«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38)
ΜΕΡΟΣ Α΄
Προκατειλημμένες (εσφαλμένες) στην ουσία τους είναι οι αναφορές των Οικουμενιστών και πολλών αντι-οικουμενιστών (;) στην εκκλησιολογία – διδασκαλία του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου «περί Εκκλησίας και Επισκόπου».
Οι αναφορές τους είναι μια ασύμμετρη (λαθεμένη) ανάπτυξη της εκκλησιολογίας του Αγίου, ξεκινώντας από μια διάθεση απόκρυψης της αλήθειας∙ διάθεση απλουστευτική, που συνοψίζει το φρόνημά τους, το οποίο στερείται της πνευματικής καθαρότητας που χαρίζει το Άγιο Πνεύμα.
Ακόμη και η κοσμική φιλοσοφία, υπογραμμίζει:
«συνοψίζω, σημαίνει, μοιραία, απλουστεύω, και απλουστεύω σημαίνει, κατά ένα ποσοστό, προδίνω» (Αγγ. Τερζάκης).
Βλέπουμε συχνά τους οικουμενιστές επισκόπους και κληρικούς, να καταγγέλλουν τις ορθόδοξες αντιστάσεις των πιστών, τις Κανονικές, ως στάσεις παρακοής έναντι της Εκκλησίας και του επισκόπου, επικαλούμενοι λόγια του Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου, (παράδειγμα) όπως:
«Τω Επισκόπω προσέχετε και τω πρεσβυτερίω και διακόνοις» (Φιλαδελφεύσιν Ιγνάτιος, VII, 24).
Έχουμε, όμως, την Πατερική εξέγερση μπροστά στην ευτέλεια των οικουμενιστών. Δυστυχώς, τη ζάλη του κενού που δημιουργεί αυτή η παναίρεση του οικουμενισμού, ο πολύς κόσμος δεν την καταλαβαίνει, δεν τη νιώθει. Γι’ αυτό καταφεύγουμε στις μεγαλόπνοες (φωτισμένες) ορθόδοξες συνειδήσεις της Εκκλησίας μας, ως ευθέως απαραίτητο καθήκον μας διάγνωσης της αλήθειας.
Α) Ι. Χρυσόστομος:
«Μη γαρ δη τούτο μόνον εξετάσωμεν, αλλά και την ακολουθίαν άπασαν και υπέρ τίνων είρηται και παρά τίνος και προς τίνα και διατί και πότε και πως∙ ου γαρ αρκεί το λέγειν ότι εν ταις Γραφαίς γέγραπται, ουδέ απλώς παρασπώντας ρήματα και σπαράσσοντας τα μέλη του σώματος των θεοπνεύστων Γραφών, έρημα και γυμνά της οικείας αυτών συναφείας, λαβόντας επ’ εξουσίας και αδείας επηρεάζειν αυτοίς∙ ούτω γαρ πολλά δόγματα διεφθαρμένα εις τον βίον εισενήνεκται τον ημέτερον, του διαβόλου πείθοντος τους ραθυμοτέρους διεσταλμένως απεγγέλειν τα εν ταις Γραφαίς κείμενα ή προστιθέντας ή υφαιρούντας επιζοφούν την αλήθειαν» (Λόγος 28, τόμος 5).
Ερμηνεία Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου
«Ήγουν. Δεν πρέπει να εξετάζωμεν μόνον το ρητόν αυτό καθ’ εαυτό, αλλά να στοχαζώμεθα και όλην την ακολουθίαν του λόγου, και δια ποίους ερρέθη και από ποίον και προς ποίον και διατί και πότε και πως. Επειδή δεν είναι μόνον αρκετόν το να είπη τις ότι είναι γεγραμμένον εις τας Γραφάς ούτε απλώς και ως έτυχε να χωρίζη τα λόγια και να τα διασπαράσση από τα λοιπά μέλη του σώματος και της αρμονίας των∙ και λαμβάνων αυτά έρημα και γυμνά από την συνάφειά των, να τα παρασαλεύη τολμηρώς. Διότι με τέτοιον τρόπον πολλά πονηρά και διεφθαρμένα δόγματα εμβήκαν και επροχώρησαν εις την ζωήν μας, επειδή πείθει ο διάβολος τους αμελεστέρους να λέγωσι κεχωρισμένα τα ρητά των αγίων Γραφών, και ή να προσθέτουν ή να αφαιρούν, και ούτω να σκοτίζουν την αλήθειαν». (Βιβλίο «περί συνεχούς μεταλήψεως» - Σελ. 81 – Αγιορείτικη Βιβλιοθήκη).
1ο Σχόλιο: Η δύναμη των όρων «Εκκλησία» και «Επίσκοπος», δημιουργεί έντονα συναισθηματικό κλίμα εκκλησιολογίας, που στους «ράθυμους», όπως βεβαιώνει (ανωτέρω) ο Αγ. Νικόδημος, δημιουργεί περιφρόνηση στη συνηγορία της λογικής, η οποία βλέπει τα αιρετικά φρονήματα των σημερινών επισκόπων. Αυτοί οι «ράθυμοι» πιστοί, ράθυμοι ως προς την μελέτη των κειμένων των Πατέρων, αρκούνται στο «άρωμα» της δικαιολογίας: «Δεν τους έχει καταδικάσει συνοδικά η Εκκλησία, οπότε έχουμε υπακοή στον Επίσκοπο, με εκκλησιαστική κοινωνία, δεν είμαστε σχισματικοί». Όταν ακούν αυτά οι Άγιοι λυπούνται, που το πλήρωμα κατρακυλάει ζερβόδεξα, σα να θέλει να κρύψει τις ευθύνες του. (Τέλος σχολίου)
Γι’ αυτό ο Αγ. Νικόδημος, αναφερόμενος στον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, γράφει: «ο δε θεοφόρος Ιγνάτιος λέγει∙ «πας ο λέγων παρά τα διατεταγμένα, καν αξιόπιστος ή, καν νηστεύη καν παρθενεύη καν σημεία ποιή καν προφητεύη, λύκος σοι φαινέσθω εν προβάτου δορά,, προβάτων φθοράν κατεργαζόμενος» (Προς Ήρωνα, ΙΙ, Σελ. 330 – Β.Ε.Π.).
Ερμηνεία Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου
«Ήγουν∙ όστις λέγει έξω από εκείνα όπου προστάζει ο Θεός, καν αξιόπιστος είναι, καν νηστεύη, και ασκητεύη, καν θαύματα κάμνη, καν προφητεύη ας σου φαίνεται ως ένας λύκος, ο οποίος ενδεδυμένος με δέρμα προβάτου, φθείρει και αφανίζει τα πρόβατα» («Περί συνεχούς Θείας Μεταλήψεως» - Σελ. 111).
Συνεχίζει ο Άγιος Νικόδημος εναντίον εκείνων που υπονομεύουν τα θεμέλια της ορθής πίστεως, της ζωτικής εκκλησιολογίας, αναφέροντας τη φεγγοβολή του Ομολογητού Μελετίου. Στη σελ. 111, διαβάζουμε∙ «ο δε Ομολογητής θείος Μελέτιος λέγει∙ «Μη πείθεσθε μονάζουσι μηδέ τοις πρεσβυτέροις. Εφ’ οις ανόμως λέγουσι, κακίστως εισηγούνται. Και τι φημι μονάζουσι; και τι τοις πρεσβυτέροις; Μηδ’ Επισκόποις είκετε τα μη λυσιτελούντα, πράτειν, και λέγειν, και φρονείν δολίως παραινούσι».
Ερμηνεία Αγίου Νικοδήμου
«Ήγουν∙ μη υπακούετε ούτε εις μοναχούς, ούτε εις ιερείς εις όσα κακώς σας συμβουλεύουσι∙ και τι λέγω εις μοναχούς και ιερείς; ούτε εις τους επισκόπους να πείθεσθε, όταν σας συμβουλεύουν να κάμνετε και να λέγετε και να φρονήτε, όσα δεν είναι ωφέλιμα εις την ψυχήν σας» (Σελ. 111).
2ο Σχόλιο: Ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος υποχρεώνει τους Ορθοδόξους Χριστιανούς να υπακούουν στον Επίσκοπο μόνο στα πλαίσια ορισμένης, με προϋποθέσεις, πνευματικής πειθαρχίας, που καθορίζει η Γραφή και οι παραδόσεις των Αγίων Αποστόλων. Στις προϋποθέσεις αυτές οι οικουμενιστές επίσκοποι επιβάλλουν πνευματική σιγή, δυστυχώς! (Τέλος σχολίου)
Στη σελ. 113 ο Αγ. Νικόδημος, υπογραμμίζει οποίο πρέπει να είναι το ήθος και ο κανόνας ζωής ενός αληθινού Ορθοδόξου Επισκόπου, αναφερόμενος (πάλι) στον Άγιο Ιγνάτιο. Γράφει, σχετικά:
«Δια τούτο γενναίος τις των αρχαίων, (Ιγνάτιος δε ήν όνομα αυτώ), ιερωσύνη και μαρτυρίω διαπρέψας, επιστέλλων τινί ιερεί έλεγε∙ “μηδέν άνευ γνώμης σου γινέσθω∙ μηδέ συ άνευ γνώμης Θεού τι πράττε∙ το τοίνυν έχειν τον Αρχιερέα το Ευαγγέλιον, σημείον εστι το υπ’ εξουσίαν είναι”».
Ερμηνεία Αγίου Νικοδήμου
«Ήγουν∙ Επειδή ο Αρχιερεύς του παλαιού νόμου ήτο κεφαλή του λαού, έπρεπε δε ο κεφαλή ών, εις την κεφαλήν να έχη και την εξουσίαν (διότι εξουσία μη υποκειμένη εις άλλην εξουσίαν ανωτέραν, είναι ανυπόφορος∙ δια τούτο έχει το σημείον της δεσποτείας εις την κεφαλήν, δια να φαίνεται ότι είναι υποκάτω εις νόμον)∙ προστάσσει λοιπόν ο νόμος να μη είναι γυμνή η κεφαλή του Αρχιερέως, αλλά σκεπασμένη, δια να μάθη η κεφαλή του λαού, ότι έχει άλλην κεφαλήν μεγαλητέραν.
3ο Σχόλιο Συνιστούμε το βιβλίο περί της «Συνεχούς Μεταλήψεως», των Αγίων Μακαρίου του Νοταρά και Νικοδήμου του Αγιορείτου. Αξιόλογη είναι η έκδοση (1961) της «Αγιορείτικης Βιβλιοθήκης», υπό του μακαριστού Σωτηρίου Ν. Σχοινά (Βόλος)
Σε υποσημείωση ο Σ. Σχοινάς, αναφερόμενος στα ανωτέρω, γράφει: «Ακουέτω ταύτα ο Πάπας και οι περί αυτόν Παπολάτραι, οι το αλάθητον και την απολυταρχίαν υπεράνω του Υψίστου άραντες»! (Tέλος σχολίου)
Οι επιστολές του Αγίου Ιγνατίου ελέγχουν τη σημερινή πνευματική ασυναρτησία των οικουμενιστών επισκόπων. Η αυταρέσκειά τους δεν τους αφήνει να καταλάβουν, ότι η αναφορά του περί υπακοής στους επισκόπους, αφορά τον επίσκοπον τον «ορθοτομούντα τον λόγο της αληθείας», διότι αυτός αποτελεί εγγύηση Ορθοδοξίας και όχι οι σημερινοί παραχαράκτες της Ορθοδοξίας. Συν Θεώ, στο επόμενο θα υπογραμμίσουμε αρκετές πτυχές του μεγαλείου της Εκκλησιολογίας του Αγίου Ιγνατίου.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ