…Αλήθεια, υπάρχει επίσκοπος που αποδέχεται το ουκρανικό ψευδοαυτοκέφαλο και δεν αποδέχεται το Κολυμπάρι; Ουδείς…
Απόστολος Σαραντίδης, Νέα εκκλησιαστική γραφή και αντίσταση
Στατιστικά δεν είναι γνωστό πόσοι από όσους παρακολουθούν στενά και με αγωνία τα εκκλησιαστικά δρώμενα αντιλαμβάνονται τι γίνεται. Δεν θα είναι πολλοί. Αλλά και από τη μικρή αυτή μερίδα, λόγω της περιπλοκότητος των θεμάτων που το ένα υπερκαλύπτει το άλλο και αντίστροφα και συνεχώς προκύπτουνε νέα, οι απόψεις δεν είναι καλό να διίστανται και να αποκλίνουν τόσο ώστε να μην είναι δυνατόν να καταγραφεί μια ξεκάθαρη θέση.
Σε αυτή την περίπτωση, υπάρχει αναβολή μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Θα πει κανείς, εδώ υπάρχουν μείζονα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά προβλήματα, προβλήματα εθνικής ασφαλείας και κυριαρχίας, και ασχολούμεθα με Κολυμπάρι, με αυτοκέφαλη Ουκρανία, με ερμηνείες Κανόνων, με συνοδικές και επισκοπικές αποφάσεις; Λογική η απορία για εκκοσμικευμένους ενεργούς πολίτες που η ακτίνα δράσης τους φθάνει μέχρι τα όρια του τάφου τους στο νεκροταφείο ή τώρα και στο αποτεφρωτήριο της περιοχής τους που θέλουν να αφήσουν στο περιβάλλον τούς υδρογονάνθρακες της σήψης τους ή την τέφρα της οξείδωσής τους. Ας μας επιτρέψουν όμως να υπάρχουμε και όσοι θέλουμε να το απογειώσουμε στα όρια του μνήματος στο κοιμητήριο των πατέρων μας και να αφήσουμε στους επόμενους λείψανα αγίων. Το ένα από το άλλο τα διαχωρίζει χάσμα μέγα και ασύνδετο. Αλλά και να μην επιτρέψουν, η πορεία ημών και υμών, είναι μονόδρομος στην αθανασία. Το θέμα είναι από ποια μεριά. Και επειδή η μεριά είναι ξεκάθαρη και η αποκάλυψη ξεκάθαρη δίχως ψεγάδι και αμφιβολία για όσους έμαθαν από νωρίς να βλέπουν και όχι απλά να κοιτάζουν και να έχουν πεισθεί από τον κατάσκοπο Δαίμονα της γειτονιάς τους ότι δεν υπάρχει ούτε ο ίδιος ούτε ο αόρατος κόσμος, – τι τεράστια επιτυχία στ’ αλήθεια, να είναι πεπεισμένοι από τον ανθρωποκτόνο Εωσφόρο ότι δεν υπάρχει εχθρός – είναι πολλοί που επέλεξαν τοποθεσία. Αυτοί λοιπόν, θα μιλάμε για όσα οι πολλοί τα θεωρούν ασήμαντα.
Την κολυμπάρια σύναξη των 10 προκαθημένων που κουβαλήσανε μαζί τους και από 23 «γλάστρες» ο καθένας, είναι δύσκολο να την εκλάβει κάποιος ως πηγή δεινών. Και όμως είναι. Δεκαετίες προετοιμάζονταν και στανικά επεβλήθη. Σε όσους το θέλησαν. Με Μυστήρια έγκυρα μεν προ συνοδικής καταδίκης, και ιερείς να ψεύδονται επί της Αγίας Τράπεζας ότι ο επίσκοπός τους ορθοτομεί – οι περισσότεροι για τους περισσότερους – και για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, δηλαδή για πάντα. Το είχαμε χαρακτηρίσει γελοιότητα και κατάντημα προ καιρού. Και ψεύδονται καί παραπλανούν καί είναι επικίνδυνο για την ψυχή των ιδίων. Μέχρι να έλθει η συνοδική καταδίκη, τι επικοινωνία θα μπορούσαμε να έχουμε με αυτούς; Ας τελούν τα έγκυρα μόνοι τους, που δεν γίνεται. Ίσως να αποτελέσει έναν τρόπο οι άδειοι ναοί να τους συνετίσουν. Ούτε αυτό όμως θα γίνει είτε από το τέλος είτε από την αρχή. Με δεδομένο πως πανελληνίως οι αποτειχισμένες φωλιές από την αίρεση και τα σχίσματα που υπάρχουν, για την ώρα, και αυτές στον βορειοελλαδικό χώρο, μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού, πού θα πάει όλος αυτός ο λαός; Ομιλούμε για το μικρό ποίμνιο. Τα νησιά; Η υπόλοιποι; Με δεδομένο πάλι ότι προ συνοδικής καταδίκης που δεν φαίνεται και δεν θα φανεί, ο κάθε πιστός που σηκώνει ο ίδιος το βάρος, ας απομακρύνεται συνεχώς. Η θεωρία των συγκοινωνούντων ανίσχυρη σαν κάθε λογικοφάνεια σε θεολογία. Αν επίσκοπος συλλειτουργήσει με αφορισμένο και συνεπώς ακοινώνητο, ο παπάς του που μετά θα τελέσει βάπτιση ή γάμο ή κηδεία ακυρώνονται; Προσπάθεια για αύξηση του αριθμού των αποτειχισμένων ιερωμένων ας είναι ο ένας στρατηγικός στόχος και η ολοένα μεγαλύτερη απομάκρυνση των πιστών όχι μόνο από σχισματικούς και αιρετίζοντες αλλά και χλιαρούς και παραδοσιακούς που προσπαθούν παρά την ενημέρωση που τους γίνεται να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα, ο δεύτερος. Για την ώρα.
Κύρια πηγή της κακοδαιμονίας, η λεγόμενη Σύνοδος της Κρήτης. Η Ιερά Σύνοδος όμως της Ιεραρχίας της Ελλάδος τον Μάιο του 2016, έναν μήνα πριν από το Κολυμπάρι, πήρε την ιστορική απόφαση να μην υπάρχει η λέξη «εκκλησίες» στο κείμενο. Αυτό, το άλλαξε με δική του ευθύνη, ίσως και πρωτοβουλία, ο Αθηνών Ιερώνυμος ως primus sine paribus, είτε πιεζόμενος από τον Βαρθολομαίο με πιθανότερο μοχλό τις λεγόμενες Νέες Χώρες, ίσως και με ποινικά παραπτώματα, είτε ήταν θεατρική προσυμφωνημένη και σκηνοθετικά καλοστημένη παράσταση την οποίαν υπέγραψαν οι 23 από τις 24 παρούσες «γλάστρες». Συνεπώς και 23 από τους 82 της εξ Αθηνών Ολομελείας. Ο ένας (1) που αντιστάθηκε, λίγο έλειψε να γράψει ιστορία. Τη διέγραψε όμως τρία χρόνια αργότερα, γινόμενος ο θεωρητικός στην Ελλάδα του ουκρανικού σχίσματος και μέντορας των δελτίων τύπου, το οποίο μόνο διοικητικό θέμα δεν είναι. Ούτε καν κανονικό εφόσον ανακατεύεται με Ουνία. Εδώ ακριβώς αρχίζει να διαφαίνεται η νέα εκκλησιαστική νομική γραφή. Ο Αλβανίας την προσχημάτισε λέγοντας ότι έχουμε άλλον τύπου συνόδου. Συμφωνούμε. Ούτε αγία ούτε μεγάλη ούτε σύνοδος, για λόγους που έχουν επεξηγηθεί στο παρελθόν. Ο νυν Αυστραλίας Μακάριος εξήγγειλε τη νέα αρίθμηση ως 1η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος. Έπεται συνέχεια. Τίτλοι τέλους στις εννέα Οικουμενικές Συνόδους, έστω επτά γι’ αυτούς. Υπενθυμίζουμε ότι στο Κολυμπάρι δεν έγινε η αμνήστευση του Οικουμενισμού μόνο με την Ενότητα των σχέσεων Ορθοδοξίας με τον λοιπό χριστιανικό κόσμο, που μόνο χριστιανικός δεν είναι αφού χριστιανός είναι μόνον όποιος ομολογεί αληθινό Χριστό και όχι αιρετική καρικατούρα δηλαδή είδωλο. Σύγχρονοι ειδωλολάτρες είναι οι άνθρωποι και όσο καθαρότερα τους το πούμε τόσο γρηγορότερα θα σωθούνε κάποιοι. Υπάρχουν συμπεφωνημένες πλήθος άλλων κακοδοξιών και αιρέσεων: Πλήρης αποδοχή του ΠΣΕ, Κειμένου Τορόντο, μεικτοί γάμοι, θεωρία του προσώπου κλπ. Η νέα εκκλησιαστική γραφή ολοκληρώνεται – και δεν γνωρίζουμε ποια άλλη θα προστεθεί στον κατήφορο αυτό – με τις επίσημες ανακοινώσεις επιτροπών επί του τύπου μετά από συνοδικές εργασίες με Ημερήσια ή μη Διάταξη. Κατόπιν μπορεί να παραπέμπεται και σε επιτροπές ορισμένες, προς αποφυγήν της Ολομέλειας.
Τον Οκτώβριο του ιδίου έτους (2016), η ίδια Σύνοδος ανέχθηκε το Κολυμπάρι αλλά το θέμα και μάλιστα ως σοβαρότατο στο οποίο θα έπρεπε να πάρει θέση με διευρυμένη πλειοψηφία δύο τρίτων, δεν μπήκε ποτέ σε ψηφοφορία κανονικώς. Αναγνώστηκε μια εισήγηση επισκόπου ενημερωτική και τίποτα παραπάνω. Το ίδιο επαναλήφθηκε τον Οκτώβριο του 2019 για το ουκρανικό. Η νέα θεσμική μορφή θέλει τους εκπροσώπους τύπου να ανακοινώνουν ως απόφαση, την ενημέρωση. Το κυρίως θέμα το παίρνει επάνω του ο Αρχιεπίσκοπος με αναγνώριση δικαιώματος που δεν έχει, δίχως ψηφοφορία. Αλλά και με ψηφοφορία, το συγκεκριμένο είναι άκυρο. Σε κοσμικά νομικά συλλογικά όργανα, απόφαση αντίθετη με το Σύνταγμα και την κείμενη νομοθεσία έστω και ομόφωνη, είναι άκυρη. Το γνωρίζουμε όσοι περάσαμε από αυτά. Κατ΄ αναλογίαν, οποιοδήποτε εκκλησιαστικό σώμα αν αποφασίσει ο,τιδήποτε αντίθετο προς την Ιερά Παράδοση, δεν είναι απόφαση και δεν υφίσταται καν. Η Ιεραρχία λοιπόν εγκαινιάζει μια νέα νομιμοφανή γραφή μη ψηφοφορίας και ως αποφάσεις πλασάρει τα ανακοινωθέντα δελτία τύπου τα οποία συντάσσονται εκ των υστέρων και εν αγνοία των πολλών οι οποίοι περιέργως όταν το μαθαίνουν δεν αντιδρούν. Πίσω από όλο αυτό το σκηνικό κρύβεται προσεκτικά ένα πρωτείο εξουσίας δεσποτικής και μάλιστα με προσπάθεια ψευδοδογματικής κατοχύρωσης σε δήθεν πρωτείο Πατρός, κατά τη ζησιούλεια αίρεση.
Δεδομένου ότι η κανονική απόφαση είναι εκ των πραγμάτων και παραμένει αυτή του Μαΐου του 2016 αφού ούτε αναιρέθηκε με νέα ούτε ακυρώθηκε από Σύνοδο, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Σύνοδος έστω και τυπικά ενήργησε ορθόδοξα άσχετα αν στην πραγματικότητα ξέρουμε τι γίνεται; Από κάπου θα πρέπει να το πιάσουμε σταθερά, ένα θέμα που συνεχώς γίνεται και πιο πολύπλοκο και δύσκολο. Για το αν Σύνοδος ορθοτομεί πώς θα αποφανθούμε σίγουρα θετικά ή αρνητικά όταν πλέον δεν ψηφίζουν; Απόφαση τυπικά δεν υπάρχει όσο κι αν ισχυρίζονται το αντίθετο. Ουσιαστικά, ναι. Μεμονωμένα όμως κάθε επίσκοπος που αποδέχεται το Κολυμπάρι εμπίπτοντας στον 15ο, ανεπιφύλαχτα μπορεί να ελεγχθεί. Δεν είναι ανάγκη πλέον να τους πολεμάς με τα μέσα που αυτοί χρησιμοποιούν; Αποφάσισαν οι Σεβασμιώτατοι συνοδικά τον Μάιο του 2016 ότι στο Κολυμπάρι δεν θα αναγράφεται η λέξη «εκκλησία» για τους αιρετικούς; Ναι, αλλά τους υπερβαίνει η Απόφαση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, τι να κάνουν, είναι ο αντίλογος. Εκεί να αρχίζει το ξήλωμα. Ούτε Αγία ούτε Μεγάλη ούτε Σύνοδος, για τους λόγους που έχουμε αναλύσει πολλοί. Η τελευταία ορθόδοξη απόφαση που πήραν για το θέμα ήταν τότε, τον Μάιο του 2016. Έκτοτε, γιατί δεν ψηφίζουν; Ας μας δείξουν τα Συνοδικά Πρακτικά με τις υπογραφές τους. Και το τελευταίο Σωματείο σε αρχαιρεσίες ή άλλα θέματα κρατά πρακτικά. Τα δικά τους πού είναι;|
Πηγαίνοντάς το ένα βήμα παραπέρα, θα λέγαμε ότι αυτοί οι διάλογοι ναι μεν θα μπορούσαν να είναι δημόσιοι αλλά να περιβάλλονται και από νομική ισχύ. Δεν είναι δυνατόν να πολεμάς κάτι και να μη χρησιμοποιείς μερικά από τα όπλα του. Μια Σύνοδος πέρα από τον πνευματικό της χαρακτήρα έχει άμεση σχέση με την Πολιτεία. ΦΕΚ, έγγραφα, εγκύκλιοι, μισθοδοσία, καταστάσεις, Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ορκωμοσία, διαπιστευτήρια κλπ. Αυτά, καλώς ή κακώς υπάρχουν και μάλιστα συνταγματικά κατοχυρωμένα. Όταν εκ των έσω επιχειρείται παραλλαγή και αλλαγή βασικών δομών, ο πολίτης ως το ελάχιστο και ο πιστός το μέγιστο, οφείλει να αντιδράσει είτε ατομικά είτε συλλογικά. Τα παραπάνω ενδεικτικά, δεν θα ήταν καθόλου παράξενο να επιδοθούν εξωδίκως. Και να ακολουθήσουν προσφυγές. Αυτό ήδη έχει γίνει αλλά εάν το αποτέλεσμα είναι αρνητικό, η άλλη πλευρά θα το εκμεταλλευτεί θετικά. Συνεπώς, είναι ρίσκο.
Από την άλλη, καλές οι ανοικτές επιστολές και η αρθρογραφία και οι νουθεσίες και οι παρακλήσεις. Ανήκουν όμως τα περισσότερα εις τον χώρον της λογοτεχνίας και από λογοτεχνία η αίρεση και το σχίσμα δεν καταλαβαίνει. Συνεπώς, κάποιοι δεν έχουν και πολύ άδικο όταν ομιλούν περί χαρτοπόλεμου και μάλιστα όταν γνωρίζουμε πολύ καλά ότι υπό αυτές τις συνθήκες και ανθρωπίνως Σύνοδος Ορθόδοξη δεν πρόκειται να συνέλθει. Οι άνθρωποι πλέον δεν ψηφίζουν καν. Ούτε ως Σώμα λαμβάνουν οι περισσότεροι τον λόγο. Αυθαιρετούν, υποκρίνονται και αποκρύπτουν την αλήθεια. Όχι όλοι, βέβαια. Από κει και πέρα, η αντίσταση με Ιερούς Κανόνες δεν μπορεί παρά να στρέφεται κυρίως στην ψευδοσύνοδο. Αλήθεια, υπάρχει επίσκοπος που αποδέχεται το ουκρανικό ψευδοαυτοκέφαλο και δεν αποδέχεται το Κολυμπάρι; Ουδείς. Διότι η σχέση τους είναι άμεση. Όποιος αποδέχεται το Κολυμπάρι, εμπίπτει στον 15ο Κανόνα. Ας πολλαπλασιαστούν λοιπόν οι αποτειχίσεις για το Κολυμπάρι. Η αντίδραση όταν περνά μέσα από αυτό, γίνεται κατανοητό για τις περεταίρω αποφάσεις. Για την Ουκρανία πώς θα το δέσει κάποιος με Κανόνες για να αποτειχιστεί; Για να το φθάσει εκεί που πρέπει, στη σχισματοαίρεση που είναι, θα πρέπει να συντάξει μικρή διδακτορική διατριβή! Για να διαφανεί ότι εμπεριέχει και δογματική αίρεση. Αλλά θέλει δουλειά, και το κυριότερο, όσοι καραδοκούν θα αρπάξουν την ευκαιρία για να συκοφαντήσουν την αποτείχιση. Λίγοι θα μπορούσαν να το κάνουν. Για καθαρό σχίσμα διοικητικής φύσεως δεν προβλέπεται αποτείχιση. Είναι σύνθημά τους. Το Κολυμπάρι είναι ένας εύκολος τρόπος αντίστασης ακόμη και για ανειδίκευτους στα πνευματικά. Διότι αποτελεί πηγή κακού που θα φέρει κι άλλα. Τελικά, ας αρχίσει να γίνεται συνειδητό ότι τα περιθώρια ολοένα και θα στενεύουν και την πραγματική Εκκλησία θα τη βρίσκουμε πλέον σε βουνά, σε οροπέδια ή και σε αίθουσες μέσα στην πολυκοσμία.