«Tρεις κραυγές – βοές διαμαρτυρίας από τη Γη προς τον Θεό» (και το σημερινό αντίστοιχό τους – οι κοινωνικοπολιτικές προβολές τους)
Οι τρεις αυτές περιπτώσεις, όχι σε ιστορική αλληλοδράση, είναι:
Α) Γεν. 4, 10 (Κάϊν - Εγκληματικότητα): «και είπε Κύριος∙ τι πεποίηκας; φωνή αίματος του αδελφού σου βοά προς με εκ της γης».
Β) Γεν. 18, 20 και Γεν. 19, 13 (Ομοφυλοφιλία – Σόδομα και Γόμμορα):
«Ότι ημείς απόλλυμεν τον τόπον τούτον, ότι υψώθη η κραυγή αυτών έναντι Κυρίου, και απέστειλεν ημάς Κύριος εκτρίψαι αυτήν».
Γ) Ιακ. 5, 1-6 (Κοινωνική αδικία):
«Ιδού ο μισθός των εργατών ων αμησάντων τας χώρας υμών, ο απεστηρημένος αφ’ υμών κράζει, και αι βοαί των θερισάντων εις τα ώτα Κυρίου Σαβαώθ εισεληλύθασιν εντρυφήσατε επί της γης και εσπαταλήσατε, εθρέψατε τας καρδίας υμών ως εν ημέρα σφαγής∙ κατεδικάσατε, εφονεύσατε τον δίκαιον∙ ουκ αντιτάσεται υμίν».
Οι τρεις αυτές περιπτώσεις, συνοψίζουν την αμαρτητική δυναμική και τις ανωμαλίες στο πρόσωπο (άνθρωπο) και στην κοινωνία, που δημιουργούν οι παραβάσεις του Νόμου του Θεού. Αυτές οι διαμαρτυρίες – βοές των αμαρτημάτων, των παραβάσεων του Νόμου του Θεού, αποτελούν (δυστυχώς) εκφράσεις και της σημερινής διάρθρωσις – οργάνωσης των κοινωνιών στην μετά Χριστόν εποχή.
Οι επί μέρους επιδράσεις των εξουσιών στο κοινωνικό σώμα, κλονίζουν τη βιωτική και πνευματική βάση του ανθρώπου εξ αιτίας των αρνητικών – δαιμονικών δυνάμεων, συνιστωσών της αμαρτίας.
Να θυμηθούμε τι είπε ο πειράζων στον Κύριο:
«πάλιν παραλαμβάνει αυτόν ο διάβολος εις όρος υψηλόν λίαν, και δείκνυσιν αυτώ πάσας τας βασιλείας του κόσμου και την δόξαν αυτών, και λέγει αυτώ∙ ταύτα πάντα σοι δώσω, εάν πεσών προσκυνήσεις μοι…» (Ματθ. 4, 8-9).
Να υπογραμμίσουμε, επίσης (γενικά) και την βιωτική βάση της κοινωνικής ζωής, την υλική ανατομία της, που δημιουργεί προβλήματα χωρίς την οδηγητική αντίληψη – χρήση του Ευαγγελίου∙ είναι δε: «οι δραστηριότητες της παραγωγής των μέσων ύπαρξης και της αναπαραγωγής του είδους, η οικονομία και ο έρωτας» (Ευτύχιος Φικιώρης – «Η επιστημονική οργάνωση της κοινωνίας» - Σελ. 162).
Σήμερα, πολλές οι διαιρέσεις των θεσμών (σε πλανητική κλίμακα) στην υπηρεσία της μονοδιάστατης – υλιστικής βιωτικής βάσης, η οποία τροφοδοτείται και διοχετεύεται στο λαό (λαούς) σε αποστατική (από το Θεό) κατεύθυνση με την παραποίηση της Επιστήμης, με την τέχνη, με τις αποφάσεις περί υγείας, από την ψυχαγωγία, από την εκπαίδευση και από την «Ηθική» της τηλεοράσεως.
Όπως και τότε, σήμερα, τα πιο έντονα αποργανωτικά φαινόμενα εμφανίζονται στην περιοχή της βίας – εγκληματικότητας (Κάϊν – Γεν. 4, 10), στον τομέα της οικονομικής λειτουργίας (Ιακ. 5, 1-6) και στην γενετήσια δραστηριότητα (Σόδομα – Γόμμορα, Γεν. 18, 20 και 19, 3).
Το τρίπτυχο αυτό αυξήθηκε στην πορεία των αιώνων, ιδιαίτερα σήμερα.
Οι κοινωνικοπολιτικές προβολές τους είναι καθημερινά «επί σκηνής».
Θα αναφερθούμε (συνοπτικά) στη σημερινή μορφή τους.
Ι) Η εγκληματικότητα (Κάϊν)
Εκατομμύρια άνθρωποι βιώνουν (και εβίωσαν) την τυραννία του εγκλήματος και των πολέμων∙ τυραννία που έχει τις ρίζες της στην αμαρτία και ολέθρια αποτελέσματα, δηλ.:
Αίτια: φθόνος, πλεονεξία, εκδίκηση, υπερηφάνεια.
Αποτελέσματα: Θάνατοι, καταστροφές υλικές, καθώς και ηθικής και πνευματικής φύσεως.
«Ημείς – λέγει (ο Ιωάννης ο Θεολόγος) – έχοντες την καινήν εντολήν της αγάπης ας μη βαδίσωμεν την οδόν, την οποίαν εβάδισεν ο Κάϊν και απωλέσθη∙ ούτος «εκ του πονηρού ην και έσφαξε τον αδελφόν αυτού και χάριν τίνος έσφαξεν αυτόν; Ότι τα έργα αυτού πονηρά ην, τα δε του αδελφού αυτού δίκαια» (π. Αυγουστίνος Καντιώτης – εκ του βιβλίου τα «ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ» σελ. 88).
Η τεχνολογία έχει διευρύνει τις δυνατότητες επιλογής εγκληματικών ενεργειών και πολέμων εις βάρος του ανθρώπου. Οι οικονομικές επιδιώξεις των πλουσίων (Ιακ. 5, 1-6) ευρίσκονται σε συνάρτηση με τον «Κάϊν» κάθε εποχής. Μπορούμε να πούμε ότι ο 20ος αιώνας ήταν αιώνας πολέμου, μαχητικού εθνικισμού και ανόδου της τρομοκρατίας, κοντά στην άνοδο της δημοκρατίας και του βιοτικού επιπέδου. Έργο «Κάϊν» επιτελούν γονείς και ποιμένες, ως προς την ευθύνη τους έναντι των νέων και του ποιμνίου, όταν δεν τους χειραγωγούν στην ορθότητα της Ορθοδοξίας.
Οι σημερινοί ποιμένες (γενικά) δεν ομιλούν για την αγία καθαρότητα της Ορθοδοξίας έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού∙ αφήνουν ελεύθερο τον οικουμενισμό στις πρακτικές του και στις επιδιώξεις του. Πολλοί ποιμένες, Ι. Μονές κ.λ.π. δεν διαφωτίζουν το ποίμνιο για την ηθική και πνευματική δηλητηρίασή του εκ του οικουμενισμού, που σημαίνει αιώνιο πνευματικό θάνατο, απώλεια σωτηρίας.
Πολλοί απαντούν – ενεργούν όπως και ο Κάϊν:
«Δεν ξέρω. Δεν έχω ιδέα∙ μήπως εγώ είμαι φύλακας του αδελφού μου»; (Γεν. Δ΄, 9).
ΙΙ) Η οικονομία (Ιακ. 5, 1-6)
Λόγω κοινωνικών συστημάτων, οι άνθρωποι (σε πλανητική κλίμακα) έχουν κατανεμηθεί σε απέραντη κλίμακα οικονομικών – κοινωνικών διαφορών και ανισοτήτων.
Υπογραμμίζει ο Παν. Κονδύλης: «είναι γνωστό με πόσα ανθρώπινα θύματα, με τι εκμεταλλευτικές μεθόδους και κάτω από ποιες βιοτικές συνθήκες πραγματοποιήθηκε η οικονομική πρόοδος στην εποχή του φιλελεύθερου καπιταλισμού» (Η πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο – Σελ. 63).
Aιώνες πιο μπροστά στο εδάφιο της Επιστήμης (Ιακ. 5, 1-6) καταγράφονται, χαρακτηρίζονται, οι κινητήριες δυνάμεις της εκμεταλλευτικής οικονομίας, που η σκιά της έφθανε (βοούσε) μέχρι τον ουρανό, «εις τα ώτα Κυρίου Σαβαώθ», όπως και σήμερα!
Αναμφίβολα, οι χαρακτηρισμοί του Ιακώβου:
«μισθός εργατών ο απεστερημένος», «πλουτισμός – θησαυρισμός» και «φόνος του δικαίου», κεντρική πολιτική των ισχυρών μέχρι σήμερα, προμήνυαν την εξάπλωση του καπιταλισμού και της νέο-φιλελεύθερης υπερβολής, ως φρόνημα του πεπτωκότος ανθρώπου.
ΙΙΙ) Οι σεξουαλικές διαστροφές αποκλίσεις (Γεν. 18, 20 και 19, 13):
Οι σημερινές προσεγγίσεις της παγκοσμιοποίησης και οι επιδράσεις της στα δύο φύλλα, ως συνέχεια του εκφυλισμού των Σοδόμων – Γομόρων, είχε επισημανθεί από πολύ νωρίς και από κοσμικούς στοχαστές – φιλοσόφους.
Στη δεκαετία του 1990 κυκλοφόρησε το βιβλίο «ΤΟ ΣΟΚ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ», του Άλβιν Τόφλερ, όπου διαβάζουμε:
«καθώς η ομοφυλοφιλία γίνεται περισσότερο αποδεκτή από την κοινωνία, μπορεί ακόμη ν’ αρχίσουμε να συναντάμε οικογένειες από «γάμους» ομοφυλοφίλων που υιοθετούν παιδιά» (Σελ. 250 – 251).
Το εκφυλιστικό πνεύμα των Σοδόμων εκρήγνυται και σήμερα με τις εκφάνσεις του. Τα σχετικά νομοσχέδια δεν μπορούν να καλύψουν (πραγματικά) τις ουτοπικές – αμαρτητικές, παρά φύσιν λογικές της ομοφυλοφιλίας. Η πολλαπλότητα των σημερινών (και διαφημιζόμενων νομοθετικά) σεξουαλικά διαστροφών δεν υπήρξε (ποτέ) στη μορφή και στη διάσταση που υπάρχει σήμερα.
Καλλιεργείται παγκόσμια ηθική κατάσταση που, δυστυχώς, αγνοεί τον αληθινό Τριαδικό Θεό. Τι να περιμένουμε; «ουαί, ουαί, ουαί τους κατοικούντας επί της γης…» (Αποκ. 8, 13).
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ