Πλανήθηκαν από τον διάβολο(!) οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, υποστηρίζει ο κ. Βαρθολομαίος
Φιλορθόδοξος Ένωσις Κοσμάς Φλαμιάτος
Έδρα: Βασ. Ηρακλείου 30, 546 24 Θεσσαλονίκη, Τηλ. 697-2176314, E-Mail: kflamiatos@yahoo.gr, Αλληλογραφία: Τ.Θ. 135, 421 00 Τρίκαλα Τα Μέλη της Eνώσεως Ανήκουν σε Ιερές Μητροπόλεις της Eκκλησίας της Eλλάδος
Αποκαλύπτουμε, στο ευρύτερο κοινό αποσπάσματα από την προσφώνηση του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, κατά τη θρονική εορτή του Πατριαρχείου στις 30.11.1998 προς την παπική αντιπροσωπεία, επικεφαλής της οποίας ήταν ο Καρδινάλιος William Η. Keeler. Το πλήρες κείμενο δημοσιεύεται στο περιοδικό του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως «Επίσκεψις» [αρ. τεύχους 563 (1998), σελ. 4-8]. Επιχειρήθηκε να διασκεδαστεί η αλγεινή εντύπωση της βλασφήμου διατυπώσεως ως παραδρομής ή λαθεμένης αποδόσεώς της, αλλά ολόκληρο το κείμενο διαπνέεται από το εωσφορικό πνεύμα της.Παραθέτουμε δε στο τέλος, σε αντιδιαστολή, χωρία εκ του Ιερού Ευαγγελίου και των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας. Ο καλοπροαίρετος και ορθοδόξως φρονών αναγνώστης ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
«Σεβασμιώτατε Καρδινάλιε κύριε William Η. Keeler και λοιποί εν Χριστώ αδελφοί οι αποτελούντες την Αντιπροσωπείαν της Εκκλησίας Ρώμης, […]
»Την πάλην ταύτην [μεταξύ του καλού και του κακού] θεωρούντες εν τη διαρρευσάση περιόδω των δύο χιλιετιών, βλέπομεν ότι, ατυχώς ο πονηρός όφις κατόρθωσε να ενσπείρη διχόνοιαν και αμφισβητήσεις και πλάνας ακόμη και μεταξύ των διαδόχων των Αγίων Αποστόλων, εις τρόπον ώστε η υπό του Κυρίου αποκαλυφθείσα αλήθεια να έχη εν πολλοίς καταστή αντικείμενον ερίδων και διενέξεων και ανθρωπίνων επινοήσεων, δηλαδή να έχη υποταχθή εις την ανθρωπίνην θέλησιν, αντί να φωτίζη και κατευθύνη αυτήν.
»Η ευθύνη δια την κατάστασιν ταύτην βαρύνει ασφαλώς ημάς τους ανθρώπους και περισσότερον ημάς τους Επισκόπους, οι οποίοι εγκατεμείξαμεν τα ίδια θελήματα και τας προσωπικάς ημών εκτιμήσεις εις τα του Θεού και ούτω κατεστήσαμεν δυσδιάκριτον το μέρος της θείας αληθείας, το ευρισκόμενον εις το συνονθύλευμα των ποικίλων απόψεων, τας οποίας προβάλλομεν εις τα κηρύγματα ημών ως θέλημα του Θεού και ως αποκεκαλυμμένην θείαν αλήθειαν. […]
»Είναι απολύτως απαραίτητον να κηρύξωμεν τον αυτόν λόγον. Διότι ο κόσμος, προς τον οποίον απευθυνόμεθα, βλέπων ημάς διχασμένους και διαφωνούντας, δυσπιστεί προς τους λόγους ημών και ευλόγως υπολαμβάνει ότι ομιλούμεν αφ’εαυτών και ουχί εκ Θεού. […]
Προβάλλοντες ημείς τας ημετέρας διδασκαλίας μετά του λόγου του Θεού, ακουσίως κρύπτομεν τον τελευταίον εντός των απόψεων ημών και κατ’ανάγκην θα κατακριθώμεν υπό του Κυρίου, του Οποίου εκλήθημεν συνεργοί, ως κρύψαντες το υπ’Αυτού εμπιστευθέν ημίν πολύτιμον τάλαντον, ήτοι τον λόγον Αυτού, υπό τον χουν της χοϊκής ημών υπάρξεως. […]
»Η συναίσθησις της βαρείας ημών ευθύνης ταύτης οφείλει να κατευθύνη ημάς προς μίαν σύντονον και επίπονον και αδιάκοπον προσπάθειαν προς επίτευξιν της ενότητος ημών εν τη πίστει, εν τω συνδέσμω της ειρήνης. Η μετάνοια ημών δια το παρελθόν είναι απαραίτητος.
Δεν πρέπει να σπαταλήσωμεν τον χρόνον εις αναζητήσεις ευθυνών. Οι κληροδοτήσαντες εις ημάς την διάσπασιν προπάτορες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχεκάκου όφεως και ευρίσκονται ήδη εις χείρας του δικαιοκρίτου Θεού. Αιτούμεθα υπέρ αυτών το έλεος του Θεού, αλλ’οφείλομεν ενώπιον Αυτού όπως επανορθώσωμεν τα σφάλματα εκείνων.
»Χρειάζεται τόλμη και γενναιότης και ταπείνωσις, διότι αν και δεν διεπράξαμεν ημείς τα σφάλματα, έχομεν αλλοιωθή την εξ αυτών αλλοίωσιν και αποτελούμεν ζύμην αναπαράγουσαν αυτά. Η εντολή του Κυρίου δια του Αποστόλου Παύλου είναι σαφής: “Εκκαθάρατε ουν την παλαιάν ζύμην, ίνα ήτε νέον φύραμα” (Α΄Κορ. 5,7). […]
»Γνωρίζομεν τας δυσχερείας, τας οποίας αντιμετωπίζει εκάστη Εκκλησία ένεκα της ανεπαρκούς και συχνάκις εσφαλμένης κατηχήσεως των μελών αυτής, αδυνατούντων να παραδεχθούν ως σφάλμα το παραδοθέν αυτοίς υπό των πατέρων αυτών ως αλήθειαν. Εν τούτοις πιστεύομεν ότι οφείλομεν να κηρύσσωμεν την αλήθειαν, τον Ιησούν Χριστόν και τούτον εσταυρωμένον και όχι κατάγοντα κοσμικάς νίκας κατά αδελφών. Δια τούτο επιμένομεν εις τον διάλογον και την δια τούτου επικοινωνίαν και συγκαταβαίνομεν πολλάκις, παρεξηγούμενοι υπό των ιδίων, εις τας πρακτικάς δυσχερείας των αδελφών ημών, των εξ άλλης παραδόσεως προερχομένων. Ελπίζομεν εις την επίτευξιν του ποθουμένου, διότι αγαπώμεν. […]
»Είθε να αξιώση ημάς ο Κύριος να ίδωμεν και την ανάστασιν της ενότητος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας Αυτού. Αμήν».
—————————————————————————————————–
ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
«Προσέχετε λοιπόν ο καθένας σας τον εαυτό του καθώς και όλο το ποίμνιο στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σας έθεσε επισκόπους, για να ποιμαίνετε την εκκλησία του Κυρίου και Θεού, που την απέκτησε με το ίδιο του το αίμα. Γιατί εγώ ξέρω τούτο, ότι μετά τη δική μου επίσκεψη θα εισβάλουν άναμεσά σας λύκοι επικίνδυνοι, που δεν θα σπλαχνίζονται καθόλου το ποίμνιο. Και από εσάς τους ίδιους θα παρουσιαστούν ορισμένοι άνδρες που θα διδάσκουν διαστρεβλωμένη την αλήθεια, με σκοπό να παρασύρουν τους μαθητές για να τους ακολουθήσουν» (Ευαγγελιστής Λουκάς, Πράξεις: 20, 28-30).
«Όποιος παραβαίνει τη διδαχή του Xριστού και δεν μένει σταθερά σ’αυτήν, αυτός δεν έχει τον Θεό. Όποιος παραμένει σταθερά στη διδαχή του Xριστού, αυτός έχει και τον Πατέρα και τον Υιό. Aν σας επισκέπτεται κάποιος και δεν διδάσκει αυτήν τη διδαχή, μην τον δέχεστε στο σπίτι σας και μην τον καλωσορίζετε. Γιατί στην πραγματικότητα, όποιος τον καλωσορίζει, γίνεται συμμέτοχος στα έργα αυτού τα πονηρά» (Ευαγγελιστής Ιωάννης, Β΄Επιστολή Ιωάννου: 1, 9-11).
ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ
«Ούτος ο επάρατος όφις δια των αυτώ πειθηνίων Λατίνων περί Θεού καινάς εισφέρει φωνάς».
[Μετάφραση: Πάλι ο καταραμένος όφις (= ο Διάβολος) δια των πειθηνίων οργάνων του, των παπικών, καινούργιες περί Θεού εισάγει διδασκαλίες].
(«Λόγοι αποδεικτικοί περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος», Λόγος α΄).
ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ
«Οι Λατίνοι αιρετικοί είσιν άρα, και ως αιρετικούς αυτούς απεκόψαμεν» (Ι. Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τομ. 1, σελ. 423-425).
ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ
«Ιδού κυρίως ο λόγος, δι’όν οι Παπικοί πνέουσι μένεα κατά του Φωτίου έτι και νυν και δικαίως. Πρώτον, διότι η στάσις του απέκρουσε την δυτικήν επιδρομήν εν τη Ανατολή, και έσωσεν αυτήν της παπικής πλάνης και καταδυναστείας, και δεύτερον διότι κατεδίκασε δια συνοδικής αποφάσεως την προσθήκην του Filioque, ην ούτοι εποιήσαντο εν τω Συμβόλω της Πίστεως και έθηκεν υπό αφορισμόν τους δράστας.
Εάν δεν υπήρχε Φώτιος, αληθώς δεν θα υπήρχε σχίσμα, αλλά δεν θα υπήρχε και Ελληνισμός και Ορθοδοξία, αλλά πνευματική δουλεία και φρόνημα θρησκευτικόν και εθνικόν πεπλανημένον» (Αγίου Νεκταρίου, «Τίνες οι λόγοι της μήνιδος
πηγη sites.google.com