«Έθετο ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους,
δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους…»
(Απ. Παύλος – Α΄ Κορινθ. 12, 28)
Διαβάζοντας
τις ομιλίες του Ι. Χρυσοστόμου στις «Πράξεις των Αποστόλων», θαυμάζουμε
(γενικά) την πυκνότητα συνοχής των θεολογικών επιχειρημάτων του, τα οποία
καλύπτουν τεράστια νοηματική – θεολογική έκταση, που διαλαμβάνει πολλές
δογματικές θέσεις, πρακτικές τοποθετήσεις σε θέματα χριστιανικής ζωής, ερμηνευτικές
– ρυθμιστικές αναλύσεις της Αγίας Γραφής και ανάλυση μεγίστων θεολογικών και
ιστορικών γεγονότων, που επηρεάζουν και διαμορφώνουν το Ορθόδοξο φρόνημα της
Εκκλησίας.
Στις
ομιλίες αυτές αναφέρεται στη συνέχιση του απολυτρωτικού έργου του Σωτήρος
Χριστού και στην διάδοση αυτού υπό των Αποστόλων, σ’ ολόκληρη την οικουμένη.
Τονίζει, σχετικά:
«Άρχοντες γαρ εισιν υπό Θεού χειροτονηθέντες οι απόστολοι∙ άρχοντες, ουκ έθνη και πόλεις διαφόρους λαμβάνοντες, αλλά πάντες κοινή την οικουμένην εμπιστευθέντες» (Ομιλία 34 – Στις «Πράξεις των Αποστόλων»).
Μετάφρασις:
«Διότι
οι απόστολοι είναι άρχοντες, τους οποίους εχειροτόνησεν ο Θεός∙ άρχοντες που
δεν έχουν εις την κυριότητά των έθνη και διαφόρους πόλεις, αλλά εις όλους από
κοινού έχει ανατεθεί (πνευματικά - σωτηριολογικά) η μέριμνα δι’ ολόκληρον την
οικουμένην».
Επίσης
ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714 - 1779) διατυπώνει (με απλά λόγια) μια θεολογική
– ιστορική προσέγγιση του οικουμενικού χαρακτήρος έργο τους.
Στην
Α΄ διδαχή του, διαβάζουμε:
«Καθώς
ένας άρχοντας έχει αμπέλια και χωράφια και βάνει εργάτας, ούτω και ο Κύριος
ωσάν ένα αμπέλι έχει όλον τον κόσμον∙ και επήρε δώδεκα Αποστόλους και τους
έδωκε την χάριν του και την ευλογίαν του, και τους έστειλεν εις όλον τον κόσμον
να διδάξουν τους ανθρώπους πώς να ζήσουν και εδώ καλά, ειρηνικά, ηγαπημένα, και
μετά ταύτα να πηγαίνουν εις τον παράδεισον, να χαίρωνται πάντοτε∙ να μετανοούν,
να πιστεύουν και να βαπτίζωνται εις το όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου
Πνεύματος και να έχουν την αγάπην εις τον Θεόν και εις τον αδελφόν των…
Με
εκείνην την χάριν ιάτρευον τυφλούς και κωφούς και λεπρούς και δαιμονισμένους,
και, το μεγαλύτερον με το όνομα του Χριστού μας επρόσταζον τους νεκρούς και
ανεσταίνοντο. Και εις όποιαν χώραν επήγαιναν οι Άγιοι Απόστολοι και τους
εδέχοντο οι άνθρωποι, τους έκαμναν Χριστιανούς, εχειροτόνουν αρχιερείς και
ιερείς, συνέστηναν Εκκλησίας…» (Βιβλίο «Κοσμάς ο Αιτωλός» - Αυγ. Καντιώτης –
Σελ. 83 – 84).
Να
θυμίσουμε, ότι οι θεολογικές διδασκαλίες και η παρουσίαση του έργου των Αγίων
Αποστόλων (όχι όλων), είναι εντεταγμένα στην Καινή Διαθήκη, στο βιβλίο «Πράξεις
των Αποστόλων».
Πρέπει
(σύντομα) να σημειωθεί – αναλυθεί, γιατί ονομάζονται «Πράξεις των Αποστόλων»
και όχι (παράδειγμα) «θαύματα των Αποστόλων». Το σχετικό αναλυόμενο υλικό, ως
υπεραντιπροσώπευση ερμηνευτικής του νοήματος «Πράξεις των Αποστόλων»,
ευρίσκεται σε ομιλίες του Ι. Χρυσοστόμου.
Στην
2η ομιλία του στις «Πράξεις των Αποστόλων», ο Ι. Χρυσόστομος
τονίζει:
«Διατί
δεν ετέθη «Θαύματα των Αποστόλων;».
Διατί
δεν επεγράφη «Σημεία των Αποστόλων», ή δυνάμεις και τέρατα (παράδοξα) των
Αποστόλων;», αλλά «Πράξεις των Αποστόλων»;
Δεν
είναι το ίδιον πράξεις και σημεία, δεν είναι το ίδιον πράξεις και θαύματα, δεν
είναι το ίδιον πράξεις και τέρατα και δυνάμεις.
Η
διαφορά είναι τεράστια μεταξύ των. Πράξις είναι κατόρθωμα ατομικής προσπαθείας,
θαύμα δε το χάρισμα το εκ του Θεού.
Είδες
πόση απόστασις υπάρχει μεταξύ πράξεως και θαύματος; Πράξεις είναι αποτέλεσμα
ιδρώτων του ανθρώπου, ενώ θαύμα είναι επίδειξις της θελήσεως του Θεού. Η πράξις
πηγάζει από την ιδικήν μας θέλησιν, ενώ το θαύμα λαμβάνει αφετηρίαν την χάριν
του Θεού…».
Ο
απλός ερευνητής του συνόλου των Αγίων Αποστόλων διαπιστώνει (αναπόφευκτα)
ορισμένα, άξια παρατηρήσεως, κοινά σημεία τους.
α)
Αδέλφια: Πέτρος και Ανδρέας (υιοί Ιωνά), Ιάκωβος και Ιωάννης (υιοί
Ζεβεδαίου), Ιάκωβος Αλφαίου, Λευι ο Ματθαίος.
β)
Κοινή ονομασία:
Σίμων
ο Πέτρος και Σίμων ο Κανανίτης, Ιάκωβος Ζεβεδαίου και Ιάκωβος Αλφαίου, Ιούδας
Ιακώβου και Ιούδας Ισκαριώτης.
γ)
Ευαγγελιστές: Ματθαίος και Ιωάννης
δ)
Πρωτοκορυφαίοι: Πέτρος και Παύλος
ε)
Αδελφικοί φίλοι: Φίλιππος και Ναθαναήλ
στ)
Ιεροί συγγραφείς: Ματθαίος, Ιωάννης, Πέτρος, Παύλος
ζ)
Μαθητές Προδρόμου: Ανδρέας, Ιωάννης, Ιούδας Ιακώβου
Σχόλιο:
Η Εκκλησία μας είναι Αποστολική, όχι μόνο γιατί έχει την αρχή της στο Χριστό,
που είναι ο Απόστολος και ο Αρχιερεύς της ομολογίας (Εβρ. γ΄, 1), αλλά και
διότι θεμελιώθηκε επάνω στους αγίους Αποστόλους.
Την
εμπειρία τους κοντά στο Χριστό η Εκκλησία μας, η Ορθόδοξη, τη διαφύλαξε ως
διδασκαλία και ως μετάδοση της χάριτος του Θεού, ενώ την πρακτική πλευρά της
εμπειρίας αυτή τη συνέχισε όπως τη παρέλαβε, άτρεπτη και αναλλοίωτη. Γι’ αυτό η
Ορθόδοξη Εκκλησία έχει την Αποστολική διαδοχή και διδαχή∙ γι’ αυτό διαφέρει από
τις άλλες «ομολογίες» και από τις άλλες «Εκκλησίες».
Είναι
η μόνη αληθινή Εκκλησία. Αυτή είναι η διαχρονική αλήθεια που αρνήθηκε η
οικουμενιστική – αιρετική «σύνοδος» στην Κρήτη. Αναγνώρισε τις αιρέσεις ως
εκκλησίες με μυστήρια και χάρι.
Ισχύει:
Ουδέποτε τόσο πολλοί (ανθρωπότης) οφείλουν τόσα πολλά σε τόσους λίγους (στους
Αποστόλους).
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ