Σοφία Μακεδονοπούλου: Ένα, λοιπόν, είναι το έργο που μας απομένει: Ο ΑΓΩΝΑΣ υπέρ της πίστεως, Ο ΑΓΩΝΑΣ να μείνει ανόθευτος και ορθόδοξος ο ευαγγελικός και πατερικός λόγος, ώστε εκεί να επιστρέφουμε πάντοτε όλοι!
Άρθρο της Σοφίας Μακεδονοπούλου
Το 2019 στην Ισπανία γεννήθηκε η Σάρα από δύο “μαμάδες”. Μία “μητέρα” με αγγλική υπηκοότητα, γεννημένη στο Γιβραλτάρ, και μία “μητέρα” γεννημένη στη Βουλγαρία. Καμία δεν είχε ισπανική καταγωγή, κάτι που σημαίνει ότι καμία δεν είχε ισπανική υπηκοότητα.
Σύμφωνα μάλιστα με βρετανικό νόμο του 1981, η “μητέρα” από το Γιβραλτάρ δεν μπορούσε να μεταβιβάσει τη βρετανική υπηκοότητα στην κόρη της, καθώς γεννήθηκε στο Γιβραλτάρ(1). Η άλλη “μαμά”, από τη Βουλγαρία, ζήτησε ανεπιτυχώς τη βουλγαρική υπηκοότητα για το “παιδί” της, καθώς ο γάμος ομοφυλόφιλων και το σύμφωνο συμβίωσης δεν αναγνωρίζονται νομικά στη Βουλγαρία. Οι βουλγαρικές αρχές αρνήθηκαν να δώσουν πιστοποιητικό γέννησης στη νεογέννητη κόρη ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού, με βάση ότι ένα παιδί δεν μπορεί να έχει δύο μητέρες. Η μικρή Σάρα, λοιπόν, κινδύνευσε να μην θεωρείται υπήκοος από κανένα κράτος, ανίκανη να φύγει από τη χώρα διαμονής της οικογένειάς της, την Ισπανία, καθώς και να φέρει προσωπικά έγγραφα, περιορίζοντας επομένως την πρόσβασή της στην εκπαίδευση, την υγειονομική περίθαλψη και την κοινωνική ασφάλιση.
Αυτά μας λέει το ελληνικό δημοσίευμα. Είναι, όμως, έτσι;
Ελλιπή τα πραγματικά περιστατικά, έτσι όπως τουλάχιστον παρουσιάζονται στα ελληνικά σάιτ, που αναπαράγουν την είδηση απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για τα δικαιώματα της μικρής Σάρα από την Ισπανία. Είναι πολύ δύσκολο στην εποχή μας ένα παιδί να μην έχει ιθαγένεια και καθόλου δικαιώματα. Το παιδί κατά κανόνα έλκει την υπηκοότητα από την βιολογική μητέρα. Το πώς κατέληξε σε αυτό το σημείο αυτό το παιδί εξηγείται, αν ψάξει κανείς λίγο παραπάνω. Οι “ μητέρες” δήλωσαν και οι ΜΚΟ πίεσαν να μην αποκαλυφθεί ποια είναι η βιολογική μητέρα της μικρής Σάρας! Είναι, λένε, ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο! Είναι φανερό ότι δεν ήθελαν να λυθεί το ζήτημα μέσω του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου, το οποίο ρυθμίζει τα ζητήματα αστικού δικαίου, όταν εμπλέκονται έννομες τάξεις περισσότερων χωρών σε μία ιδιωτική διαφορά, αλλά με άλλον τρόπο….
Αξίζει να το εξηγήσουμε λίγο παραπάνω αυτό. Όταν εμπλέκονται εσωτερικές έννομες τάξεις περισσότερων χωρών, για να ρυθμίσουν ζητήματα αστικού δικαίου που αφορούν εμπλεκόμενα μέρη από διαφορετικές χώρες, όπως είναι οι σχέσεις των συζύγων, σχέσεις γονέων τέκνων, ανατροφή τέκνων, υιοθεσία κλπ, κλπ, το ποιας έννομης τάξης το ουσιαστικό δίκαιο θα εφαρμοστεί κρίνεται από την αντίστοιχη διάταξη του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου της χώρας, στο δικαστήριο της οποίας θα απευθυνθεί ο προσφεύγων. Στην ελληνική έννομη τάξη π.χ. η διάταξη που θα έλυνε το πρόβλημα, αν η βιολογική (άγαμη) μητέρα ήταν Ελληνίδα, θα ήταν το άρθρο 19 του Αστικού Κώδικα. Εν συνεχεία, το δικαστήριο εφαρμόζει το ουσιαστικό δίκαιο που ορίζεται από την εφαρμοζόμενη διάταξη του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου. Το δε θέμα της συγγένειας και μάλιστα της γονεϊκής σχέσης κρίνεται αποκλειστικά από τις διατάξεις του ουσιαστικού οικογενειακού δικαίου κάθε χώρας.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση επελέγη να απευθυνθεί η μία από τις “ μητέρες” ( δεν ξέρουμε ποια είναι η βιολογική) στο βουλγαρικό δικαστήριο με το αποτέλεσμα που προείπαμε, και γι΄αυτό στη συνέχεια απευθύνθηκαν οι θιγόμενοι στο ευρωπαϊκό δικαστήριο. Η στόχευση ήταν μία και μοναδική, να διεκδικηθούν δικαιώματα για το παιδί μέσω του ομοφυλοφιλικού γάμου και όχι από τη σχέση με τη μητέρα, που ακόμη και ανύπαντρη να είναι, μονογονεϊκή οικογένεια δηλ., δίνει πλήρη δικαιώματα υπηκοότητας, ασφάλισης, ελεύθερης κυκλοφορίας κλπ. στο παιδί της. Η στόχευση, λοιπόν, είναι να θεμελιωθεί ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων σαν ένας καινούριος θεσμός, και να επιβληθεί με απόφαση του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου ( ΔΔΕ) με έμμεσο τρόπο ακόμη και στις χώρες που δεν το επιθυμούν, που αμφισβητούν τις ανάγκες ύπαρξης του νέου θεσμού και μάλιστα θεωρούν έναν τέτοιο θεσμό τορπίλη για τις κοινωνίες τους και το λαό τους.
Η απόφαση
Για να αντιμετωπίσει, λοιπόν, την υπόθεση αυτού του μικρού κοριτσιού το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στο οποίο απευθύνθηκαν οι δύο “μητέρες”, εξέδωσε στις 12/12/2021 μια απόφαση ορόσημο, που όχι απλώς προχωράει την ατζέντα των ομοφυλόφιλων ένα βήμα παρακάτω, αλλά μας κάνει να αναρωτιόμαστε μήπως έχουμε να κάνουμε με καθιέρωση νέου τύπου πρόσφυγα, “πρόσφυγες λόγω φύλου”! Το ανώτατο δικαστήριο της ΕΕ αποφάσισε ότι οι γονείς του ίδιου φύλου και τα παιδιά τους πρέπει να αναγνωρίζονται ως οικογένεια σε όλα τα κράτη μέλη, επιβάλλοντας την νεοταξική ατζέντα οριζόντια σε όλα τα Κράτη μέλη, ακόμη και σε αυτά που δε συμφωνούν.
Συγκεκριμένα με την απόφαση αυτή το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (ΔΕΕ) είπε ότι, εάν μια χώρα αναγνωρίσει τη γονική σχέση με ένα παιδί, τότε κάθε κράτος μέλος θα πρέπει να κάνει το ίδιο, προκειμένου να εγγυηθεί το δικαίωμα του παιδιού στην ελεύθερη κυκλοφορία. Η Arpi Avetisyan, επικεφαλής στη ΜΚΟ ILGA-Europe ( πάντα κρύβεται μια ΜΚΟ από πίσω!) δήλωσε, σύμφωνα με το euronews: «Η απόφαση έφερε την πολυαναμενόμενη διευκρίνιση ότι η γονεϊκότητα που έχει εδραιωθεί σε ένα κράτος μέλος της ΕΕ δεν μπορεί να απορριφθεί από ένα άλλο, με το πρόσχημα της προστασίας της εθνικής ταυτότητας». Εδώ, λοιπόν, εννοεί την γονεϊκότητα, όπως αυτή θεμελιώθηκε στην Ισπανία με τον ομοφυλοφιλικό γάμο και όχι από τη σχέση με τη βιολογική μητέρα.
Μήπως έχουμε κατάφωρη υπέρβαση αρμοδιότητας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και διάκριση υπέρ των παιδιών από ομοφυλοφιλικούς γάμους;
Ύπουλες πρακτικές. Με το δεδικασμένο αυτό, μπορεί κάποιος πλέον να κάνει έναν ομοφυλοφιλικό γάμο σε μια ευρωπαϊκή χώρα που αναγνωρίζει τους γκέι γάμους (αλλά δεν του δίνει υπηκοότητα – παράδεισοι γκέι γάμων σαν να λέμε ), και έτσι θα εγείρει δικαιώματα αναγνώρισης του ομοφυλοφιλικού του γάμου και της τεκνοθεσίας στη χώρα καταγωγής και υπηκοότητάς του, ακόμη κι αν αυτή η χώρα δεν έχει προχωρήσει στην αναγνώριση των γκέι γάμων.
Με τον τρόπο αυτό, όμως, μήπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (ΔΔΕ) προκρίνει ως υπέρτερης ισχύος τις διατάξεις του ενωσιακού δικαίου, που έχουν να κάνουν με την ελεύθερη κυκλοφορία των πολιτών των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε σχέση με τις διατάξεις του εγχώριου οικογενειακού δικαίου; Αυτό αποτελεί υπέρβαση της αρμοδιότητάς του. Γιατί, για να εφαρμοστεί η απόφαση από όλα τα Κράτη μέλη, πρέπει να αγνοηθούν οι διατάξεις οικογενειακού δικαίου χωρών που δεν αναγνωρίζουν καν τον νομικό δεσμό συγγένειας (και μάλιστα γονεϊκής σχέσης) σε τέκνο ατόμων του ίδιου φύλου! Η απόφαση, με την απλοποιημένη μορφή της, καθιστά χωρίς νόημα τόσο το ιδιωτικό διεθνές δίκαιο όσο και το ουσιαστικό δίκαιο κάθε χώρας Κράτους- μέλους. Δημιουργεί μάλιστα πιθανότατα διακρίσεις υπέρ των παιδιών από γκέι γάμους. Στην πράξη τα παιδιά από ετεροφυλοφιλικό γάμο ίσως έχουν περισσότερες δυσκολίες, αφού γι΄αυτά θα εφαρμόζεται το εσωτερικό δίκαιο της κάθε χώρας.
Και αντί να εντέλλεται από το δικαστήριο, π.χ η χώρα που αναγνωρίζει έναν γκέι γάμο να δίνει και υπηκοότητα στα εμπλεκόμενα μέρη (μία ιδέα ρίχνουμε), επιβάλλεται η αναγνώριση του γκέι γάμου σε όλες τις χώρες μέλη της Ευρώπης, ανεξάρτητα – άκουσον, άκουσον- από την εθνική τους ταυτότητα. Από το αυτεξούσιο τους, δηλαδή, και τα θέλω τους. Από τις αξίες τους, την κουλτούρα, τον πολιτισμό και την θρησκεία τους! Αναγνώριση από την πίσω πόρτα, λοιπόν! Ακόμη κι αν το δικαστήριο ρητά δηλώνει ότι σε καμία περίπτωση δεν επιβάλλει την θέσπιση του ομοφυλοφιλικού γάμου από την έννομη τάξη των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, εμμέσως αναγνωρίζονται δικαιώματα!
Πρόκειται, λοιπόν, για μια ωμή επέμβαση και καταστρατήγηση των εγχώριων έννομων τάξεων, νόμιμη κατά τα άλλα, αφού τα ανώτατα δικαστήρια δεν τα αμφισβητεί κανείς!
Τα παιδιά ως όπλα στον δήθεν πόλεμο κατά των διακρίσεων της Νέας Τάξης Πραγμάτων
Πάντα τα ζητήματα των ομοφυλόφιλων τίθενται στη βάση των ατομικών δικαιωμάτων, ώστε ο όποιος αντίλογος να καταρρέει εύκολα. Ποιος μπορεί να αντιταχθεί στο δικαίωμα ενός παιδιού να έχει υπηκοότητα, να κυκλοφορεί ελεύθερα; Να μετακομίσει, να πάει στο σχολείο σε οποιαδήποτε χώρα, να έχει ασφάλεια;
Είναι συνήθης μάλιστα τακτική να χρησιμοποιούνται σαν “όπλα” τα παιδιά. Από την υιοθέτηση της θεωρίας του κοινωνικού φύλου, που υιοθέτησαν πολλές χώρες- ανάμεσα στις οποίες και η Ελλάδα επί Τσίπρα (2)- και τη χορήγηση του δικαιώματος να επιλέγουν φύλο τα παιδιά στα 15 τους, κάτι που αυτή η θεωρία συνεπάγεται, μέχρι τη συνεχή υποβολή της ανάγκης να δηλώνουν το σεξουαλικό προσανατολισμό τους δημόσια στα σόσιαλ μίντια, επιλέγοντας ένα από τα 24+ φύλα που δίνονται σαν επιλογές, και την υποβολή της ανάγκης για coming out (3) ακόμη και μέσα στις σχολικές αίθουσες ενώπιον των συμμαθητών τους (pride;) το ομοφυλοφιλικό κίνημα στρατολογεί παιδιά, εφήβους και νέους.
Εν προκειμένω πρόκειται μάλιστα για μία κατάφωρη εργαλειοποίηση και εκμετάλλευση ενός παιδιού, της Σάρας! Ένα παιδί 2 ετών που ταλαιπωρείται, δεν απολαμβάνει τα δικαιώματα που ήδη ο νόμος του δίνει παρά σύρεται σε δίκες, για να προχωρήσει η πολύχρωμη ατζέντα. Κλαίμε για όλα αυτά τα παιδιά, που ουσιαστικά κακοποιούνται και κανείς δεν μπορεί να τα προστατεύσει! Εν ονόματι της στρεβλής αντίχριστης και ανήθικης γκέι αγάπης, της αγάπης πέρα από το καλό και το κακό, πέρα από το νόμο του Θεού, μπροστά στα μάτια μας τα παιδιά για τα οποία ο Χριστός σταυρώθηκε -αθώα, τραγικά θύματα-, όταν δεν τα δολοφονούμε με τις εκτρώσεις, τα εγκαταλείπουμε έρμαια σε διεστραμμένες καταστάσεις. Ποιος θα προστατεύσει το παιδί; Ποιο δίκαιο υπηρετείται; Τα ίδια άλλωστε γίνονται και με το προσφυγικό!
Απόφαση- μοχλός της νεοταξικής επιβολής
Ο δικαιωματισμός που υπηρετεί η απόφαση δεν αναιρεί το γεγονός ότι στο εξής, όποια χώρα επιθυμεί να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια και να απολαύσει τα “οφέλη” αυτής της ένταξης, αλλά και όσες είναι ήδη ενταγμένες, θα πρέπει να αναγνωρίζουν ως οικογένειες τις ομοφυλοφιλικές οικογένειες, ακόμη κι αν στο εσωτερικό δικαιϊκό τους σύστημα δεν έχουν προχωρήσει σε κάτι τέτοιο. Έμμεσα εξαναγκάζεται, λοιπόν, το κάθε κράτος- μέλος να αναγνωρίσει τέτοιου είδους γάμους. Πρόσχημα η εθνική ταυτότητα με την ανώτατη ευρωπαϊκή δικαστική βούλα! Πρόσχημα η χριστιανική= ευαγγελική βάση της Ευρώπης, που καταδικάζει σαν αμαρτία την ομοφυλοφιλία. Πρόσχημα το δικαίωμά μας να θέλουμε να ζήσουμε με χριστιανικούς νόμους, όπως γίνεται από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου. Η Ευρώπη αποχριστιανοποιείται και μουσουλμανοποιείται γρήγορα και σταθερά!
Αυτή η απόφαση είναι ουσιαστικά για κάθε χριστιανικό Κράτος, και ειδικά για την ορθόδοξη πατρίδα μας, ένας ικανότατος και επαρκέστατος λόγος για “Grexit”! Θα περάσει στα ψιλά; Θα διαμαρτυρηθούν οι Έλληνες βουλευτές και ευρωβουλευτές; Είναι ένας πολύ καλός λόγος να βομβαρδίσουμε ξανά τους βουλευτές μας και να τους πιέσουμε να αντιδράσουν. Αν θέλαμε να αναγνωρίσουμε το γάμο ομοφυλόφιλων και την τεκνοθεσία ομοφυλόφιλων ως χώρα, θα το είχαμε κάνει. Οι γκέι γάμοι και η τεκνοθεσία από ομοφυλόφιλους ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ακόμη αναγνωρισμένα στην Ελλάδα. Με αποφάσεις σαν τις παραπάνω παρακάμπτονται οι εθνικές νομοθεσίες. Το αυτεξούσιο λαών και ανθρώπων καταπατάται διαρκώς, κάτω από τη μπότα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, στο όνομα της υγείας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Και το χειρότερο, οι νέες γενιές αλλοτριώνονται, μεταλλάσσονται, νέα αντιχριστιανική ηθική επιβάλλεται. Μόνο μια θεϊκή παρέμβαση θα μας έσωζε. Και η θεϊκή αυτή παρέμβαση έχει ήδη γίνει! Ο Χριστός σαρκώθηκε, κήρυξε το Ευαγγέλιο, ίδρυσε την Εκκλησία, Σταυρώθηκε, Αναστήθηκε, Αναλήφθηκε! Το Ευαγγέλιο ακατάλυτο μένει εις τον αιώνα να μας φανερώνει το θέλημα του Θεού και την “εθνική μας καταγωγή”, που δεν είναι άλλη παρά ο ουρανός. Ένα, λοιπόν, είναι το έργο που μας απομένει: Ο ΑΓΩΝΑΣ υπέρ της πίστεως, Ο ΑΓΩΝΑΣ να μείνει ανόθευτος και ορθόδοξος ο ευαγγελικός και πατερικός λόγος, ώστε εκεί να επιστρέφουμε πάντοτε όλοι!
Χωρίς το Ευαγγέλιο όλα επιτρέπονται! Χωρίς το Ευαγγέλιο όλα καταρρέουν!
- (1) Το Ανώτατο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο δεν μπορεί να επέμβει στην νομοθεσία της Μεγάλης Βρετανίας που αποχώρησε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τελικά σεβόμενη την εθνική της ταυτότητα, αλλά αντίθετα μπορεί να επιβάλλει τις νεοταξικές πρακτικές που θέλει στα μέλη-αποικίες της;
- (2) “Coming out” είναι να πεις σε κάποιο άλλο άτομο κάτι για τον εαυτό σου, που δεν το γνωρίζει. Αναφορικά με τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου, αυτό σημαίνει να μοιραστείς με κάποιο άτομο, ότι είσαι λεσβία, γκέι, μπάι, ή/και τρανς, non-binary άτομο κλπ.
- (3) Άλλωστε και δεξιοί πολιτικοί τάσσονται συνεχώς υπέρ των δικαιωμάτων γάμου και τεκνοθεσίας των ομοφυλοφίλων , βλ. Ντόρα Μπακογιάννη.