«Ότι δει πάντας προσκαλείσθαι προς
υπακοήν του Ευαγγελίου…»
(Μ. Βασίλειος – Ηθικά (όρος Ο΄) – P.G. 31, 825-828)
Η
επίσημη «συνοδική» αλλοίωση του Εκκλησιολογικού – Δογματικού εδάφους της
Ορθόδοξης Εκκλησίας από τους οικουμενιστές επισκόπους (Κρήτη 2016), έχει
οδηγήσει το ποίμνιο σε περίοδο σύγχυσης, εντροπίας και χάους.
Ενώ
οι αποφάσεις της Κρήτης έχουν αρχίσει, ήδη, να συγκεκριμενοποιούνται στη ζωή
των Μητροπόλεων (Βλέπε εγκύκλιό τους περί «ΜΙΚΤΩΝ ΓΑΜΩΝ»), το μεγάλο τμήμα του
πληρώματος, άνθρωποι αντίθετοι (θεωρητικά) με την αίρεση του οικουμενισμού,
προσηλωμένοι στην παραδοσιακή ορθόδοξη ευσέβεια, σιωπούν!
Όταν τους ζητάς να απαντήσουν στην προκλήσεις των καιρών, ν’ ανιχνεύσουν δηλ. τον δεσμό μεταξύ οικουμενισμού και της διοικούσης εκκλησίας, δεσμό που χαλκεύθηκε στην Κρήτη, τότε οι «ευσεβείς» των Μητροπόλεων αποδεικνύονται «άνθρωποι για τον εαυτό τους» (Εριχ Φρόμ), που θέλουν να μην εφαρμόζουν τις διδασκαλίες των θεοφόρων Πατέρων προς υπακοήν του Ευαγγελίου.
Συμπορεύονται,
δυστυχώς, με τις γνώμες «πνευματικών» και «επισκόπων» που έκαμψαν, σε μεγάλο
βαθμό, τη συνείδηση της Ορθόδοξης Πίστης μπροστά στην αίρεση.
Να
σημειώσουμε με μελανά χρώματα και την αλλοίωση της εκκλησιολογικής φυσιογνωμίας
των περισσοτέρων Ι. Μονών.
Επειδή
ο Μ. Βασίλειος είναι φορέας καταδήλωσης, σημασιοδότησης και οριοθέτησης της
Ορθοδοξίας, γι’ αυτό και ο «όρος Ο΄» των «¨Ηθικών», αποτελεί αρχειακό θεμέλιο,
υπόμνηση ποιμαντικής ζωής, που υπογραμμίζει το ύψιστο και πρώτιστο καθήκον των
Επισκόπων, των Ιερέων (και των πιστών).
Στο
αρχαίο κείμενο, διαβάζουμε:
ΟΡΟΣ Ο΄
«Κεφ.
ΙΒ΄: ΜΑΤΘΑΙΟΣ: Και περιήγεν όλην την Γαλιλαίαν ο Ιησούς,
διδάσκων
εν ταις συναγωγαίς, και κηρύσσων το Ευαγγέλιον της
βασιλείας
και θεραπεύων πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν.
ΛΟΥΚΑΣ:
Και αυτός διώδευε κατά πόλιν και κώμην κηρύσσων
την
βασιλείαν του Θεού, και ευαγγελιζόμενος∙ και οι δώδεκα
συν
αυτώ. Ότι δει πάντας προσκαλείσθαι προς υπακοήν του
Ευαγγελίου,
και μετά πάσης παρρησίας καταγγέλειν τον λόγον
και
μαρτυρείν τη αληθεία, καν τινες κωλύωσι, και διώκωσιν
οιωδήποτε
τρόπω μέχρι θανάτου».
Αναμφίβολα,
κατά τον Μ. Βασίλειο, «το πρώτιστο καθήκον των επισκόπων και των ιερέων είναι,
να προσκαλούν όλους στην υπακοήν του Ευαγγελίου, να ομιλούν και να κηρύττουν με
παρρησία ως μάρτυρες της αλήθειας, έστω και αν κάποιοι τους εμποδίζουν και τους
διώκουν με οποιοδήποτε τρόπο, μέχρι θανάτου». Αυτή η παραίνεσι του Μ. Βασιλείου
είναι απαίτηση του Χριστού, της Εκκλησίας.
Είναι
παραίνεσις σ’ όλους, όσους έχουν καθυστερήσει μια αντίσταση κατά του
οικουμενισμού∙ είναι παραίνεσις προς τους «θεωρητικά» αντιοικουμενιστές, να
συγχρονισθούν με την διαχρονική πρακτική των αγίων Πατέρων, όταν το
κινδυνευόμενον είναι η Ορθοδοξία∙ είναι παραίνεσις προς τους προχωρημένους
(αποτειχισμένους) να συγχρονισθούν μεταξύ τους και να ρυθμίσουν με ενότητα τις
κινήσεις τους έναντι των αιρετικών επισκόπων∙ είναι παραίνεσις, τέλος, και
στους «ονειροπόλους», να προσγειωθούν στην πραγματικότητα, νομίζοντες ότι θα
φύγει η αίρεση χωρίς αγώνες.
Ένα
θαυμάσιο κείμενο του Ιωάννη Σκαλτσούνη (1821 – 1905), θερμού απολογητή του
Χριστιανισμού, ελέγχει το σημερινό πλήρωμα, κλήρο και λαό. Το κείμενο βρίσκεται
στο βιβλίο του «Θρησκεία και Επιστήμη» (Τεργέστη - 1884). Γράφει:
«Συνταράσσεται αληθώς ο ημέτερος κλήρος επί τοις λόγοις του επικρίναντος εκκλησιαστικήν
τινά εξωτερικής λατρείας παράδοσιν, αλλ’ αμεριμνεί απέναντι ενεργειών,
προσβαλουσών τας βάσεις πάσης ηθικής και θρησκευτικής αληθείας. Αγωνίζεται
όπως διασώση το αναλλοίωτον μεταφυσικής τινος διδασκαλίας, μηδεμίαν εχούσης
πρακτικήν σπουδαιότητα, αλλά δεν συγκινείται όταν τα θεμέλια των Ευαγγελικών
αρχών υποσκάπτονται. Επικαλείται ενίοτε, ως μη όφειλε, και την επέμβασιν
της εξουσίας και την αυστηράν των νόμων εκτέλεσιν προς απόκρουσιν πάσης
πεπλανημένης δογματικής θεωρίας, αλλ’ εγκαταλείπει το μόνον μέσον το δυνάμενον
λυσιτελώς να προασπίση τας συνειδήσεις των πιστών από παντός κινδύνου, την
δημοσίαν και επιστημονικήν συζήτησιν, την δια του λόγου διαφώτισιν του
θρησκευτικού συναισθήματος» (Σελ. 17, 18)».
1ο
Σχόλιο:
Έχει δίκιο ο Ιωάννης Σκαλτσούνης και αυτό συμβαίνει και στην σημερινή
πραγματικότητα. Ενώ ο οικουμενισμός εισέβαλε στο χώρο της Εκκλησίας ο Κλήρος
«δεν συγκινείται όταν τα θεμέλια των Ευαγγελικών αρχών υποσκάπτονται».
Λίγα
ιερατικά, άξια χέρια, κράτησαν ψηλά το φως της Ορθοδοξίας.
2ο
Σχόλιο
Σήμερα
έχουμε πολλούς εργάτες της θεολογικής επιστήμης, πολλούς που μιλάνε για «νοερή
προσευχή», για «υπακοή» και για άλλα θέματα της πνευματικής ζωής, αλλ’ ολίγους,
αληθινά σοφούς, που διωκόμενοι έχουν (πράγματι) υπακοή στο Ευαγγέλιο μέχρι
θανάτου.
Αρμόζει
ο λόγος του Ιωάννη Σκαλτσούνη:
«Αλλά
παρ’ ημίν ούτε ο κλήρος έχει την ικανότητα ν’ αντιστή, ούτε οι μη εξ
επαγγέλματος θεολογούντες λόγιοι, ούτε οι πολιτικοί άνδρες κρίνουσιν άξιον της
μερίμνης αυτών το σπουδαιότατον και ακρότατον των ζητημάτων…». Αναφέρεται στην
τότε έλλειψη αντίστασης κατά του φιλοσοφικού υλισμού. Αναλογικά, όμως, ισχύει ο
ελεγκτικός λόγος του και για τους σημερινούς κληρικούς, τους πολιτικούς και
τους λογίους «θεολόγους»… που σιωπούν έναντι της αιρέσεως του οικουμενισμού.
3ο
Σχόλιο:
Πληροφορίες για τον Ι. Σκαλτσούνη αντλήσαμε από το βιβλίο του Θεοδ. Α. Κριεζή:
«Το Ελληνικό Έθνος και η σύγχρονη εποχή» (1958). Ο Ι. Σκαλτσούνης (1821 - 1905)
ήτο νομομαθής, λόγιος και βουλευτής Κεφαλληνίας. Ο Θεοδ. Α. Κριεζής, υπήρξε
βουλευτής Ύδρας και Δήμαρχος Ηρακλείου Αττικής (το 1957).
Θαυμάζω
τη βαθύτερη συγκρότηση των δομών του κτιστού κόσμου, που η Σοφία του Θεού
θεμελίωσε – οριοθέτησε επί λογικής «Αρχών».
Γι’
αυτό δεν υπάρχει Επιστήμη απηλλαγμένη της «Λογικής αρχής» όπως, επίσης, δεν
υπάρχει Ηθική άνευ της έννοιας της «Ηθικής αρχής». Παρόμοια στα κείμενα της Αγ.
Γραφής, στη διδασκαλία του Κυρίου, δεσπόζει η Αρχή – Νόμος υπακοής στο Θεό, στο
Ευαγγέλιο.
Η
αγάπη – υπακοή στο Θεό είναι πνευματικός Νόμος, που δεν επιτρέπεται στην καρδιά
του ανθρώπου να τύχη διαρροής μέσα στη χρονικότητα∙ πολύ δε περισσότερο στις
καρδιές των επισκόπων και των ιερέων. Δυστυχώς, αυτή η διαρροή συνέβη στη
«σύνοδο» της Κρήτης και συνεχίζεται στις ενορίες!
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ