«Ομολογιακές και Εκκλησιολογικές αποκρίσεις»
(Αγ. Μαξίμου Ομολογητού)
(ΜΕΡΟΣ E΄)
Είναι
αλήθεια, ότι ανατρέχουμε στη διδασκαλία του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού όχι
για λόγους (απλής) ιστορικής εξιστόρησης, αλλά για Ορθόδοξη ανασυγκρότηση της
σκέψης μας και θεραπείας της αγνωσίας – δειλίας των σύγχρονων Ορθοδόξων.
Οι σύγχρονοι οικουμενιστές επίσκοποι – κληρικοί προσεγγίζουν και θεματοποιούν ανεπεξέργαστα το συναξάρι του Αγίου, για την επιτυχή αναπαραγωγή της πλάνης τους, που υποτάσσει δαιμονικά. Υμνούν (παράδειγμα) τους ασκητικούς αγώνες του Αγίου, τη σοφία του και την ταπείνωσή του, χωρίς αναφορά στον αγώνα του έναντι της αιρέσεως του Μονοθελητισμού και, κυρίως, τη στάση του έναντι των αιρετικών ποιμένων και της (τότε) διοικούσης Εκκλησίας. Όλα τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία, Ανατολής και Δύσεως, συντάχθηκαν με την αίρεση και μόνο ο άγιος Μάξιμος, 2 μοναχοί και ο αγιώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων Σωφρόνιος παρέμειναν ακλόνητοι στο σταθερό έδαφος της Ορθοδοξίας.
Σήμερα,
ολίγοι οι προβληματιζόμενοι, οι οποίοι (όμως) δεν ορθώνουν αντι-οικουμενιστική
στάση, φοβούμενοι «μη διαταραχθεί η ειρήνη της Εκκλησίας», καθώς λέγουν.
Απαντά
ο Άγιος Ιωσήφ Βρυέννιος:
«Εστι
κακή ομόνοια και καλή διαφωνία∙ εστι σχισθήναι καλώς και ομονοήσαι κακώς…» (Αγ.
Ιωσήφ Βρυένιος, Άπαντα Β΄).
Φρονούν
αντίθετα με τους Αγίους, με τον πατερικό λόγο:
«Πλην
ότι μολυσμόν έχει η κοινωνία (μνημόνευση, εκκλησιαστική επικοινωνία,
συμπροσευχή και συμμετοχή σε λειτουργίες αιρετικών) εκ μόνου του αναφέρειν
αυτόν, καν ορθόδοξος είη ο αναφέρων» (Επιστολή Αγιορειτών προς λατινόφρονα
Μιχαήλ Παλαιολόγο). Δυστυχώς, ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος εισήγαγε στον
πνευματικό οργανισμό της Εκκλησίας την «Δυνητικότητα» της Αποτειχίσεως, την
εφαρμογή δηλ. του 15ου Κανόνα της Α-Β Συνόδου.
Εάν
σήμερα δεν ακολουθείται η ορθή οδός της Αποτειχίσεως, της διακοπής μνημοσύνου
των οικουμενιστών επισκόπων και η αποφυγή της εκκλησιαστικής επικοινωνίας με
τους αιρετικούς, αυτό οφείλεται (εν πολλοίς) στην ποικιλόμορφη επιρροή της
«Δυνητικής ερμηνείας» στο πλήρωμα της Εκκλησίας. Στο περιοδικό «Όσιος
Γρηγόριος» (Αριθμ. 21, Σελ. 23) της Ι. Μονής Γρηγορίου Αγίου Όρους, διαβάζουμε:
«η
πνευματική κοινωνία των ομοδόξων και η τελεία υποταγή προς τους γνησίους
ποιμένας εκφράζεται με το μνημόσυνο. Οι σύνοδοι και οι άλλοι Πατέρες ορίζουν
ότι αυτών που αποστρεφόμεθα το φρόνημα, πρέπει να αποφεύγουμε και την κοινωνία»
(Γεννάδιος Σχολάριος – Γράμμα προς εκκλησιαστικούς).
Να
επανέλθουμε, όμως, στην Άγιο Μάξιμο και στις συνέπειες της Αποτειχίσεώς του.
Διαβάζουμε (στο βίο του):
«Την
επομένην, η οποία ήτο Κυριακή, συμβούλιον ποιήσαντες οι της Εκκλησίας, έπεισαν
τον βασιλέα, να καταδικάση αυτούς εις την σκληράν και απάνθρωπον εξορίαν,
διηρημένους αλλήλων∙ τον μεν άγιον γέροντα εις Βιζύην, κάστρον της Θράκης, τον
δε αυτού μαθητήν εις Πέρβεριν, όπου δεν δύναται να απλωθή μακρύτερον το των
Ρωμαίων βασίλειον, γυμνούς, άνευ τροφών και προνοίας και εστερημένους, των προς
το ζήν αναγκαίων. Να είναι μακράν της θαλάσσης, ίνα μη έχωσιν επίσκεψιν εκ των
ελεημόνων ανθρώπων. Και ούτως είναι γυμνοί και άτροφοι, μόνην έχοντες την
του Θεού ελπίδα, παρακαλούντες (οι εξορισθέντες) πάντας τους Χριστιανούς
τούτο».
Πριν
ακόμη καταγράψουμε τις πνευματικές οδηγίες του Αγ. Μαξίμου, να διατυπώσουμε
κάποια σχόλια.
1ο
Σχόλιο:
Διαχρονικά, η εκδίκησις και το μίσος των αιρετικών έναντι των αληθώς ορθοδόξων,
είναι η εμπειρία της ζωής τους. Πάντα εκφράζονται αγαπητικά – συναισθηματικά
στους αιρετικούς και σκληρά στους Ορθοδόξους.
2ο
Σχόλιο:
Να τονίσουμε μια διαζευκτική δυνατότητα:
Ευλογημένος
ο πόνος της ασκήσεως (προσευχή, νηστεία κ.λ.π.) σε ασφαλές κελλί – δωμάτιο, μα
απείρως ανώτερος σε συνθήκες εξορίες. Οι ανωτέρω άγιοι πατέρες, πνευματικοί
συντελεστές της νίκης εναντίον της αιρέσεως του Μονοθελητισμού, ήσαν γυμνοί,
άτροφοι με «μόνην έχοντες την του Θεού ελπίδα».
Αυτό
είναι και το βαθύτερο νόημα – εμπειρία της Αποτειχίσεως από τους αιρετικούς
ποιμένες.
Τι
μας διδάσκουν (στη συνέχεια) οι άγιοι αυτοί ομολογητές; Διαβάζουμε:
«Εύξασθε
δια τον Κύριον να ολοκληρώση ο Θεός, το έλεος αυτού μετά της ταπεινώσεως ημών,
και διδάξη ημάς, ότι οι συμπλέοντες μετ’ αυτού λαμβάνωσι πείραν ηγριεμένης
θαλάσσης, δονουμένου μεν του σκάφους εκ του αέρος και των κυμάτων, ακατασείστου
όμως διαμένοντος. Επιτρέπει να πειρασθούν δια σφοδρού κλύδωνος, δοκιμάζων την
περί αυτόν διάθεσιν, ίνα κράξωσι μεγαλοφώνως∙ «Κύριε, σώσον ημάς, απολλύμεθα»
(Ματθ. Η΄,25), και μάθωσι να επιγράφωσι τα της σωτηρίας των μόνον εις αυτόν.
Να
μην έχωσιν εμπιστοσύνην εις εαυτούς και να τύχωσι γαλήνης μεγάλης, του ανέμου
και των κυμάτων κατευνασθέντων. Ρίπτει αυτούς εκ μέσον λύκων και προστάζει «δια
της στενής πύλης εισελθείν» και «δια τεθλιμμένης οδού» (Ματθ. Ζ, 13,14) να
βαδίζωσι. Και απλώνει έμπροσθεν αυτών πείνα και δίψα και γύμνωσιν και δεσμά και
φυλακάς και απαγωγάς και μάστιγας και σταυρόν και ήλους και όξος και χολήν και
εμπτύσματα και ραπίσματα και κολαφίσματα και εμπαιγμούς και παθήματα και
πολυειδείς θανάτους. Τέλος δε αυτών είναι η παμφαής ανάστασις, φέρουσα την
ειρήνην μεθ’ εαυτής εις όσους εδιώχθησαν και χαράν εις τους δι’ αυτόν
τεθλιμμένους και ανάληψιν εις ουρανούς και προσαγωγήν εις τον Πατρικόν και
υπερούσιον θρόνον και ζωήν υπεράνω πάσης αρχής και εξουσίας και δυνάμεως και
κυριότητος και παντός ονόματος ονομαζομένου, είτε εν τω αιώνι τούτω είτε εν τω
μέλλοντι. Ταύτην ας επιτύχωμεν άπαντες, ευχαίς και πρεσβείαις της πανυμνήτου
και πανσέπτου και υπερενδόξου, κυρίως φύσει Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας και
των αγίων Αποστόλων, Προφητών και Μαρτύρων. Αμήν».
3ο
Σχόλιο:
Άξιο υπογραμμίσεως – προσοχής η θέση του Αγίου:
«και
διδάξη ημάς, ότι οι συμπλέοντες μετ’ αυτού λαμβάνωσι πείραν ηγριεμένης
θαλάσσης, δονουμένου μεν του σκάφους εκ του αέρος και των κυμάτων, ακατασείστου
όμως διαμένοντος».
Η
«Δυνητική Ερμηνεία» του 15ου Κανόνα της Α-Β Συνόδου κινείται,
αναμφίβολα, μόνο στη θεωρητική σφαίρα. Προβάλλει μόνο θεωρητικές αντιρρήσεις
έναντι του οικουμενισμού, θυμίζοντας το ανώφελο της Ευαγγελικής ξερής συκής.
Ερώτημα: Μέχρι σήμερα, ποιοι
«Δυνητικοί» ερμηνευτές γνώρισαν «πείραν ηγριεμένης θαλάσσης;», όπως ο Αγ.
Μάξιμος; Ουδείς!
Η
ιστορία αποκάλυψε υπέροχα την ψεύτικη αφαίρεση όλων των δυνατών παραλλαγών του
«Δυνητισμού», αναδεικνύοντάς τον ως processus θετικής εξελίξεως –
εξαπλώσεως της παναιρέσεως του οικουμενισμού. Αυτή είναι η αλήθεια.
(Συνεχίζεται).
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ