«Η θελημένη Σοφιστική θέση των Οικουμενιστών»
«Κρείτον πλανώμενος μετά της εκκλησίας, παρά ορθοτομών εκτός Εκκλησίας», είναι τα λόγια που αντικαθρεφτίζουν τη σοφιστική λογική των οικουμενιστών επισκόπων, ηγουμένων, γεροντισσών και λαϊκών, που αφομοίωσαν την αίρεση του οικουμενισμού στη σημερινή ιστορική συγκυρία. Πρόσφατα ο π. Θεόδωρος Ζήσης, σε άριστη θεολογική ανάλυση της πλάνης αυτής, την ανέτρεψε θεολογικά – εκκλησιολογικά, θέτοντας φράγμα στις οικουμενιστικές διδασκαλίες περί «υπακοής» και περί «εκκλησίας».
Εμείς θα παρατηρήσουμε – αναλύσουμε το έδαφος της πλάνης αυτής με εργαλείο την Επιστήμη της λογικής, πάντοτε (όμως) στο χώρο της Ορθόδοξης Θεολογίας (της Πατερικής).
Πολλές φορές ο Κύριος, η Ύψιστη Λογική, χρησιμοποίησε Λογικά επιχειρήματα προς εννοιολογική και θεολογική κατανόηση (υπό των ανθρώπων - μαθητών) της διδασκαλίας Του. Να θυμηθούμε (παραδείγματα):
Α) Περί της ζύμης των Φαρισαίων (Ματθ. 16, 6-12)
«ούπω νοείτε… Πώς ου νοείτε ότι ου περί άρτου είπον υμίν… τότε συνήκαν, ότι ουκ είπε προσέχειν από της ζύμης του άρτου, αλλ’ από της διδαχής των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων».
Β) Περί της ζύμης των Φαρισαίων και της ζύμης Ηρώδου (Μαρκ. 8, 15-20)
«ούπω νοείτε, ουδέ συνίετε; Έτι πεπωρωμένην έχετε την καρδίαν υμών; οφθαλμούς έχοντες ου βλέπετε, και ώτα έχοντες ουκ ακούετε;» (ομοίως Λουκ. 12, 1).
Γ) Περί της αγοράς μάχαιρας (Λουκ. 22, 36-38)
«οι δε είπον∙ Kύριε, ιδού μάχαιραι ώδε δύο∙ ο δε είπεν αυτοίς∙ ικανόν εστί».
Στον ισχυρισμό «Κρείτον πλανώμενος μετά της εκκλησίας, παρά ορθοτομών εκτός της Εκκλησίας» (Ηγούμενος Εφραίμ Ι.Μ. Βατοπαιδίου)∙ ισχυρισμός και γνωστών επισκόπων (Λεμεσού, Ναυπάκτου κ.λ.π.), παρατηρούμε ότι ομιλούν περί «εκκλησίας» και «πλάνης» γενικά∙ είναι φανερό, ότι ομιλούντες περί εκκλησίας, εννοούν το παρόν διοικητικό σχήμα (ιεραρχία), υψωμένο στο επίπεδο του καθολικού (Διαχρονική Μυστηριακή Εκκλησία). Χρησιμοποιούν (γενικά) τον όρο «Εκκλησία», διότι η λέξη αυτή σε ωθεί στο ύψος μιας ανώτατης ηθικής επιταγής∙ διότι επιδρά στην συνείδηση του πιστού μορφοπλαστικά, ως ενότητα εναργής.
Ταυτίζουν δηλαδή την μυστηριακή διαχρονική Εκκλησία του Χριστού με το παρόν διοικητικό σύστημα (Ιεραρχία).
Παράλληλα χρησιμοποιούν και τον όρο – έννοια «πλάνη», μη αναφέροντες τον όρο «αίρεση», όπως είναι το ορθό περί οικουμενισμού. Ο ωκεανός Θείου πλάτους και Θείου βάθους της έννοιας «Εκκλησίας», και δια της επιστήμης της Λογικής νοούμενη, δεν περιλαμβάνει τα ψεύδη της έννοιας «πλάνη», το πλάτος και το βάθος της οποίας είναι (κατά περίπτωση) δημιούργημα συνεργασίας διαβολικής και ανθρώπινης λογικής∙ σε πολλές περιπτώσεις είναι μείξη αλήθειας και ψεύδους.
Η Γραφή είναι σαφής:
«τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία; τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος; τις δε συμφώνησις Χριστώ προς βελίαλ; ή τις μερίς πιστώ μετά απίστου; τις δε συγκατάθεσις ναού Θεού μετά ειδώλων;» (Β Κορινθ. 6, 14-16).
Σε επιστολή του ο Αγ. Μάρκος ο Ευγενικός προς Γεννάδιον, γράφει: «ουδέποτε δια μεσότητος, άνθρωπε, τα εκκλησιαστικά διωρθώθη. Μέσον αληθείας και ψεύδους ουδέν εστίν…».
1ο Σχόλιο: Η έννοια της μεσότητος» είναι στην πραγματικότητα θέση ελαστική, που επιδέχεται συμβιβασμούς, την δραστικότητα της οποίας (της μεσότητας) την βλέπουμε καθαρά μετά την «σύνοδο» στην Κρήτη, ως συντελεστή οικουμενιστικής αρτιώσεως! Ως έννοια η «πλάνη» έχει μεγάλο αμαρτητικό πλάτος και μέγιστο (εωσφορικό) βάθος.
Οι έννοιες «Εκκλησία» και «πλάνη», ως προς το πλάτος, είναι συνάλληλοι, παράλληλοι ή ομοταγείς, διότι περιέχονται εις το πλάτος ευρύτερης έννοιας – πραγματικότητας, που είναι η Δεσποτεία του Παντοκράτορος Θεού∙ μέχρι της συντελείας θα υπάρχουν παράλληλα η Εκκλησία και ο δαιμονικός κόσμος της πτώσεως.
Οι παράλληλες αυτές έννοιες, «Εκκλησία» και «πλάνη», κατά το βάθος είναι «αντίθετοι», διότι αποκλείουν η μία την άλλη, γι’ αυτό και λέγονται έννοιες εναντίαι ή διεζευγμέναι.
2ο Σχόλιο: Όταν λοιπόν οι οικουμενιστές ισχυρίζονται «καλύτερα να πλανιέσαι μετά της Εκκλησίας», διαπράττουν φοβερή βλασφημία∙ είναι ισχυρισμός που παρουσιάζει την Εκκλησία του Χριστού ως έχουσα σημεία τομής σωτηριώδη με την πλάνη. Παρουσιάζουν την πλάνη ως έννοια, αν όχι ταυτοπλατή με την Εκκλησία, πάντως την παρουσιάζουν ως έννοια υπάλληλη της Εκκλησίας.
Το δεύτερο τμήμα του εκκλησιολογικού σοφίσματος είναι: «παρά ορθοτομών εκτός της εκκλησίας»∙ και αυτή η έκφραση δημιουργεί βαθύ εννοιολογικό σχίσμα.
Το ρήμα «ορθοτομώ» σημαίνει την πραγματικότητα του στενού συνδέσμου της ζωής του πιστού με την ορθή πίστη∙ ζωή που εφαρμόζει (όχι μόνο πιστεύει) στη πράξη το θέλημα του Θεού. Περιέχει δε και την μελλοντική σωτηρία.
Με απλά λόγια «ορθοτομώ» στο χώρο της Εκκλησίας, σημαίνει ότι βρίσκομαι καθολικά εντός της Εκκλησίας, και ως ορθό δόγμα και ως ορθοπραξία και αντιστρόφως.
Λογικά – εκκλησιολογικά δεν είναι ορθό το δεύτερο (αυτό) τμήμα του σοφίσματος.
3ο Σχόλιο (των Πατέρων):
α) «Καθολικήν Εκκλησίαν, την ορθήν και σωτήριον της πίστεως ομολογίαν, ο Κύριος είναι ειπών» (P.G. 90, 93 D) – Αγ. Μάξιμος Ομολογητής.
β) Ο Απόστολος «ορθοτομίαν εκάλεσε την της αληθείας διδασκαλία» (P.G. 82, 841 C) – Θεοδώρητος.
γ) «Η γαρ αλήθεια εστί της Εκκλησίας και στύλος και εδραίωμα» (P.G. 62, 554) – Ι. Χρυσόστομος.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ