«Eν Εκκλησίαις
ευλογείτε τον Θεόν»
(Ψαλμός 67)
Αναμφίβολα,
μέσα στην Αγία Γραφή διακρίνουμε τις βαθύτερες και αληθινές διαστάσεις της
ανθρώπινης ύπαρξης – ζωής, τη σχέση δηλ. του ανθρώπου με τον αληθινό Τριαδικό
Θεό.
Να
υπογραμμίσουμε, ότι στη Γραφή η συνέπεια έναντι του Θεού, ως πνευματική ζωή,
χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη «ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟΥ», ως Τόπος Θεού.
«Λέγεται
τόπος Θεού ένθα έκδηλος η ενέργεια αυτού γίνεται», διευκρινίζει ο Αγ. Ιωάννης
Δαμασκηνός (P.G. 94, 852 A).
Από
τη Γένεση (ακόμη) έχουμε περιγραφή και εμπειρία θυσιαστηρίου, ως φανέρωση θείων
ενεργειών.
«Και
επείδεν ο Θεός επί Άβελ και επί τοις δώροις αυτού, επί δε Κάϊν και επί ταις
θυσίαις αυτού ου προσέσχε» (Γεν. δ΄, 4-5).
Ερμηνεία: «ο δε Θεός είδε με
ευμένειαν τον Άβελ και τα δώρα του. Εις τον Κάϊν όμως και την θυσίαν του δεν
έδωσε καμμίαν προσοχήν» (Ι. Κολιτσάρας).
Ο
Θεός φανέρωσε τις άκτιστες ενέργειές Του και στη «Σκηνή του Μαρτυρίου» (κινητός
Ναός), που κατασκεύασε ο θεόπνευστος Μωϋσής σύμφωνα με το θεϊκό σχέδιο
κατασκευής.
Η θαυματουργική ιερότητα του Ναού φανερώθηκε και στο Ναό του Σολομώντος, ως προοίμιο του Ορθοδόξου Ναού.