Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης
Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.
ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΗΣ ΘΑΣΟΥ
ΣΤΗΝΟΥΝ ΑΝΤΟΡΘΟΔΟΞΕΣ-ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ
1. Τὸ πράσινο νησὶ καὶ ὁ «πράσινος» πατριάρχης
Ἡ Θάσος, τὸ πανέμορφο νησὶ τοῦ Βορείου Αἰγαίου, τὸ πράσινο στὴν κυριολεξία νησί, θὰ ὑποδεχθεῖ στὶς ἀρχὲς Σεπτεμβρίου τόν «πράσινο», ἐντὸς εἰσαγωγικῶν, πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ποὺ συμπρωταγωνιστεῖ μὲ τοὺς ἀνὰ τὴν οἰκουμένη Νεοταξίτες, μὲ τὴν ἐλὶτ τῶν ἰσχυρῶν τῆς γῆς, εἰς τὸ νὰ εἰδωλοποιήσουν τὴν προστασία τοῦ περιβάλλοντος μὲ τὸ κίνημα τῆς πολυδιαφημισμένης Οἰκολογίας. Ἐλησμόνησαν ἢ ἔθεσαν σὲ δευτερεύουσα θέση αὐτοί, οἱ ἀδύναμοι «παντοδύναμοι», τὸν Δημιουργὸ καὶ Προνοητὴ τοῦ Σύμπαντος, ὁ ὁποῖος ἠμπορεῖ, μόνον Αὐτός, σὲ κλάσματα τοῦ δευτερολέπτου νὰ σώσει ἢ νὰ καταστρέψει τὴν δημιουργία κατὰ τὸν σωτηριώδη σχεδιασμό Του.
Θὰ ἦταν γι᾽ αὐτὸ κοσμικὰ ἀναμενόμενο, ὄχι πνευματικά, ἂν ὁ μητροπολίτης Φιλίππων Στέφανος καλοῦσε τόν «πράσινο» πατριάρχη στὸ πράσινο νησὶ γιὰ νὰ τὸν τιμήσει γιὰ ὅσα λέγει καὶ πράττει γιὰ τὴν προστασία τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος. Ἔχουμε πάντως γράψει καὶ ἔχουμε εἰπεῖ πολλὲς φορὲς[1] ὅτι τὸ κύριο ἔργο τῶν κληρικῶν ὅλων τῶν βαθμίδων, ἀλλὰ καὶ ὅλων τῶν πιστῶν, εἶναι πρωτίστως ἡ προστασία τοῦ πνευματικοῦ περιβάλλοντος ἀπὸ τὰ σκουπίδια καὶ τὴν ρύπανση τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἁμαρτίας σὲ ὅλες τους τὶς ἐκφάνσεις· ἀπὸ τὴν ἀθεΐα καὶ εἰδωλολατρεία, ἀπὸ τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα, μέχρι τῶν σαρκικῶν ἐκτροπῶν καὶ τῶν λοιπῶν σωματικῶν καὶ ψυχικῶν ἁμαρτημάτων, ἀπὸ ὅ,τι ἀποτελεῖ παρέκκλιση ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο δόγμα καὶ τὸ ὀρθόδοξο ἦθος.
Ὁ κόσμος, ἡ κτίση δὲν ἔχει ἀνεξάρτητη ὕπαρξη καὶ ἀξία. Δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, γιὰ νὰ ὑπηρετεῖ τὸν ἄνθρωπο στὶς ποικίλες του ἀνάγκες. Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὄχι τοῦ κόσμου εἶναι ὁ τελικὸς στόχος τῆς Θείας Οἰκονομίας. Ἡ ἀπόδοση ἀξίας στὸν κόσμο, χωρὶς συσχέτιση πρὸς τὸν Θεό, ποὺ τὸν ἐδημιούργησε «καλὰ λίαν», καὶ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ὁποῖο δημιουργήθηκε, καταλήγει σὲ νέο εἶδος εἰδωλολατρείας. Ὅσοι ἑπομένως οἰκολόγοι φροντίζουν γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ὁ Δημιουργὸς Θεὸς καὶ οἱ πνευματικὲς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου περιθωριοποιοῦνται ἢ ἀγνοοῦνται παντελῶς, ἔρχονται σὲ πλήρη ἀντίθεση πρὸς τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, κατὰ τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος δὲν ὠφελεῖται καθόλου, «ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ»[2], καὶ ἐμπίπτουν στὴν ἐπίκριση τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρὸς τοὺς εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι «μετήλλαξαν τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸν κτίσαντα»[3].
Ὑπάρχει ἄμεση συνάρτηση τῆς πνευματικῆς κατάστασης τοῦ ἀνθρώπου πρὸς τὴν κατάσταση τοῦ κόσμου. Ὁ κόσμος ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὴν συμπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου, τὸν ὁποῖο παρακολουθεῖ κατὰ βῆμα, προσαρμοζόμενος στὶς ἐπιλογές του. Πειθήνιος καὶ ὑπάκουος μπροστὰ σὲ ἐνάρετους καὶ ἁγίους ἀνθρώπους, ἐπαναστατεῖ ἐναντίον τῶν ἀθέων, ἐμπαθῶν καὶ κακῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἔχουν χάσει τὴν πνευματικὴ εὐστάθεια καὶ ἰσορροπία. Τὸ οἰκολογικὸ πρόβλημα εἶναι πνευματικὸ πρόβλημα. Ἡ καταστροφὴ τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος ὀφείλεται στὴν καταστροφὴ τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου, στὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ στὴν παράβαση τῶν ἐντολῶν Του. Ἡ φυσικὴ διάβρωση καὶ μόλυνση εἶναι συνέπεια τῆς πνευματικῆς μόλυνσης καὶ διάβρωσης.
2. Τὶ κουβαλοῦν στὴν Καβάλα καὶ στὴν Θάσο ὁ πατριάρχης καὶ οἱ σὺν αὐτῶ; – Ἄλλο Εὐαγγέλιο.
Αὐτὴν τὴν πνευματικὴ μόλυνση καὶ διάβρωση δυστυχῶς κουβαλοῦν καὶ μεταφέρουν στὴν Καβάλα καὶ στὴν Θάσο ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἰερώνυμος καὶ πρὸ παντὸς ὁ σχισματοαιρετικὸς μητροπολίτης Κιέβου Ἐπιφάνιος, προσκεκλημένοι βέβαια τοῦ ποιμενάρχη τῆς περιοχῆς, μητροπολίτη Φιλίππων, Νεαπόλεως καὶ Θάσου Στεφάνου, προκαλώντας τὴν δικαιολογημένη ἀγανάκτηση καὶ τὸν σκανδαλισμὸ τῆς ὑγιοῦς μερίδος τοῦ Ὀρθοδόξου ποιμνίου, τὸ ὁποῖο ζητεῖ νὰ ἀκυρωθοῦν αὐτὲς οἱ ἐκδηλώσεις, ἔχοντας ἁγιορειτικὴ καὶ πανελλήνια ὑποστήριξη. Οἱ ποιμένες ἀντὶ νὰ ποιμαίνουν τὸ ποίμνιο, τὸ ἐκθέτουν σὲ κινδύνους ποὺ αὐτοὶ προκαλοῦν. Καὶ ἐπειδὴ οἱ πιστοὶ παραμένουν ἀποίμαντοι, ὡς λογικὰ πρόβατα αὐτοποιμαίνονται, καὶ μὲ ἐπιστολές, διαμαρτυρίες καὶ ψηφίσματα ἀξιεπαίνως προσπαθοῦν νὰ ἀφυπνίσουν τοὺς ποιμένες· ποιμαίνει πλέον τὸ ποίμνιο τοὺς ποιμένες, πρᾶγμα δυσκατόρθωτο βέβαια, ἀλλὰ τουλάχιστον διασώζεται ἀπὸ τὶς ποιμαντικὲς ἐπιβουλές. Οἱ ποιμένες εἶναι ἀποίμαντοι.
Τὶ κουβαλᾶ στοὺς ἁγιασμένους τόπους τῶν Φιλίππων, τῆς πρώτης χριστιανικῆς ἐκκλησίας τῆς Εὐρώπης, ποὺ ἵδρυσε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, καὶ στὴν Θάσο τῶν ἕξι Ἁγίων, ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ οἱ συνοδοί του; Ἂν ἐπιχειροῦσα νὰ συγκρίνω λεχθέντα καὶ πραχθέντα τῶν ἐπισκεπτῶν μὲ τὴν διδασκαλία, τοὺς κόπους καὶ τὰ μαρτύρια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, θὰ ἔγραφα ὁλόκληρο βιβλίο. Οἱ σημερινοί, ὀνόματι μόνον, διάδοχοι τοῦ Ἀποστόλου Παύλου δὲν ἄφησαν τίποτε ὄρθιο ἀπὸ ὅσα οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες παρέδωσαν. Θὰ ταίριαζε ἀπόλυτα πρὸς τοὺς σημερινοὺς Φιλιππησίους, τοὺς Καβαλιῶτες καὶ τοὺς Θασίτες, καὶ κυρίως στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἡγεσία τους, αὐτὸ ποὺ γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πρὸς τοὺς Γαλάτες. Θαυμάζω, τοὺς γράφει, πόσο γρήγορα μεταπηδᾶτε ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ σὲ ἄλλο Εὐαγγέλιο, ἀκολουθώντας κάποιους ποὺ διαστρέφουν τὸ Εὐαγγέλιο. Ἀλλὰ ἀκόμη καὶ ἂν ἐγὼ ὁ ἴδιος ἢ κάποιος ἄγγελος, ἀπὸ τὸν οὐρανὸ σᾶς κηρύξει ἄλλο Εὐαγγέλιο, διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ σᾶς ἐκήρυξα, νὰ εἶναι ἀναθεματισμένος. Καὶ θεωρεῖ τόσο ἐπικίνδυνη αὐτὴν τὴν ἀλλαγὴ τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας, ὥστε ἐπαναλαμβάνει τὸν ἀναθεματισμὸ γιὰ δεύτερη φορά[4].
α) Ἐκκλησιοποίησαν τὶς αἱρέσεις.
Χρειάζεται πολὺς χρόνος καὶ χῶρος γιὰ νὰ παρουσιάσουμε αὐτὸ τὸ ἄλλο εὐαγγέλιο ποὺ κηρύσσουν σήμερα οἱ τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ πρωτοστάτη τὸν οἰκουμενικὸ πατριάρχη. Ἐνδεικτικῶς θὰ ἀναφέρουμε τὶς πιὸ σημαντικὲς καινοτομίες. Τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἡ Πατερικὴ Παράδοση καταδικάζουν τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα, καὶ αὐτὸ ἔπραττε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐπὶ αἰῶνες, περιλαμβάνουσα στὶς αἱρέσεις καὶ τὸν Παπισμὸ καὶ τὸν Προτεσταντισμό. Ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου τῆς Κρήτης (2016), γιὰ τὴν ὁποία καυχᾶται καὶ αὐτοθαυμάζεται ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, συμφωνοῦντος καὶ τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, ὀνόμασε τὶς αἱρέσεις ἐκκλησίες, τὶς ἀποχαρακτήρισε καὶ τὶς ἐκκλησιοποίησε[5]. Οὔτε μία φορὰ μέσα στὰ κείμενα τῆς δῆθεν «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου» ὑπάρχει ἡ λέξη αἵρεση. Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως δὲν περιορίζεται πλέον στὰ ὅρια τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἀλλὰ περιλαμβάνει καὶ τὶς αἱρέσεις. Ὅσοι ἔχουν λάβει χριστιανικὸ βάπτισμα, ὅπου καὶ ἂν ἀνήκουν, εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὴν Βαπτισματικὴ Θεολογία τοῦ μητροπολίτη Περγάμου Ἰωάννη Ζηζιούλα. Γι᾽ αὐτὸ καταργήθηκαν καὶ τὰ ἀναθέματα ποὺ διαβάζαμε τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν.
β) Θέλουν νὰ ἐμπεδώσουν τὸ Οὐκρανικὸ Σχίσμα.
Ἐνῶ ἐλπίζαμε ὅτι στὴν ψευδοσύνοδο θὰ θεραπευόταν τὸ σχίσμα τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου, ποὺ διαιρεῖ, διχάζει καὶ τραυματίζει μέχρι σήμερα τὴν ἑνότητα τῶν πιστῶν, προκληθὲν καὶ αὐτὸ ἀπὸ τὸ Φανάρι μὲ πατριάρχη τὸν μασόνο Μελέτιο Μεταξάκη, διαγράφτηκε ἀπρόσμενα ἀπὸ τὰ θέματα τῆς συνόδου καὶ ἔμεινε ἀθεράπευτο, γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἀμέσως μετὰ δεύτερο καὶ χειρότερο σχίσμα, τὸ Οὐκρανικό, μὲ εὐθύνη καὶ πάλι τοῦ Φαναρίου καὶ πρωτεργάτη τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο. Εἰσέβαλε ἡ Κωνσταντινούπολη, χωρὶς νὰ ἔχει δικαίωμα καὶ κανονικὴ ἁρμοδιότητα, στὰ ὅρια ἄλλης ἐκκλησιαστικῆς δικαιοδοσίας, διέπραξε τὸ βαρὺ κανονικὸ ἀτόπημα τῆς εἰσπήδησης σὲ ξένο χῶρο, στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας, ἀγνόησε τὸν κανονικὸ μητροπολίτη Κιέβου, τὸ σεμνὸ Ὀνούφριο, καὶ χορήγησε αὐτοκεφαλία σὲ καταδικασμένο σχισματικὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας καὶ γιὰ πολλοὺς ἀχειροτόνητο, στὸν ψευδομητροπολίτη Ἐπιφάνιο Ντουμένκο, αὐτὸν ποὺ κουβαλᾶ μαζί του ὁ Βαρθολομαῖος, αὐτὸν ποὺ προσκάλεσε στὴν Καβάλα καὶ στὴν Θάσο ὁ ὑποτακτικὸς τοῦ πατριάρχη μητροπολίτης Στέφανος.
Δὲν θὰ ἐπεκταθοῦμε πολὺ στὸ Οὐκρανικὸ Σχίσμα, διότι ἔχουμε συγγράψει εἰδικὸ βιβλίο[6], ποὺ ἀποκρύπτεται βιβλιογραφικὰ ἀπὸ τοὺς διατεταγμένους πατριαρχικοὺς καλάμους, ὅπως καὶ τὸ ἐξαίρετο βιβλίο τοῦ συμπρεσβυτέρου π. Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου[7], τὸ ὁποῖο δίδει ἀκριβέστατη ἱστορικὴ καὶ ἱεροκανονικὴ εἰκόνα γιὰ τὸ ποῦ ἀνήκει ἐκκλησιαστικὰ ἡ Οὐκρανία, ὡς καὶ γιὰ τὴν προέλευση τῶν σχισματικῶν τοῦ Ἐπιφανίου, ὁ ὁποῖος ξαφνικὰ ἐμφανίζεται ὡς προκαθήμενος τοπικῆς ἐκκλησίας, ὅπου ὑπάρχει ἄλλος προκαθήμενος, διότι ἔτσι θέλησε ὁ πάπας τῆς Ἀνατολῆς, ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι πλέον «πρῶτος μεταξὺ ἴσων» (primus inter pares), μὲ τοὺς ὁποίους συνοδικὰ πρέπει νὰ ἀποφασίζει κατὰ τὴν μακραίωνα Εὐαγγελικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοση, ἀλλά «πρῶτος ἄνευ ἴσων» (primus sine paribus), κατὰ τὴν νέα Ἐκκλησιολογία τοῦ Φαναρίου, ὅπως τὴν διετύπωσε ὁ ἀπὸ Προύσης ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος. Ὁ ἴδιος προχώρησε καὶ πιὸ πέρα ἀπὸ τὸν πάπα στὴν κατοχύρωση τοῦ πρωτείου τοῦ πατριάρχη, διότι ἐνῶ οἱ Παπικοὶ δικαιολογοῦν τὸ πρωτεῖο στηριζόμενοι εἰς τὸ ὅτι εἶναι διάδοχος τοῦ πρώτου τῶν Ἀποστόλων, τοῦ Πέτρου, ὁ Ἐλπιδοφόρος ἀνάγει τὸ πρωτεῖο στὴν Ἁγία Τριάδα, στὴν μοναρχία τοῦ Πατρός[8], πρᾶγμα ποὺ γιὰ τὴν θεολογική του θρασύτητα ἐξέπληξε ἀκόμη καὶ τοὺς Παπικούς.
γ) Διεύρυναν τὸ Οὐκρανικὸ Σχίσμα. Ἀπὸ τοπικὸ ἔγινε πανορθόδοξο.
Ἡ ἀντικανονικὴ ἄθεσμη, ἀντισυνοδική, ἀντορθόδοξη ἀναγνώριση καὶ ὕψωση τοῦ Ἐπιφανίου σὲ προκαθήμενο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, ἀντὶ νὰ θεραπεύσει τὸ ἐκεῖ σχίσμα, ὅπως νόμιζε ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, τὸ δυνάμωσε μὲ τὶς διώξεις ποὺ ἀσκεῖ ὁ Ἐπιφάνιος ἐναντίον τῆς κανονικῆς ἐκκλησίας τοῦ Ὀνουφρίου τῇ συνδρομῇ τῶν κρατικῶν ἀρχῶν[9]. Ἀλλὰ καὶ τὸ ἐπλάτυνε καὶ τὸ διεύρυνε, διότι ἀπὸ τοπικὸ τὸ ἔκανε πανορθόδοξο. Ἤδη ἡ Ρωσικὴ Ἐκκλησία ἔχει διακόψει τὴν κοινωνία μὲ τὶς τέσσερις ἐκκλησίες, ἀπὸ τὶς δεκατέσσερις, ποὺ ἀναγνωρίζουν τὸν Ἐπιφάνιο, δηλαδὴ μὲ Κωνσταντινούπολη, Ἀλεξάν-δρεια, Κύπρο, Ἑλλάδα, ποὺ δυστυχῶς εἶναι ὅλες ἑλληνόφωνες. Γιὰ νὰ ὑποστηρίξουν τὸν Ἕλληνα πατριάρχη, τὸν πατριάρχη τοῦ Γένους, ἔπεσαν στὴν καταδικασμένη τὸ 1872 αἵρεση τοῦ Ἐθνοφυλετισμοῦ, καὶ ἀπὸ στύλοι τῆς Ὀρθοδοξίας ἔγιναν στύλοι τοῦ Οὐκρανικοῦ Σχίσματος. Γιατὶ παραπονεῖται ὁ Ἀλεξανδρείας γιὰ τὴν ἐπέμβαση τῆς Μόσχας στὴν Ἀφρική, ἀφοῦ ὁ ἴδιος δικαιολόγησε τὴν ἐπέμβαση τῆς Κωνσταν-τινούπολης στὴν Οὐκρανία καὶ ἀναγνώρισε τὸν Ἐπιφάνιο, παρὰ τοὺς δακρύβρεκτους ὅρκους καὶ διαβεβαιώσεις ἀγάπης ποὺ ἔκανε λίγο πιὸ πρὶν στὸν Ὀνούφριο; Πάντως ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν Ὀρθοδόξων, καὶ πληθυσμιακὰ καὶ ἀπὸ πλευρᾶς ἀριθμοῦ ἐκκλησιῶν, δὲν ἀναγνωρίζουν τὸν Ἐπιφάνιο καὶ διερωτῶνται πῶς τελικῶς θὰ διευθετηθεῖ τὸ νέο σχίσμα ποὺ προκάλεσε τὸ Φανάρι, μὲ ὑποκίνηση τῶν Ἀμερικανῶν γιὰ γεωπολιτικοὺς λόγους. Καμμία ἀπὸ τὶς δέκα Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες δὲν θὰ καλοῦσε τὸν σχισματικὸ Ἐπιφάνιο, ὡς προκαθήμενο μάλιστα ἐκκλησίας, σὲ συμπροσευχὲς καὶ σὲ συλλείτουργα, οὔτε ἡ Ἀντιόχεια, οὔτε τὰ Ἱεροσόλυμα, οὔτε ἡ Ρωσία, οὔτε ἡ Σερβία, οὔτε ἡ Ρουμανία, οὔτε ἡ Βουλγαρία, οὔτε ἡ Γεωργία, οὔτε ἡ Πολωνία, οὔτε ἡ Ἀλβανία τοῦ Ἀναστασίου, ὁ ὁποῖος διασώθηκε ἀπὸ τὸν ἐθνοφυλετισμὸ τῶν ἄλλων ἑλληνοφώνων, οὔτε ἡ Τσεχία καὶ Σλοβακία. Καὶ οὔτε βέβαια θὰ ἔστελναν κάποιον ἐκπρόσωπό τους στὶς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις Καβάλας καὶ Θάσου νὰ συλλειτουργήσει μὲ τὸν Ἐπιφάνιο. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ δὲν ἐκλήθησαν ἐκπρόσωποι ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἂν ὁ Φιλίππων ἤθελε ὄντως νὰ τιμήσει τὸν Ἀπόστολο Παῦλο καὶ τοὺς ἕξι Ἁγίους τῆς Θάσου, τῶν ὁποίων ὅπως γράφει στὸ Πρόγραμμα ἑορτάζει γιὰ πρώτη φορὰ τὴν σύναξη, γιατὶ δὲν κάλεσε ἐκπροσώπους τουλάχιστον τῶν γειτονικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τῆς Σερβίας, τῆς Βουλγαρίας, τῆς Ρουμανίας, τῆς Ἀλβανίας, ἀλλὰ μόνον τὸν σχισματικὸ Ἐπιφάνιο ἀπὸ τὴν μακρινὴ Οὐκρανία; Διότι ἁπλούστατα ἐγνώριζε ὅτι δὲν θὰ ἐρχόντουσαν παρόντος τοῦ Ἐπιφανίου, ἐπειδὴ μὲ συμμετοχὴ σχισματικῶν δὲν τιμᾶς, ἀλλὰ ἀτιμάζεις τοὺς Ἁγίους.
δ) Γιὰ ποιοὺς λόγους ἐκλήθη ὁ σχισματικὸς Ἐπιφάνιος σὲ Καβάλα καὶ Θάσο.
Καὶ γιατὶ ἆραγε ἐκλήθη ὁ Ἐπιφάνιος στὶς ἑορταστικὲς αὐτὲς ἐκδηλώσεις καὶ ὄχι ἄλλοι Ὀρθόδοξοι ἀντιπρόσωποι; Ἤδη ἐκθέσαμε τὸν πρῶτο λόγο, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἰσχύει καὶ γιὰ τὸν μητροπολίτη Φιλίππων. Διότι ἁπλούστατα θὰ ἀπέρριπταν οἱ ἄλλοι Ὀρθόδοξοι κατάμουτρα τὴν πρόσκληση, ἐπειδὴ ἡ κοινωνία μὲ σχισματικοὺς καὶ ἀκοινώνητους, καθιστᾶ, κατὰ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ἀκοινώνητο καὶ αὐτὸν ποὺ κοινωνεῖ μὲ τοὺς σχισματικούς. Δὲν τὸ ξέρουν αὐτὸ ὁ πατριάρχης, ὁ ἀρχιεπίσκοπος καὶ ὁ ἐπιχώριος μητροπολίτης; Ἀσφαλῶς τὸ ξέρουν, ἀλλὰ δὲν ὑπολογίζουν πλέον τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, οἱ ὁποῖοι κατ᾽ αὐτοὺς ἴσχυαν γιὰ ἄλλες ἐποχές, ὅπως νομίζει ἀπὸ τὰ πρῶτα ἱερατικά του χρόνια ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ ὅπως ἐπὶ χρόνια προσπαθεῖ νὰ μᾶς πείσει ἡ ἀγαπητὴ καὶ στὸν πατριάρχη καὶ στὸν ἀρχιεπίσκοπο «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος μὲ τὴν ἀνάπτυξη τῆς βλάσφημης «Μεταπατερικῆς Θεολογίας». Ὁ δεύτερος λόγος ἔγκειται εἰς τὸ ὅτι ἐκτελοῦν διατεταγμένη καὶ ἄνωθεν ἐπιβαλλόμενη ἀποστολή, τὴν ὁποία δὲν ξέρουμε γιὰ ποιοὺς λόγους δεσμεύθηκαν νὰ φέρουν εἰς πέρας, λησμονώντας ὅτι ὑπεράνω πάντων εἶναι ὁ παντεπόπτης Θεός, ὁ συντρίβων τοὺς ἰσχυροὺς ἐν ἰσχυρῷ βραχίονι. Μὲ τὴν καθοδήγηση, ἀποδεδειγμένως πλέον, τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τῆς Ἀμερικῆς[10], οἱ νέοι αὐτοὶ σταυροφόροι τῆς Δύσεως σχεδίασαν καὶ ἐκτελοῦν ὄχι μόνον τὴν πολιτικὴ ἀπεξάρτηση τῆς Οὐκρανίας ἀπὸ τὴν Ρωσία ἀλλὰ καὶ τὴν ἐκκλησιαστική, ὥστε ἡ δυνατὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας νὰ ἐξασθενήσει μὲ τὴν αὐτοκεφαλία τῶν Οὐκρανῶν ὑπὸ τὸν Ἐπιφάνιο, πρᾶγμα ποὺ ἐξυπηρετεῖ καὶ τὸ Φανάρι, τὸ ὁποῖο κακῶς καὶ ἀναιτιολογήτως ἀντιμετωπίζει ἀνταγωνιστικὰ τὴν Μόσχα, ἐπηρεαζόμενο ἀπὸ δυτικὲς διαβολές, ποὺ ἀποβλέπουν τελικῶς μὲ τὶς διαιρέσεις καὶ τὰ σχίσματα τῶν Ὀρθοδόξων νὰ ἐξασθενήσουν τὴν Ὀρθοδοξία, δηλαδὴ τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἀποτελεῖ μόνιμο στόχο τοῦ Σατανᾶ καὶ τῶν ὀργάνων του. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἀποδέχθηκαν οἱ δικοί μας τὸν δυτικὸ αὐτὸ σχεδιασμό, ποὺ δὲν προχωρεῖ ὅπως ἤθελαν, γιατὶ οἱ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν τοπικῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, οἱ δέκα ἀπὸ τὶς δεκατέσσερις, ὅπως προαναφέραμε, δὲν ἀναγνωρίζουν τὸν Ἐπιφάνιο, ψάχνουν νὰ βροῦν εὐκαιρίες νὰ προβάλουν καὶ νὰ νομιμοποιήσουν τὸ Οὐκρανικὸ Σχίσμα, καὶ μία τέτοια εὐκαιρία ἔπλασαν καὶ κατασκεύασαν μὲ τὶς ἐκδηλώσεις στὴν Καβάλα καὶ στὴν Θάσο, ὥστε οἱ ἀπληροφόρητοι καὶ ἀδιάφοροι γιὰ τὰ ἐκκλησιαστικὰ πολιτικοὶ καὶ δημοτικοὶ ἄρχοντες, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀκατήχητος λαός, μὲ τὸ πρόσχημα τῆς τιμῆς πρὸς τοὺς Ἁγίους τῆς Θάσου νὰ τιμήσουν τὸν ἀκοινώνητο, σχεδὸν γιὰ ὅλους τοὺς Ὀρθοδόξους, σχισματικό «μητροπολίτη» Κιέβου Ἐπιφάνιο. Καὶ ὁ τρίτος, σημαντικὸς ἐπίσης, λόγος ποὺ ὠθεῖ τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο στὴν δημιουργία καὶ προβολὴ τοῦ «αὐτοκέφαλου» Ἐπιφανίου, εἶναι ἡ ἐν τῇ πράξει ἐφαρμογὴ καὶ ἀποδοχὴ ὄχι τοῦ πρωτείου τιμῆς, ποὺ ὅλοι τὸ ἀναγνωρίζουν, ἀλλὰ τοῦ ἀπαράδεκτου πρωτείου ἐξουσίας, κατὰ τὰ παπικὰ πρότυπα, βάσει τοῦ ὁποίου καὶ ἀντίθετα πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες καὶ στὴν ἀδιάκοπη συνοδικὴ Παράδοση, ἠμπορεῖ ὡς ἀπόλυτος μονάρχης νὰ ἐπεμβαίνει ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς δικῆς του δικαιοδοσίας, σὲ ξένες καὶ ἀλλότριες δικαιοδοσίες, νὰ ἀποκαθιστᾶ σχισματικοὺς ποὺ καταδίκασαν ἄλλοι καὶ νὰ μοιράζει αὐτοκέφαλα αὐτογνωμόνως καὶ τυραννικῶς. Τὰ γνωρίζουν ὅλα αὐτὰ οἱ πολιτικοί μας ἄρχοντες καὶ ἡ πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ποὺ θὰ πλαισιώσουν τὶς ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις, ὄχι γιὰ νὰ τιμήσουν τὸν Ἀπόστολο Παῦλο καὶ τοὺς ἕξι Ἁγίους τῆς Θάσου, ἀλλὰ τὸν σχισματικὸ Ἐπιφάνιο, καρπὸ ἀντισυνοδικῶν, μοναρχικῶν, δικτατορικῶν ἐνεργειῶν τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου; Τὸ συνοδικὸ πολίτευμα τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, θεόθεν ἐγκαθιδρυθέν, ὁλοκλήρωσε τὸ δημοκρατικὸ πολίτευμα τῆς Ἀρχαίας Ἀθήνας.
Ἡ πιὸ κραυγαλέα καὶ πολὺ ἐπίκαιρη ἀποδοχὴ ἄλλου εὐαγγελίου, τὴν ὁποία θὰ ἀναπτύξουμε ἐκτενέστερα σὲ προσεχὲς ἄρθρο μας, εἶναι ἡ ἐκ μέρους τῶν δύο προκαθημένων, τοῦ Βαρθολομαίου καὶ τοῦ Ἱερωνύμου, σιωπηλὴ καὶ ἀδιαμαρτύρητη ἀντιμετώπιση, ποὺ σημαίνει συγκατάθεση, ὅσων πρωτάκουστων καὶ βλάσφημων εἶπαν καὶ ἔπραξαν δύο στενοὶ συνεργάτες τους ὑπὲρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τῆς κορυφαίας καὶ πιὸ βρωμερῆς ἁμαρτίας, κατὰ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Ἀναφερόμαστε στὸν ἀρχιεπίσκοπο Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρο ποὺ διατυμπάνισε πανηγυρικὰ τὸν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων, τήν «οἰκογένεια» δύο κοσμικῶν ἀνδρῶν, τῶν ὁποίων τὰ υἱοθετημένα τέκνα ἀπὸ παρένθετη μητέρα ἐβάπτισε στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Βούλας καὶ Βουλιαγμένης, γιὰ νὰ μᾶς φέρει ἀπὸ τὴν «πολιτισμένη» Ἀμερικὴ στὴν ὑπανάπτυκτη Ἑλλάδα τὰ πνευματικὰ σκουπίδια, τὰ ὁποῖα Παπικοὶ καὶ Προτεστάντες, ὄχι μόνον δὲν καθάρισαν, ἀλλὰ τὰ κουβάλησαν καὶ στὶς αὐλές τους. Δὲν ἀγνοοῦμε ὅτι αὐτὸ γίνεται τώρα καὶ στὴν δική μας αὐλή. Ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος ὄχι μόνον δὲν ἔστησε συνοδικὸ δικαστήριο, ὅπως θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε κάνει ἢ τουλάχιστον νὰ ζητήσει ἐξηγήσεις καὶ τὴν συγγνώμη τοῦ Ἐλπιδοφόρου, ἀλλὰ τὸν ἐκαμάρωνε ὡς μέλος τῆς πατριαρχικῆς συνοδείας κατὰ τὸ πατριαρχικὸ συλλείτουργο στὴν ἱστορικὴ Ἱερὰ Μονὴ τῆς Παναγίας Σουμελᾶ, στὶς 15 Αὐγούστου, στὸν μαρτυρικὸ ἀλησμόνητο Πόντο. Τὰ ἴδια ἰσχύουν καὶ γιὰ ὅσα ἰσχυρίσθηκε ὁ στενὸς ἐπίσης συνεργάτης τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, μητροπολίτης Ν. Ἰωνίας καὶ Φιλαδελφείας Γαβριήλ, τὰ ὁποῖα προκάλεσαν πλῆθος διαμαρτυριῶν καὶ ἀντιδράσεων, μέρος τῶν ὁποίων ἐδημοσιεύσαμε στὸ προτελευταῖο τεῦχος τῆς «Θεοδρομίας»[11].
Δὲν θὰ ἐπεκταθοῦμε περισσότερο, ὄχι μόνο γιατί, ὅπως προείπαμε, θὰ τὸ πράξουμε προσεχῶς, ἀλλὰ καὶ γιατὶ σχεδιάζουμε νὰ ἐκδώσουμε σὲ εἰδικὸ τόμο, ὅσα σχετικὰ ἄρθρα καὶ κείμενα περιέχονται στοὺς εἰκοσιδύο (22) τόμους τῆς «Θεοδρομίας». Δὲν θὰ καταργήσουμε τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Πατερικὴ Παράδοση, ἐπειδὴ δειλοὶ καὶ ἀνάξιοι ποιμένες φοβοῦνται νὰ ἀντιδράσουν ἀπέναντι στοὺς ὀργανωμένους ΛΟΑΤΚΙ καὶ στὶς παρελάσεις ὑπερηφανείας, ὅπως ἀντιδροῦν ἄλλες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, ἢ ἐπειδὴ ἔχουν ἐμπλακῆ οἱ ἴδιοι σὲ ἁμαρτωλὲς συνήθειες.
Ἐπειδὴ πάντως πρόκειται γιὰ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, τὸν ὁποῖον δῆθεν τιμοῦν στὴν Καβάλα, ἐνῶ ἀκυρώνουν τὴν διδασκαλία του ἢ δὲν τὴν ὑπερασπίζονται, θὰ παραθέσουμε μόνον ὅσα λέγει στὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς Πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς, γιὰ νὰ φανεῖ ὁλοφάνερα, ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ ἀπὸ αὐτό, ὅτι ὄντως κουβαλοῦν στὴν Καβάλα οἱ προκαθήμενοι ἄλλο εὐαγγέλιο. Ἐκτιμᾶ ὁ ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Φιλίππων, ὁ οὐρανοβάμων Ἀπόστολος, ὅτι ἡ μεταξὺ τῶν εἰδωλολατρῶν διάδοση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ὀφείλεται εἰς τὸ ὅτι, ἐνῶ ἰσχυρίζονταν ὅτι ἦσαν σοφοί, σκοτίσθηκαν καί ἔγιναν ἀνόητοι. Διότι ἐνῶ ὁ Θεὸς ἔκανε αἰσθητὴ τὴν παρουσία του καὶ ἦταν γνωστός ἀπὸ τὰ θαυμάσια τῆς δημιουργίας, αὐτοὶ ἀντάλλαξαν τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν λατρεία θνητῶν ἀνθρώπων καὶ πετεινῶν καὶ τετραπόδων, καὶ ἑρπετῶν. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ ὑποδουλωθοῦν στὶς ἐπιθυμίες τους καὶ σὲ ἀκάθαρτα πάθη, ὥστε νὰ ἀτιμάζουν μὲ αὐτὰ τὰ σώματά τους. Οἱ γυναῖκες ἀντικατέστησαν τὴ φυσικὴ σχέση μὲ τὴν παρὰ φύση. Τὸ ἴδιο καὶ οἱ ἄνδρες, ἄφησαν τὴν φυσικὴ σχέση μὲ τὴν γυναίκα καὶ ἄναψαν ἀπὸ τὸ σφοδρὸ πάθος ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο. Ἀρσενικοὶ μὲ ἀρσενικοὺς διαπράττουν τὴν ἀσχημία καὶ ἔτσι γιὰ τὴν πλάνη τους αὐτὴ λαμβάνουν τὴν ἁρμόζουσα ἀμοιβὴ ἀτιμάζοντας τὰ σώματά τους: «Διὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς, οἵτινες μετήλλαξαν τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει, καὶ ἐσεβάσθησαν καὶ ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρὰ τὸ κτίσαντα, ὃς ἐστιν εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας ἀμήν. Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας, αἵ τε γὰρ θέλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τὴν φυσικὴν χρῆσιν εἰς τὴν παρὰ φύσιν, ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἄρσενες ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες»[12].
Ἀνάμεσα στοὺς ἕξι Ἁγίους τῆς Θάσου συγκαταλέγεται καὶ ὁ νεομάρτυς Ἅγιος Ἰωάννης, ποὺ μαρτύρησε στὴν Κωνσταντινούπολη, στὶς 20 Δεκεμβρίου, τοῦ ἔτους 1652. Καταγόταν ἀπὸ τὶς Μαριὲς τῆς Θάσου. Πῆγε στὴν Πόλη σὲ ἡλικία δεκατεσσάρων ἐτῶν, γιὰ νὰ μάθει τὴν τέχνη τοῦ ράπτη σὲ Χριστιανὸ τεχνίτη, καὶ ἐμαρτύρησε τὸ ἑπόμενο ἔτος, νέο παιδί, σὲ ἡλικία δεκαπέντε ἐτῶν. Γιατὶ μαρτύρησε καὶ ἔδωσε τὴν ζωή του σὲ τόσο νεαρὴ ἡλικία· διότι ἀρνήθηκε νὰ γίνει Μουσουλμάνος, ἐπειδὴ πίστευε, καὶ ἔτσι πιστεύουμε ὀρθῶς ὅλοι ὅτι μόνον ὁ Χριστὸς σώζει, ἐνῶ στὶς ἄλλες θρησκεῖες, στὶς αἱρέσεις καὶ στὰ σχίσματα δὲν ὑπάρχει σωτηρία. Τώρα καὶ αὐτὸ τὸ Εὐαγγέλιο ἄλλαξε. Τὸ ἄλλαξε ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας, τὸ ἐνίσχυσε ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος σὲ πολλὲς περιπτώσεις, μοιράζοντας τό «ἱερό» Κοράνιο ὡς δῶρο καὶ συνιστώντας στὰ ἑβραιόπουλα νὰ παραμείνουν στὴν πίστη τους, διότι δῆθεν οἱ τρεῖς μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες, ὁ Χριστιανισμός, ὁ Ἰουδαϊσμὸς καὶ τὸ Ἰσλὰμ πιστεύουμε στὸν ἴδιο Θεό. Ἑτοίμασε μάλιστα τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τὸ ἔτος 2000, γιὰ τὴν ἔναρξη τῆς τρίτης χιλιετίας, ὡς περιόδου πλέον τῆς πανθρησκείας, τοῦ διαχριστιανικοῦ καὶ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γραμματόσημο, μὲ ἔξοδα τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, πάνω στὸ ὁποῖο παρίστανται καθήμενοι γύρω ἀπὸ τραπέζι, κατὰ τὸν τύπο τῆς Ἁγίας Τριάδος στὴν φιλοξενία τοῦ Ἀβραάμ, ἕνας Χριστιανὸς κληρικός, ἕνας Ἑβραῖος ραβῖνος καὶ ἕνας Μουσουλμάνος χότζας, ἔχοντας στὰ χέρια τους τὰ τρία «ἱερά» βιβλία, τὴν ἑβραϊκὴ Βίβλο, τὸ Χριστιανικὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ Κοράνιο, τὰ ὁποῖα προβάλλει ἰσότιμα πάνω στὸ τραπέζι ὁ ἐμπνευστὴς τῆς βλάσφημης Τριάδος τοῦ γραμματοσήμου[13].
Ἦσαν ἑπομένως ἀνόητοι καὶ φανατικοὶ ὅλοι οἱ Ἅγιοι Νεομάρτυρες, οἱ ὁποῖοι μάλιστα τὶς πιὸ πολλὲς φορὲς ἐκφράζονταν πολὺ ὑποτιμητικὰ γιὰ τὸν Μωάμεθ καὶ τὴν διδασκαλία του, γιατὶ πίστευαν ὅτι μόνον ὁ Χριστὸς σώζει; Μᾶς τὰ ὑπενθύμισε ὅλα αὐτά γιὰ τὸ ὅτι εἶναι ἀνόητοι ὅσοι πιστεύουν στὴν ἀποκλειστικότητα τῆς διὰ Χριστοῦ σωτηρίας, καὶ πάλιν ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος, συνεχιστὴς τῆς νέας θεολογίας τοῦ νέου Φαναρίου, ποὺ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὴν Μεγάλη ὄντως Ἐκκλησία Κωνσταντινουπόλεως ποὺ ἐμεγάλυνε τὴν Ὀρθοδοξία μέχρι καὶ τὸν 19ο αἰώνα. Εἶπε ὁ Ἐλπιδοφόρος: «Ὅταν ἐξυψώνεις μιὰ θρησκεία πάνω ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες, εἶναι σὰν νὰ ἀποφασίζεις ὅτι ὑπάρχει ἕνα μόνο μονοπάτι, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ. Ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δὲν μπορεῖς νὰ δεῖς τὰ μυριάδες μονοπάτια ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ἴδια κατεύθυνση, γιατὶ περιστοιχίζεσαι ἀπὸ ὀγκόλιθους προκατάληψης ποὺ ἐμποδίζουν τὴν ὀπτική σου»...!!![14]
Πῶς νὰ μὴ βάλει κανεὶς πολλὰ θαυμαστικὰ διαβάζοντας αὐτὴν τὴν θέση ἑνὸς Χριστιανοῦ, καὶ μάλιστα «ὀρθοδόξου», ἱεράρχη. Ἐψεύδετο λοιπὸν ὁ Χριστὸς διδάσκοντας ὅτι αὐτὸς μόνον εἶναι τὸ φῶς τοῦ κόσμου, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή[15], «τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν ὃ φωτίζει πάντα ἀνθρώπου ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον», κατὰ τὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη».[16] Ψεύδεται ἡ Ἐκκλησία, ψάλλουσα σὲ κάθε λειτουργία «εἴδομεν τὸ Φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον, εὕρομεν πίστιν ἀληθῆ ἀδιαίρετον Τριάδα προσκυνοῦντες». Ἦταν προκατειλημμένοι οἱ δύο Ἰουδαῖοι Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Ἰωάννης, μὲ προβληματικὴ πνευματικὴ ὅραση, ὅταν ἐνώπιον τῶν ἀρχόντων μιᾶς ἄλλης θρησκείας, τῆς Ἰουδαϊκῆς, ποὺ τοὺς ἐδίωκαν, μὲ παρρησία ἀπήντησαν ὅτι δὲν ὑπάρχουν ἄλλα μονοπάτια ποὺ ὁδηγοῦν στὴν Ἀλήθεια καὶ στὴν σωτηρία, ἀλλὰ μόνον ἡ ὁδὸς τοῦ Χριστοῦ; «Καὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις, ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»[17]. Ἂς ξαναδιαβάσουν τὴν θαυμάσια ὁμιλία τοῦ πρωτομάρτυρος Στεφάνου, τοῦ ὁποίου ὁ μητροπολίτης Φιλίππων φέρει τὸ ὄνομα, ὅλοι αὐτοὶ τοῦ διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι ὁ ἅγιος Στέφανος λιθοβολήθηκε, γιατὶ δὲν ἀκολούθησε τὸ μονοπάτι τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καὶ ἤλεγξε μὲ θαυμαυστὴ τόλμη τὸ Ἰουδαϊκὸ ἱερατεῖο, ὅπως ἐπίσης ὅλοι οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες καὶ Νεομάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅλος ὁ χορὸς τῶν Ἁγίων, καὶ μεταξὺ αὐτῶν καὶ οἱ ἕξι Ἅγιοι τῆς Θάσου, καὶ πρὸ πάντων ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τοὺς ὁποίους δῆθεν τιμᾶ ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Φιλίππων μὲ τὴν παρουσία τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου, προστάτη καὶ πάτρωνα τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἐλπιδοφόρου καὶ τοῦ σχισματικοῦ Ἐπιφανίου, ὡς καὶ μὲ τὴν παρουσία τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, προστάτη καὶ πάτρωνα τοῦ μητροπολίτη Ν. Ἰωνίας Γαβριήλ.
Ἀκόμη ὅμως καὶ ἂν ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς νὰ πραγματοποιηθοῦν αὐτὲς οἱ ἀντορθόδοξες ἑορτές, μὲ τὶς οἰκουμενιστικές, νεοειδωλατρικές, σχισματικές, διαθρησκειακὲς καὶ λοιπὲς παρουσίες, ὁ πλοῦτος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ τῶν ἕξι Ἁγίων τῆς Θάσου θὰ παραμείνει ἀλώβητος. Ὅλους ἐμᾶς ποὺ ἀντιδροῦμε, ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσι, μᾶς ἐκφράζει ἀπόλυτα τὸ δίστιχο στὸ σύντομο συναξάρι τοῦ νεομάρτυρος Ἰωάννου τοῦ Θασίου:
Σεμνύνεται νῦν Θάσος, ἡ πατρὶς φίλη,
σὲ μάρτυρα πλουτοῦσα· ὢ πλούτου ξένου[18]!
Οἱ ἑορταστικὲς ἐκδηλώσεις δὲν πλουτίζουν οὔτε τὴν Καβάλα οὔτε τὴν Θάσο, γιατὶ εἶναι ἀντίθετες μὲ τὴν ζωὴ καὶ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τῶν ἕξι Ἁγίων τῆς Θάσου, ἀλλὰ καὶ πάντων τῶν Ἁγίων. Ὀργανώθηκαν προσχηματικὰ γιὰ νὰ προβάλουν τὸν σχισματικὸ μητροπολίτη Κιέβου Ἐπιφάνιο ποὺ δὲν τὸν ἀναγνωρίζει ἡ συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν Ὀρθοδόξων, ὥστε μέσῳ αὐτοῦ καὶ τῶν Οὐνιτῶν τῆς Οὐκρανίας νὰ προετοιμάσουν τὴν ἕνωσή μας μὲ τὸν πάπα. Πρέπει νὰ τὸν βλέπουμε, γιὰ νὰ τὸν συνηθίζουμε.
[1]. Βλ. π.χ. Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωροσ Ζησησ, Ὀρθοδοξία καὶ Οἰκολογία, Θεσσαλονίκη 1994, Σειρά «Καιρός». Τὸ ἴδιο καὶ στὸ βιβλίο μας, Ἠθικὰ Κεφάλαια, Θεσσαλονίκη 20142, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», σελ. 25-37. Στὸ ἴδιο βιβλίο οἱ μελέτες μας «Φυσικὸ καὶ Ἠθικὸ κακὸ σὲ σχέση μὲ τὸ οἰκολογικὸ πρόβλημα», σελ. 13-23, καί «Λιτότης-Ὀλιγάρκεια. Ἑλληνορθόδοξη ἀπάντηση στὴν κοινωνικὴ καὶ οἰκολογικὴ κρίση», σελ. 39-57.
[2]. Μάρκ. 8, 36.
[3]. Ρωμ. 1, 25.
[4]. Γαλ. 1, 6-9: «Θαυμάζω ὅτι οὕτω ταχέως μετατίθεσθε ἀπὸ τοῦ καλέσαντος ὑμᾶς ἐν χάριτι Χριστοῦ εἰς ἕτερον εὐαγγέλιον, ὃ οὐκ ἔστιν ἄλλο, εἰ μὴ τινὲς εἰσιν οἱ ταράσσοντες ὑμᾶς καὶ θέλοντες μεταστρέψαι τὸ εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ᾽ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω. Ὡς προειρήκαμεν, καὶ ἄρτι πάλιν λέγω· εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ᾽ ὃ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω».
[5]. Γιὰ τὸ πλῆθος τῶν ἀντιδράσεων καὶ τῶν προβλημάτων ποὺ προκάλεσε ἡ ψευδοσύνοδος δημοσιεύσαμε πλῆθος μελετῶν κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν σὲ δύο πολυσέλιδα διπλᾶ τεύχη τοῦ περιοδικοῦ «Θεοδρομία», στὰ τεύχη 1-2 (Ἰανουάριος-Ἰούνιος 2016), σελ. 1-352, καὶ τεύχη 3-4 (Ἰούλιος-Δεκέμβριος 2016), σελ. 353-704. Τὶς δικές μας σχετικὲς μελέτες δημοσιεύσαμε στὰ βιβλία μας: Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Πρέπει νὰ ἐλπίζουμε ἢ νὰ ἀνησυχοῦμε; Θεσσαλονίκη 2016, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον», καί: Μετὰ τὴν «σύνοδο» τῆς Κρήτης. Ἡ διακοπή μνημοσύνου καὶ ἡ δικαστική μου δίωξη, Θεσσαλονίκη 2017, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον».
[6]. Πρωτοπρεσβύτερος Θεοδωροσ Ζησησ, Τὸ Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο. Ἀντικανονικὴ καὶ διαιρετικὴ εἰσπήδηση τῆς Κωνσταντινούπολης, Θεσσαλονίκη 2018, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον». Μεταφράσθηκε στὰ Ρωσικὰ καὶ στὰ Βουλγαρικά.
[7]. Πρωτοπρεσβύτερος, Αναστασιοσ Γκοτσοπουλοσ, Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο. Συμβολὴ στὸν Διάλογο, Θεσσαλονίκη 2019, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον».
[8]. Βλ. περισσότερα εἰς: Μοναχὸς Σεραφειμ Ζησησ, «Ἡ ἐνδοτριακὴ μοναρχία τοῦ Πατρὸς καὶ ὁ καινοφανὴς μονάρχης τῆς φαναριωτικῆς ἐκκλησιολογίας», Θεοδρομία 21 (2019) 313-368. Στὸ διπλὸ αὐτὸ τεῦχος δημοσιεύονται οἱ εἰσηγήσεις τῆς Ἡμερίδας ποὺ ἔλαβε χώρα στὴν Θεσσαλονίκη (Σάββατο, 22 Ἰουνίου 2019) μὲ γενικὸ θέμα «Τὸ Οὐκρανικὸ Αὐτοκέφαλο καὶ ἡ Νέα Ἐκκλησιολογία τοῦ Φαναρίου».
[9]. Πρωθιερέας Ολεχ Τοτσίνσκυ, «Ἡ δίωξη τῆς Οὐκρανικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μετὰ τὴν ἐκχώρηση τοῦ "Τόμου Αὐτοκεφαλίας" στούς σχισματικούς», Θεοδρομία 21(2019), 220-228.
[10]. Βλ. σχετικῶς: Χαραλαμποσ Μηναογλου, «Τὸ Φανάρι ὡς πιόνι τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς: Οἱ γεωπολιτικὲς συνέπειες τοῦ Οὐκρανικοῦ Σχίσματος», Εἰσήγηση στὴν Ἡμερίδα τῆς ὑποσημ. 8, Θεοδρομία 21 (2019) 369-377. Στὸ ἴδιο τεῦχος δικό μας μικρὸ ἐκδοτικὸ κείμενο (σελ. 165-167) μὲ τίτλο: «Δυτικοὶ Σταυροφόροι ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Ρωσίας. Μὲ συμμάχους Ὀρθοδόξους». Νεώτερο ἐκτενέστερο κείμενό μας δημοσιεύθηκε πρόσφατα στὸ Διαδίκτυο μὲ τίτλο: «Δυτικοί "Σταυροφόροι" ἐναντίον τῆς Ὀρθόδοξης Ρωσίας. Οἱ ἴδιοι διέλυσαν καὶ τὸ Ὀρθόδοξο Βυζάντιο. Στόχος ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία». Καὶ στὴν Θεοδρομία 24 (2022) 5-17. Βλ. ἐπίσης: Μοναχοῦ Σεραφειμ Ζηση, «Ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας Α´, ἡ πολιτική τῶν ΗΠΑ καὶ ἡ σημερινὴ Οὐκρανία», Θεοδρομία 20 (2018) 454-499. Ἐπίσης: Παύλου Σεραφειμ, Τὸ οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο στὴ δίνη τοῦ ψυχροῦ πολέμου. Ἡ ἐκλογὴ τοῦ πατριάρχη Ἀθηναγόρα (1948). Ἐκδόσεις Μπαρμπουνάκη, Θεσσαλονίκη 2017.
[11]. Θεοδρομία 24 (2022) 39-66.
[12]. Ρωμ. 1, 18-27.
[13]. Περισσότερα βλ. εἰς: Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδωρου Ζηση, Διαθρησκειακὲς Συναντήσεις. Ἄρνηση τοῦ Εὐαγγελίου καὶ προσβολὴ τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, Θεσσαλονίκη 2003, Ἐκδόσεις «Τὸ Παλίμψηστον».
[14]. Βλ. ἱστολόγια ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ (26-7-2022) καὶ ΑΚΤΙΝΕΣ (28-7-2022).
[15]. Ἰω. 8, 12: «Ἐγὼ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾽ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς». Αὐτόθι 14, 6: «Ἐγὼ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή. Οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν Πατέρα εἰ μὴ δι᾽ ἐμοῦ».
[16]. Αὐτόθι 1, 9.
[17]. Πράξ. 4, 12.
[18]. Βλ. Συναξαριστὴς Νεομαρτύρων, Ἐκδόσεις «Ὀρθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1989, σελ. 193-194 καὶ Ὁσίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον, Ἐκδοτικὸς Οἶκος «Ἀστήρ», Ἀλ. καὶ Ε. Παπαδημητρίου, Ἀθῆναι 1961, σελ. 71-72.
……………………………………..
Δείτε σχετικά και:
-ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟ της ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ κατά της Έλευσης του Ψευδοεπισκόπου Κιέβου ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ
-Ἀχειροτόνητες συμμορίες και φταῖχτες μέ ὀνοματεπώνυμο…
-Πολωνίας Σάββας: “Ο Επιφάνιος δεν είναι κανονικός Ιεράρχης – Πρέπει να χειροτονηθεί εκ νέου”
-Φέρνουν τον αχειροτόνητο σχισματικό Επιφάνιο Κιέβου στην Καβάλα