 |
| Μανιχαίοι κληρικοί, τοιχογραφία, ερείπια του Κχο-τσο της Κίνας, 10ος/11ος αιώνας ΚΧ. (Museum für Indische Kunst, Berlin-Dahlem). |
ΓΕΡΟΝΤΟΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΣ!
ΓΕΡΟΝΤΟΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΒΟΥΔΙΣΜΟΣ (ΓΚΟΥΡΟΥΛΑΤΡΕΙΑ)
ΓΕΡΟΝΤΟΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ (ΠΡΩΤΕΙΟΛΑΤΡΕΙΑ) …
Αγαπητοί,
Είναι ανάγκη να αναζητήσουμε πηγές γνώσης από την Πατερική Γραμματεία που φανερώνουν τα έργα των γνωστικιστών τόσο στο χτες όσο και στο σήμερα. Η ενασχόλησή μας με τα γνωστικά συστήματα (ας έχουμε υπόψη μας ότι «από όλα τα γνωστικά συστήματα, μόνο ο Μανιχαϊσμός κατάφερε να γίνει θρησκεία και να εξαπλωθεί σε πολλές περιοχές, από τις επαρχίες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, έως την δυτική Κίνα»[1]) έχει να ωφελήσει όλους εμάς που αγωνιούμε για τα πράματα της Εκκλησίας μας, που ως γνωστό χάρις ολίγων Αρχιερέων βαίνουν προς τον γκρεμό του Αντιχρίστου, που είναι ο έσχατος γκρεμός και γι’ αυτό ο πιο βαθύς και σκοτεινός!
Φως λοιπόν στην υπόθεση αυτή που ακούει στο όνομα «Γεροντολατρεία» ήταν και είναι τα αντιαιρετικά έργα των εκκλησιαστικών συγγραφέων που περιέχονται σε μία πρόσφατη μελέτη με τίτλο «Δυαρχικά συστήματα: Β΄ Μέρος – Μανιχαϊσμός» [1]. Σ’ αυτήν βρίσκονται τα εξής φωτιστικά λόγια που έχουν σχέση με το χτες της «ηθικής» της μανιχαϊκής κοινότητας αλλά και με το σήμερα, όπου ποικίλες ομάδες γνωστικών ανθρώπων οργανώνουν τη ζωή τους σε ποικίλες πολύχρωμες «κοινοτήτες». Ιδού:
«Εξαιτίας της αυστηρότητας των ηθικών κανονισμών, η μανιχαϊκή κοινότητα ήταν διηρημένη σε δύο τάξεις, τους Εκλεκτούς (τέλειους) και τους Ακροατές (κατηχουμένους). Η διαχωρισμός ήταν ως επί το πλείστον μόνιμος, δηλαδή οι κατηχούμενοι παρέμεναν Ακροατές εφ’ όρου ζωής. Δεν επρόκειτο για στάδιο μύησης αλλά για επιλογή. Οι τέλειοι ακολουθούσαν τον αυστηρότερο κανονισμό. Τα μέσα για την επιβίωση της κοινότητας τα παρείχαν οι κατηχούμενοι. Αυτοί ασχολούνταν με τις γεωργικές εργασίες και τεκνοποιούσαν. Αντίθετα οι τέλειοι απέφευγαν τον γάμο και την τεκνογονία.» [1]
«Ακροατές εφ’ όρου ζωής»
Τα νοήματα της παραπάνω πρότασης είναι μάλλον πολύ απλά και δεν χρειάζεται να αναλύσουμε το ότι και σήμερα ο γέροντας θεωρείται ως ο «τέλειος» και πάλι ότι ο προσκυνητής, είτε κληρικός είτε λαϊκός, είναι ο «αεί» κατηχούμενος.
Ας προσθέσουμε εδώ και τις γνωστές Ευαγγελικές φράσεις: «Εγώ είμαι του Παύλου», «Εγώ είμαι του Απολλώ», «Εγώ είμαι του Κηφά», «Εγώ είμαι του Χριστού»… Εν σχέσει με το μήνυμα που κρύβουν οι παραπάνω φράσεις ο Ιωάννης Καραβιδόπουλος σημειώνει ορθώς πως «Ο πνευματικός ηγέτης των πιστών πρέπει να οδηγεί τη σκέψη και τη ζωή τους στον (Ιησού) Χριστό, αποφεύγοντας τον πειρασμό να παρασυρθεί από την ανθρώπινη αδυναμία της προσκολλήσεώς τους στο πρόσωπό του.» [2].
Ίσως λίγα επιπλέον λόγια του εν λόγω αρθρογράφου μας βοηθήσουν έτι περισσότερο στην κατανόηση του αεί φαινομένου της Γεροντολατρείας! Λέγει λοιπόν πως «στην Εκκλησία της Κορίνθου δημιουργήθηκαν μερίδες που η κάθε μια διεκδικούσε για τον εαυτό της ως ηγέτη έναν απόστολο («Ο ένας έλεγε: ‘Εγώ είμαι του Παύλου’, ο άλλος: ‘Εγώ είμαι του Απολλώ’, ένας άλλος: ‘Εγώ είμαι του Κηφά και κάποιος άλλος: ‘Εγώ είμαι του Χριστού’»). Φαίνεται ότι πολλοί Κορίνθιοι, ενθουσιασμένοι από τη μόρφωση και τη ρητορικότητα του Απολλώ (που «καταγόταν από την Αλεξάνδρεια· ήταν προικισμένος ρήτορας και ήξερε καλά τη Γραφή.», Πράξ.18,24), τον παραδέχονταν ως ηγέτη τους συγκρίνοντάς τον ίσως με τον Παύλο, που αναγνωρίζει ο ίδιος αλλού στους Κορινθίους ότι είναι «αδύνατος στον προφορικό λόγο, όχι όμως και στη γνώση» (Β΄Κορ 11,6). Oι αυστηροί εξ Ιουδαίων προερχόμενοι χριστιανοί της Κορίνθου δέχονταν ως αρχηγό τους τον Απ. Πέτρο, ο οποίος ήταν γνωστός για την ηγετική θέση του στην πρώτη Εκκλησία των Ιεροσολύμων, αλλά στην Κόρινθο βέβαια δεν είχε μεταβεί. Άλλοι χριστιανοί καυχόνταν ότι ανήκουν στον ιδρυτή της Εκκλησίας τους Απ. Παύλο. Τέλος, μια μερίδα διακήρυσσε ότι σε κανένα από τους αποστόλους δεν ανήκει αλλά απευθείας στον Χριστό. Δεν πρόκειται πάντως περί αιρέσεων ή σχισμάτων αλλά περί ομάδων, οι οποίες έδειχναν θαυμασμό και εκτίμηση σε έναν απόστολο, που τον θεωρούσαν ανώτερο από τους άλλους- πράγμα σύνηθες για του Έλληνες, τότε αλλά και σήμερα!» [2].
«Τέλος, μια μερίδα διακήρυσσε ότι σε κανένα από τους αποστόλους δεν ανήκει αλλά απευθείας στον Χριστό»!
Αδελφοί, αυτοί που ανήκουν σ’ αυτήν την παράταξη ή «κοινότητα», αυτοί δηλαδή που υποστηρίζουν ότι ανήκουν σε μία κοινότητα που δεν ανήκει σε κανέναν Απόστολο ή σε κάποιον άλλον που έχει όντως κανονική Αποστολική Διαδοχή, όλοι όσοι επιμένουν ότι ανήκουν «απευθείας στον Χριστό», αυτοί λοιπόν, είτε ως πρόσωπα είτε ως ομάδα είτε ως κοινότητα, είναι όντως πρόδρομοι του Αντιχρίστου…
Γεροντολατρεία και Βουδισμός
«Η μετενσάρκωση δεν μπορεί να λείπει από κανένα γνωστικό σύστημα…» (Άγιος Αυγουστίνος)
Χάρη συντομίας και άνευ σχολιασμού καταθέτουμε ενώπιον ημών ό,τι σχετικό με τη λατρεία ενός των ανθρώπων, ό,τι δηλαδή υπάρχει σε ηλεκτρονικό λεξικό για τον ΓΚΟΥΡΟΥ. Ιδού: «Με τον θρησκευτικό τίτλο Γκουρού ή Γκούρου (Guru) που στη σανσκριτική σημαίνει "σεβαστός", αναφερόμαστε στον Πνευματικό Δάσκαλο του ινδουισμού, ένα πρόσωπο που πιστεύεται από τους οπαδούς της θρησκείας αυτής πως έχει φθάσει στην εσώτερη φώτιση ή έστω έχει προχωρήσει πολύ προς τον τελικό σκοπό. Έργο του Γκουρού είναι να μελετήσει προσεκτικά την προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία των μαθητών του και να καθορίζει για τον καθένα από αυτούς, την κατάλληλη μέθοδο Προσήλωσης. Αν και πολλοί Ινδοί επισκέπτονται συχνά ένα Γκουρού για να τον ακούσουν να απαγγέλλει και να σχολιάζει τα ιερά κείμενα, εντούτοις, για μια επιτυχή μαθητεία στον Γιόγκα, πρέπει ο μαθητής να ακολουθήσει τις διδασκαλίες του Γκουρού με πίστη, υπακοή και απόλυτη αυτοεγκατάλειψη.» [3].
Και επιπλέον λίγα λόγια από την εν λόγω μελέτη την οποία υπογράφει η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ. Ιδού: «Η μετενσάρκωση δεν μπορεί να λείπει από κανένα γνωστικό σύστημα που σέβεται τον εαυτό του, πολύ δε περισσότερο από τον Μανιχαϊσμό, ο οποίος αντέγραψε σε πολλά τον Βουδισμό. Για το θέμα γράφει ο άγιος Αυγουστίνος: «Πιστεύουν ότι οι ψυχές των Ακροατών (σ.σ. κατηχούμενοι) επιστρέφουν στους Εκλεκτούς (σ.σ. η ανώτερη βαθμίδα οπαδών του Μανιχαϊσμού), ή, αν είναι τυχεροί, στο φαΐ των Εκλεκτών, έτσι ώστε όταν καθαριστούν από αυτό να μπορούν να επιστρέψουν χωρίς σώματα. Αλλά οι άλλες ψυχές, πιστεύουν, ότι επιστρέφουν στα ζώα και σε κάθε τι που έχει ρίζες και μεγαλώνει στη γη. Διότι νομίζουν ότι τα φυτά και τα δέντρα είναι ζωντανά και πιστεύουν ότι μπορούν να αισθανθούν την ζωή που είναι μέσα τους και να νιώσουν πόνο, όταν πληγωθούν, και κανένας δεν μπορεί να θραύσει ή να συλλέξει κάτι από αυτά χωρίς να βασανίζονται».
Απαραίτητα γνωστικά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν λείπουν ούτε από τον Μανιχαϊσμό είναι η θεοσοφία και ο δοκητισμός. Πάλι από τον Ιερό Αυγουστίνο: «Ισχυρίζονται, ωστόσο, ότι ο Χριστός υπήρξε, αυτός που η Γραφή ονομάζει όφη, από τον οποίο έχουν την εντύπωση ότι διαφωτίστηκαν (σ.σ. ο Αδάμ και η Εύα), ώστε άνοιξαν τα μάτια της γνώσης, και μπόρεσαν να ξεχωρίσουν το καλό από το κακό, αν και υποτίθεται ότι ο Χριστός ήρθε και στους έσχατους καιρούς για ν’ απελευθερώσει τις ψυχές, όχι τα σώματα. Και υποτίθεται δεν ήρθε με πραγματικό σώμα, αλλά πρόσφερε στις ανθρώπινες αισθήσεις ένα ομοίωμα σώματος με σκοπό να τις ξεγελάσει, με το οποίο προσποιήθηκε όχι μόνο τον θάνατο αλλά και την ανάσταση» [2].
Αδελφοί, πράγματι αυτοί που ανήκουν σ’ αυτήν την «κοινότητα» (ενν. του Π.Σ.Ε), αυτοί δηλαδή που υποστηρίζουν ότι ανήκουν «απευθείας στον Χριστό», αυτοί είναι όντως ‘’θηρία’’ και πρόδρομοι του Αντιχρίστου, δηλαδή, οι του Ηρώδου θαυμαστές (ενν. ‘’οι τέλειοι’’ που αεί απέφευγαν τον γάμο και την τεκνογονία), δηλαδή οι πιο σκοτεινοί απατεώνες του νυν αιώνα που αιχμαλωτίζουν στα δίκτυά τους χιλιάδες νηπιάζοντας που τους ακολουθούν τυφλά, δηλαδή με «πίστη, υπακοή και απόλυτη αυτοεγκατάλειψη» !
Γεροντολατρεία και (Πρωτείο)…
Πατήρ Μάξιμος (Μάρτιος 2017):
«Ο Βαρθολομαίος, προ του ληστρικού συνεδρίου της Κρήτης, ήτο ο μεγαλύτερος αιρετικός της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Μικρότερος του αντιχρίστου Πάπα, τον οποίον αποκαλεί «Αγιώτατον αδελφόν», κρατώντας δια τον εαυτόν του το «Παναγιώτατος».
Μετά όμως από την Κρήτη, ασπαθείς το βλάσφημο δόγμα του δαιμονοκρατούμενου Ζηζούλια, ότι ο Θεός Πατήρ, ένα των τριών προσώπων της Παναγίας και … αδιαιρέτου Τριάδος είναι «πρώτος άνευ ίσων», μεταξύ των τριών προσώπων τη Αγίας και αδιαιρέτου Τριάδος, έγινε ασεβέστερος και αυτού του αντιχρίστου Πάπα.
Αφού λοιπόν, ο Πατήρ, κατά τον δαιμοκρατούμενον Ζηζιούλα, είναι «πρώτος άνευ ίσων» κατ΄ αντιστοιχίαν και ο Βαρθολομαίος, ως Επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης, δικαιούται να γίνη «πρώτος άνευ ίσων» μεταξύ των αρχιερέων, όλης της Ορθοδοξίας.
«Ως πρώτος», λοιπόν, «άνευ ίσων» έχει το δικαίωμα να επεμβαίνη εις ολόκληρον την Ορθόδοξον Εκκλησίαν , χωρίς κανένα περιορισμόν, όπου θέλει, όποτε θέλει και όπως θέλει.» [4]...
ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΤΕΧΘΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΕΤΕΧΘΗ ΕΝ ΣΩΜΑΤΙ!
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Πτολεμαΐδα 29/12/2019
(Άγια Νήπια (14.000) που εσφάγισαν με διαταγή του Ηρώδη)
[2] «Ενότητα και διαιρέσεις μέσα στην Εκκλησία» https://orthodoxia.info/news/%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%AD%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BC%CE%AD%CF%83%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CE%BA%CE%BA%CE%BB/
[3] Γκουρού (Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια) https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%8D