Η ΟΡΘΗ «ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ» ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ
(Απόσπασμα)
Ο Χριστός της Εκκλησίας
Η Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, δεν επεδίωξε ποτέ να «κατασκευάση» κάποιο Χριστό, αλλά αγωνίζεται να παραδίδη αδιάκοπα μέσα στην Ιστορία τον ένα Χριστό και να Τον ομολογή, όπως τότε οι Μαθηταί με το στόμα του Πέτρου: «Συ ει ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος». Απέναντι στις διάφορες αιρετικές πλαστογραφήσεις του Χριστού αντιπαρατάσσει πάντα η Εκκλησία, με αγώνες και θυσίες, με δάκρυα και αίμα, τον Ένα και Μοναδικό Χριστό, που μπορεί να σώση. Στα κηρύγματα των αγίων Πατέρων και στο ποιμαντικό τους έργο, στις Οικουμενικές Συνόδους και στην λατρευτική και κοινοβιακή ζωή της σώζεται και παραδίδεται ο αληθινός Χριστός, ο σαρκωμένος Θεός, Λόγος του Θεού, που σώζει τον άνθρωπο και τον κόσμο, στην επίγεια και αιώνια διάσταση της σωτηρίας. Η μαρτυρία της Εκκλησίας για τον Χριστό στον άνθρωπο κάθε εποχής παραμένει σταθερή και αμετακίνητη: Ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Αυτός είναι ο Χριστός της Εκκλησίας, που προσφέρεται πάντα σαν απάντηση στην λυτρωτική αναζήτηση του κόσμου.
Ένας τεμαχισμένος Χριστός, ένας Χριστός δηλ. που δεν γίνεται δεκτός στην πληρότητά Του, δεν μπορεί να προσφέρη σωτηρία. Την αλήθεια αυτή μπορούμε να την καταλάβωμε, αν αναλογισθούμε τις σωτηριολογικές και κοινωνικές διαστάσεις των αιρέσεων, του Αρειανισμού και του Μονοφυσιτισμού λ.χ. Ο πρώτος αρνείται την θεότητα του Χριστού. Ο δεύτερος δέχεται απορρόφηση της ανθρωπότητος του Χριστού από την θεότητά Του, δηλ. στην ουσία αρνείται ή αγνοεί την ανθρωπότητα του Χριστού. Ποιες είναι οι πρακτικές συνέπειές τους;
Χριστιανισμός χωρίς Χριστό!
Η άρνηση της θεότητος του Χριστού οδηγεί στην απόρριψη και των θαυμάτων Του και κάθε υπερφυσικής ενέργειάς Του. Αν όμως ο Χριστός υπήρξε μόνο άνθρωπος, δεν έχει για μας περισσότερη σημασία από κάθε άλλο άνθρωπο. Ούτε η διδασκαλία Του, σαν λόγος ανθρώπου, έχει απόλυτη και διαιώνια σημασία. Γιατί, πόσα από εκείνα που είπε είναι λόγοι Θεού και πόσα λόγοι δικοί Του; Γιατί, λοιπόν, να υπακούσω σε μια τέτοια διδασκαλία; Γιατί να αγαπήσω τον πλησίον μου ως εμαυτόν; γιατί να ενδιαφερθώ για τα προβλήματά του; γιατί να επιζητώ κοινωνική ισότητα και αδελφοσύνη; γιατί να πολεμώ την αδικία; Αλλά πώς, πάλι, θα με «θεώση», θα με ενώση με τον Θεό, ένας Χριστός, που δεν είναι τέλειος, πραγματικός και «φυσικός» Θεός, αλλά, έστω, άνθρωπος θεοποιημένος; Με ένα τέτοιο Χριστό, που δεν έχει θεία ουσία και αυθεντία, είμαι ελεύθερος να διαλέξω από την διδασκαλία Του ό,τι μου αρέσει ή ό,τι με συμφέρει! Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, αν εν ονόματι ενός τέτοιου (ανύπαρκτου) Χριστού γίνωνται τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία... Η άρνηση έπειτα της ανθρωπότητος του Χριστού και η μερική ή απόλυτη απόρριψή της (Δοκητισμός, Μονοφυσιτισμός) σημαίνει άρνηση και της πραγματικότητος του πάθους Του. Αλλά τότε τα λόγια του ιερού Συμβόλου «...δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν... ενανθρωπήσαντα... παθόντα και ταφέντα» χάνουν κάθε σημασία.
Αν ο Χριστός δεν υπήρξε πραγματικός και τέλειος άνθρωπος, δεν μπορεί να χρησιμεύση σαν καθολικός νόμος αγάπης, δικαιοσύνης, αληθείας, θυσίας. Δεν ξέρει τίποτε από τα προβλήματα, τις δυσκολίες και τον μόχθο μας. Αν δεν υπήρξε και άνθρωπος, οι εντολές Του, απευθυνόμενες σε ανθρώπους, είναι ανεφάρμοστες. Το αποτέλεσμα δηλ. είναι και πάλι το ίδιο: απόρριψη της απόλυτης, καθολικής και διαιώνιας λυτρωτικής δυνάμεως του Ευαγγελίου. [ΑΠΑΓΕ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ!]
Ένας Χριστός, που δεν προσφέρεται στην ενότητα και ολότητα - καθολικότητά Του, είναι ένας ανύπαρκτος Χριστός, που μόνο σε ένα Χριστιανισμό χωρίς Χριστό μπορεί να οδηγήση. Χριστιανισμός δε χωρίς Χριστό είναι, δυστυχώς, ο ποικιλώνυμος αιρετικός Χριστιανισμός και της εποχής μας...
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ"
(Απάνθισμα κηρυγμάτων από την
«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» των ετών 1980 και 1983)
ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
(Απάνθισμα κηρυγμάτων από την
«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» των ετών 1980 και 1983)
ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»