Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ο εν ελέει αμέτρητος και εν φιλανθρωπίᾳ ανείκαστος...

 

Προσευχή «Περί του ενεστώτος λοιμού» (κορονοϊού)

(Εκ της ακολουθίας Αθανασίου και Κυρίλλου Πατρ. Αλεξανδρείας)

Η προσευχή αυτή με τίτλο «Ευχή εις Πανώλην», βρίσκεται στο Προσευχητάριο Α. Σιμωνώφ. Άριστα, όμως, η σύνθεσή της, ως απόσταγμα – εξωτερίκευση των εσωτερικών βιωμάτων της διαχρονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, προσαρμόζεται και στους σημερινούς (δύσκολους - σκληρούς) καιρούς.

Στην προσευχή αυτή υπάρχει πνευματική κρυστάλλωση Δοξολογίας Θεού, ορθόδοξης θεολογίας, εξομολόγηση αμαρτημάτων, ομολογία πίστεως, συναίσθηση αμαρτωλότητας, αυτομεμψία και αιτήματα – ικεσία. Αποδίδει (η προσευχή αυτή) έναν πρωτεύοντα ρόλο στην Μετάνοια και όχι στην Υγεία, όπως συμβαίνει στις «σύγχρονες» οικουμενιστικές ευχές.

«Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ο εν ελέει αμέτρητος και εν φιλανθρωπίᾳ ανείκαστος, ο δια την αθώωσιν του προπατορικού αμαρτήματος, Θεός ων προαιώνιος και αΐδιος ενανθρωπήσαι καταδεξάμενος, και μέχρι σταυρού και ταφής υπήκοος τω ουρανίῳ σου Πατρί δια την ημετέραν σωτηρίαν γενόμενος, ο και ρήμασι πατρικοίς προσκαλών τους απειθείς του νόμου σου και παραβάτας των εντολών σου, και διαφόροις τρόποις την των αμαρτωλών σωτηρίαν πανσόφως οικονομών, και φιλανθρώπως προνοούμενος.

Σοί τοίνυν τω προνοητή και κηδεμόνι του παντός, τω μη θέλοντι των αμαρτωλών την απώλειαν, αλλά την επιστροφήν και σωτηρίαν, προσπίπτοντες μετά κλαυθμού και συντετριμμένης καρδίας, δεόμεθά σου εκτενώς, όπως επαγάγῃς το έλεός σου εφ᾿ ημάς, και ελευθερώσῃς πάντας τούς επικαλουμένους σε εν όλῃ καρδίᾳ των επικειμένων συμφορών και ανιαρών περιστάσεων, προ πάντων δε και επί πάντων, απαλλάξῃς ημάς, φιλάνθρωπε, του ενεστώτος λοιμού, και του αώρου και αιφνιδίου θανάτου, εξ ου ανεπαισθήτως τιτρωσκόμενοι οι άνθρωποι, ου μόνον της σωματικής υγείας, αλλά και αυτής της ψυχικής σωτηρίας υστερούνται οι πανάθλιοι, δια το μη έχειν αυτούς εκ της οξύτητος του πάθους, τον προσήκοντα και αρμόδιον καιρόν, το οφειλόμενον ποιήσαι, και τα της σωτηρίας εικότως οικονομήσασθαι.

Δια τούτο σου δεόμεθα και σε παρακαλούμεν, Άγιε Αγίων, μη παρίδῃς ημάς, ους δια του παναγίου και πολυτίμου σου Αίματος εκ της αιχμαλωσίας του διαβόλου εξηγόρασας, και της αιωνίου καταδίκης ηλευθέρωσας, και της επουρανίου δόξης κοινωνούς εποίησας, και υιούς Θεού και θεούς κατά χάριν ανέδειξας, αμετανοήτους υπό του λοιμού διαφθείρεσθαι, και τη γεέννῃ καταδικάζεσθαι· αλλ᾿ επάκουσον της οικτράς και κατωδύνου δεήσεως ημών, και απάλλαξον πάντας ημάς της ενεστώσης πληγής, και της επικειμένης θανατηφόρου ασθενείας ελευθέρωσον, αποσοβών ολοτελώς δια της θείας σου χάριτος την τε δύναμιν και τον μολυσμόν αυτής, της ομηγύρεως των ευσεβών και του γένους των ορθοδόξων. Οίδαμεν, Κύριε, οίδαμεν, ότι δια τας πολλάς αμαρτίας, ας καθ᾿ εκάστην ασυνειδήτως πράττομεν, απέστρεψας το πρόσωπόν σου αφ’ ημών, και εκάλυψεν ημάς σκιά θανάτου. Αλλά μη μνησθής των ανομιών ημών δια το όνομά σου το άγιον, μηδέ αποδοκιμάσῃς ημάς εκ της τάξεως των εκλεκτών σου, και καλύψῃ ημάς αισχύνη, εναντίον των αθετούντων την θεότητά σου. Αλλ᾿ επάκουσον δεομένους και προσπίπτοντας μετά κατανύξεως και συντετριμμένης καρδίας ενώπιόν σου.

Έχεις, Δέσποτα, σπλάγχνα ελέους και αειρύτους πηγάς χρηστότητος, εν οις επιστηριζόμενοι ελπίζομεν αδιστάκτως, ου μόνον την των αμαρτιών άφεσιν, αλλά και πάντων των ενεστώτων ποινών και επικειμένων βασάνων την απολύτρωσιν· αναξίως, ναι, Κύριε, της προσηγορίας του Χριστιανισμού επορεύθημεν, παραβάντες αδεώς τους νόμους σου, και αθεμίτοις έργοις και εναγέσι πράξεσιν, όλον τον πλούτον της θείας σου χάριτος καταδαπανήσαντες, υλικώς εξ αυτού εγυμνώθημεν, και τω πονηρώ πολίτῃ ανοήτως εδουλώθημεν, αλλ᾿ επί σε πάλιν τον φιλόστοργον ημών Πατέρα μετανοημένοι επιστρέφομεν, και ως ο άσωτος υιός μετά κλαυθμού βοώμεν.

Ημάρτομεν, Πάτερ, ενώπιόν σου, και ουκ εσμέν άξιοι κληθήναι υιοί σου.

Αλλά σύ, ως φιλόστοργος Πατήρ και φιλανθρωπότατος Δεσπότης, ο μη θέλων τον θάνατον των αμαρτωλών, αλλά την μετάνοιαν και σωτηρίαν, δέξαι ευγνωμόνως την μετάνοιαν ημών, και σπλαγχνισθείς ημάς κράτησον την ορμήν της δικαίας σου απειλής, παύσον την θραύσιν της ήδη ενεργουμένης σου οργής, και λύτρωσαι πάντας ημάς εκ της λοιμώδους ασθενείας, και του επικειμένου φοβερού και πικροτάτου θανάτου, όπως απαλλαγέντες της αφορήτου ταύτης ποινής, και της επικειμένης ανεικάστου ασθενείας, εν ευθυμίᾳ ψυχής και ευφροσύνῃ καρδίας, δοξάσωμεν σε τον ποιούντα εν ημίν μεγάλα και θαυμαστά, ένδοξά τε και εξαίσια.

Σόν γαρ εστι το ελεείν και σώζειν ημάς, Χριστέ ὁ Θεός ημών, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν συν τω ανάρχῳ σου πατρί και τω Παναγίῳ σου Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».

1^ο Σχόλιο: Η προσευχή εστιάζεται στα πνευματικά αίτια του λοιμού (και του σημερινού), που είναι η αμαρτία.

Συμφωνεί δε, με την αλήθεια της Γραφής:

«οι δε αμαρτάνοντες πολέμιοι εισί της εαυτών ζωής» (Ιώβ 10, 12).

Η σημερινή εκκλησιαστική διοίκηση και η πολιτική εξουσία, έχουν παραβιάσει πολλούς πνευματικούς – ηθικούς νόμους με Αποστατικές ενέργειες. Οικουμενισμός, εκτρώσεις, Αστοχριστιανισμός και αντι-χριστιανική σχεδίαση νόμων, συνθέτουν τις αμαρτίες Κλήρου και Λαού, που προκάλεσαν την εκδήλωση της πληγής «Κορονοϊός».

2^ο Σχόλιο: Υπάρχει, συγχρόνως, και η έλλειψη πνευματικής ενότητος προς συγκέντρωση όλων των υγειών αντι-οικουμενιστικών δυνάμεων κατά του κοινού, νέο-ταξικού, κυρίαρχου, καταπιεστή – εκμεταλλευτή (ψυχών), θανατηφόρου οικουμενισμού.

3^ο Σχόλιο: Κεντρικό θέμα των Ιεραρχών η επιδίωξη καλύτερων όρων υγειονομικής ύπαρξης μέσω του εμβολίου και όχι η Μετάνοια, ως προσήλωση στο Δόγμα και στο Ήθος της διαχρονικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

4^ο Σχόλιο: Υπάρχουν, βέβαια, και δίκαιοι – ευσεβείς χριστιανοί, οι οποίοι (λένε) ότι δεν προσκύνησαν «τω Βάαλ», σιωπούντες όμως έναντι της αιρέσεως του οικουμενισμού και της κρατικής ασέβειας – αποστασίας, όπως (παράδειγμα) πλήθος Χριστιανικών αδελφοτήτων, Ι. Μονές και το επίσημο Άγιο Όρος. «Το γνωρίζω, αλλά και αυτοί ενέχονται δια τας αμαρτίας των πολλών…» (Ιωσήφ Βρυέννιος προς Μέγα Δούκα, Λουκά Νοταρά)!

Η Ρωσική παροιμία: «Ο άνθρωπος καταθέτει και ο Θεός διαθέτει», αληθεύει!

5^ο Σχόλιο: Τέλος, να θυμηθούμε την αποκάλυψη ενός μοναχού από την Θηβαΐδα (προς κάποιον λαϊκό Αγαθόνικο) για τη δύναμη της Ευχής (Περιπέτειες ενός προσκυνητού, Σελ. 158 - 159).

- Μοναχός: «Θυμήσου, τυφλέ και αγνώμων άνθρωπε, πόσες φορές αυτή η απλή προσευχή σε εβοήθησε και σε έσωσεν από καταστροφές… Δεν θυμάσαι, ακόμη, ότι μια επιδημία κάποτε, που έστειλε εις τον τάφο ένα σωρό φίλους σου, εσένα δεν σε έθιξε καθόλου;».

Σήμερα, τα μάτια του λογικού και της υπερηφανείας, βλέπουν την προσευχή ως τετριμμένη ενέργεια σε σχέση με την «επίκαιρη» τακτική των «εμβολίων». Ο Κύριος είναι σαφής:

«Εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. κεφ. 18, 3).

 

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ