Νικόλαος Σακαλάκης, Κάθε διαχωρισμός της κάθετης από την οριζόντια διάσταση της ζωής, στερείται λογικής, είναι αίρεση.

 

«Kαι εποίησεν το ευθές ενώπιον Κυρίου… Και εποίησε το πονηρόν εναντίον Κυρίου»

(Π. Διαθήκη – ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ – Δ)

 

Οι αξιολογικές αυτές θεολογικές και πολιτικές κρίσεις, αφορούν τους βασιλείς του Ισραήλ και του Ιούδα, για την πολιτική τους και το ήθος τους. «Εις την ζωήν κάθε βασιλιά – είτε του βασιλείου του Ιούδα είτε του βασιλείου του Ισραήλ – ο συγγραφεύς σημειώνει πάντοτε πως ο Θεός επεμβαίνει, κυρίως δια των αφωσιωμένων προφητών του», γράφει ο Ν.Π. Βασιλειάδης στην Εισαγωγή (Σελ. 14) του 6^ου Τόμου – Βασιλειών Γ – Δ, Εκδόσεις «Ο Σωτήρ».

Αυτές οι κρίσεις του Θεοπνεύστου κειμένου διατηρούν στο ακέραιο την επικαιρότητά τους και τη σημασία τους μέχρι και σήμερα, διότι αφορούν τους πολιτικούς και το κράτος, ως υπέρτατο (κοσμικά) και συγκεντρωτικό θεσμό κοινωνικού ελέγχου, δια μέσου του κοινωνικού συστήματος, τον βαθύτερο λόγο του οποίου αγνοούν, δυστυχώς, οι περισσότεροι των Ελλήνων. Η άγνοια των Ορθοδόξων Ελλήνων αντανακλάται και στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση (2023), όπου έδωσαν πολιτική και ηθική εμπιστοσύνη σε κόμματα με υλιστικό υπόβαθρο∙ δείγμα και αυτό της αστικής παρακμής του ποιμνίου, «αστοχριστιανών» στην ιδεολογία, κατά τον ευφυή χαρακτηρισμό του Νίκου Ψαρουδάκη.

Ένοχοι και οι ποιμένες, οι οποίοι όχι μόνο δεν ελέγχουν την πολιτική εξουσία στις πτώσεις της, όταν αυτή πράττει το «πονηρόν εναντίον Κυρίου», αλλά, αντίθετα, την ακολουθούν εν πολλοίς.

Στο βιβλίο «ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ – Δ», διαβάζουμε (παράδειγμα) για την θεοφιλή βασιλεία του Ιωσαφάτ (872 – 849 π.Χ.), βασιλιά του βασιλείου του Ιούδα: «και επορεύθη εν πάση οδώ Ασά του πατρός αυτού∙ ουκ εξέκλινεν απ’ αυτής του ποιήσαι το ευθές εν οφθαλμοίς Κυρίου».

Ερμηνεία: «Ο Ιωσαφάτ ακολούθησε εις όλα το θεοφιλές παράδειγμα του Ασά, του πατέρα του∙ και δεν παρεξέκλινεν από την θεοσεβή πορείαν του πατέρα του, αλλ’ έζησε σύμφωνα με το θέλημα και τις εντολές του Κυρίου» (Κεφ. ΚΒ΄, 43).

Θαυμάζουμε την αντικειμενικότητα της Γραφής στη φύση των γεγονότων. Προσθέτει (στιχ. 44):

«πλην των υψηλών ουκ εξήρεν, έτι ο λαός εθυσίαζε και εθυμίων εν τοις υψηλοίς», δηλ. «δεν κατέστρεψεν όμως τα ειδωλολατρικά υψώματα της χώρας, και έτσι ο λαός συνέχιζε να προσφέρη εκεί θυσίες και θυμιάματα εις τα είδωλα».

Επίσης: «Και Ιού ουκ εφύλαξε πορεύεσθαι εν νόμω Κυρίου Θεού Ισραήλ εν όλη καρδία αυτού, ουκ απέστη απάνωθεν αμαρτιών Ιεροβοάμ, ός εξήμαρτε τον Ισραήλ».

Ερμηνεία: Αλλ’ ο Ιού δεν επρόσεξε, ώστε να βαδίση και να συμπεριφερθή σύμφωνα με τον νόμον του Κυρίου, του Θεού του Ισραήλ, με όλην την καρδιά του, ώστε αυτόν εξ ολοκλήρου να ποθή. Δι’ αυτό δεν απεμακρύνθη από τις αμαρτίες και την ειδωλολατρικήν πολιτείαν του Ιεροβοάμ, ο οποίος παρέσυρε τον Ισραηλιτικόν λαόν εις την αποστασίαν και την ειδωλολατρίαν» (Κεφ. Ι, 31).

Χριστιανικά οι εξουσίες και οι άρχοντες δεν ταυτίζονται. Οι εξουσίες είναι έργο του Θεού, οι άρχοντες εκλογή των ανθρώπων, έργο τους. Το ηθικό – πνευματικό επίπεδο ενός λαού καθορίζει και τους κυβερνήτες του, οι οποίοι επανδρώνουν το σκάφος της εξουσίες. Ο Χριστιανισμός έχει θέσει την εξουσία «Θεού διάκονον εις το αγαθόν» (Ρωμ. 13, 4).

Από την μαρτυρία της Γραφής, στα πλαίσια της θεολογικής αντίληψης της πολιτικής, κάθε διαχωρισμός της κάθετης από την οριζόντια διάσταση της ζωής, στερείται λογικής, είναι αίρεση. Στην πράξη το σημερινό πλήρωμα της Εκκλησίας δεν εκτιμά (περιφρονεί) αυτή την μαρτυρία της Γραφής και την προσφορά των Πατέρων, οι οποίοι είχαν ξεπεράσει αυτή την διαρχία.

Στα όρια του «νέου» αυτού ήθους της διαρχίας, διαιρέσεως σώματος – ψυχής, οι σημερινοί Ορθόδοξοι δημιούργησαν μορφές άρνησης του κοινωνικού Χριστιανισμού, ο οποίος είναι η προέκταση της Ευαγγελικής αλήθειας, της Εκκλησίας, στα πολιτικοκοινωνικά προβλήματα της ζωής.

Να διευκρινίσουμε, ότι άλλο Κράτος, και άλλο Κοινωνικό Σύστημα. Το Κράτος με τις εκλογές αλλάζει μορφές, ενώ μέχρι σήμερα, εδώ στην πατρίδα μας, το κοινωνικό σύστημα μένει ανέπαφο.

Παραπλανημένος ο λαός από τους οικουμενιστές και τους αστούς – Μαρξιστές, ξέχασε ή αδιαφόρησε για το κοινωνικό μήνυμα του Ευαγγελίου, που τόσο ανέλυσαν οι μεγάλοι Καππαδόκες Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Ο καθηγητής R. Gonnard, υπογραμμίζει την υλιστική – φιλοσοφική βάση των σημερινών υλιστικών κομμάτων, που λίγες ημέρες πριν ανέδειξαν την ανίσχυρη και απληροφόρητη σκέψη των Ελλήνων, ως θρίαμβο της δημοκρατίας!

Γράφει ο καθηγητής: «ο μεν Φιλελευθερισμός λέγει: το παν δια το άτομον δια του ατόμου, ενώ ο Σοσιαλισμός αντιτάσσει: το παν δια το άτομον δια της κοινωνίας». Η ανοχή στον οικουμενισμό, στην παναίρεση, και η μη προσφυγή (πολιτικά) στις λύσεις του κοινωνικού χριστιανισμού, θα χαρακτηρίσουν την γενιά ταύτη, ενώπιον του κριτηρίου του Θεού, ότι «εποίησε το πονηρόν εναντίον του Κυρίου».

Ερώτημα:

Μπορούν οι σημερινοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί να πολεμήσουν τα σημερινά καθεστώτα του υλισμού και της αθεΐας, όταν τα υποστηρίζουν και όταν είναι συντεταγμένοι στα πολιτικά τους σχήματα (κόμματα);

Ασφαλώς, όχι!

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ