Επιστολή του Πειραιώς Σεραφείμ προς την ΔΙΣ της Εκκλησίας της Ελλάδος για το μάθημα των Θρησκευτικών.
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν
Ἐν Πειραιεῖ τῇ 20ῃ Νοεμβρίου 2019
Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς ἀπέστειλε πρός τήν ΔΙΣ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τήν κάτωθι ἐπιστολήν περί τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190
185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ
Email: impireos@hotmail.com
Τηλ. Κέντρο 210 4514833
Fax 210 4518476
Ἀριθμ. Πρωτ. 837 ᾿Εν Πειραιεῖ τῇ 15ῃ Νοεμβρίου 2019
Πρός Τήν
Ἱεράν Σύνοδον
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
ΑΘΗΝΑΙ
Μακαριώτατε,
Σεβασμιώτατοι,
Εὔδρομον τό στάδιον τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς τῶν Χριστουγέννων!
Ὡς διάδικος στήν μακροχρόνια δικαστική διαμάχη μέ τό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί Θρησκευμάτων καί μέ τήν δικαίωση τεσσάρων ἀποφάσεων τῆς Ὁλομελείας τοῦ ΣτΕ 660/2018, 926/2018, 1749/2019 καί 1750/2019 χρεωστῶ νά διευκρινίσω τήν νομική πραγματικότητα. Στήν Ἐφημερίδα τῆς Κυβερνήσεως, Νόμος 4386/2016 νομοθετήθηκε «Ρυθμίσεις γιά τήν ἔρευνα καί ἄλλες διατάξεις» (ΦΕΚ 83/11.5.2016 τ. Α΄), ὅπου στό ἄρθρ. 55 «Ρύθμιση θεμάτων τῆς Γενικῆς Γραμματείας Θρησκευμάτων τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων» καί στήν παρ. 5 ἐπικαιροποιήθηκαν τά ἀκόλουθα: «5. Στο άρθρο 16 του Ν. 1771/1988 (Α΄171) προστίθεται νέα παράγραφος 4, ως ακολούθως: «4. Κατ’ εξαίρεση, εφόσον στα δημόσια δημοτικά σχολεία των με αριθμό 25153/26.2.1957 (Β΄86) και 78871/22.3.1962 (Β΄125) κοινών υπουργικών αποφάσεων των Υπουργών Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και Οικονομικών δεν υπηρετεί δάσκαλος του Καθολικού δόγματος ή της Εβραϊκής θρησκείας και γλώσσας για την κάλυψη των αναγκών των μαθητών του Καθολικού δόγματος ή της Εβραϊκής θρησκείας και γλώσσας αντίστοιχα, μετά από σχετική εισήγηση των αρμοδίων Περιφερειακών Διευθύνσεων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, είναι δυνατή η πρόσληψη, ανά σχολικό έτος, εκπαιδευτικού εκτός των οικείων πινάκων αναπληρωτών εκπαιδευτικών για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών του Καθολικού δόγματος και για τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών και γλώσσας της Εβραϊκής θρησκείας. Η επιλογή και πρόσληψη του εκπαιδευτικού γίνεται με απόφαση του Υπουργού Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων, ύστερα από πρόταση της Ιεράς Συνόδου της Καθολικής Ιεραρχίας Ελλάδος (Ι.Σ.Κ.Ι.Ε.) και του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου (Κ.Ι.Σ) αντίστοιχα». Τά ἀνωτέρω ὁμοειδῶς ἰσχύουν καί γιά τήν Μουσουλμανική μειονότητα μέ τούς Ν. 3379/1955, Ν. 1566/1985, Ν. 4186/2013, Ν. 4264/2014, Ν. 4351/2015».
Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω τό ΣτΕ σέ τέσσερις ἀποφάσεις του εἶπε τό αὐτονόητο, ἐπικαλούμενο καί τίς διατάξεις τοῦ ἄρθρου 4,1 τοῦ Συντάγματος γιά τήν ἰσότητα τῶν Ἑλλήνων, ὅτι ἐφ’ ὅσον ἰσχύει αὐτό τό νομοθετικό πλαίσιο τοῦ καθορισμοῦ ἀπό τίς θρησκευτικές τους ἡγεσίες τῆς ὕλης καί τῶν διδασκόντων γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν γιά Ρωμαιοκαθολικούς, Μουσουλμάνους καί Ἑβραίους μαθητές, κατ’ ἀναλογίαν πρέπει νά ἰσχύει καί γιά τούς Ὀρθοδόξους, πού ἀντιμετωπίζονται ὡς ἄθρησκοι ἐνῶ εἶναι Ὀρθόδοξοι πρίν μποῦν στήν μαθησιακή διαδικασία, γεγονός πού παρασιωπᾶται τεχνηέντως ἀπό τούς ἐπικριτές τῶν ἀποφάσεων καί ἑπομένως ἀποδεικνύεται ὅτι ὅλοι αὐτοί οἱ ἐπικριτές δέν ἔχουν ἀντιθρησκευτικό μένος γενικῶς, ἀλλά μόνο ἀντορθόδοξο μένος. Συνεπῶς αὐτό εἶναι τό ἐπιδιωκόμενο, τὀ γκρέμισμα τῆς Ἑλληνορθοδόξου ἰδιοπροσωπίας τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων καί τή μετατροπή τους σέ ἄθρησκη, ἄνευρη, ἄβουλη, πλαδαρή, συγκεχυμένη καί ὁμογενοποιημένη μάζα, εὔχρηστη γιά κάθε εἴδους καταδολίευση τῆς ἐλευθερίας της. Μικροί Ὀρθόδοξοι μαθητές χωρίς κριτική σκέψη καί ἱκανότητα καλοῦνται νά «κατηχηθοῦν» στά προτάγματα τῆς διαθρησκειακῆς βουδιστικῆς ὀργάνωσης ΑΡΙΓΚΑΤΟΥ πού ταυτίζονται πλήρως μέ τά καταργηθέντα προγράμματα τῶν κ. Φίλη καί Γαβρόγλου, ὥστε ὁ προσωπικός Τρισυπόστατος Θεός τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ὁ αἱμοσταγής Θεός τοῦ Ἰσλάμ Ἀλλάχ, καί ὁ Θεός τοῦ συγχρόνου Ἰουδαϊσμοῦ τοῦ Ταλμούδ καί τῆς Καμπαλά νά εἶναι ὁ ἴδιος καί ἑπομένως τό γκρέμισμα τῆς Ὀρθοδόξου ἰδιοπροσωπίας καί τοῦ Ὀρθοδόξου πολιτισμοῦ νά εἶναι ἀπόλυτα ἐπιτυχημένο.
Ἡ ἀνωτέρω νομική κρίσις πού συνάδει ἀπολύτως μέ τήν συνταγματική τάξη εἶναι παγία νομολογία πλέον ἀπό τῆς ὑπ’ ἀριθμ. 115/2012 Ἀποφάσεως τοῦ Διοικητικοῦ Ἐφετείου Χανίων καί ἑπομένως ἡ ἀήθης κινδυνολογία ὅτι δῆθεν δι’ αὐτῶν τῶν ἀποφάσεων τό μάθημα μετατρέπεται σέ προαιρετικό στερεῖται οἱασδήτινος νομικῆς καί πραγματικῆς βάσεως, διότι στό σύγχρονο νομοθετικό πλαίσιο διά τούς ἀθέους, ἀλλοθρήσκους καί ἑτεροδόξους μαθητάς ὡς ἐκ τῶν ἀνωτέρω προκύπτει, ὑφίσταται ἡ ἔννομος δυνατότης ὄχι μόνο ἀπαλλαγῆς ἐκ τοῦ συγκεκριμένου μαθήματος, ἀλλά διά τούς ἀλλοθρήσκους καί ἑτεροδόξους ὁμολογιακοῦ πρός τήν θρησκευτική τους παραδοχή μαθήματος, μέ ἐπιλεγομένους ἀπό τίς θρησκευτικές τους ἡγεσίες καθηγητάς.
Τά καταργηθέντα προγράμματα σπουδῶν Φίλη-Γαβρόγλου ἀπό τάς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ πέραν τῶν ἀνωτέρω προσαπτομένων καταστρατηγοῦσαν τήν ἀρχή τῆς ἀφηγήσεως πού ὁδηγεῖ εἰς τήν σχέσιν τοῦ μαθητοῦ μέ τό διδασκόμενο γνωστικό ἀντικείμενο καί κατά ταῦτα δέν ὑφίστατο ἡ δυνατότης τοῦ Ὀρθοδόξου μαθητοῦ κατανοήσεως τῶν προτυπώσεων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῆς συνδέσεως μέ τήν Καινή Διαθήκη καί τήν ἱστορική θεολογική καί ὀντολογική σημασία τοῦ σχεδίου τῆς Θείας Οἰκονομίας καί ἐν ταὐτῷ ὡραιοποιοῦσαν καί ἀπέκρυπταν τήν πραγματικότητα τῶν ψευδοθρησκειῶν καί τῶν αἱρέσεων, ὥστε ὁ Ἕλληνας Ὀρθόδοξος μαθητής νά μή ἔχει, μόνος αὐτός, τά σχετικά πνευματικά ἀντισώματα ὥστε νά ἀντικρούη συνειδησιακῶς τίς ψευδεῖς καί κίβδηλες θεωρήσεις τῶν διδασκομένων θρησκειῶν καί νά ὁδηγῆται εἰς μίαν ὁμογενοποιημένην θρησκευτικήν σύγχυσι ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες ἀποτελοῦν δρόμους πρός τό Θεῖο καί ἱερό καί ἑπομένως νά ὑλοποιῆται τό πρόταγμα τῆς πανθρησκείας, τό ὁποῖο δικαιολογοῦν ὡς δῆθεν ἀναγκαία συνθήκη συμβιώσεως εἰς τίς πολυπολιτισμικές κοινωνίες.
Εἰδικώτερα ἐνῶ ἀναφέρονται διά τό Ἰσλάμ τά 93 ὀνόματα τοῦ δῆθεν ἀγαθοῦ Θεοῦ τοῦ Ἰσλάμ δέν ἐξηγεῖται ὅτι τό Ἰσλάμ εἶναι ἐπιβίωσι τοῦ γνωστικισμοῦ καί ὅτι ἀποτελεῖ κακέκτυπη παραφθορά καί ἀντιγραφή τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, οὔτε ἀναφέρονται ἐκ τοῦ Κορανίου οἱ Σοῦρες, πού προβλέπουν τήν πολυγαμία (Οἱ γυναῖκες στ. 3), τήν ἁρπαγή μέ τή βία γυναικῶν (στ. 24), τήν ἀνωτερότητα τῶν ἀνδρῶν (στ. 34), τήν ἄρνησι τῆς σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ (στ. 157), τήν ἄρνησι τῆς ἁγίας Τριάδος (στ. 171), τήν ἄρνησι τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ (Τό στρωμένο τραπέζι στ. 17, 72, 73, 75), τήν προτροπή γιά σταύρωσι, ἀποκοπή χειρῶν καί ποδῶν καί ἐξορία τῶν ἀπίστων (στ. 33, Λάφυρα στ. 12, 17), τό μῖσος κατά Χριστιανῶν καί Ἑβραίων (στ. 51, Μετάνοια, στ. 29), τήν πολυγαμία του δῆθεν Προφήτη (Οἱ συνασπισμένες φυλές, στ, 37, 50, 51). Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τόν σύγχρονο Ἰουδαϊσμό, πού μετηλλάγη μέ τό Ταλμούδ καί τήν Καμπαλᾶ ἀρνούμενος τήν Πεντάτευχον καί τόν Προφητισμόν καί μέ τόν Ἰνδουϊσμό πού ἀποκρύπτεται ὅτι ἔχει στό εἰδωλολατρικό του πάνθεον 350.000.000 θεότητες, ἐκ τῶν ὁποίων προσωποποιοῦνται ὡς ζωόμορφες θεότητες, ὁ Θεός ἐλέφαντας Γκανόσα, ὁ Θεός πίθηκος Χανουμάν, ὁ Θεός ποντικός, ἡ Θεά Κάλι μέ τίς ἀνθρωποθυσίες, ὁ Θεός Σίβα μέ τίς 300.000 γυναῖκες καί ἄλλα τερατώδη μυθεύματα καί ἐμπνεύσεις δαιμονίων. Προβάλλεται ἡ αὐτοθέωσις τοῦ διαλογισμοῦ καί ἐξισοῦται ὁ Χριστιανισμός μέ τό πανθεϊστικόν ἰδεολόγημα Κομφουκιανισμοῦ καί Βουδισμοῦ, πού ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξι προσωπικοῦ Θεοῦ καί δέχονται τόν πανθεϊσμόν καί ἀποτελοῦν θρησκευτικοφιλοσοφικά συστήματα. Τό μέγιστο ἔγκλημα τῶν καταργηθέντων προγραμμάτων εἶναι ἡ ὡραιοποίησις τῶν ψευδῶν θρησκειῶν καί ἡ ἀπόκρυψις τῶν πραγματικῶν τους δογμάτων, ὥστε ὁ Ὀρθόδοξος Ἕλληνας μαθητής νά μήν γνωρίζη τήν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων καί νά ὁδηγῆται εἰς συγκρητιστικήν σύγχυσι καί ὁμογενοποίησι τῶν θρησκευτικῶν ἐννοιῶν.
Αὐτό ἐπισημείωσαν πληρέστατα οἱ συγκεκριμένες ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ ἐπικαλούμενες καί τίς διατάξεις τῶν ἄρθρων 13,1 καί 16,2 τοῦ Συντάγματος καί ἑπομένως ἡ μόνη νόμιμος ἐνέργεια βάσει τοῦ ἄρθρου 95 τοῦ Συντάγματος εἶναι ἡ ἄμεσος ἀπόσυρσις τῶν καταργηθέντων προγραμμάτων Φίλη-Γαβρόγλου καί ἡ ἐπαναφορά τῶν σχολικῶν βιβλίων πού ἴσχυαν μέχρι τό 2016 ἕως τῆς συγγραφῆς νέων πονημάτων πληρούντων τίς προβλέψεις τοῦ Συντάγματος.
Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,
«Στὴν ἀπόφαση Παπαγεωργίου καὶ ἄλλων κατὰ Ἑλλάδος, ἡ ὁποία δημοσιεύθηκε στὸ Στρασβοῦργο στὶς 31.10.2019, τὸ πρῶτο τμῆμα τοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων ἔκρινε ἀντίθετη μὲ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Σύμβαση τῶν Δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου τὴν ὑποχρεωτικὴ συνδιδασκαλία ἐνθέων καὶ ἀθέων. Ἐπιβεβαιώθηκε ἔτσι ἡ λογικὴ τῶν ἀποφάσεων 1749-1750 τοῦ ΣτΕ γιὰ ἀποκλειστικὰ ὀρθόδοξο χαρακτήρα τοῦ μαθήματος.
Τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων διευκρίνησε τὰ ἀκόλουθα:
Δυνάμει τοῦ ἄρθρου 2 τοῦ πρώτου πρωτοκόλλου τῆς Εὐρωπαϊκῆς Συμβάσεως τῶν Δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, οἱ γονεῖς πρωτίστως εἶναι ἁρμόδιοι γιὰ τὴν ἐκπαίδευση καὶ διδασκαλία τῶν παιδιῶν τους. Οἱ γονεῖς μποροῦν νὰ ἀπαιτήσουν τὸ κράτος νὰ σέβεται τὶς θρησκευτικὲς καὶ πολιτικές τους πεποιθήσεις.
Ἡ διατήρηση μιᾶς δημοκρατικῆς κοινωνίας ἐπιβάλλει τὸν σεβασμὸ τοῦ πλουραλισμοῦ στὴν ἐκπαίδευση. Αὐτὸ σημαίνει πρακτικὰ ὅτι ὁποιαδήποτε προσπάθεια συστέγασης ἑτεροτήτων, ὅπως εἶναι ἡ διαβόητη φρασεολογία τῶν ἀκυρωθέντων ἀπὸ τὸ ΣτΕ προγραμμάτων σπουδῶν, εἶναι παράνομη. Τὸ Κράτος, συνεχίζει τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο, ἀπαγορεύεται νὰ διεξάγει προπαγάνδα ἤ προσηλυτισμό, ἀδιαφορώντας γιὰ τὶς πεποιθήσεις τῶν θρησκευτικῶν καὶ πολιτικῶν πεποιθήσεων τῶν γονέων. Ὅταν τὸ Δικαστήριο λέει μιλᾶμε γιὰ σεβασμό, δηλ. «respect», ἐννοοῦμε κάτι περισσότερο ἀπὸ τὸ ἀναγνωρίζω ἤ λαμβάνω ὑπ’ ὄψιν. Αὐτὸς ὁ σεβασμὸς σὲ αὐτὲς τὶς πεποιθήσεις συνεπάγεται καὶ θετικὲς ὑποχρεώσεις, διατηρώντας ὡστόσο εὐρεῖα διακριτικὴ εὐχέρεια συμμόρφωσης μὲ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Σύμβαση τῶν Δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου.
Τὸ Δικαστήριο τονίζει ὅτι ἡ σύμβαση τῶν Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου ἔχει ἐπικουρικὸ χαρακτήρα καὶ τὰ συμβαλλόμενα Κράτη εἶναι πρωτογενῶς ἁρμόδια, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουν τὰ δικαιώματα καὶ τὶς ἐλευθερίες ποὺ ἐξασφαλίζονται στὴν Σύμβαση. Ἄρα ὅλη ἡ παραφιλολογία περὶ ὑποχρεωτικῆς ἐπιβολῆς ἐξ Εὐρώπης ἑνὸς οὐδετερόθρησκου μαθήματος, εἶναι ψευδής, γιατί, ὅπως τὸ ἴδιο τὸ δικαστήριο διαβεβαιώνει αὐτό, δὲν ἀνήκει στὴν ἁρμοδιότητά του, ἀλλὰ στὰ Κράτη. Τὸ Δικαστήριο προσθέτει ὅτι τὰ Κράτη διὰ τῆς δημοκρατικῆς νομιμοποιήσεώς τους εἶναι καλύτερα καταρτισμένα ἀπὸ ἕνα Διεθνὲς Δικαστήριο νὰ κρίνουν τὶς τοπικὲς ἀνάγκες καὶ συνθῆκες. Πρακτικά, ἐκεῖνο ποὺ τονίζει τὸ Δικαστήριο, εἶναι ὅτι δὲν μποροῦν νὰ ὑποχρεωθοῦν οὔτε οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ὑποστοῦν προπαγάνδα ἀθεϊστικὴ, οὔτε προπαγάνδα οὐδετεροθρησκείας, οὔτε προπαγάνδα θρησκειολογισμοῦ, ἀλλὰ οὔτε καὶ οἱ ἄθεοι νὰ ἐκπαιδευθοῦν στανικῶς στὴν Ὀρθοδοξία.
Ὡς πρὸς τὸ θέμα τῶν ἀπαλλαγῶν ἐκεῖνο ποὺ ἔχει σημασία εἶναι νὰ μὴ ἐξαναγκάζονται οἱ μαθητὲς νὰ βρεθοῦν σὲ κατάσταση σύγκρουσης μεταξὺ τῆς θρησκευτικῆς ἐκπαίδευσης ποὺ δίδεται ἀπὸ τὸ Σχολεῖο καὶ τῶν θρησκευτικῶν καὶ πολιτικῶν πεποιθήσεων τῶν γονέων τους, διότι αὐτὲς οἱ πεποιθήσεις εἶναι θέματα τῆς προσωπικῆς συνειδήσεως τοῦ κάθε ἑνός.
Ἡ ἐλευθερία ποὺ κατοχυρώνεται μὲ τὴν εὐρωπαϊκὴ σύμβαση συμπεριλαμβάνει καὶ τὸ ἀρνητικὸ μέρος τῆς δυνατότητας κάθε ἀτόμου νὰ μὴ ἐκδηλώνει τὴν θρησκευτικὴ πίστη του ἤ τὴν ἀπουσία ὁποιασδήποτε θρησκευτικῆς πίστης.
Καταδικάζοντας τὴν Ἑλλάδα, τὸ Δικαστήριο κατεδίκασε τὴν ἔμμεση προσπάθεια τῆς προηγούμενης κυβερνήσεως καὶ τῶν θεολόγων συνοδοιπόρων της, νὰ ἐγκλωβίσουν τοὺς πάντες σὲ ἕνα ἑνιαῖο πρόγραμμα σπουδῶν ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν ἑτερότητα τοῦ ὀρθοδόξου μαθητοῦ ἔναντι τοῦ ἑτεροδόξου καὶ ἀθέου ἤ ἀγνωστικιστοῦ, γιὰ νὰ μὴ γίνονται δῆθεν διακρίσεις μαθητῶν. Αὐτό ἦταν τό κίβδηλο ἐπιχείρημα. Ἡ καθιέρωσι ἑπομένως ἀπὸ τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο τοῦ δικαιώματος στὴν ἀπαλλαγὴ ὄχι μόνον δὲν προσβάλλει τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, ὅπως διαδίδεται, ἀλλὰ προστατεύει τὴν σοβαρότητα τοῦ μαθήματος καὶ τοῦ ὀρθοδόξου Θεολόγου ἀπὸ ἐκπτώσεις δῆθεν γιὰ λόγους δημοκρατίας. Τὸ Εὐρωπαϊκὸ Δικαστήριο ἔδωσε ἕνα μάθημα ὅτι δημοκρατία καὶ ἀνθρώπινα δικαιώματα σημαίνουν διάκριση τῶν ἑτεροτήτων καὶ ὄχι ἀψυχολόγητη καὶ ἀντιπαιδαγωγικὴ ὁμογενοποίησή τους».
Ἐν κατακλείδι, θεωρῶ ὅτι διά τήν εἰρημένην συγγραφήν νέων πονημάτων, θά πρέπει νά ἀποκλεισθοῦν οἱ αὐτουργοί τῆς συνταγματικῆς ἐκτροπῆς, τά τοῦ Θεολογικοῦ Συνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ μέλη, τῶν ὁποίων οἱ παρεμβάσεις ὑπέρ τῶν καταργηθέντων προγραμμάτων ἀπερρίφθησαν, διότι ἄλλως θά φαλκιδευθῇ ἡ ἐπιτυχία τοῦ ἐγχειρήματος.
+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ
ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ