Λάμπρος Σκόντζος: Θεολογική προσέγγιση του προβλήματος των εκτρώσεων
Tὸ δῶρο τῆς ζωῆς εἶναι ἡ ὑπέρτατη δωρεὰ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ μέρους τοῦ Θεοῦ. Τοῦ δόθηκε ὡς ξεχωριστὴ εὐλογία νὰ αὐξάνεται καὶ νὰ πληθύνεται καὶ νὰ κατακλύζει ὁλόκληρη τὴ γῆ (Γέν.1,26-28). Νὰ εἶναι ἔτσι συνδημιουργός Του, νὰ συνεργεῖ δηλαδὴ μὲ τὸν Δημιουργό, φέρνοντας στὴ ζωὴ νέες ἀνθρώπινες ὑπάρξεις, εἰκόνες τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, προορισμένες γιὰ τὴ θέωση.
Ὅμως τὸ τραγικὸ γεγονὸς τῆς πτώσεως παράφθειρε καὶ αὐτὴ τὴ θεία δωρεά. Ἡ διαδικασία τῆς γεννήσεως τῶν παιδιῶν ἔγινε πέρα ἀπὸ χυδαιότητα, ὀδύνη καὶ πόνος ἀβάστακτος (Γέν.3,16). Ἡ εὐλογία τῆς αὐξήσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους μεταβλήθηκε σὲ κατάρα. Ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ ἐξουσιαστὴς τῆς ἄλογης φύσεως μεταβλήθηκε σὲ ἐξουσιαστὴς καὶ τύραννος τῶν συνανθρώπων του καὶ τὸ χειρότερο: ὁ ἄνδρας ἔγινε ἐξουσιαστὴς καὶ τύραννος τῆς γυναῖκας του, δηλαδὴ τῆς «σαρκὸς ἐκ τῆς σαρκὸς» του (Γέν.2,23)! Ἀπὸ τότε ἄρχισε νὰ θεωρεῖται ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὸν συνάνθρωπό του ἐμπόδιο γιὰ τὴν ἀτομική του ζωή. Ἔγινε ἄγριο θηρίο, λύκος ἁρπακτικός, «hοmo homini lupus» (ὁ ἄνθρωπος γιὰ τὸν ἄλλο ἄνθρωπο εἶναι λύκος), ὅπως ἔλεγαν οἱ Ρωμαῖοι καὶ ὁ «ἄλλος εἶναι ἡ κόλασή μου», ὅπως δογματίζουν οἱ σύγχρονοι μηδενιστές (Ζὰν Πὼλ Σάρτρ)! Τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο εἶναι πλασμένο κατ’ εἰκόνα καὶ ὁμοίωση τοῦ Θεοῦ. Νὰ βιώνει δηλαδὴ τὸν ὑπέρτατο ἀγαπητικὸ τρόπο ὑπάρξεως τῆς Ἁγίας Τριάδος. Νὰ εἶναι στὸν ὑλικὸ κόσμο τὸ ὁρατὸ σημεῖο ὑπάρξεως καὶ φανερώσεως τοῦ Δημιουργοῦ του, δηλαδὴ ἡ φανέρωση τῆς ἀγάπης Του.
Ἀλλὰ, ὅπως προαναφέραμε, τὸ τραγικὸ γεγονὸς τῆς πτώσεως τὸν μετέβαλε ἀπὸ πρόσωπο προορισμένο νὰ ἀγαπᾶ, σὲ ἀπρόσωπο ἄτομο, κυριευμένο ἀπὸ τὴν ἐνστικτώδη προβολὴ τῆς ἀτομικῆς του ἐγωπάθειας. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀφετηρία ξεκινάει καὶ τὸ διαχρονικὸ ἀνθρώπινο δράμα! Μέσα σὲ αὐτὴ τὴν φρικώδη κατάσταση τῆς ἐγωκεντρικῆς ἁμαρτωλότητας, τὸ θεῖο δῶρο τῆς γεννήσεως τῶν παιδιῶν θεωρεῖται ἄχθος καὶ ἐμπόδιο γιὰ τὴν ἀτομικιστικὴ εὐδαιμονία. Ἡ ἐλευθερία καὶ ἡ χαρὰ τῆς δημιουργίας νέας ζωῆς μετατράπηκε σὲ «καθῆκον» καὶ μπῆκε στὰ καλούπια τοῦ «προγραμματισμοῦ». Ἡ ἔγκυος γυναῖκα αἰσθάνεται ὡς δέσμια τοῦ «μητρικοῦ φίλτρου», ὡς «μηχανὴ παραγωγῆς παιδιῶν», γι’ αὐτὸ καὶ ἡ μηδενίστρια καὶ φεμινίστρια Σιμὸν ντὲ Μποβουὰρ (σύντροφος τοῦ μηδενιστῆ Σάρτρ) εἶχε διακηρύξει: «κάτω ἡ μητρότητα, τὸ τελευταῖο ὀχυρό τῆς ἀνδροκρατίας»!
Κάτω ἀπὸ αὐτὴ τὴν προοπτικὴ ἐνωρὶς οἱ ἄνθρωποι ἄρχισαν νὰ ἐφευρίσκουν τρόπους νὰ ἀπαλλάσσονται ἀπὸ τὸ ἄχθος τῆς τεκνογονίας. Στὴν ἀρχὴ θανάτωναν ὅσα παιδιὰ δὲν ἤθελαν ἢ ὅσα παιδιὰ γεννιοῦνταν μὲ σωματικὰ ἐλαττώματα. Οἱ Ρωμαῖοι τὰ ἄφηναν στὶς ἐρημιὲς καὶ τὰ κατασπάραζαν τὰ ἄγρια θηρία. Ἀλλὰ μὲ τὸν καιρὸ οἱ ἄνθρωποι ἐφηῦραν τρόπους νὰ μὴν γεννιοῦνται τὰ ἀνεπιθύμητα παιδιά, τὰ ὁποῖα μὲ διάφορα βότανα καὶ φάρμακα θανατώνονταν στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας των. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἔκτρωση. Στὴν ἐποχή μας τὸ φοβερὸ αὐτὸ ἔγκλημα ἔχει πάρει ἀπίστευτες διαστάσεις. Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος βιώνοντας τὸ χειρότερο ἀτομισμὸ ὅλων τῶν ἐποχῶν, θέλει νὰ μὴ στέκεται κανένα ἐμπόδιο στὴν ἀτομική του εὐδαιμονία καὶ ἀπόλαυση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Προσπαθεῖ νὰ ἀπωθήσει ὅλες ἐκεῖνες τὶς ὑποχρεώσεις ποὺ τοῦ στεροῦν αὐτὴ τὴν ἡδονικὴ ἐπιθυμία. Οἱ οἰκογενειακὲς ὑποχρεώσεις καὶ ἰδιαίτερα ἡ φροντίδα τῶν παιδιῶν ἀποτελοῦν γι’ αὐτὸν ἰσχυρὸ ἀντίπαλο. Φροντίζει νὰ μένει ἄγαμος γιὰ μεγάλο διάστημα, φτάνοντας συχνὰ (ἰδιαίτερα οἱ γυναῖκες) σὲ κατάσταση μὴ γονιμότητας. Καὶ ὅταν «δεσμευτεῖ» μὲ τὸν γάμο, ἀρχίζουν οἱ «παρεμβάσεις», μὲ πρώτη τὸν «προγραμματισμὸ» τῆς γεννήσεως τῶν παιδιῶν. Ἂν πάλι κάποιο παιδὶ «ἔρθει» χωρὶς τὴ θέληση τῶν γονέων του, καταφεύγουν στὴν «εὔκολη λύση» τῆς ἔκτρωσης!
Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι βεβαίως τρομακτικό: νὰ εἶναι τριπλάσιες οἱ ἐκτρώσεις κατ’ ἔτος ἀπὸ τὶς γεννήσεις στὸν λεγόμενο ἀναπτυγμένο κόσμο! Νὰ ἔχουμε μιὰ ἐφιαλτικὴ εἰκόνα τῆς σύγχρονης κοινωνίας, γερασμένη! Ὑπολογίζεται στὴ χώρα μας ὅτι, μὲ τοὺς μετριότερους ὑπολογισμούς, γίνονται περισσότερες ἀπὸ 300.000 ἐκτρώσεις τὸ χρόνο, ἔναντι πολὺ λιγότερων ἀπὸ 100.000 γεννήσεων! Ἂν δοῦμε αὐτὰ τὰ ἐφιαλτικὰ στοιχεῖα διαχρονικά, τὴν τελευταία τριακονταετία, ὑπολογίζοντας τὸν ἀριθμὸ τῶν σφαγιασμένων ἐμβρύων, διαπιστώνουμε ὅτι ὑπερβαίνουν κατὰ πολὺ τὸν ἀριθμὸ τῶν σημερινῶν κατοίκων τῆς χώρας μας! Μιὰ ὁλόκληρη Ἑλλάδα σφάχτηκε καὶ ρίχτηκε στοὺς ὑπονόμους! Πρόκειται γιὰ τὸ ἐπαχθέστερο «σιωπηλὸ» ἔγκλημα καὶ τὴν πιὸ μεγάλη γενοκτονία τῆς πατρίδος μας! Ἀναλογιζόμενοι μάλιστα τὴν ἐφιαλτικὴ στασιμότητα αὔξησης τοῦ πληθυσμοῦ τῆς χώρας μας καὶ τὴν ταχύτατη γήρανση τοῦ πληθυσμοῦ, συμπεραίνουμε ὅτι βαίνουμε ὁλοταχῶς στὸν κοινωνικὸ καὶ ἐθνικὸ ἀφανισμό! Ὁ σύγχρονος ἀποστατημένος, φίλαυτος καὶ ἐγωπαθὴς ἄνθρωπος ἔχει τὴν ψευδαίσθηση ὅτι «βρῆκε τὴ λύση» μὲ τὶς ἐκτρώσεις, παραβλέποντας τὶς ἐπιπτώσεις τῶν ἐκτρώσεων, κατὰ κύριο λόγο στὴ γυναῖκα, οἱ ὁποῖες εἶναι ὑπαρκτὲς καὶ δυσάρεστες, εἴτε ἀπὸ ἄποψη σωματικῆς ὑγείας, εἴτε ἀπὸ ψυχολογικῆς κατάστασης. Παρ’ ὅλες τὶς σύγχρονες ἰατρικὲς μεθόδους πραγματοποίησης τῆς ἔκτρωσης, ἡ θνησιμότητα στὴ γυναῖκα ποὺ καταφεύγει στὴν «διακοπὴ τῆς κύησης» (μὲ αὐτὸν τὸν ὅρο προσπαθοῦν νὰ ἁπαλύνουν τὸ ἔγκλημα τῆς ἔκτρωσης) εἶναι μεγάλη. Πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ προβλήματα παραμένουν ἴσως γιὰ πάντα στὴ γυναῖκα, ἀπὸ διάτρηση τῆς μήτρας ἢ τοῦ ἐντέρου, ἕως τὴν ἀκατάσχετη αἱμορραγία καὶ ἕως τὴ στείρωση.
Ἡ πιὸ συχνὴ ὅμως ἐπίπτωση εἶναι τὰ ψυχολογικὰ προβλήματα ποὺ καταλαμβάνουν τὸ ζευγάρι καὶ ἰδιαίτερα τὴ γυναῖκα. Οἱ δύο στὶς τρεῖς γυναῖκες ποὺ ὑποβάλλονται σὲ ἔκτρωση, καταφεύγουν ἐξάπαντος σὲ ψυχολόγο. Οἱ συνειδησιακὲς τύψεις, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ὁρμονικὴ διαταραχή, δημιουργοῦν στὴ γυναῖκα τάσεις προσωρινῆς κατάθλιψης, ἡ ὁποία τείνει νὰ πάρει συχνά το χαρακτήρα μόνιμης ψυχολογικῆς βλάβης. Σοβαρότατες, καὶ ἴσως μὴ ἀναστρέψιμες, εἶναι οἱ ἐπιπτώσεις στὰ νέα κορίτσια. Ἡ ἔκτρωση καταστρέφει σὲ μεγάλο βαθμὸ τὴν ἔντονη φυσικὴ γονιμοποιητικὴ ὁρμὴ τῆς κοπέλας, ὥστε νὰ μένουν σὲ ὅλη της τὴ ζωὴ βαθιὰ χαραγμένα τὰ σημάδια αὐτοῦ τοῦ σόκ, στὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχή της. Ἡ Ἐκκλησία μας θεωρεῖ τὴν ἔκτρωση φόνο καὶ μάλιστα ἰδιάζοντα, ἀφοῦ τὸ ἔμβρυο βρίσκεται σὲ πλήρη φυσικὴ ἀδυναμία ἀντίστασης!
Ὑπάρχουν διατάξεις τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης οἱ ὁποῖες ἀπαγορεύουν ρητὰ καὶ αὐστηρὰ τὴν ἐθελούσια πρόκληση ἀποβολῆς τῆς ἐγκύου (Ἔξοδ.21,22). Ἡ γέννηση παιδιῶν εἶναι εὐλογία τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ τοῦτο τὰ ἀφιέρωναν σὲ Ἐκεῖνον. Ὁ Χριστὸς στὴν Καινὴ Διαθήκη δείχνει ἰδιαίτερη ἀγάπη καὶ φροντίδα γιὰ τὰ παιδιά, καλῶντας μας ὅλους νὰ γίνουμε στὴν ἀγαθότητα σὰν αὐτά, γιὰ νὰ κληρονομήσουμε τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ (Λουκ.18,16). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὶς ἐπιστολές του συμβουλεύει τοὺς πιστοὺς νὰ δείχνουν ἀγάπη, στοργὴ καὶ σεβασμὸ στὰ παιδιὰ καὶ νὰ τὰ διαπαιδαγωγοῦν εἰς Χριστὸν (Ἐφεσ.6,4. Κόλ.3,21). Στὴ συνέχεια ἡ Ἐκκλησία μας ἔδειξε πρωτεῦον ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ παιδιά. Πατέρες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ Ἰουστῖνος καὶ ὁ Τερτυλλιανός, ἔδειχναν τὴ διαφορὰ τῶν Χριστιανῶν μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες καὶ ἀπὸ τὴ συμπεριφορά τους πρὸς τὰ παιδιά. Θεσπίσθηκαν κανόνες ἀπὸ τὶς Ἱερὲς Συνόδους γιὰ τὴν προστασία τῶν παιδιῶν ἀπὸ τὴν εὐλογημένη ὥρα τῆς συλλήψεώς τους μέχρι καὶ τὴν ἐνηλικίωσή τους. Ἰδιαίτερα ἡ ἐθελούσια θανάτωση τῶν ἐμβρύων κανονίζεται μὲ αὐστηρότατα ἐπιτίμια, διότι κατατάσσεται στὰ λεγόμενα θανάσιμα ἁμαρτήματα. Τὸ ἀντρόγυνο ποὺ φονεύει μὲ τὴ θέλησή του τὸ ἔμβρυο κανονίζεται σὲ μακροχρόνια εἰλικρινῆ μετάνοια, προκειμένου νὰ τύχει τῆς συγγνώμης καὶ τῆς σωτηρίας (2ος κανὼν Μ. Βασιλείου, 91ος κανὼν Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου). Οἱ κοσμικοὶ ἄνθρωποι βρίσκουν πολλὲς δικαιολογίες προκειμένου νὰ δικαιολογήσουν τὴν εἰδεχθῆ πράξη τῆς ἔκτρωσης, ὅπως εἶναι οἱ λόγοι ὑγείας τῆς μητέρας, ἢ τοῦ ἐμβρύου, ἡ ἐγκυμοσύνη λόγῳ βιασμοῦ, ἡ ἐγκυμοσύνη ἐκτὸς γάμου, ἡ περίπτωση αἱμομιξίας κ.λ.π. Οἱ πιὸ πολλοὶ προβάλλουν οἰκονομικοὺς λόγους, καὶ μάλιστα μὲ κυνισμὸ καὶ ὑποκρισία ἀναφέρουν ὅτι «δὲν θέλουν νὰ βασανίζεται μαζί τους ἀπὸ τὴν ἀνέχεια» καὶ γι’ αὐτὸ τοῦ ἀφαιροῦν τὸ δικαίωμα νὰ ζήσει! Ἄλλοι πιὸ πωρωμένοι ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου προβάλλουν δῆθεν «ἐπιστημονικὲς» καὶ «φιλοσοφικὲς» ἀπόψεις γιὰ νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἔκτρωση. Ἰσχυρίζονται πὼς τὸ ἔμβρυο ἀποκτᾶ ζωὴ μετὰ τὸν 5ο μήνα τῆς κυήσεώς του.
Ὅμως σοβαρὲς ἐπιστημονικὲς ἔρευνες ἀπέδειξαν ὅτι τὸ ἔμβρυο ἔχει ζωὴ ἀπὸ τὰ πρῶτα λεπτά τῆς ἑνώσεως τῶν δύο κυττάρων, σπερματοζωαρίου καὶ ὠαρίου. Εἰδικὰ βίντεο ἔδειξαν πὼς τὴν ὥρα τῆς ἔκτρωσης τὸ ἔμβρυο ταράσσεται καὶ προσπαθεῖ νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὸ φονικὸ ἰατρικὸ ἐργαλεῖο! Ἄλλοι ὑπερφίαλοι, ὑποστηρικτὲς τῶν δῆθεν δικαιωμάτων τῶν γυναικῶν, θωροῦν τὴν ἔκτρωση ἀναφαίρετο δικαίωμα τῆς γυναίκας, διότι ὁρίζουν τὸ ἔμβρυο μέρος τοῦ σώματός της! Θέλουν νὰ ξεχνοῦν ὅμως πὼς τὸ ἔμβρυο εἶναι σύνθεση κυττάρων τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῆς γυναικὸς καὶ πὼς ζεῖ αὐτοτελῶς, ἁπλὰ προσκολλημένο, φιλοξενούμενο, στὴ γυναικεία μήτρα (δὲς Γ. Μαντζαρί- δη: Χριστιανικὴ Ἠθική, Θεσ/νίκη 1983, σελ.345). Ἀπὸ ὅποια ὀπτικὴ γωνιὰ καὶ ἂν δεῖ κανεὶς τὸ γεγονὸς τῆς ἐκτρώσεως, δὲν παύει νὰ εἶναι ἔγκλημα. Ἀκόμα καὶ οἱ πλέον πωρωμένοι στὴ συνείδηση θεωροῦν τὴν ἔκτρωση ὡς «κακὸ» καὶ συστήνουν τὴν ἀποφυγή της.
Ὡς πιστοὶ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ πρέπει νὰ στρατευτοῦμε ἐνάντια σὲ αὐτὸ τὸ διαχρονικὸ καὶ διαρκὲς ἔγκλημα. Νὰ διαδώσουμε παντοῦ τὴν ἄποψη τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅτι ἡ ἔκτρωση εἶναι φόνος καὶ μάλιστα εἰδεχθής, ἀπέναντι σὲ ἕνα ἀνυπεράσπιστο ζωντανὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο, εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Νὰ ἐγερ- θοῦμε ὡς ἕλληνες πατριῶτες κατὰ τοῦ ἐθνοκτόνου αὐτοῦ ἐγκλήματος. Νὰ πιέσουμε τὴν Πολιτεία νὰ λάβει μέτρα, ὄχι παρέχοντας τὰ μέσα καὶ εὐκολύνοντας τὸ ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων, ὅπως πράττει μέχρι τώρα, ἀλλὰ νὰ συστήσει ὑπηρεσίες ποὺ θὰ διευκολύνουν τὴ γέννηση τῶν «ἀνεπιθύμητων» παιδιῶν, ἀπὸ ὅπου θὰ ἀντλοῦνται μὲ εὔκολες διαδικασίες οἱ υἱοθεσίες. Νὰ ὑπάρξει εὐρεῖα ἐνημέρωση στὰ σχολεῖα γιὰ τὶς ἠθικές, σωματικὲς καὶ ἐθνικὲς συνέπειες τῶν ἐκτρώσεων. Νὰ λειτουργήσουν σεμινάρια ἀπὸ φορεῖς (π.χ. Δῆμοι, σωματεῖα, κ.λ.π.), ὅπου εἰδικοὶ ἐπιστήμονες θὰ ἐνημερώνουν γιὰ τὰ ἠθικά, ἰατρικά, ψυχολογικά, κοινωνικὰ καὶ ἐθνικὰ διλήμματα τῶν ἐκτρώσεων. Οἱ ἱερὲς μητροπόλεις καὶ οἱ ἐνορίες, στὰ πλαίσια λειτουργίας τῶν «Σχολῶν Γονέων» νὰ ἐνημερώνουν τὰ νέα ζευγάρια γιὰ τὸ πρόβλημα αὐτό. Ὅπως ἀναφέραμε, ἡ ἔκτρωση συγκαταλέγεται στὰ θανάσιμα ἁμαρτήματα. Ὅσα ζευγάρια ἔχουν κατα- φύγει στὴν ἔκτρωση, κυριεύονται ἀπὸ πνεῦμα ἀπελπισίας καὶ θεωροῦν a priori τοὺς ἑαυτούς τους μισητοὺς ἀπὸ τὸ Θεό.
Τὰ πράγματα δὲν εἶναι ἔτσι. Αὐτὸ εἶναι μιὰ καλοστημένη παγίδα τοῦ διαβόλου, γιὰ νὰ μὴν μετανοήσουν γιὰ τὴν πράξη τους. Ὁ Θεὸς ζητᾶ τὴ μεταστροφὴ καὶ τὴ μετάνοια ὅλων των ἀνθρώπων, ἀκόμη καὶ τῶν πλέον κακούργων. Κατὰ συνέπεια, εἶναι εὐπρόσδεκτη καὶ ἡ μετάνοια ὅσων ἔχουν κάνει ἔκτρωση, ἀρκεῖ νὰ εἶναι πραγματικὴ καὶ νὰ γίνει στὰ πλαίσια τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἀνάγκη, τέλος, νὰ συνειδητο-ποιήσουμε, παρ’ ὅλη τὴν ἁμαρτωλότητά μας, ὅτι εἴμαστε ἀγαπητὰ ποιήματα τοῦ Θεοῦ καὶ βρισκόμαστε, εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι, στὰ χέρια Του, στὴν ἀέναη πρόνοιά Του καὶ στὸ ἀπύθμενο ἔλεός Του.
Ἄς ἀποδεχτοῦμε τὴν ἀγάπη Του καὶ ἃς τοῦ ἀναθέσουμε λοιπὸν τὴ ζωή μας καὶ τὴ ζωὴ τῶν παιδιῶν μας, καταρτίζοντας ἀσίγαστο αἶνο εὐγνωμοσύνης, ἀναφωνώντας πρὸς Ἐκεῖνον μαζὶ μὲ τὸν ψαλμωδό: «σὺ ἐκτήσω τοὺς νεφρούς μου, Κύριε, ἀντελάβου μου ἐκ γαστρὸς μητρός μου» (Ψάλμ.138,13).
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη