Ο «εγκεφαλικά νεκρός» άνθρωπος είναι ζωντανός
Εχθροί του βρεφοπλάστου Bρέφους
Θέμα: Δωρεά σώματος (οργάνων και ιστών)
«Τί γάρ μοι τοὺς ἔξω κρίνειν; οὐχὶ τοὺς ἔσω ὑμεῖς κρίνετε; τοὺς δὲ ἔξω ὁ Θεὸς κρινεῖ. καὶ ἐξαρεῖτε τὸν πονηρὸν ἐξ ὑμῶν αὐτῶν.»
(Α΄ Κορινθ. 5, 12-13)
Με οδηγό την ερμηνεία των στίχων 12 και 13 από το 5ο Κεφ. της Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου: «Δεν σας έγραψα, λοιπόν, δια τους μη Χριστιανούς, διότι τι δουλειά έχω εγώ να κρίνω τους απίστους, οι οποίοι είναι έξω από την χριστιανικήν Εκκλησίαν; Εγώ περιορίζομαι να κρίνω τους Χριστιανούς. Και σεις δεν κρίνετε αυτούς που είναι μέσα εις την Εκκλησίαν του Χριστού; Τους δε απίστους ο Θεός τους κρίνει. Και σεις, λοιπόν, έχετε καθήκον να καταδικάσετε εις την συνείδησίν σας τον πονηρόν και φαύλον αυτόν αδελφόν σας και “να τον απομακρύνετε έξω από την κοινωνίαν σας, από το περιβάλλον σας”», προχωρούμε μετά πάσης θλίψεως και οδύνης στην σήμερον ημέρα.
Σήμερα 8 Ιανουαρίου 2023 σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι σε δελτίο ειδήσεων ακούσαμε πανηγυρικά άσματα υπέρ της αφαίρεσης οργάνων από ένα 6χρονο και ένα 19χρονο αγόρι. Αν και έχουμε καταθέσει πολλές σχετικές κριτικές (για την φροντίδα των νεκρών σωμάτων) βασισμένες στην Αγία Γραφή και την ιερά Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας αισθανόμαστε για μία ακόμη φορά την ανάγκη να πούμε λίγα ακόμη λόγια πάνω στο εν λόγω θέμα.
«Εἰκών εἰμι, τῆς ἀῤῥήτου δόξης σου, εἰ καὶ στίγματα φέρω πταισμάτων· οἰκτείρησον τὸν σὸν πλάσμα Δέσποτα, καὶ καθάρισον σῇ εὐσπλαγχνίᾳ·»...
Να αναφέρουμε στο σημείο αυτό ότι αφορμή της κατάθεσης ήταν το συγκλονιστικό τηλεοπτικό θέαμα από την Εξόδιο Ακολουθία και την πομπή προς τα κοιμητήρια ένεκεν ταφής του σώματος (του 6χρονου αγοριού). Αλήθεια ο υπεύθυνος για την ταφή ιερέας ποιο σώμα και ποια "εικόνα της αρρήτου δόξης Του" επρόκειτο να κηδεύσει; Πού τα μάτια του παιδιού; Πού η καρδιά; Πού τα νεφρά; Πού η σπλήνα και όλα τα άλλα σωθικά του παιδιού; Επιπλέον, πού το δέρμα του, πού το αίμα του (χαλαρός ιστός), πού τα κόκαλά του (εφόσον η δωρεά οργάνων και ιστών επεκτείνεται σ’ όλα τα μέλη του σώματος χάρη «σωτηρίας» εκατό και πλέον συνανθρώπων μας); Τέτοιο είδος ταφής Χριστιανών γνωρίζουμε μόνο σε καιρό διωγμού της του Χριστού Εκκλησίας και σπαραγμού των πιστών τέκνων της από άγρια θηρία… Nα μνημονεύσουμε εδώ τον Ηρώδη και τα 14.000 Άγια Νήπια που εσφάγησαν με διαταγή του.
Διά ξίφους άωρα μητέρων βρέφη,
Ανείλεν εχθρός του βρεφοπλάστου Bρέφους.
Nήπια αμφ’ ενάτην τάμον εικάδα παππάζοντα.
Αδελφοί, δεν πρέπει να αγνοούμε ότι όσοι υποστηρίζουν με πάθος την «δωρεά σώματος» είναι άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την Ορθοδοξία. Ανθρωποι άθεοι και άπιστοι (ενίοτε και ρασοφόροι) που υποτιμούν την αξία του «σώματος», και κατ’ επέκταση τόσο τον ίδιο τον (βαπτισμένο) άνθρωπο ως «Σώμα Χριστού», όσο και τον εν Ιορδάνη υπό Ιωάννου βαπτισμένο Θεάνθρωπο, δηλαδή τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστό που σαρκώθηκε, έπαθε, ετάφη και ανεστήθη εκ νεκρών.
«Το σώμα του Χριστού» (διαβάζουμε) δεν είναι ένα «παράρτημα». Πραγματικά, ο τελικός σκοπός της σαρκώσεως ήταν να μπορέση ο σαρκωθείς να έχη «ένα σώμα», που είναι η Εκκλησία, η νέα ανθρωπότητα, που λυτρώθηκε και αναγεννήθηκε εν τη κεφαλή. Ο τονισμός αυτού του σημείου ήταν ιδιαίτερα έντονος στον άγ. Ιωάννη τον Χρυσόστομο, στα λαϊκά του κηρύγματα, που απευθυνόταν σ’ όλους και στον καθένα. Μ’ αυτήν την ερμηνεία η χριστολογία έπαιρνε την πλήρη υπαρξιακή της σημασία, σχετιζόταν με τον τελικό προορισμό του ανθρώπου. Ο Χριστός ποτέ δεν είναι μόνος. Είναι πάντα η κεφαλή του σώματός του. Στην ορθόδοξη θεολογία και ευσέβεια ο Χριστός ποτέ δεν χωρίζεται από την μητέρα του, τη Θ ε ο τ ό κ ο , και τους «φίλους» του, τους αγίους.» [1].
Συνεχίζοντας, να θυμίσουμε ότι το «Πιστεύω» των Αποστόλων διευκρίνιζε την περί «σώματος» πίστη της Εκκλησίας. Αυτό που τότε ομολογούσαν ήταν ότι προσδοκούμε ανάσταση «νεκρών σωμάτων»! Δηλαδή, αυτό ακριβώς που ομολογούμε μέχρι και σήμερα: «Προσδοκώ ανάσταση νεκρών (σωμάτων)»…
Αγαπητοί, ας ακούσουμε τέλος τι έχει να μας πει για την περί «σώματος» πίστη της Εκκλησίας μας ο πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Καλλίνικος (+27-10-1940). Στο βιβλίο του με τίτλο «Η ΦΡΟΝΤΙΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΕΝ ΤΩ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΩ» σημειώνει: «Η πίστις ότι το σώμα ναός του Θεού εστι και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν αυτώ, μετά δε θάνατον προώρισται να εγερθή και αύθις ένδοξον και απηφθαρτισμένον προς λαμπροτέραν ανανέωσιν της μετά της ψυχής συζυγίας, ώθησεν από της πρώτης ημέρας τους Χριστιανούς, όπως ου μόνον μη παραδίδωσιν εις την τέφραν τους νεκρούς των κατά το παράδειγμα των Ρωμαίων και των άλλων ειδωλολατρών αλλά και μετά πάσης τιμής καταθέτωσι το σώμα εις την γην πλήρες και εν τη ολοκληρία του» [2].
Αδελφοί, ο (επιστημονικός) κόσμος και τα επιτεύγματά του μπορεί να γίνονται αποδεκτά από πολλά κράτη και να αποτελούν νόμους αυτών, όμως αυτό δεν είναι αρκετό. Ό,τι είναι νόμιμο δεν σημαίνει ότι είναι και καλό. Για παράδειγμα, το αλκοόλ και το κάπνισμα. Τα είδη αυτών μπορεί ελεύθερα κι ένα ανήλικο παιδί να τα αγοράσει, αλλ’ όμως τόσο οι γονείς όσο και οι διδάσκαλοι καλούνται να παιδαγωγήσουν τους νέους για τις καταστροφικές τους συνέπειες στο σώμα και την ψυχή του ανθρώπου… Επίσης, ό,τι λειτουργεί δεν είναι και αληθινό. Αυτό υποστηρίζει ο π. Σεραφείμ Ρόουζ όταν λέγει πως με τη Γιόγκα ο άνθρωπος βρίσκει «γαλήνη» αλλά αυτήν του την «χαρίζουν» οι δαίμονες μέχρι να τον υποδουλώσουν πλήρως στο ανθρωποκτονίας αιώνιο θέλημά τους…
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον λεγόμενο «εγκεφαλικό θάνατο». Οι μεταμοσχεύσεις μπορεί να είναι επιτρεπτές και νόμιμες, και τα μεταμοσχευμένα «μέλη» μπορεί να λειτουργούν σε άλλο «σώμα», όμως η «σωτηρία» άλλων ανθρώπων δια μέσου της αυτοκτονίας και του φόνου – για τους Ορθοδόξους - είναι πράξη κατακριτέα και γι’ αυτό απαγορευμένη. Το «καλό» όταν γίνεται με τρόπους που αντιβαίνουν στο θέλημα του Θεού παύει να είναι καλό. Ό,τι πάλι κινείται και ενεργείται έξω και πέρα από το Θέλημά Του είναι ανευλόγητο και φυσικά δαιμονικό.
Σε σχετική με τον «αφορισμό» ομιλία του π. Αθανασίου Μυτιληναίου βρίσκουμε το ένα και μοναδικό φάρμακο θεραπείας, αυτής της μεγάλης πληγής που μαστίζει από το 1968 κυρίως το Σώμα ημών των Ορθοδόξων Χριστιανών. Λέγει: «Η Εκκλησία έχει όρια. Από τα όρια αυτά δεν μπορείς να βγεις, αν θέλεις να είσαι Χριστιανός. Και ποια είναι τα όρια αυτά; Είναι εκεί που τελειώνει ο Χριστός και αρχίζει ο διάβολος». Και συνεχίζει: «Έτσι εάν αφορίσουμε κάποιον ουσιαστικά τον βγάζουμε από τα όρια της Εκκλησίας και επειδή δεν υπάρχει καμία ζώνη ασφαλείας ουδέτερα και διεθνής, μόλις βγεις από τα όρια της Εκκλησίας κατ' ανάγκη πέφτεις στον χώρο του διαβόλου. Αυτό είναι και επίσημη πράξη της Εκκλησίας η οποία αναγκάζεται, σε εσχάτη ανάγκη, όταν κινδυνεύουν και τα άλλα μέλη της, αν κάποιος ή κάποιοι δίδουν ένα πολύ κακό παράδειγμα και τότε αναγκάζεται η Εκκλησία να αφορίσει» [3].
Τέλος, η αφαίρεση των οργάνων και των ιστών από μέλη του Τιμίου Σώματος του Ιησού Χριστού ισοδυναμεί με ατίμωση του τιμίου σώματος του Σωτήρος Ιησού Χριστού (κλοπή μελών Του, ιεροσυλία) και γι’ αυτό μπαίνει όχι μόνο θέμα τιμωρίας (καθαίρεση, αφορισμός, ανάθεμα) αλλά και Σωτηρίας, όλων εκείνων που επιλέγουν να βαδίσουν ή συναινούν στο να βαδίσουν άλλοι τη δήθεν σωτήρια οδό της «δωρεάς σώματος».
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ
Πτολεμαΐδα 8-1-2023
Σημειώσεις
[1] «ΘΕΜΑΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ», Γεωργίου Φλωρόφσκυ, ΕΡΓΑ 4, ΕΚΔΟΣΕΙΣ Π. ΠΟΥΡΝΑΡΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2003, Σελ. 28-29
[2] «Η ΦΡΟΝΤΙΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΕΝ ΤΩ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΩ», Κωνσταντίνος Καλλίνικος Πρωτοπρεσβύτερος, Εκδόσεις Μυγδονία, Σελ. 13
[3] «Τί εἶναι ἀφορισμός καί σέ ποιές περιπτώσεις γίνεται αὐτός;» https://www.youtube.com/watch?v=nGv2_0IpNaU&ab_channel=%CE%91%CF%83%CF%80%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CE%BF%CF%82