Ὁ Περιστερίου καί τό Οὐκρανικόν οἰκουμενιστικόν ἐργαστήριον
Γράφει ὁ κ. Γεώργιος Τραμπούλης, θεολόγος
Στόν ἱστότοπο breviarium.eu στίς 15/5/19 δημοσιεύθηκε συνέντευξη τοῦ “ἀρχιεπισκόπου” Sviatoslav Ševčuk, προκαθήμενου τῆς “Ἑλληνο-Καθολικῆς-Ἐκκλησίας” τῆς Οὐκρανίας, μέ τίτλο «Il “laboratorio ecumenico” ucraino di Francesco e Ševčuk», (Τό οἰκουμενιστικό οὐκρανικό ἐργαστήριο τοῦ Φραγκίσκου καί Ševčuk). Στήν συνέντευξη ὁ Οὐνίτης “ἀρχιεπίσκοπος” μεταξύ τῶν ἄλλων ἀναφέρει ὅτι «αὐτή ἡ ἀναζήτηση γιά παγκόσμια ἑνότητα μεταξύ τῆς Καθολικῆς καί τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι πολύ δυναμική στήν Οὐκρανία. Δέν εἶναι περίεργο πού ὁ πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β’ ὅρισε τήν Οὐκρανία ὡς ἐργαστήριο οἰκουμενισμοῦ. […]
Τό θέμα ἦταν ὅτι δέν χτίσαμε δύο διαφορετικά πατριαρχεῖα, ἀλλά προσπαθήσαμε νά δημιουργήσουμε ἕνα ἑνιαῖο πατριαρχεῖο τοῦ Κιέβου, τό ὁποῖο ἀναγνωρίζεται τόσο ἀπό τήν Ἁγία Ἕδρα στήν Ρώμη ὅσο καί ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη. Γνωρίζουμε ὅτι αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ ἑνότητα θά εἶναι δυνατή, ὅταν ἡ οἰκουμενική διαδικασία στεφθεῖ σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο μέ τήν ἀποκατάσταση τῆς εὐχαριστιακῆς κοινωνίας μεταξύ Ρώμης καί Κωνσταντινούπολης. Δέν πρόκειται γιά οὐτοπική σκέψη, ὅπως τήν ἀποκαλοῦν ὁρισμένοι. Αὐτός εἶναι ὁ στόχος τοῦ οἰκουμενικοῦ κινήματος».
Τό “οἰκουμενιστικὸν ἐργαστήριον” τῆς Οὐκρανίας ὡς μελλοντικόν πρότυπον
Καί ἐνῶ ὁ πάπας Ἰωάννης Παῦλος Β΄, ὁ Πολωνός, ὁ Βοϊτίλας, εἶχε ἀποκαλέσει τήν Οὐκρανία “οἰκουμενιστικό ἐργαστήριο”, ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἀναφερόμενος πρίν δύο δεκαετίες στό ζήτημα τῶν οὐνιτικῶν ἐκκλησιῶν στήν γαλλική παπική ἐφημερίδα La Croix εἶχε τονίσει ὅτι «Ἡ ἐπανεξέταση τοῦ παρελθόντος καί ἡ ἐξέταση τῶν ἀνθρωπίνων σφαλμάτων πρέπει νά συνεχισθῆ πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις… γιατί ὅποιος συναινεῖ πρός τά ἀρνητικά συμβάντα ἑνός ἄλλου ἤ τά ἀνέχεται μέ τήν σιωπή του, ἔχει τήν ἴδια εὐθύνει μέ ἐκείνους πού τά διέπραξαν», δηλαδή ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἐπιρρίπτει εὐθύνες στούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας γιά τό σχίσμα μέ τούς Δυτικούς.
Δύο δεκαετίες μετά ἡ νέα κατάσταση στήν Οὐκρανία, μέ τήν χορήγηση τῆς αὐτοκεφαλίας ἀπό τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ἀποδεικνύει ὅτι τό “οἰκουμενιστικό ἐργαστήριο” τῆς Οὐκρανίας σκοπό ἔχει νά λειτουργήση ὡς πείραμα τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Φαναρίου, ὥστε νά γίνη στήν τεχνιτή αὐτή χώρα ἡ ἕνωση τῶν Οὐνιτῶν μέ τήν ψευδο-ἐκκλησία τοῦ Ἐπιφανίου καί νά ἀποτελέση ἔτσι τό μοντέλο, μέ τό ὁποῖο θά μπορέσουν στό μέλλον νά ἐνσωματωθοῦν οἱ Ὀρθόδοξες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες στήν Οὐνία καί στήν συνέχεια νά πραγματοποιηθῆ ἡ ἕνωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τούς παπικούς.
Γιά αὐτό καί ὁ Οὐνίτης “ἀρχιεπίσκοπος” ἀνέφερε ὅτι «δέν χτίσαμε δύο διαφορετικά πατριαρχεῖα, ἀλλά προσπαθήσαμε νά δημιουργήσουμε ἕνα ἑνιαῖο πατριαρχεῖο τοῦ Κιέβου». Κάτι τό ὁποῖο ἐπιβεβαιώνεται καί ἀπό δηλώσεις τοῦ ψευδο-Μητροπολίτη Ἐπιφανίου, ὁ ὁποῖος ἔχει ἀναφέρει ὅτι «Θέλουμε νά ξεκινήσουμε μία γόνιμη συνεργασία μεταξύ τῆς Ὀρθόδοξης καί τῆς Ἑλληνορυθμικῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας, πού βέβαια ὑπάρχει, ἀλλά θέλουμε νά τήν ἐμβαθύνουμε, ὥστε νά συνεργασθοῦμε στό μέλλον».
«Θά προτιμοῦσαν ἐνδεχομένως τήν ἑνότητα μέ τήν Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία, ἀντί τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας»
Ὁ οἰκουμενιστής καθηγητής Πέτρος Βασιλειάδης σέ κείμενο πού δημοσίευσε μέ τίτλο «Νέες προοπτικές στίς σχέσεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέ τήν Καθολική καί τίς Ἑλληνόρυθμες Καθολικές (Οὐνιτικές) Ἐκκλησίες, μετά τήν Οὐκρανική κρίση», ἀναφερόμενος στούς σχεδιασμούς τοῦ μέλλοντος καί θεωρώντας ὅτι ἡ χορήγηση τῆς αὐτοκεφαλίας ἀπό τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως στό Οὐκρανικό μόρφωμα ἔφερε “ἀπροσδόκητα καί μία ἀναγέννηση τοῦ οἰκουμενικοῦ πνεύματος στήν χώρα”, σημειώνει ὅτι «Λίγο πρίν ἀπό τίς παραπάνω ἐνθαρρυντικές ἐξελίξεις στήν Οὐκρανία, παρόμοια ἀνησυχία ἐξέφρασαν ὁρισμένα μέλη μιᾶς ad hoc ἐπιστημονικῆς ἐπιτροπῆς τοῦ Κέντρου Οἰκουμενικῶν, Ἱεραποστολικῶν καί Περιβαλλοντικῶν Μελετῶν “Μητρ. Παντελεήμων Παπαγεωργίου” (CEMES), στήν ὁποία ἀνατέθηκε ἡ ἐπιστημονική ἀξιολόγηση τῶν θεολογικῶν ἐπιχειρημάτων τῆς οὐκρανικῆς κρίσεως. Στήν τελική ἔκθεσή της, πού υἱοθετήθηκε ἀπό τό CEMES, κυρίως μετά τήν ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας νά διακόψη τήν εὐχαριστιακή κοινωνία μέ τήν μητέρα Ἐκκλησία της, ἀναφέρεται: “ἐνόψει τῆς δυνατότητας ἔνταξης τῆς Οὐκρανικῆς Ἑλληνόρυθμης Καθολικῆς Ἐκκλησίας στήν νέα προσπάθεια ἑνιαίας Ὀρθόδοξης παρουσίας στήν Οὐκρανία, μέ τίς ἀναγκαῖες φυσικά κανονικές προϋποθέσεις, πολλοί οἰκουμενικά προσανατολισμένοι συνεπεῖς Ὀρθόδοξοι θά προτιμοῦσαν ἐνδεχομένως τήν ἑνότητα μέ τήν Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία, εἰδικά ὑπό τόν παρόντα Πάπα, ἀντί τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, εἰδικά μέ τό σημερινό της κυρίαρχο ἀφήγημα περί Russkii Mir (Ρωσικός κόσμος), τό ὁποῖο ἀπό πολλές ἀπόψεις εἶναι ἀντίθετο μέ τό ὁλιστικό κείμενο-ἀπόφαση τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, ὑπό τόν τίτλο “Ἡ Ἀποστολή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στόν σημερινό κόσμο”, ἕνα κείμενο γιά τό ὁποῖο ἄλλωστε ἡ Ρωσική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει ἐπίσημα ἐκφράσει τίς περισσότερες ἐπιφυλάξεις».
Δέν εἶναι λοιπόν παράξενο ὅτι ὁ κ. Καθηγητής προτιμᾶ νά βρίσκεται σέ κοινωνία μέ τήν παπική αἵρεση παρά μέ τήν Ὀρθόδοξη Ρωσική Ἐκκλησία. Ὁμοίως καί ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος τό ἴδιο εἶχε ὑπονοήσει, ὅταν εἶχε χαρακτηρίσει τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ὡς «βαρίδι», τό ὁποῖο πρέπει νά τό ἀποβάλη, γιά νά ἐλευθερωθῆ δῆθεν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Γίνεται καταφανές ὅτι, ὅπως στό πολιτικό γίγνεσθαι, ἐάν δέν ὑπῆρχε ἡ δυναμική ἀντίδραση τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας τῆς Ρωσίας στά σχέδια τῶν παγκοσμιοποιητῶν, θά ἦταν ἰσοπεδωτική καί καταιγιστική ἡ προσπάθεια ἐπιβολῆς τῶν σχεδίων τῶν παγκοσμιοποιητῶν γιά τήν διαμόρφωση ἐκείνων τῶν προϋποθέσεων γιά τήν δημιουργία τῶν συνθηκῶν γιά τήν υἱοθέτηση ἑνός παγκόσμιου συστήματος, κατά παρόμοιο τρόπο καί στό ἐκκλησιαστικό γίγνεσθαι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας εἶναι αὐτή πού μπορεῖ νά ἀποτρέψη τά ὅποια σχέδια τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου γιά τήν ἕνωση μέ τήν παπική ἐκκλησία. Χωρίς βέβαια αὐτό νά σημαίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Μόσχας εἶναι ἄμοιρη τῆς οἰκουμενιστικῆς αἵρεσης.
«Δέν εἶναι ἡ ὁμοιομορφία, ἀλλά ἡ ἑνότητα ἐν τῇ ποικιλίᾳ»
Σήμερα τίθεται καί πάλι τό ζήτημα τῆς ἕνωσης τῶν ἐκκλησιῶν μέ ἀφορμή τό 2025, δηλαδή στούς σχεδιασμούς γιά τήν ἐπικείμενη πολιτική ὁλοκλήρωση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης συγκαταλέγεται καί ἡ ἕνωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τήν παπική. Ὁ μόνος τρόπος γιά νά παρακαμφθῆ τό θέμα τῆς ταυτότητας στήν πίστη μεταξύ τῶν δύο ἐκκλησιῶν, ἐπειδή εἶναι ἀδύνατον νά ταυτισθῆ ἡ φραγκική διδασκαλία τῶν λατίνων μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη, εἶναι τό μέν Βατικανό νά ἀναγνωρίση τήν διατήρηση ἐκ μέρους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ συνοδικοῦ συστήματος διοικήσεώς της καί τήν Ὀρθόδοξη πίστη, οἱ δέ Ὀρθόδοξοι νά ἀναγνωρίσουν στούς λατίνους ὅτι ὁ πάπας κατέχει τό πρωτεῖο καί τίς παπικές διδασκαλίες. Γιά αὐτό ἄλλωστε γίνεται τόσο πολύς λόγος ἀπό τούς λατίνους καί τούς Ὀρθοδόξους περί συνοδικότητος, συνοδικοῦ πολιτεύματος, πρωτείου καί τῆς θέσης τοῦ πρώτου στό πλαίσιο τῆς συνοδικότητος. Αὐτό ὅμως εἶναι τό οὐνιτικό πρότυπο τῆς ἑνώσεως, μέ τό ὁποῖο πειραματίζεται σήμερα τό Φανάρι καί τό Βατικανό στό οἰκουμενιστικό ἐργαστήριο τῆς Οὐκρανίας. Καί ἐπειδή ἡ Ρωσική Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη πού μπορεῖ νά ἀμφισβητήση τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, ἀριθμητικά καί πνευματικά, τό Φανάρι κατεργάζεται τρόπους γιά τόν ἐξοβελισμό της.
Οἱ ἑνωτικοί, ἐπειδή γνωρίζουν ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος λαός ἀδυνατεῖ νά ταυτίση τήν πίστη του μέ ἐκείνη τῶν λατίνων, ἀπεργάζονται τήν οἰκουμενιστική θεωρία, στήν ὁποία ἡ ἑνότητα ὡς στόχος «δέν εἶναι ἡ ὁμοιομορφία, ἀλλά ἡ ἑνότητα ἐν τῇ ποικιλίᾳ», ὅπως χαρακτηριστικά τήν κατονομάζουν. Δέν πρόκειται δηλαδή γιά ἑνότητα ὡς συγχώνευση τῶν ἐκκλησιῶν, ἀλλά γιά ἑνότητα ὡς ὁμοσπονδία. «Καμία ἐπιμέρους ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά ἀπορρίψη μέ κατηγορηματικό τρόπο καί ὁμολογιακούς ὅρους μία πρόταση, ἡ ὁποία σέ ἄλλη ἐκκλησία ἀποτελεῖ ὑποχρεωτικό δόγμα», σημειώνει ὁ Γερμανός παπικός θεολόγος Κάρλ Ράνερ. Ἔτσι ὅμως ὁδηγεῖται ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία σταδιακά στήν ἱστορικοποίηση τῆς Παράδοσής της καί στήν σχετικοποίηση τοῦ δόγματος. Κατά παρόμοιο τρόπο εἶναι συνδεδεμένοι καί οἱ παπικοί μέ τίς Ἑλληνόρυθμες Καθολικές Ἐκκλησίες, τούς Οὐνίτες, ὅπου τήν φαινομενική αὐτονομία τῶν τοπικῶν θρησκευτικῶν παραδόσεων ἐπικαλύπτει ἡ ἀπόλυτη ἐξάρτηση ἀπό τόν Ρωμαῖο ποντίφικα, μέ ἐπακόλουθο οἱ πατριάρχες τους νά μή κατέχουν καμία ἐξουσία, κατά παρόμοιο τρόπο πρόκειται νά ἀφομοιωθοῦν καί οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.
Ἐπίσκοποι “μισθωτοί ποιμένες”
Καί ἐνῶ οἱ ἐπίσκοποι θά ἔπρεπε νά εἶναι ἄγρυπνοι φρουροί στόν κίνδυνο τῆς Οὐνίας καί νά περιφρουροῦν τό ποίμνιο ἀπό τήν αἵρεση, στήν πραγματικότητα μέ τίς πράξεις τους λειτουργοῦν ὡς “μισθωτοί ποιμένες”. Δημοσιεύθηκε ἀπό τόν ἱστότοπο τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὅτι κατά τό 25ο Διεθνές Συνέδριο τῆς “Ἑταιρείας Κανονικοῦ Δικαίου τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν” Καθολικῶν καί Ὀρθοδόξων, πού πραγματοποιήθηκε στό Βελιγράδι, νέος πρόεδρος τῆς Ἑταιρείας ἐξελέγη ὁ Μητροπολίτης Περιστερίου, κ. Γρηγόριος. Ἡ παρουσία τοῦ Σεβασμιωτάτου ὡς προέδρου τῆς Ἑταιρείας δέν ἀποτελεῖ βέβαια τυχαία πράξη. Διότι μέ τήν διπλή του ἰδιότητα τόσο ὡς Μητροπολίτου ὅσο καί ὡς καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν καί μάλιστα τοῦ Κανονικοῦ Δικαίου, μέ τήν ἐκλογή του ἐπιτυγχάνεται ἡ de facto νομιμοποίηση τῆς Οὐνίας καί ἀπό τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία. Λίγους μῆνες μετά τίς ἀπαράδεκτες καί ἀνυπόστατες ἀπό θεολογικῆς καί κανονικῆς ἄποψης δηλώσεις του σέ βάρος τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὁ Σεβασμιώτατος ἐκλέχθηκε πρόεδρος τῆς Ἑταιρείας. Ὁ Μητροπολίτης τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας στοιχούμενος πίσω ἀπό τούς φαναριώτικους σχεδιασμοὺς ἔφθασε μάλιστα στό σημεῖο νά ζητήση νά ἀρθῆ γιά μία πενταετία ἡ αὐτοκεφαλία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας.
Προκαλεῖ θλίψη ἡ ἄλλοτε Ὀρθόδοξος καί Πατερική τόσο στό δόγμα ὅσο καί στήν ζωή Θεολογική Σχολή τῶν Ἀθηνῶν, ἡ ὁποία εἶχε πρωτοστατήσει τό 1980 κατά τῶν διαλόγων μέ τούς παπικούς, μέ τούς μακαριστούς Καθηγητές Κωνσταντῖνο Μουρατίδη, Ἀνδρέα Θεοδώρου καί Ἰωάννη Καρμίρη, σήμερα νά ἐμφορεῖται ἀπό τήν αἵρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ.
Ἀλλά αὐτό πού προκαλεῖ ἀκόμη μεγαλύτερη θλίψη εἶναι ὅτι ὁ πιστός λαός ἔπαψε πιά νά εἶναι ὁ φύλαξ τῆς Ὀρθοδοξίας, παρακολουθεῖ καί δέν ἐνδιαφέρεται γιά τήν πολιτεία τῶν ποιμένων του, οἱ ὁποῖοι ἔπαψαν νά διακατέχονται ἀπό ὀρθόδοξο φρόνημα. Καί ἐνῶ εἴχαμε μέχρι σήμερα Φαναριῶτες ποιμένες, χωρίς ποίμνιο νά τούς ἐλέγχη, νά κηρύττουν ἀδίστακτα καί γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, ὅτι οἱ θεῖοι καί ἱεροί κανόνες εἶναι ἀνθρώπινα κατασκευάσματα καί σχήματα ἀνοησιῶν καί μίσους, στίς ἡμέρες μας ἀπροκάλυπτα ποιμένες τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ὄχι μόνον κηρύττουν ἀλλά καί καταπατοῦν τούς θείους καί ἱερούς κανόνες. Ἐπειδή τό ποίμνιό τους ἀδιαφορεῖ τόσο γιά τούς λόγους ὅσο καί γιά τίς πράξεις τους.
Καί ἐνῶ ὁ Μητροπολίτης Περιστερίου κάνει λόγο γιά Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες πρώτης καί δεύτερης κατηγορίας, στήν συνέντευξη πού εἶχε παραχωρήσει στίς ἀρχές τοῦ χρόνου, ὅπου οἱ πρῶτες, τά τέσσερα πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα, ὀφείλουν νά κυριαρχοῦν ἐπί τῶν δευτέρων, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος βρίσκεται σέ κατάσταση ἀφασίας. Ὁ μέν Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν εἶναι ἀνύπαρκτος, ἡ δέ Ἱερά Σύνοδος ἀφήνει ἀδιάφορα τούς ἐκπροσώπους τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου νά δροῦν ἀνεξέλεγκτα στήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία. Μήπως τελικά ἡ πορεία εἶναι ἀναπόφευκτη καί προδιαγεγραμμένη τόσο γιά τήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὅπως καί γιά κάθε αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία, δηλαδή νά περάσουν σέ δεύτερη μοῖρα; Τελικά, πόσο αὐτοκέφαλη θά εἶναι στό μέλλον κάθε τοπική Ἐκκλησία; Μήπως τό Οὐκρανικό οἰκουμενιστικό πείραμα δίνει ἀπαντήσεις καί σέ αὐτά τά ἐρωτήματα;
Ορθόδοξος Τύπος
http://aktines.blogspot.com/2022/11/blog-post_90.html#more