Μήπως πλανήθηκε και ο Άγιος Παΐσιος από δεξιό πειρασμό όταν διέκοψε τη μνημόνευση του Πατριάρχη Αθηναγόρα;
Άρθρο
της Ελένης Παπασταματάκη
Η αναφορά του στην Αποτείχιση ήταν παντελώς άστοχη και αντιπατερική και για μία ακόμη φορά δήλωσε δημόσια την άγνοια του περί της οδού την οποία υπέδειξαν οι Άγιοι μας, αυτή της διακοπής μνημόνευσης του Επισκόπου ή του Πατριάρχη, όταν εκείνος “γυμνή τη κεφαλή” κηρύσσει αίρεση.
Λυπούμαστε πολύ, γιατί όχι μόνο μίλησε επικριτικά και με κάποια χλεύη, αλλά εξακολουθεί να συγχέει την Αποτείχιση με τους παλαιοημερολογίτες. Είπε αυτολεξεί τα ακόλουθα «…ήρθε προχθές να με βρει μία παλαιοημερολογίτισσα, πολύ ασκήτρια και μου λέει ‘πολύ αγαπώ τις ομιλίες σου και απορώ πώς δεν έγινες με το παλαιό (Ημερολόγιο)’. Θέλουν να με κάνουν παλαιοημερολογίτη. Άλλοι στην Ελλάδα να αποτειχιστώ (κρυφογελά ο Σεβασμιώτατος). ‘Δεν γίνεται ο Μόρφου να κάνει τέτοιες ομιλίες, να μιλά έτσι για τους Αγίους και να μνημονεύει τον Βαρθολομαίο και τον Χρυσόστομο’. Καταλάβατε μυαλά; Έχουμε και τους δεξιούς πειρασμούς».
Απευθυνόμενοι στο πρόσωπό του, με σεβασμό στην επισκοπική του ιδιότητα, αλλά και στο Ορθόδοξο φρόνημα που επιδεικνύει κατά καιρούς, θα θέλαμε να εκφράσουμε την απορία μας συνάμα και την απογοήτευσή μας πώς αυτά τα χρόνια που πέρασαν δε φρόντισε να μάθει ποια είναι η θέση της Εκκλησίας μας σε καιρό αιρέσεως και πώς οι Άγιοι μας έπραξαν σε ανάλογες περιπτώσεις.
Εντύπωση μας προκαλεί το γεγονός, ότι από τη μία μεριά παρουσιάζει τη σχέση που έχει με τους Αγίους και πόσο τους τιμά και από την άλλη εμμένει στην προσωπική του άποψη ή στις γνώμες έμπιστών του περί της Αποτειχίσεως. Η σχέση του με τους Αγίους δεν τον ελέγχει; Ας μας απαντήσει γιατί αρνείται να δεχτεί το Μέγα Φώτιο και το 15ο Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου που συνοδικά κατοχυρώνει τη διακοπή μνημόνευσης αιρετίζοντος Επισκόπου ή Πατριάρχη.
Επιπροσθέτως ας μας απαντήσει αν και ο Άγιος Παΐσιος, τον οποίο τόσο συχνά επικαλείται και αναφέρει στις ομιλίες του, πλανήθηκε από εκ δεξιών πειρασμό, όταν και εκείνος στην εποχή του διέκοψε τη μνημόνευση του Πατριάρχη Αθηναγόρα, όταν εισήγαγε τις λατινόφρονες αιρετικές ιδέες του μέσα στην Εκκλησία μας.
Αλήθεια πώς τακτοποιεί το λογισμό του και στέκεται απέναντι στους πατέρες οι οποίοι επέλεξαν να ακολουθήσουν το δρόμο που βάδισαν οι Άγιοι μας εν καιρώ αιρέσεως; Μήπως πλανήθηκε και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, όταν διέκοψε τη μνημόνευση του λατινόφρονα Πατριάρχη Καλέκα; Και αν δεν δύναται να προβεί σε αυτή την ομολογιακή κίνηση ο Μητροπολίτης Μόρφου, τουλάχιστον ας σέβεται και ας επαινεί τους εν Χριστώ αδερφούς που το έπραξαν. Και αυτό ακόμη το προέβλεψαν οι θεοφόροι Πατέρες.
Αξίζει εδώ να μνημονεύσουμε τους λόγους που του απηύθυνε ο μακαριστός πνευματικός πατέρας μας π. Νικόλαος Μανώλης, όταν και στο παρελθόν ο Σεβασμιώτατος τάχθηκε και πάλι εναντίον της Ιεροκανονικής Αποτείχισης. Έλεγε τότε « Ένας Επίσκοπος του μεγέθους του κ. Νεοφύτου που αυτά που θα πει θα ανεβούν στο διαδίκτυο και θα τα προσέξει ο κόσμος οφείλει να προσέχει, γιατί επηρεάζει κόσμο…προτρέποντας τους στην τακτική του καθησυχασμού και του νανουρίσματος…Αυτή είναι μία πονηρή γραμμή που δεν έχει σχέση με την Αγία Παράδοση μας…Γιατί οι Πατέρες που μιλάγανε για προσευχή, για μετάνοιες, τα έλεγαν αυτά σε σχέση με τα πάθη. Άλλο να πολεμάς την αμαρτία και άλλο την αίρεση…ο καθησυχασμός, αρχαία πολιτική του αρχεκάκου όφεως…Αυτοί που κάνουν Αποτείχιση δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από αυτά που λένε οι Κανόνες και η Παράδοση της Εκκλησίας μας…»
Άστοχο είναι και το παράδειγμα που ανέφερε ο Μητροπολίτης κ. Νεόφυτος για τον αγιασμό, συνομιλώντας με την παλιοημερολογίτισσα γυναίκα, «…καλή μου, θέλεις να σου κάνω έναν αγιασμό στο πι και φι;…Να τον πάρεις σπίτι σου και να έρθεις να με δεις τα Χριστούγεννα και να μου φέρεις τον Αγιασμό που σου έκανα. Δεν πρέπει να βρωμίσει ως τότε, αν εγώ είμαι Ορθόδοξος, καθαρός…Αν είμαι νοθευμένος, είμαι παπικός, πρέπει να βρωμίσει…». Τι θέλει να αποδείξει με αυτό; Και ναι ο αγιασμός που τελεί ο π. Βαρθολομαίος δεν χαλάει. Και ο Βαρθολομαίος μέχρι να καθαιρεθεί τελεί μυστήρια ενώ αιρετίζει. Καταλήγοντας είπε «Στην παρούσα εποχή της συγχύσεως, της Βαβέλ ως προς την Εκκλησιολογία να προσέξουμε δύο τινά. Που δεν σημαίνει ότι είναι μόνο αυτά, αλλά αυτά είναι τα πιο βασικά. Να έχουμε αποστολική πίστη και αποστολική διαδοχή και φρόνημα Ορθόδοξο …». Αρκούν αυτά, κ. Νεόφυτε, εν καιρώ κινδυνευούσης Πίστεως; Θα σας απαντήσει και θα σας ελέγξει ένας μεγάλος Άγιος της Εκκλησίας μας, ο Μ. Βασίλειος «Το να εφησυχάζει κανείς, όταν το κινδυνευόμενον είναι η Πίστις, τούτο είναι ίδιον της αρνήσεως, το δε να ελέγχει είναι ομολογία ειλικρινής!»