ΣΧΟΛΙΑ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΤΑΜΟΥΛΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ ΣΤΙΣ 30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020
«Είναι στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα, η οδηγούσα εις την ζωή, εις την αιώνιον ζωή, εις την Βασιλεία του Θεού. Μη θέλουμε να φτιάχνουμε παραδείσους εδώ κάτω στη γη. Είναι ΑΙΡΕΣΙΣ!»
(π. Αθανάσιος Μυτιληναίος)
Στην Πτολεμαΐδα στις 30 Ιανουαρίου 2020 ημέρα Πέμπτη και ώρα 6:30 μ.μ. πραγματοποιήθηκε εκδήλωση-ομιλία προς τιμή των τριών Ιεραρχών από το σύλλογο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Εορδαίας. Κύριος ομιλητής ως γνωστό ήταν ο Χρυσόστομος Σταμούλης καθηγητής της Δογματικής και Συμβολικής θεολογίας στο Τμήμα θεολογίας του Α.Π.Θ. Το θέμα του εν λόγω Καθηγητή ήταν «Πρόσληψη και αλλαγή. Το μυστήριο της μεταμόρφωσης στους τρεις ιεράρχες».
Εν πρώτοις, θέλουμε να θυμίσουμε στην αγάπη σας ότι η εορτή των τριών Ιεραρχών (από τους εκπαιδευτικούς της Εορδαίας) είχε ατονήσει για κάποια χρόνια και αφορμή επανεκκίνησής της, το έτος 2006, στάθηκε ένα νεοσύστατο συνδικαλιστικό σώμα που κατόρθωσε να πάρει μία «έδρα» στο Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Εορδαίας. Τα μέλη λοιπόν του οργάνου αυτού στάθηκαν η καλή αφορμή για να ξεκινήσει και πάλι η απόδοση φόρου τιμής της τοπικής εκπαιδευτικής μας κοινότητας προς τους τρεις μεγίστους φωστήρες της Τρισηλίου θεότητας, «τούς τήν οἰκουμένην ἀκτῖσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας», αυτούς δηλαδή που φώτισαν την οικουμένη με θείες διδασκαλίες. Χάριν ιστορίας αναφέρουμε ολίγους από τους προσκεκλημένους ομιλητές που στάθηκαν στο ίδιο βήμα με τον κ. Σταμούλη. Είναι, ο π. Αυγουστίνος Μύρου, ο π. Μελέτιος Βαδραχάνης, ο κ. Δημήτριος Νατσιός, ο κ. Απόστολος Παπαδημητρίου, και άλλοι.
Δεύτερον και ουσιαστικότερο όλων είναι το να εξετάζουμε κάθε φορά τις «θείες διδασκαλίες» των ομιλητών της Εορτής γιατί δεν είναι δυνατόν από τη μια μεριά να λέμε ότι τιμούμε τους τρεις Ιεράρχες και ότι αντλούμε την θεματολογία μας από «τα άγια νερά της θεογνωσίας» και από την άλλη να προκαλούμε το ορθόδοξο αίσθημα των ακουόντων, κληρικών αλλά και λαϊκών. Εκείνοι πράγματι «σαν ποταμοί σοφίας πότισαν όλη την κτίση με τα άγια νερά της θεογνωσίας», και όντως «μεσολαβούν» και «παρακαλούν πάντα την Αγία Τριάδα» για μας. Εμείς όμως, ως ακούοντες, μπορούμε σήμερα να πούμε πως το στόμα του εν λόγω ομιλητή «έβγαζε χρυσάφι», ότι πραγματικά ποτιστήκαμε με «τα άγια νερά της θεογνωσίας» και ότι πράγματι ο άνθρωπος αυτός επάξια μεσολαβεί και παρακαλεί την Αγία Τριάδα για «μας»;
Τρίτον και αναγκαίον είναι να δούμε ορισμένες θέσεις του κ. Σταμούλη, θέσεις που δυστυχώς εκφράζουν σύγχρονοι αιρετικοί των οποίων το όνομα είναι «Οικουμενιστές». Καταθέτοντας την βαθιά μας λύπη για το που καταντήσαμε την μεγάλη αυτή Εορτή των τριών Ιεραρχών προχωρούμε βήμα - βήμα αποκαλύπτοντας το πώς οι άνθρωποι αυτοί του καιρού μας, οι Οικουμενιστές, μπόρεσαν και άλλαξαν τα κατά Θεόν πράγματα όχι μόνο εντός των σχολείων, και εννοώ την εισαγωγή των αιρετικών φακέλων του μαθήματος των Θρησκευτικών αλλά και εντός της αγίας ημών Εκκλησίας, και εννοώ ό,τι έχει σχέση με την ψευδοσύνοδο της Κρήτης, την δήθεν «Αγία και Μεγάλη Σύνοδο», και πάλι ό,τι έχει σχέση με το ουκρανικό ζήτημα που ήδη έχει δημιουργήσει πλείστα σχίσματα εν τη Εκκλησία. Αυτό δε, που μας πονάει περισσότερο είναι ότι τόσο ο ιερέας που πρωτοστάτησε στην επιλογή και πρόσκληση του ομιλητή, ο π. Χρήστος, όσο και ο Επίσκοπος Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας συμφωνούν – όταν φανερά δεν διαφωνούν- με τις αιρετικές θεολογικές απόψεις του εν λόγω καθηγητή. Κρίμα!
Η αιρετική «μεθοδολογία συνάντησης με το άλλο» του κ. Σταμούλη
Όπως αναφέραμε η ομιλία του κ. Σταμούλη είχε να κάνει με την «πρόσληψη» και «αλλαγή»! «Πρόσληψη και αλλαγή. Το μυστήριο της μεταμόρφωσης στους τρεις ιεράρχες».
Αλήθεια αδελφοί, στην Εκκλησία μας την Ορθόδοξη που είναι η Νύμφη, η «πρόσληψη» μελών στο άγιον Σώμα της είναι υπόθεση ανθρώπων ή του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού που είναι ο Νυμφίος; Είναι υπόθεση προσωπικής, δικής μας δηλαδή συνάντησης με τον άλλον ή συνάντησης του Ιησού Χριστού με τον άλλον; Αλλά και στη Κυριακή φράση: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς και ιδού, Εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.» (Ματθαίον κη' 19, 20), η πεμπτουσία της ΠΡΟΣΛΗΨΗΣ πού είναι; Είναι στο «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (και στη «μεθοδολογία συνάντησης με το άλλο») ή στα λόγια τούτα: «βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος»;
Αλλά και η λέξη κλειδί «αλλαγή» (Πρόσληψη και αλλαγή) που συμπεριλαμβάνει ο κ. Σταμούλης στο θέμα του ποιο νόημα έχει όταν ο Ιησούς Χριστός πριν την ανάληψή του, πριν δηλαδή να καθίσει «εις τα δεξιά του Πατρός», έδωσε εντολή στους μαθητές του: «Πορευθέντες… διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς»;
Ας ακούσουμε τι εξ αρχής λέγει ο κ. Καθηγητής περί αυτού: «(6:50) Με δεδομένη μία τέτοια πραγματικότητα η ομιλία μου αυτή θα επικεντρωθεί στη μεθοδολογία συνάντησης με το άλλο, την ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ, που οι τρεις Άγιοι εισηγούνται.»[1], και ας εξετάσουμε το αληθές των λόγων αυτού, αν πράγματι οι τρεις Άγιοι εισηγούνται αυτά που εισηγείται ο εν λόγω καθηγητής της Δογματικής!
Ο κ. Σταμούλης αναδεικνύοντας στην ομιλία του το φαινόμενο της ΠΟΛΥΠΟΛΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑΣ λέγει πως «όπου κυριαρχούν συνθήκες ανομοιογένειας, κατά κανόνα θρησκευτικής και εθνικής» γίνεται επιτακτική η «συζήτηση για τον ΔΙΑΛΟΓΟ και ουσιαστικά τη ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ με την ΕΤΕΡΟΤΗΤΑ» (8:50). Αλήθεια αδελφοί, τα λόγια του Κυρίου «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη… διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς» τι σχέση έχουν με τον ΔΙΑΛΟΓΟ, ο οποίος μπορεί να είναι ήρεμος, φιλικός αλλά και έντονος έως συγκρουσιακός; Ο οποίος όταν επικεντρώνεται σε εξειδικευμένα θέματα π.χ. αρχών, ιδεών, πεποιθήσεων κτλ. συνήθως πραγματοποιείτε δια ΛΟΓΟΜΑΧΙΑΣ «στην οποία αντιπαρατάσσονται ισχυρά επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές με σκοπό είτε να πείσουν το αντιπαρατιθέμενο πρόσωπο είτε τα πρόσωπα που παρακολουθούν τον εν λόγω διάλογο»[2]; Και επιπλέον το ΜΑΘΗΤΕΥΣΑΤΕ τι σχέση έχει με τον ΔΙΑΛΟΓΟ που είναι μία τέχνη (Η τέχνη του διαλόγου) η οποία ανάγεται στην αρχαιότητα και χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα «σε όλα τα λογοτεχνικά είδη, δηλαδή της ποίησης, της πεζογραφίας και του θεάτρου» [2]; Εν τέλει η συνάντηση του άλλου με την Αλήθεια, δηλαδή με το Θεανδρικό πρόσωπο του Ιησού Χριστού, είναι θέμα ΔΙΑΛΟΓΟΥ ημών των Χριστιανών με τον άλλον ή θέμα Αποκάλυψης, δηλαδή Μυστικής εμφάνισης του Κυρίου ημών κυρίως μέσα στην καρδία του άλλου; Αλλά και όσοι κηρύττουν τον λόγο του Θεού στους άλλους ανθρώπους είναι αυτοί που «σπέρνουν» το λόγο Του ή αυτοί που διά του Ευαγγελικού λόγου οργώνουν και προετοιμάζουν το χωράφι του άλλου για να αποδεχτεί την Μία αληθινή Πίστη και έτσι να υποδεχτεί τον Σπορέα Ιησού Χριστό αλλά και το Άγιο Πνεύμα που θα ποτίσει ό,τι ο Λόγος έσπειρε εν είδει χαρισμάτων προς δόξα Θεού Πατρός;
Ο κ. Σταμούλης σε συνάφεια θα προσθέσει: «Λησμονώντας πως για να φτάσουμε στο θαύμα πρέπει πρώτα να περάσουμε από τον διάλογό μας με τον ληστή, την πόρνη, τον τελώνη». Και πάλι: «Δεν πατάει κανείς πάνω σε κύματα ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΔΙΑΛΟΓΟ με την εσχατιά του κόσμου. Με τους ταλαιπωρημένους στον κόσμο, με τους διαλυμένους του κόσμου. Ο Χριστός δεν ήλθε για τους σεσωσμένους. Αλλιώς θα έφτιαχνε ΚΛΑΜΠ! Δεν θα έφτιαχνε «Εκκλησία». Γι’ αυτό και η Εκκλησία στην Πατερική σκέψη ονομάζεται Πανδοχείο. Ξέρετε τι σημαίνει Πανδοχείο; Αυτή που δέχεται τα ΠΑΝΤΑ.»[1]!
Γνήσιος εκφραστής της παναιρέσεως του Οικουμενισμού (Η «Εκκλησία-Πανδοχείο που δέχεται τα ΠΑΝΤΑ») ο κ. Καθηγητής αγνοεί τη δύναμη του Κυριακού λόγου: «βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Αγνοεί επικίνδυνα πως η Εκκλησία είναι αποκλειστικά «Σώμα Χριστού» και απλά ομοιάζει με πανδοχείο! Ως πανδοχείο η Εκκλησία μας δέχεται τον άλλο αρχικά στην Τάξη των Κατηχουμένων, και όχι κατ’ ευθείαν εις το Σώμα της (που δεν είναι Σώμα «της», αλλά Σώμα Του, δηλαδή «Σώμα Χριστού»)! Μόνο μέσα από τα καθαγιασμένα νερά της Κολυμβήθρας και το μυστήριο του Βαπτίσματος, όχι ο άπιστος ή ο ετερόδοξος άνθρωπος, αλλά ο κατηχούμενος στην αγία Πίστη δύναται να ενωθεί με τον Ιησού Χριστό και έτσι να αποτελέσει Σώμα Του (ενν. μέλος του τιμίου Σώματός Του που έχει ως κεφαλή Αυτόν, τον Ιησού Χριστό) και να γίνει ολόκληρος Εκκλησία δεχόμενος την σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος σε όλο του το σώμα και σε όλες του τις αισθήσεις, δια του μυστηρίου του Χρίσματος.
Αλλά για τους θεολόγους του καιρού μας τους θαμπωμένους από τον χρυσό και όχι τον Ιησού Χριστό, άκουσον, άκουσον, ακόμη κι αυτές οι Δογματικές διαφορές δεν αποτελούν εμπόδιο όχι μόνο ΔΙΑΛΟΓΟΥ αλλά και ΕΝΩΣΗΣ μας με τους αιρετικούς, όπως Παπικούς και Προτεστάντες, Μονοφυσίτες, και άλλους Θεομάχους - Χριστομάχους και Θεοτοκομάχους - Αγιομάχους! Αλήθεια αδελφοί; Ξέρετε τι σημαίνει «Εκκλησία» για τους Οικουμενιστές του καιρού μας; Σημαίνει «Πανδοχείο»! Δηλαδή ό,τι μας είπε ο κ. Σταμούλης ο Χρυσόστομος! Εκκλησία είναι «Αυτή που δέχεται τα ΠΑΝΤΑ»! Εννοείται «χωρίς διακρίσεις»! Ό,τι λίγο - πολύ μας είπαν κάτω στην Κρήτη το 2016 οι δέκα (10) απαράδεκτοι προϊστάμενοι «Εκκλησιών» (τους οποίους και χειροκροτεί ο καθηγητής της Δογματικής).
Ένας θαυμαστής του εν λόγω ανδρός σχολιάζοντας θετικότατα το νέο βιβλίο του κ. Σταμούλη με τίτλο: «Τί γυρεύει η αλεπού στο παζάρι;» γράφει τα εξής φωτιστικά λόγια: «Ο Χρυσόστομος Σταμούλης κάνοντας λόγο για «ευλογημένη ευκαιρία» που προέκυψε από την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο, την εντοπίζει στην «αγαπητική δραστηριοποίηση ολοκλήρου του πληρώματος της Εκκλησίας», σε αυτό το ξεμούδιασμα, θα έλεγα, του εκκλησιαστικού σώματος από την ακινησία.»[3].
Ιδού και ολίγα (σχετικά) λόγια του ανδρός που ειπώθηκαν στο «παζάρι» της Πτολεμαΐδας: «Η αρχιτεκτονική της Εκκλησίας δεν είναι κοσμική; Τι είναι; Τι είναι; Δεν έχει εκκλησιαστικό χαρακτήρα; Υπάρχει κάτι στον κόσμο που δεν έχει εκκλησιαστικό χαρακτήρα; Όλος ο ΚΟΣΜΟΣ διακονεί τη ΣΧΕΣΗ. Εκτός κι αν θέλουμε να κατανοήσουμε ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ στο περιθώριο της κοινωνίας. Αποκομμένη από την πραγματικότητα της ζωής. Στο τέλος είναι μια «κλειστή γυάλα» χωρίς αέρα και φως, οπότε τα πάντα μαραίνονται. Ας μη ξεγελιόμαστε. Χάσαμε τη ΣΧΕΣΗ με τον ΚΟΣΜΟ. Την χάσαμε! Ζούμε στην αυτάρκειά μας την εσωτερική, κι αυτή την αυτάρκεια την εσωτερική την ονομάζουμε ΚΟΣΜΟ. Είναι ο δικός μας ΚΟΣΜΟΣ. Έξω ο κόσμος καλπάζει. Αλλ’ ο Χριστός για να μιλήσει με τον κόσμο, να συναντηθεί με τον κόσμο, έγινε ΚΟΣΜΟΣ. Έγινε ΙΣΤΟΡΙΑ! Έγινε ΣΑΡΚΑ! Ο Λόγος σαρξ εγένετο… Διαλέχτηκε, πάλεψε μ’ αυτό που η σύγχρονή Του εποχή και η θεσμική Εκκλησία της εποχής Του δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η Εκκλησία θα μπορούσε να διαλεχτεί. Με τις πόρνες, τους τελώνες, τους Φαρισαίους προσλαμβάνοντας κάθε ετερότητα.» [1].
Θέλοντας να συνοψίσουμε τα παραπάνω θα σχολιάσουμε τη φράση του καθηγητή που λέγει ότι «για να φτάσουμε στο θαύμα πρέπει πρώτα να περάσουμε από τον διάλογό μας με τον ληστή, την πόρνη, τον τελώνη». Αλήθεια αδελφοί, αν πράγματι ισχύει ο λόγος αυτός, το ερώτημά μας είναι: Ποιος είναι ο ληστής, η πόρνη ή ο τελώνης με τους οποίους θα πρέπει να έρθουμε σε διάλογο; Μήπως είναι όλοι αυτοί που σήμερα βρίσκονται σε φυλακές, σε πορνεία ή σε κάποιο φοροεισπρακτικό Υπουργείο; Αυτούς εννοεί ο κ. Σταμούλης, και αυτή είναι η μόνη «ευλογημένη ευκαιρία» μας για να ξεμουδιάσουμε, για να βγούμε από την ακινησία της εσωστρέφειας και από την «κλειστή γυάλα» όπου τα ΠΑΝΤΑ μαραίνονται;
Αλλ’ όχι αδελφοί μου,
Οι Πατέρες μας, μας προσκαλούν (σε λίγες μέρες ανοίγει και το Τριώδιο) να συζητήσουμε εμείς οι κατ’ όνομα Χριστιανοί αλλά κατ’ ουσίαν ληστές, οι φαρισαϊζοντες, με τον Άγιο ληστή του Γολγοθά (ως πρόσωπο) που μετανιωμένος είπε προς τον Θεάνθρωπο: "Κύριε, μνήσθητί μου, όταν έλθεις εν τη Βασιλεία σου"! Να συζητήσουμε εμείς οι κατ’ όνομα Χριστιανοί αλλά κατ’ ουσίαν πόρνοι με εκείνην την πόρνη του Ευαγγελίου που μέσα στην οικεία του αναίσθητου Σίμωνος τού Φαρισαίου άλειψε με μύρο το σώμα του Θεανθρώπου κλαίγοντας εν μετανοία για τα σαρκικά αμαρτήματά της! Να συζητήσουμε εμείς οι κατ’ όνομα Χριστιανοί αλλά κατ’ ουσίαν τελώνες (οι φιλοχρήματοι και ανελεήμονες) με τους τελώνες του Ευαγγελίου. Με τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Ματθαίο ο οποίος καταγόταν από την Γαλιλαία και εργαζόταν ως τελώνης που μετά την Πεντηκοστή (ως αεικίνητος) και όπως λέγει η παράδοση ότι «κήρυττε για δώδεκα έτη στην Παλαιστίνη και κατόπιν πορεύτηκε στα έθνη. Κήρυξε με θέρμη στην Αιθιοπία, στην Αραβία, στην Περσία, στη Μηδία και ίσως την Μακεδονία. Τελεύτησε τη ζωή του με μαρτύριο, άγνωστο όμως πού». Αλλά και με τον Ζακχαίο τον τελώνη, τον φοροεισπράκτορα, ο οποίος είπε πλήρης μετανοίας τα γνωστά σε όλους μας λόγια: "Κύριε, υπόσχομαι να δώσω τα μισά από τα υπάρχοντά μου στους φτωχούς και ν’ ανταποδώσω στο τετραπλάσιο όσα πήρα με αδικίες. (Καταλαβαίνεις π. Χρήστο ή δεν καταλαβαίνεις;).
Ιδού λοιπόν ο αληθής ΤΡΟΠΟΣ «για να φτάσουμε στο θαύμα»! Να περάσουμε από ΑΥΤΟΝ τον διάλογό μας με τον ληστή, την πόρνη, τον τελώνη εμείς οι της Εκκλησίας. Εμείς οι σύγχρονοι Φαρισαίοι, ιερείς, αρχιερείς και λαϊκοί…
Αυτός είναι ο εν Χριστώ ΤΡΟΠΟΣ μετανοίας, αυτή είναι η αληθής «μεθοδολογία πρόσληψης και αλλαγής» ημών των Φαρισαίων π. Χρήστο και π. Θεόκλητε και όχι η ΜΕΘΟΔΟΣ που προτείνει ο κ. καθηγητής και όλοι οι Οικουμενιστές του «Καιρού» συν Πατριάρχη Βαρθολομαίο, Ελπιδοφόρο Αμερικής έως π. Χρυσόστομο Τσίρη ιερέα εν Πτολεμαΐδι!
Κλείνουμε τα σχόλιά μας που αφορούν λόγια του κ. Σταμούλη που ειπώθηκαν στο Πνευματικό Κέντρο της Πτολεμαΐδας στις 30/1/2020, καταθέτοντας τη βλάσφημη φράση του: «Όταν μπαίνουμε στην Εκκλησία βλέπουμε απέναντί μας την Πλατυτέρα, δεν βλέπουμε τη Στενοτέρα. Που χωράει τα ΠΑΝΤΑ.»!
ΠΡΑΓΜΑΤΙ, ΟΤΑΝ ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ ΠΟΥ ΒΑΣΤΑΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΔΕΙΞΕ ΤΗΝ ΜΙΑ ΚΑΙ "ΣΤΕΝΟΤΕΡΑ" ΟΔΟ ΣΩΤΗΡΙΑΣ
Αυτόν που είπε: «ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης»!
Και είναι εσχάτη πλάνη να λέμε πως η Εκκλησία είναι Πανδοχείο «Που χωράει τα ΠΑΝΤΑ»! Η Εκκλησία χώρεσε και χωράει μόνο όσους φορέσανε διά παντός το ένδυμα της μετανοίας ως ο ληστής, η πόρνη και ο τελώνης και ζουν ως νεκρός, δηλαδή με ΤΡΟΠΟ ασκητικό. Και όχι κοσμικό! Είναι απαράδεκτο να λέμε ότι «ο Χριστός για να μιλήσει με τον κόσμο, να συναντηθεί με τον κόσμο, έγινε ΚΟΣΜΟΣ»!
«Θα μπούμε στη Βασιλεία του Θεού - ο κύριος είπε - δια της στενής οδού και δια της στενής πύλης. Εκείνοι που μιλάνε και λέγουν ότι ο Χριστιανισμός είναι ένας ΤΡΟΠΟΣ να κάνουμε πολιτισμό ή πολιτική, αυτοί ανοίγουν την λεωφόρον και την ευρείαν πύλην. Και τι λέει ο Κύριος; Αυτοί που βάδισαν τον πλατύ τον δρόμο και την πλατιά την πύλη, (που) περνούν από κει, αυτοί οδηγούνται στην απώλεια. Με σαφήνεια! Και λέγει ότι στενή και τεθλιμμένη η απάγουσα εις την ζωήν (καὶ ὀλίγοι εἰσὶν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν! (Ματθ. 7,14)) . Πόσο – έχει ένα θαυμαστικόν εκεί το Ιερόν κείμενον. Πόσο, λέει, στενή και θλιμμένη, στενόχωρη είναι η οδός, ο ΤΡΟΠΟΣ της ζωής, για να πει κανείς, ο ΤΡΟΠΟΣ για να μπει κανείς στη (αιώνια) ζωή. Βλέπετε, είναι η άσκησις, είναι ο Σταυρός! Κι εκείνοι λοιπόν που θέλουν ένα Χριστιανισμό ΑΠΛΟΧΩΡΟ, με την υλιστικήν έννοιαν του όρου, αυτοί είναι οι εχθροί του Σταυρού του Χριστού. Συνεπώς μήπως κι εμείς είμεθα, τότε εκεί, ανάμεσα σ’ εκείνους που θα θεωρηθούμε πως εξεκεντήσαμε τον Χριστό; Μήπως; (…) Είναι στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα, η οδηγούσα εις την ζωή, εις την αιώνιον ζωή, εις την Βασιλεία του Θεού. Μη θέλουμε να φτιάχνουμε παραδείσους εδώ κάτω στη γη. Είναι ΑΙΡΕΣΙΣ!» (π. Αθανάσιος Μυτιληναίος) [4].
Αδελφοί «Ας μη ξεγελιόμαστε. Χάσαμε τη ΣΧΕΣΗ με τον ΚΟΣΜΟ (των τριών Ιεραρχών). Την χάσαμε». Αλλά με τη βοήθεια της Πλατυτέρας «όχι όλοι»!
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Εκπαιδευτικός ΠΕ11
Πτολεμαΐδα 6 Φεβρουαρίου 2020, Αγίου Φωτίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως
[1] https://emmadimitris.blogspot.com/2020/02/blog-post_46.html
[2] https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%82_(%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%AF%CE%B1)
[3] https://emmadimitris.blogspot.com/2020/02/blog-post_42.html
[4] https://emmadimitris.blogspot.com/2020/02/blog-post_66.html#more