Ομιλία του Ιωάννη Παπαδόπουλου στην Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση της ενορίας Αγ. Μαρίνας Τσοτυλίου, με θέμα τους κρυπτοχριστιανούς του Πόντου και της Μ.Ασίας.
Ζώντας σε μια εποχή που τα «ελληνοτουρκικά» βρίσκονται σε έξαρση, πρέπει να πούμε ότι η γείτων Τουρκία, δεν είναι ούτε ομοιογενής, ούτε τόσο ισχυρή, όσο προσπαθούν να την παρουσιάσουν κάποιοι. Ειδικά ως προς το ομοιογενής, δεν είναι ούτε εθνικά ούτε θρησκευτικά. Ένα μάλιστα σοβαρό πρόβλημα που έχει στο εσωτερικό της, είναι το πρόβλημα των κρυπτοχριστιανών.
Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το 1453, στην άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, 250.000 στρατιώτες του Μωάμεθ, ένα σημαντικό μέρος των οποίων δεν ήταν καν μουσουλμάνοι, αλλά μισθοφόροι και βιαίως στρατολογηθέντες, κατέλαβαν ένα κράτος που στα καθαρά Ελληνικά όριά του, αριθμούσε 28.000.000 κατοίκους που στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν ορθόδοξοι χριστιανοί. Η λογική λέει ότι όσο και να ανακατέψεις 250.000 με 28.000.000 (αναλογία μικρότερη του 1:100) τούρκο δεν βγάζεις.
Βέβαια πολλοί μετά την άλωση εξισλαμίσθηκαν, άλλοι μόνο τυπικά και εξωτερικά και άλλοι συνειδητά και εξ ολοκλήρου. Οι πρώτοι παρέμειναν σ΄ αυτήν την κατάσταση για εκατονταετίες και κατάφερναν να ζουν διπλή θρησκευτική ζωή και με την στήριξη του πατριαρχείου, που πρώτος την παρείχε ο πατριάρχης Ιωάννης Καλέκας, 100 περίπου χρόνια πριν την άλωση της Πόλης. Για να μην αναγνωρίζονται, είχαν και έχουν δικούς τους κώδικες επικοινωνίας, γνωρίζονται μεταξύ τους και κατέφευγαν και καταφεύγουν ακόμη σε ενδογαμία μέσα στα πλαίσια της κοινότητας που ζούσαν.
Ένας σταθμός στο θέμα των κρυπτοχριστιανών (ή κλωστών), ήταν το διάταγμα του Χάτι Χουμαγιούν (1856), με το οποίο δίνονταν για πρώτη φορά στους υπηκόους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας το δικαίωμα της ανεξιθρησκείας. Μέχρι τότε η μεταστροφή μουσουλμάνου στον Χριστιανισμό, τιμωρούνταν με θάνατο. Πολλοί κρυπτοχριστιανοί, γόνοι οικογενειών που ζούσαν για αιώνες εξωτερκά ως μουσουλμάνοι, φανέρωσαν δημόσια την πίστη τους, μεταξύ αυτών και πολλοί χοτζάδες. Και τότε βέβαια κάποιοι αποκαλύφθηκαν, αλλά πολλοί παρέμειναν όπως ήταν, κρυφοί, μη εμπιστευόμενοι το διάταγμα του σουλτάνου.
Άλλος σταθμός είναι η μικρασιατική καταστροφή. Οι κρυπτοχριστιανοί παρέμειναν όπως πριν στην αφάνεια, αλλά και πολλοί χριστιανοί για να αποφύγουν την ανταλλαγή δήλωσαν μουσουλμάνοι, καθώς κριτήριο της ανταλλαγής δεν ήταν η εθνικότητα, αλλά το θρήσκευμα.
Μετά από 100 χρόνια από την μικρασιατική καταστροφή, φτάσαμε στο σήμερα.
Επίσημα οι καταγεγραμμένοι ρωμιοί στην Τουρκία, είναι μερικές χιλιάδες, αλλά ανεπίσημα συμβαίνουν πολλά «παράδοξα» γεγονότα, που μας επιτρέπουν να πούμε ότι είναι πάρα πολλοί.
Την τριετία 2009-12, πουλήθηκαν στην Τουρκία 8.000.000 ευαγγέλια, στην τουρκική γλώσσα. Σε μια χώρα με τόσο λίγους δηλωμένους χριστιανούς, προς τι τόσο ενδιαφέρον, για το Χριστιανικό ευαγγέλιο; Πόσα κοράνια μπορεί να πουληθούν στην Ελλάδα;
Όποιος πάει στην Τουρκία, θα δει τα Ορθόδοξα προσκυνήματα να κατακλύζονται καθημερινά από μουσουλμάνους ως προς την εξωτερική εμφάνιση. Θα τους δει να προσκυνούν και να ανάβουν κεριά, όταν το άναμμα κεριού σε εκκλησία, θεωρείται για τον μουσουλμάνο έγκλημα καθοσιώσεως. Σε 150.000 υπολογίζονταν οι προσκυνητές, στη γιορτή του Αη Γιώργη του Κουδουνά στην νήσο Πρίγκηπο, το 2014. Προσκυνητές που στοιβάζονται με τις ώρες, σε ατελείωτες ουρές για να προσκυνήσουν, δεν μπορεί να είναι μουσουλμάνοι. Αν ψάξετε μάλιστα στο διαδίκτυο, θα βρείτε και φωτογραφίες της Εμινέ Ερντογάν, που ανάβει κερί σε εκκλησία στην Γερμανία και στην Σμύρνη.
Οι κρυπτοχριστιανοί όμως δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια από τις πολλές θρησκευτικές ομάδες της Τουρκίας. Όσον αφορά τις υπόλοιπες μη μουσουλμανικές θρησκευτικές ομάδες, αξίζει να κάνουμε μια αναφορά στους Αλεβίτες. Είναι μια θρησκευτική μειονότητα, με πολλά χριστιανικά στοιχεία, για την οποία λέγεται ότι πάρα πολλά μέλη της είναι κρυπτοχριστιανοί. Οι Αλεβίτες πιστεύουν σε μια δικιά τους εκδοχή για την Αγία Τριάδα, στους 12 δερβίσηδες, στη Μεριέμ, αποδέχονται ως προφήτη τον Χριστό, και πιστεύουν στους Αγίους Γεώργιο, Χαράλαμπο, Μάμαντα και Προφήτη Ηλία. Χρησιμοποιούν αγίασμα, έχουν κεριά, πίνουν κρασί και δεν πηγαίνουν σε τζαμιά, συνήθειες που απαγορεύονται από το ισλάμ. Υπολογίζονται στο 1/3 του συνολικού πληθυσμού της τουρκίας.
Τα θρησκευτικά τα προβλήματα της Τουρκίας, σε συνδυασμό με τις εκατό περίπου εθνότητες που την συγκροτούν, έχουν σαν αποτέλεσμα να βρίσκεται η Τουρκία σε μια μεγάλη κρίση αυτογνωσίας.
Ένα μεγάλο μέρος των σύγχρονων τούρκων προβληματίζονται και δημόσια πλέον, σε εφημερίδες και περιοδικά, για το πως είναι δυνατόν σε ανασκαφές η γη τους να βγάζει μόνο αρχαίους ναούς και ελληνικές επιγραφές, ενώ απουσιάζει εντελώς οτιδήποτε τουρκικό και μουσουλμανικό. Επίσης προβληματίζονται για το πως είναι δυνατόν τα τέστ γενετικής προέλευσης ανάμεσα σε δείγματα DNA που λήφθηκαν από τάφους 1.500 και 2.000 ετών να είναι ίδια σε ποσοστό άνω του 95% με των σημερινών κατοίκων των περιοχών αυτών της Τουρκίας. Όλα αυτά, και όχι μόνον αυτά, έχουν δημιουργήσει μια τέτοια κρίση αυτογνωσίας στους σημερινούς τούρκους, ώστε το ποσοστό των Τούρκων που επιλέγουν να κάνουν τεστ γενετικής προέλευσης, είναι επταπλάσιο από την αμέσως επόμενη ευρωπαϊκή χώρα, όταν μάλιστα το τεστ αυτό κοστίζει στον μέσο ευρωπαίο τρία μεροκάματα, ενώ στον μέσο τούρκο ένα μηνιάτικο.
Σαν συνέπεια όλων αυτών, εμφανίζονται τούρκοι ακτιβιστές, όπως ο Γιάννης – Βασίλης Γιαϊλαλί και ο Ταμέρ Τσιλιγκίρ, οι οποίοι καταφέρονται εναντίον του τουρκικού κράτους, για τους βίαιους εξισλαμισμούς που έκανε διαχρονικά και την στάση που ακολουθεί μέχρι και σήμερα απέναντι στις μειονότητες. Πριν από λίγες μέρες, ο Ταμέρ Τσιλιγκίρ τεκμηρίωσε μετά από πραγματικά στοιχεία, ότι δεν υπάρχουν τούρκοι στον πόντο, παρά μόνο εξισλαμισμένοι Έλληνες.
Στο «δια ταύτα», για να επανέλθουμε στους κρυπτοχριστιανούς, να πούμε ότι το ότι υπάρχουν είναι αναμφισβήτητο. Το ότι είναι πολλοί, επίσης. Εκατομμύρια. Στο πόσοι ακριβώς, είναι αδύνατον να δώσει απάντηση ο οποιοσδήποτε, εφ΄ όσον δεν υπάρχουν επίσημα στοιχεία. Ίσως απάντηση σ΄ αυτό να δίνουν οι προφητείες αγίων και σύγχρονων χαρισματούχων γερόντων της εκκλησίας μας. Όλοι προβλέπουν ότι μετά τα γεγονότα της πόλης, τα οποία κάποιοι τα τοποθετούν πολύ σύντομα, το 1/3 των τούρκων θα βαφτιστεί και για να βαφτιστεί κάποιος, πρέπει να έχει επίγνωση της Ορθόδοξης χριστιανικής πίστης ή έστω της καταγωγής του.
Όπως και να έχει, ενώ εμείς προετοιμαζόμαστε για τα Χριστούγεννα, ας σκεφτούμε ότι υπάρχουν στην Τουρκία κάποιοι άλλοι ομόδοξοί μας, αδέρφια μας, που θέλουν, αλλά δεν μπορούν να τα γιορτάσουν ελεύθερα. Σε σας όλους εύχομαι καλά Χριστούγεννα και σ΄ εκείνους καλά Χριστούγεννα και καλή Ανάσταση.
Γιάννης Σ. Παπαδόπουλος
Στρατιωτικός ε.α.