Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Διευκρινιστικό σχόλιο:
Αδελφοί, ας μην ξεχνούμε ότι την «Δυνητική ερμηνεία» του ΙΕ Ιερού Κανόνα (για το μνημόσυνο των αιρετικών επισκόπων) δεν την υποστηρίζουν φιλοοικουμενιστές- φιλενωτικοί,
αλλά εκείνοι που (« με πονεμένη καρδιά υπέρ της Ορθοδοξίας») πρώτοι διέκοψαν το μνημόσυνο των αιρετικών επισκόπων τους –λόγω αναγνώρισης της ψευδοσυνόδου της Κρήτης…
Εν τέλει η «δυνητική ερμηνεία» του ΙΕ Κανόνα μεταφράζεται ως «αγάπη» και «μακροθυμία» σ’ εκείνους που έχουν μεν ορθόδοξο φρόνημα, δηλαδή πονούν την Ορθοδοξία, αλλά μέχρι και σήμερα δεν τολμούν την Ορθοπραξία (της αποτείχισης).
Αδελφοί, το κριτήριο χωρισμού μας από τους αιρετικούς είναι ένα: Η κακοδοξία τους! Το αυτό κριτήριο ισχύει και για τον χωρισμό μας από τους μέχρι σήμερα αδελφούς μας: Η κακοδοξία τους! Ή καλύτερα, το κριτήριο ενότητας μετά των αδελφών μας –σε καιρό αίρεσης- είναι ένα: Η Ορθοδοξία τους. Δηλαδή,
Όταν κάποιος καταδικάζει την «Κρητική Σύνοδο-2016», καταδικάζει το «Ουκρανικό Αυτοκέφαλο», τα «άγια κοράνια» του μάγου της Ανατολής, τα μαγικά φίλτρα των μάγων της ιατρικής - τις μαγικές ωδές - τα φυλακτά και όποια άλλα σωτήρια μέτρα της πολιτείας (ο νοών νοείτω), την πουστοποίηση της κοινωνίας με τις ευλογίες ιεραρχών αλλά και της διοικούσας Εκκλησίας, την «νέα ταυτότητα» με το 666, κλπ., επίσης όταν δημόσια και με παρρησία ελέγχει την Κακοδοξία, όταν δηλαδή έχει «Ορθόδοξο φρόνημα», τότε δεν δύναται ο αποτειχισμένος να χωρίζεται απ’ αυτόν μόνο και μόνο γιατί δεν αποτειχίσθηκε…
ΑΝ Η «ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ» ΚΑΤΑΣΤΕΙ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ, ΤΟΤΕ Ο ΛΟΓΟΣ ΜΑΣ (ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ) ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ «ΑΠΛΑ» ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΣ
Ο ΙΕ ΚΑΝΩΝ ΟΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΩΣ ΝΟΜΙΜΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΡΟΒΑΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΥΚΟΠΟΙΜΕΝΑ ΤΟΥΣ (ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΕΝ ΛΟΓΩ ΧΩΡΙΣΜΟΥ, ΔΗΛ. ΔΙΑ ΤΗΣ ΜΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ)
Υ.Γ.
Α) Σίγουρα το μνημόσυνο των αιρετικών επισκόπων ΔΕΝ είναι «απλά» ένας «ψιλός λόγος», άνευ σημασίας!
Β) Ο ΙΕ ιερός Κανών της ΑΒ Συνόδου σαφώς και μιλάει περί αποτείχισης,
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης σαφώς ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ τον όρο της Αποτείχισης ως χωρισμό των προβάτων ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ από τον ψευδοποιμένα τους,
Ο Μέγας Φώτιος ως πρόεδρος της ΑΒ Συνόδου σαφώς ορίζει τον τρόπο χωρισμού μας ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ από τον οικείο κακόδοξο αρχιερέα: Ο ιερέας δεν μνημονεύει, δεν αναφέρει το όνομά του στη Θεία Λειτουργία («ἐν τῇ θείᾳ μυσταγωγίᾳ»)…
---------------------------------------------------------------------------------------
«Η μνημόνευση του Επισκόπου στη Θεία Λειτουργία»
(Και οι ΑΚΡΕΜΟΝΕΣ Επίσκοποι: Φλωρίνης Αυγουστίνος – Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος έναντι του ΙΕ Κανόνα, ως συνέχεια των Αγιορειτών Πατέρων – 1275)
ΜΕΡΟΣ Ι
Η ύπαρξη μιας καθαρής, υγιούς καρδιάς, αντιλαμβάνεται αμέσως το βαθύτερο πνευματικό νόημα του ΙΕ΄ Κανόνα.
Σημαντικά τα λόγια του π. Σεραφείμ Ρόουζ:
«Ο πόνος της καρδιάς είναι η προϋπόθεση για την πνευματική μας άνοδο και την εκδήλωση της δύναμη του Θεού… Η απουσία (σχεδόν) των θαυμάτων σήμερα, φανερώνει έλλειψη αυτού του πόνου στην καρδιά του ανθρώπου, ακόμη και στους περισσότερους ορθοδόξους χριστιανούς – τους προσδεδεμένους στην «αναπτυσσόμενη ψυχρότητα των καρδιών στους τελευταίους χρόνους». Γι αυτό και υπογράμμισε: «Η Ορθοδοξία δεν μπορεί να είναι άνετη εκτός αν είναι ψεύτικη» (π. Σεραφείμ Ρόουζ – Τόμος Γ΄- Σελ. 122).
Η έλλειψη εφαρμογής του Ι. Κανόνα εντοπίζεται ακριβώς στην έλλειψη καρδιακού πόνου για τη Μητέρα Εκκλησία. Η λεκτική μάζα για την Ορθοδοξία είναι άφθονη, όχι όμως και ο πόνος γι’ αυτή, η Ορθοδοξία της καρδιάς.
Αυτή η έμπονος συνείδησις χαρακτήριζε τους δύο Επισκόπους Αυγουστίνο και Αμβρόσιο. Σε τηλεγράφημά του ο μακαριστός Αμβρόσιος, φανερώνει και εννοιολογή τον πόνο του, όπως και ο π. Αυγουστίνος και οι Αγιορείτες Πατέρες (1275). Γράφει:
«Μετά πικρίας ανέγνωμεν βλασφήμους δηλώσεις Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα καταχωρησθείσας εις απογευματινήν εφημερίδα Αθηνών δι ων εδονήθησαν θεμέλια ορθοδόξου Χριστιανικής πίστεως…».
Όταν η αιρετική κακία ογκούται εις χείμαρρον, παρασύροντας Αρχιερείς, κληρικούς, χριστιανικές οργανώσεις, Μοναστήρια κλπ, τότε οι ισχυροί σε πόνο συνειδήσεως – καρδιάς, αυτοί τολμούν (ως μαχητές) την εφαρμογή του ΙΕ΄ Κανόνα.
Αν υπήρχε αυτή η πονεμένη καρδιά υπέρ της Ορθοδοξίας, θα ενεργοποιείτο ο οικουμενισμός μέχρι «συνοδικής» αναγνωρίσεώς του; Ασφαλώς, όχι!
Αξίζει να καταγράψουμε παραδείγματα εμπόνου συντριβής – αγωνίας, για τους κινδύνους εκ του οικουμενισμού.
Α) Αγιορείτες (23 Ιαν. 1964 – παλαιά ημερομηνία προ 59 ετών):
«Οι κάτωθι Αγιορείται Πατέρες, Καθηγούμενοι, Ιερομόναχοι και Μοναχοί, λαβόντες γνώσιν δια τα εσχάτως τεκταινόμενα εναντίον της αμωμήτου Ορθοδόξου ημών πίστεως υπό της Παπικής ανταρσίας και τα φιλενωτικά συνθήματα του Οικουμ. Πατριάρχου και των συνεργατών του, διακηρύσσομεν στεντορεία τη φωνή ότι αποκηρύσσομεν τα τοιαύτα φιλενωτικά συνθήματα και φιλενωτικές τάσεις και μένομεν στερεοί και ακλόνητοι εις την Ορθόδοξον ημών πίστιν, ακολουθούντες όσα προεφήτευσαν οι Θεηγόροι προφήται και εδίδαξαν οι Θεοκήρυκες Απόστολοι, ο των Θεοφόρων Πατέρων Σύλλογος, αι Επτά άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι και αι Τοπικαί τοιαύται, έχοντες επικεφαλής τον ακρογωνιαίον Λίθον Χριστόν τον Θεόν ημών…
Προσεπιδηλούμεν ότι θέλομεν αγωνισθή μέχρις εσχάτης ημών αναπνοής δια την Ορθοδοξίαν μας, χύνοντες και αυτό το αίμα μας εάν το καλέση η ανάγκη, μιμούμενοι τους αειμνήστους προκατόχους μας…
Εν Αγίω Όρει τη 23 Ιανουαρίου 1964 (παλαιά ημερομηνία)»
(Έπονται οι υπογραφές όλων σχεδόν των Ηγουμένων και πολλών Πατέρων, ησυχαστών κ.λ.π.).
Β) Διακήρυξις Ελλήνων Ορθοδόξων Μοναχών:
«Ο Μοναχικός κόσμος της Ελλάδος παρακολουθεί μετ’ εντεινομένης αγωνίας αλλά και δυσφορίας, τας από τινός εκδηλουμένας εσπευσμένας ενωτικάς τάσεις και, όλως ιδιαιτέρως, την επιμονήν της Α.Θ.Π. του Οικουμ. Πατριάρχου κ. Αθηναγόρου δια την έναρξιν, υπό μειωτικάς συνθήκας δια την Ορθοδοξίαν, διαπραγματεύσεων μετά του Βατικανού… Ο Ελληνικός Ορθόδοξος Μοναχισμός ο προμαχήσας ανά τους αιώνας, και γενόμενος πολλάκις ολοκαύτωμα εις των βωμόν της πίστεως και του Έθνους, ΚΑΛΕΙ:
1) Την Ελλαδικήν και όλας τας άλλας Ορθοδόξους Εκκλησίας,
2) Τον Ελληνικόν Λαόν,
3) Την Ελληνικήν Κυβέρνησιν,
όπως, δια παντός μέσου θέσουν, το ταχύτερον, τέρμα εις την δημιουργηθείσαν θλιβεράν κατάστασιν.
Στώμεν καλώς
Νυν υπέρ πάντων ο αγών
Η επιτροπή αγώνος
ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ, Ηγούμενος Ι.Μ. Λογγοβάρδας Πάρου
ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ, Ηγούμενος Ι. Μ. Διονυσίου Αγ. Όρους
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ, Ηγούμενος Ι. Μ. Πετράκη
(Ορθ. Τύπος, Δεκέμβριος 1963)».
Γ) Οι Αγιορείτες Πατέρες – 1275:
«Και πως ταύτα ανέξεται ορθοδόξου ψυχή, και ουκ αποστήσεται της κοινωνίας των μνημονευσάντων αυτίκα, και ως καπηλεύσαντας τα Θεία τούτους ηγήσεται;».
Δ) Διαβάζουμε στον Δοσίθεο Ιεροσολύμων (Δωδεκάβιβλος – Ι, σελ. 159):
«Ο Χαρτοφύλαξ και ο Εκκλησιάρχης υπό του Πατριάρχου (εννοεί τον Μητροφάνη Κυζίκου, τον λατινόφρονα) και των αρχόντων και αυτού του βασιλέως, κολακευθέντες, βιασθέντες, απειληθέντες πολλάκις, ουκ εκοινώνησαν τω ανόμω Πατριάρχη. Έλεγον οι άρχοντες οι μεσάζοντες τω χαρτοφυλάκι και Εκκλησιάρχη, ότι μήτε ημείς λέγομεν γεγονέναι τα εν Φλωρεντία καλώς, όμως, δι’ οικονομίαν και το συμφέρον της πατρίδος μεινάτω ο όρος αργός, και μόνον δεχθήτε το μνημόσυνον του Πάπα, όπερ εστι λόγος ψιλός, οι δε αντέλεγον θεολογικώς, ότι πολύς εστίν ο του μνημοσύνου λόγος, εκείνοι γαρ μνημονεύονται επ’ Εκκλησίας, όσοι εισίν ορθόδοξοι και κοινωνικοί προς την αυτήν Εκκλησίαν, οι δε ακοινώνητοι ουδέ μνημονεύονται.
Ουδέ γαρ έχει άδειαν τις των Ιερωμένων εύχεσθαι επ’ Εκκλησίας υπέρ ακοινωνήτου, ο δε πάπας εστίν ακοινώνητος, πως ουν μνημονευθήσεται ο ακοινώνητος μετά των κοινωνικών;
Ο δε μεσάζων είπεν ο Νοταράς, ουκ εστίν αυτό μνημόσυνον ευχής και τα εξής. Οι δε τέλος ειπόντες, εκείνοι μνημονεύονται, όσοι ορθοτομούσιν, ο δε πάπας εισάγει νόθα, ορθοτομεί δε ο τέμνων τα νόθα, ουχ ο εισάγων αυτά».
Διευκρινιστικό σχόλιο:
Τρεις μήνες μετά τη σύνοδο Φερράρας – Φλωρεντίας, Πατριάρχης εξελέγη (τελικά) ο Λατινόφρων Κυζίκου Μητροφάνης.
Ο μέγας Χαρτοφύλαξ Μιχαήλ ο Βαλσαμών και ο μέγας Εκκλησιάρχης Σίλβεστρος ο Συρόπουλος, δεν υπέκυψαν στις πιέσεις της πολιτείας και της επισήμου εκκλησίας∙ διέκοψαν την κοινωνία με τον αιρετικό Πατριάρχη. «Καθησύχαζαν» οι αρχές τους ανωτέρω, λέγοντες:
«Ούτε ημείς λέγομεν ότι έγιναν καλώς τα εν τη Φλωρεντία, όμως δι’ οικονομίαν και το συμφέρον της πατρίδος ας μένη ο όρος αργός και μόνον δεχθήτε το μνημόσυνον του Πάπα όπερ εστι λόγος ψιλός. Η απάντησή τους, η θεολογική, αναγράφεται παραπάνω.
Εκείνοι (οι φιλενωτικοί) υποστήριζαν ότι το μνημόσυνο του αιρετικού Πάπα είναι «απλά» ένας «ψιλός λόγος», άνευ σημασίας∙ το ίδιο υποστηρίζουν και οι σημερινοί θεωρητικοί της «Δυνητικής Ερμηνείας» του ΙΕ Κανόνα, για το μνημόσυνο των αιρετικών επισκόπων. (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ