Ὁ σεισμός. Ὁ Δεσμοφύλακας εὑρισκόμενος σέ δύσκολη θέσι ἑτοιμάζεται ν᾿ αὐτοκτονήση. Ὁ Ἀπ. Παῦλος τόν ἐμποδίζει. Ὁ Δεσμοφύλακας πλήρης τρόμου γονατίζει λέγοντας: «Κύριοι, τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ;» (Πράξ.16, 26 - 30)
Η ζωή είναι το υπέρτατον φυσικόν αγαθόν που έχει δώσει ο Θεός εις τον άνθρωπον.
Τι έπρεπε να κάνει ο άνθρωπος αυτός μές στα μεσάνυχτα που δεν υπήρχε και φως; … Τι έμενε γι’ αυτόν; Η αυτοκτονία! (26:20)
Εξάλλου η αυτοκτονία ήταν για τότε αλλά και για σήμερα ακόμα’ αξιοπρεπείς τρόπος θανάτου. Υπογραμμίζω: Αξιοπρεπείς τρόπος θανάτου! Και φιλόσοφοι, όπως οι Στωικοί, δίδασκαν και θεωρούσαν την αυτοκτονία σαν έντιμον μέσω τερματισμού της ζωής, Όπως σήμερα έχομε την ευθανασία. Είτε εγώ θα πω στον γιατρό: Βάλε μου μια ένεση να πεθάνω, γιατί δεν μπορώ, δεν αντέχω τους πόνους. Οπότε ασκείται σε μένα η ευθανασία. Είτε θα το πουν οι συγγενείς μου, μη δυνάμενος εγώ να το πω, ή ακόμα μη θέλοντας να γίνει αυτό, αλλά το σκέφτονται και το αποφασίζουν οι συγγενείς μου! Και αυτό θεωρείται σαν ένας έντιμος και αξιοπρεπής τρόπος τερματισμού της ζωής. Προσέξτε αυτή τη φράση: Αξιοπρεπής, αξιοπρεπής θάνατος. (27:43). Ξέρετε τι σημαίνει αυτό;
Το να έχεις χάσει το μυαλό σου λίγο ή πολύ, το να σου φεύγουν τα ούρα και τα κόπρανα στο κρεβάτι, το να είσαι πια ένα πρόσωπο που και συ ταλαιπωρείσαι, και τους άλλους ταλαιπωρείς, θεωρείταια αναξιοπρεπής θάνατος […..θα λέγαμε, αναξιοπρεπής ζωή;]Και υποστηρίζεται σήμερα η ευθανασία! Ένα επιχείρημά της μεταξύ των άλλων, ως «αξιοπρεπής θάνατος»! Σας είχα και άλλοτε πει , ο φιλόσοφος - Εβραίος ήτανε, Γερμανοεβραίος… (28:30) - είδε με την γυναίκα του ότι είχανε πια γεράσει. – Τι να περιμένουμε περισσότερο, ας αποφασίσουμε ένα αξιοπρεπή θάνατο. Κάθισαν στο καναπέ του σαλονιού των, άνοιξαν το φωταέριον και βρέθηκαν πεθαμένοι εκεί. (28:48). Αξιοπρεπής θάνατος!
Και στην ευθανασία, όταν χορηγείται στον άρρωστο ή στον γέροντα ή και σε άλλες περιπτώσεις , όπως είναι στους λεγομένους «κλινικά νεκρούς» για να ληφθούν όργανά τους. Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά «θάνατος»! Και μάλιστα «ευθανασία». Και μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια! Και αυτός να μην «βασανίζεται» που είναι κλινικά νεκρός, και να του πάρουμε και τα όργανα του, να τον μαδήσουμε και να τα φυτέψουμε σε κάποιους άλλους! Χωρίς αυτό να λογαριάζεται ότι είναι έγκλημα (ότι υπήρξαν άνθρωποι που ως ένα ποσοστό, που ενώ εθεωρούντο κλινικά νεκροί να συνέρχονται), με μόνο το λογικό επιχείρημα ότι αυτός την ζωή του δεν την χρειάζεται. Βλέπετε τι θα πει ανθρώπινη λογική; Και (τι θα πει) αλήθεια εξ αποκαλύψεως; Που λέγει η αλήθεια εξ’ αποκαλύψεως: ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ! Ξέρετε τι θα πει – αυτό έχει παρατηρηθεί - δεν ξέρω στην Ελλάδα αν έχει γίνει - μακάρι να μην έχει γίνει και να μη γίνει ποτέ, αλλά γίνεται στην Αμερική, όπου άλλου δεν ξέρω. Από χώρες υπανάπτυκτες παίρνουν μικρά παιδιά , τάχα, δήθεν για υιοθεσία και τα παιδάκια αυτά τα θανατώνουν, τους παίρνουν κάποιο όργανό τους ή όργανά τους, για να τα βάλλουν…(30:55)
Μία κυρία, προ μηνών εδώ σ’ αυτόν τον χώρο, μου λέγει: «Θα σας παρακαλέσω πάρα πολύ, έχετε υπόψη σας, αν κανείς είναι δότης ενός οργάνου» … «κανένας κλινικά νεκρός.., να ειδοποιηθούμε, για ένα δικό μας συγγενικό πρόσωπο». (31:26). Κυρία μου της λέγω, το ξέρω. Αδελφή, όταν πάρω ένα όργανο από έναν «κλινικά νεκρό» στην πραγματικότητα είναι δολοφονία. Της κυρίας αυτό που της είπα δεν της άρεσε, διότι ήθελε να κάνει την δουλειά της. Και μου γύρισε την πλάτη κι έφυγε. Δεν της άρεσε. Βλέπετε λοιπόν, πώς κινούμεθα και πώς ενεργούμε! Ίσως, αύριο , ίσως αύριο αυτή η ευθανασία να καλύπτεται και από τον νόμον.
Και ξέρετε, αν καλύπτεται από τον νόμον, ότι δηλαδή ο γιατρός δεν είναι υπεύθυνος εάν την ασκήσει, τι φόβος θα πέσει εις τους πτωχούς και ηλικιωμένους ανθρώπους; Ποιος θα πήγαινε στο νοσοκομείο να θεραπευτεί (όταν ο θάνατος έγινε μέρος της θεραπείας μιας ανίατης ασθένειας ή και αυτού του φόβου;) και δη συνταξιούχος (που δεν θα πληρώνει, αλλά θα πληρώνει το δημόσιο);
Εάν δεν έχει φτάσει μια εγκύκλιος του Υπουργείου – εκείνου του αναλόγου Υπουργείου, να μην τα λέμε όλα - που να λέει: "Όταν είναι ηλικιωμένοι άνθρωποι, του δημοσίου συνταξιούχοι, να ασκείται ευθανασία! (32:47). Το κράτος θα έχει ωφέλεια γιατί δεν θα πληρώνει για έναν άνθρωπο για πολλά χρόνια (ενν. την σύνταξη) ή για φάρμακα, κτλ. Ποιος μας λέγει ότι αύριο αυτό δεν θα γίνει; Ότι ο δρόμος αυτός ανοίγει, ναι ανοίγει στην Ευρώπη και στην Αμερική, παρά τις αντίθετες φωνές και τις αντιδράσεις. Πάρτε για παράδειγμα το θέμα των εκτρώσεων. Πως η πολιτεία, καθ΄ημάς, εδώ, απεδέχθη την έκτρωση. Την αποδέχεται! Γιατί αύριο όταν θα επικρατεί ο ορθολογισμός, δηλαδή, όχι ο Νόμος του Θεού, όχι ο λόγος ο εξ αποκαλύψεως, αλλά ο ανθρώπινος νόμος , η ανθρωπίνη λογική, και ότι αύριο δεν θα μπορούσε να καθιερωθεί και στον τόπο μας η ευθανασία;
Η αυτοκτονία αγαπητοί μου, για να επανέλθουμε εις το θέμα μας, από ευαγγελικής πλευράς είναι σοβαρότατον αμάρτημα αφού είναι φόνος της ιδίας υπάρξεως! (34:00). Υπάγεται στην Εντολή: «Ου φονεύσεις»! Είτε τον άλλον άνθρωπο είτε τον εαυτό σου. Η ζωή είναι το υπέρτατον φυσικόν αγαθόν, φυσικόν όχι πνευματικόν, φυσικόν αγαθόν, που έχει δώσει ο Θεός εις τον άνθρωπον. Με την αυτοκτονία επιστρέφεται κατά αχάριστον τρόπον το δώρο αυτό πίσω στον Θεό! Σαν να λέγει ο άνθρωπος: Θεέ μου δεν τη θέλω τη ζωή, Σου την επιστρέφω!
Φυσικά, ο αυτοκτονών δεν σώζεται! Γιατί δεν του μένει ο χρόνος της μετανοίας. Ξέρετε πόσοι , σ’ εμένα, που άλλου κλπ. κλπ., έχουν εμφανισθεί, άνθρωποι, να μου πουν "Εάν δεν σκεφτόμουνα την Κρίση του Θεού θα είχα αυτοκτονήσει; (35:07). Α, ώστε λοιπόν, είναι χρήσιμο να σκεφτούμε την Κρίση του Θεού! Ναι, είναι χρήσιμο να σκεφτούμε την Κρίση του Θεού!
Η αυτοκτονία δεν είναι ανδρεία, αλλά είναι δειλία [ΟΥΑΙ ΤΟΙΣ ΔΕΙΛΟΙΣ].
Παρ' ό,τι εκείνοι που την υποστηρίζουν την θεωρούν ως ανδρεία. Δειλία μπροστά σε μια δυσκολία της ζωής. Ακόμη είναι απιστία, σ’ αυτήν την αγαθή βοήθεια του Θεού. Είναι ακόμα και υπερηφάνεια, γιατί φοβείται τον εξευτελισμό των ανθρώπων. Τι να σας πω, να σας πω πόσοι εγκληματίες ηυτοκτόνησαν; Να σας θυμίσω τον Χίτλερ; Ηυτοκτόνησεν. Γιατί; Εφοβήθη τον εξευτελισμό των αντιπάλων του, των εχθρών του, και ηυτοκτόνησε! Ένας από το γερμανικό εκείνο επιτελείο της εποχής εκείνης είχε δηλητήριο σ’ ένα του δόντι μέσα, ο οδοντίατρός του 'φτιαξε έτσι ώστε σε μια ανάγκη να πατήσει αυτό το σφράγισμα που υπήρχε εκεί, και το δηλητήριο να τον θανατώσει. Και το έκανε. Όταν ήλθε η ώρα για να αποτίσει δίκην, το έκανε. Ηυτοκτόνησε μέσα εις την φυλακήν. Ώστε, βλέπετε ότι αυτό είναι μία υπερηφάνεια γιατί φοβείται ο άνθρωπος τον εξευτελισμό που μπορεί να υποστεί; Με την αυτοκτονία αγαπητοί μου, στερείται η οικογένεια και η κοινωνία ένα δικό της μέλος. (27:00). Ο Ιούδας αν δεν είχε αυτοκτονήσει θα μετανοούσε. Και τότε σίγουρα θα συνεχωρείτω από τον Χριστό. Επειδή όμως ηυτοκτόνησε , όχι γιατί πρόδωσε αλλά γιατί ηυτοκτόνησε, γι’ αυτό κλήθηκε από τον Κύριο, υιός της απωλείας, ο άνθρωπος του χαμού. Ο υιός της απωλείας!
Αυτοκτονία σημαίνει απώλεια κάθε ελπίδος και η ελπίδα, πολλάκις το είπαμε, είναι το τελευταίο μας οχυρό. Γι’ αυτό πρέπει να διώχνομε την απογοήτευση από την ψυχή μας. Η ελπίδα μας στο Θεό, αλλά και η ταπείνωσή μας στο Θεό, μάς θωρακίζουν από αυτό το απονενοημένο διάβημα που λέγεται αυτοκτονία. Γι’ αυτό να μας φυλάει ο Θεός (38:13). Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος με μεγάλη φωνή φώναξε "Μην κάνεις κακό στον εαυτό σου" (38:30).
ΠΗΓΗ: http://www.arnion.gr/mp3/omilies/p_athanasios/prajeis/prajeis_173.mp3