σε όλα, το υποκειμενικό στοιχείο θα επανέλθει, λέγοντας ότι όλα τα μαθήματα δεν έχουν την ίδια βαρύτητα για όλους. Άρα για τον Θεολόγο τα Θρησκευτικά θα πρέπει να μετρήσουν περισσότερο, για τον Μαθηματικό τα Μαθηματικά, το πρωτεύον μάθημα του ενός είναι δευτερεύον για τον άλλον κ.ο.κ. Οι υποστηρικτές του «αντικειμενισμού» θα προσπαθήσουν να δώσουν λύση χρησιμοποιώντας ομαλοποιημένες διαδικασίες αξιολόγησης. Τα γνωστά τεστ αντιστοίχισης, σωστού – λάθους, πολλαπλών επιλογών κλπ. Έτσι, ο μαθητής για παράδειγμα που από τις 25 δραστηριότητες επιτύχει στις 15 θα έχει ένα ποσοστό επιτυχίας 60% λογικό και ξεκάθαρο! Μόνο που και οι 25 δραστηριότητες θα πρέπει να είναι ίσης αξίας και τέτοια ζυγαριά ακριβείας δεν έχει ακόμη εφευρεθεί! ; Ίσως αν ανακαλύπτονταν το βλακόμετρο!

Μα ακόμη και εάν  το επιτυγχάναμε – ένας έμπειρος δάσκαλος μπορεί σε αυτήν τη διαδικασία να ελαχιστοποιήσει τις αποκλίσεις – πώς θα αντιμετωπίζαμε αυτόν που φέρνει σε πέρας σωστά τη διαδικασία και επιλύει το πρόβλημα σε ελάχιστο χρόνο, από τον άλλον που τελειώνει αργότερα; Με τον ίδιον πάλι αριθμό; Ή αυτόν που έχει κλίση μικρότερη σε ένα μάθημα ενώ είναι αριστούχος στα υπόλοιπα και κατεβαίνει ο Μ.Ο. του; Τελικά ποιος αριθμός θα υπερισχύσει στη βαθμολογία σε ένα μάθημα από το σύνολο των γραπτών, προφορικών και άλλων δραστηριοτήτων και πώς αυτός θα εξαχθεί;

Εάν ένας ασθενής π.χ. εισέλθει στο νοσοκομείο με υψηλό πυρετό 39^ο C στις 21.00, δοθεί η κατάλληλη αγωγή, στις 04.00 της επομένης η θερμοκρασία του είναι 40^ο C, και στις 09.00 το πρωί 37^ο C, ποιος αφελής επιστήμονας θα κάνει την αυθαιρεσία να υπολογίσει τον πυρετό για όλο το χρονικό διάστημα στον Μ.Ο. των προηγούμενων αριθμών; Είναι φανερό ότι θα συνεκτιμήσει όλα τα στοιχεία για να βγάλει συμπέρασμα. Και μετά από την ίασή του ο ασθενής, θα επανέλθει ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα για επανεξέταση, πιθανόν διότι στην ιατρική βιβλιογραφία θα αναφέρεται κάποιο μεγάλο ή μικρό ποσοστό επιπλοκών για το συγκεκριμένο πρόβλημα. Εάν τώρα στην ανθρώπινη βιολογία υπάρχουν τέτοιες αποκλίσεις, ας αναλογιστεί κανείς στις πνευματικές διεργασίες πόσο ασταθή είναι τα πράγματα και κατά πόσο μπορούν να μετρηθούν με ένα απλό νούμερο νοητικές πράξεις.

Επανερχόμεθα στους σημαιοφόρους και παραστάτες. Ακόμη και με τις παραπάνω βλακωδέστατες διεργασίες που είναι θεωρητικά εν ισχύ, θα έβγαινε ένας μεικτός αριθμός με το κλασματικό μέρος του να δεικνύει τη διαφορά. Ένα φωτοφίνις να πούμε, για να παραδοθεί η σημαία. Αμ δε! Ποιος συνάδελφος που έχει Ε΄τάξη όταν βαθμολογεί στον έλεγχο δεν τρέμει το χέρι του; Υπάρχουν μαθητές με επιδόσεις του 20% και 30%; Σαφώς και υπάρχουν και μάλιστα πολλοί. Ποιος δάσκαλος πανελλαδικά έχει βαθμολογήσει με 2 ή με 3 στα 10 τον μαθητή του στο δημοτικό; Η κλίμακα όχι μόνο υπάρχει αλλά και είναι αναφαίρετο δικαίωμά του. Προκαλούμε πανελλαδικά συνάδελφο να βγει και να μας το πει. Ούτε για δείγμα! Ας τολμήσει έστω και ένας να το κάνει! Την επομένη ξέρει πολύ καλά τι τον περιμένει: Θα ξεσηκωθούν οι σύλλογοι γονέων διότι τα αγγελούδια τους δήθεν θα έχουν πάθει ψυχικά τραύματα, μέχρι και κανάλια θα καλέσουν, θα τον εγκαλέσει «εις την τάξιν» ο διευθυντής του, ότι  έχει προκλητική απόκλιση από τους άλλους συναδέλφους του, με άλλα λόγια «χαλά την πιάτσα», θα τον καλέσει συμβουλευτικά ο Διευθυντής Εκπαίδευσης να επανέλθει εις το…ψέμα, κι αν δεν πειθαρχήσει θα αρχίσουν ξαφνικά να τρέχουν τα πειθαρχικά για άλλους λόγους βέβαια. Ξαφνικά θα βρεθεί με παραπτώματα από το πουθενά και στο τέλος θα απομακρυνθεί στην καλύτερη περίπτωση ως βλαμμένος! Κι όποιος νομίζει ότι υπερβάλλουμε, όχι μόνο δεν υπερβάλλουμε αλλά και τα ζήσαμε κι αυτά και άλλα και δεν τα ξεχνάμε.

Ή οι μαθητές που προέρχονται από μετεγγραφές και ξαφνικά καλείται ο δάσκαλος να ενσωματώσει αξιολόγηση διαφορετική συναδέλφου του, που διαφοροποιεί τον Μ.Ο. σε σχέση με τους άλλους. Προβλήματα που ούτε καν περνά από το μυαλό όσων νομοθετούν εξ ύψους και εκ του ασφαλούς  και δεν έχουν πατήσει ποτέ σε αίθουσα διδασκαλίας. Ούτε σε πρόσφατη φωτογραφία φτάνει η εμπειρία τους!

«Μη στάξει του γαϊδάρου η ουρά» λέει η παροιμία και νομίζουμε τώρα ότι  γίνεται κατανοητό γιατί τόση ανακούφιση επήλθε στους κλάδους της Πρωτοβάθμιας όταν πρόπερσι καταργήθηκε η λεγόμενη αριστεία και τι ανησυχία υπάρχει πάλι. Και οι έξω απ’ τον χορό νόμισαν ότι αδικήθηκαν τα παιδιά τότε. Όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο, κλήρωση και τότε, κλήρωση και την τελευταία διετία. Τότε, για τους γνωστούς λόγους, οι αριστούχοι έπεφταν σύννεφο! Ευφυΐες βρε παιδί μου! Η μισή τάξη και βάλε. Και μοιραία πήγαιναν ένα τσούρμο για κλήρωση. Ε, μετά διά νόμου πήγαιναν όλοι. Μικρή διαφορά. Τώρα λέει, θα πηγαίνει πάλι με βαθμολογία. Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη. Και η σημαία; Με κλήρωση είναι καλύτερα; Όχι. Τότε; Πραγματική αριστεία δίχως νούμερα. Πώς; Ζητούμενο. Τώρα; Διάνοιες οι μισοί και πάνω! Ποιος θα τολμήσει να το πάει παρακάτω; Τσούρμο και πάλι στο γραφείο του διευθυντή για κλήρωση! Τι άλλαξε; Η αλλοπρόσαλλη προσπάθεια της πολιτείας να πλασάρει δικαιοσύνη και αποκατάσταση εκεί που όσοι τουλάχιστον τα ζουν γνωρίζουν ότι είναι μία από τα ίδια και απαράλλακτα.