«Η Ιερά Παράδοσις, ως ενότητα πίστεως, εμπειρίας
και μαρτυρίας»
(Μ. Βασίλειος – Κατά Σαβελλιανών, Αρείου και
Ανομοίων – Ε.Π.Ε. ,7)
ΜΕΡΟΣ B΄
Είναι
αναμφίβολα, ένας μέγιστος θεολογικός – εκκλησιολογικός φορέας αλήθειας η Ι.
Παράδοση. Ασταμάτητα, ακούραστα και αγαπητικά ο Μ. Βασίλειος φανερώνει στις
διδασκαλίες του το παράλογο – ανεπίτρεπτο της απορρίψεως της Ι. Παραδόσεως.
Στην
«Περί του Αγίου Πνεύματος» ομιλία του, τονίζει:
«Ει
γαρ επιχειρήσαιμεν τα άγραφα των εθών ως μη μεγάλην έχοντα την δύναμιν
παραιτείσθαι, λάθοιμεν αν εις αυτά τα καίρια ζημιούντες το Ευαγγέλιον∙ μάλλον
δε εις όνομα ψιλόν περιιστώντες το κήρυγμα» (Περί Αγίου Πνεύματος – Κεφ. κζ΄-
Ε.Π.Ε., 10).
Ερμηνεία
– Μετάφρασις: «Διότι αν επιχειρούσαμεν να εγκαταλείψωμεν όσα εκ των εθών είναι
άγραφα, διότι δήθεν δεν έχουν μεγάλην σημασίαν, χωρίς να το καταλάβωμεν θα
εζημιώναμε το Ευαγγέλιον εις την ουσίαν του ή μάλλον θα μετατρέπαμεν το κήρυγμα
εις κενόν νοήματος όνομα».
Πόσο
σπουδαίο είναι το ζήτημα της Παραδόσεως (γραπτής και προφορικής) το
υπογραμμίζει ο Απ. Παύλος:
«Βλέπετε μη τι υμάς έσται ο συλαγωγών δια της φιλοσοφίας και κενής απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ου κατά Χριστόν» (Κολ. 2, 8).
Ερμηνεία
– Μετάφρασις: « Προσέχετε μήπως σας παρασύρη κανείς με την φιλοσοφίαν και με κούφια
απατηλά πράγματα, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου
και όχι κατά Χριστόν».
Σύμφωνα
με τον Άγιο Βασίλειο η Ι. Παράδοσις δηλώνει ορθή πνευματική πορεία σωτηρίας και
όχι ιδεολογία ή φιλοσοφική θεωρία – μεθοδολογία. Γι’ αυτό όταν ο Ι. Πατήρ καλεί
σε αναβαπτισμό τους αιρετικούς στις πηγές της Παραδόσεως, τους καλεί ουσιαστικά
σε δυναμική αυτοελέγχου και μετανοίας, ευθύνης και καθάρσεως.
Πάντα
αναζήτησε την σταθερή πνευματική αρχή της Ι. Παραδόσεως:
«Δυσωπείτω
σε η παράδοσις∙ ο Κύριος ούτως εδίδαξεν, απόστολοι εκήρυξαν, Πατέρες
διετήρησαν, μάρτυρες εβεβαίωσαν» (κατά Σαβελλιανών, Αρείου και Ανομοιών –
Ε.Π.Ε. , 7).
Ο
Μ. Βασίλειος προτείνει κατηγορηματικά την πίστη της παραδόσεως, ως πνευματική
θωράκιση της Εκκλησίας και των πιστών. Γράφει (διδάσκει):
Α)
«Ο Κύριος ούτως εδίδαξεν, απόστολοι εκήρυξαν»
Περί
της βιώσεως του μυστηρίου του Χριστού ο Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, τονίζει ότι
στην Παράδοση της Ορθοδοξίας, σκοπός της πνευματικής ζωής του πιστού είναι « η
εσωτερική και πλήρης εν Χριστώ ζωή, η ολοκληρωτική βίωσις του Χριστού, η
ολοκληρωτική εσωτάτη συμμόρφωσις προς τον Χριστόν» (Βιβλίο, Άνθρωπος και Θεάνθρωπος,
σελ. 185).
Δυστυχώς,
στην ψευδοσύνοδο της Κρήτης δεν διατηρήθηκε ανόθευτη η αρχέγονη Ευαγγελική
αλήθεια του Χριστού και των Αποστόλων περί της Μίας Εκκλησίας Του.
Αναγνωρίσθηκαν «συνοδικά» οι αιρέσεις (παπισμός, προτεσταντισμός, κλπ) ως
εκκλησίες με χάρη και μυστήρια. Είχαμε δηλ. εκτροπή – εκτροχιασμό εκ της
Παραδόσεως.
Β)
«Πατέρες διετήρησαν»
Εις
τον αγώνα της Εκκλησίας κατά των αιρέσεων καθοριστική υπήρξε (πάντοτε) η στάση
των Πατέρων.
Η
επιθυμία τους για εν Χριστώ ζωή, δεν ανέχθηκε τις προσβολές στο πανάγιο πρόσωπο
του Χριστού, στη διδασκαλία Του και στην Εκκλησία Του. Ο σημερινός Μοναχισμός
δεν ύψωσε (γενικά) ομολογιακό ανάστημα έναντι της «συνόδου» της Κρήτης, έναντι
δηλ. του οικουμενισμού, πλην ολίγων Πατέρων εγκατασπαρμένων σε διάφορα ασκητικά
σημεία του Αγίου Όρους, οι οποίοι και διώκονται μη δεχόμενοι εκκλησιαστική
κοινωνία με το οικουμενιστικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Παράλληλα με τον
οικουμενισμό εμφανίσθηκε και ο αιρετικός δυαλισμός της Χριστιανικής ζωής, που
ξεχωρίζει τη σωτηρία της ψυχής από την Ομολογία πίστεως, που είναι στάση αρχών,
αληθείας, νήψεως και μαρτυρίας. Οι περισσότεροι πνευματικοί – ιερείς
απομονώνουν τους πιστούς στους Ι. Ναούς και στις ακολουθίες ανεχόμενοι τον
οικουμενισμό.
Στο
σπουδαίο βιβλίο «οι αγώνες των Μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας» (Ι. Μονή Γρηγορίου
- 2003), διαβάζουμε:
«Λέγουν
τινές ότι οι μοναχοί πρέπει να ασχολούνται μόνο με την προσευχήν και την νήψιν.
Η άποψις αυτή δεν θεμελιούται εις τους λόγους του Κυρίου, ο οποίος εζήτησε από
όλους τους μαθητάς Του να ομολογούν με παρρησίαν το όνομά Του. Δεν θεμελιούται
επίσης εις την Ιστορίαν της Εκκλησίας» (Σελ. 14).
-Γ)
«Οι μάρτυρες εβεβαίωσαν»
Ναι,
μάρτυρες εβεβαίωσαν! Οι παλαιότεροι Ορθόδοξοι μοναχοί, λαϊκοί και κληρικοί, δεν
έκλειναν τα μάτια τους, τηρούντες σιωπή (ένοχη) έναντι των παραβιάσεων των Ι.
Κανόνων. Αντίθετα, έδιναν το αίμα τους για την Ορθοδοξία, χωρίς συμβιβασμούς
και προδοσίες.
Άξια
προσοχής η «Προκήρυξις των Αγιορειτών Πατέρων προς τον Ορθόδοξον Ελληνικόν
λαόν» (1964):
«Θέλομεν
αγωνισθή μέχρις εσχάτης ημών αναπνοής δια την Ορθοδοξίαν μας, χύνοντας και αυτό
το αίμα μας, εάν το καλέση η ανάγκη».
Ήταν
μια προκήρυξη – απάντηση στους δογματικούς – εκκλησιολογικούς εκτροχιασμούς του
οικουμενιστή Πατριάρχη Αθηναγόρα.
Η
σημερινή ομολογιακή υποχώρηση του επισήμου Αγίου Όρους οφείλεται (εν πολλοίς)
και στην επάνδρωση των Ι. Μονών από μέλη θρησκευτικών οργανώσεων που, ως
τακτική και ψυχολογία, ποτέ δεν αποτέλεσαν (οι οργανώσεις) στην πράξη ανάχωμα
στην αίρεση του οικουμενισμού, μέχρι και σήμερα!
Πάρα
πολλοί Ορθόδοξοι επικαλούνται τα λόγια του Χριστού, ότι δηλ. οι πύλες του άδη
δεν θα σκεπάσουν την Εκκλησία: «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16,
18).
«Λησμονούμε
ότι αφορά την Εκκλησία και όχι απαραιτήτως τις τοπικές εκκλησίες. Πολλές
τοπικές εκκλησίες, όσο σπουδαίες κι αν ήταν, χάθηκαν και δεν έμεινε παρά μόνο η
ιστορία τους. Και ποιος μας λέει πως αύριο δεν θα είμεθα μία από αυτές; Δεν
έχει ανάγκη ο Θεός από μας. Εμείς, κλήρος και λαός, έχουμε ανάγκη από την Χάρι
Του. Αυτό θα εξαρτηθή από την δική μας επιλογή, αν θα μείνουμε πιστοί ή θα
αρνηθούμε την Παράδοσι, δηλαδή την ζωή του Πνεύματος» (Αρχιμ. Χριστόδουλος –
Καθηγούμενος Ι. Μονής Κουτλουμουσίου – βιβλίο «Κάτοπτρα ζωής» - σελ. 11-12).
Σχόλιο: Ορθές και ωραίες
(θεολογικά) οι θέσεις της Ι. Μονής Κουτλουμουσίου. Δεν είδαμε, όμως, την
εφαρμογή τους έναντι του οικουμενισμού, καταδικάζοντας (ως Ι. Μονή) τη «σύνοδο»
της Κρήτης.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ