«Η μνημόνευση του Επισκόπου στη Θεία Λειτουργία»
(Και οι ΑΚΡΕΜΟΝΕΣ Επίσκοποι: Φλωρίνης Αυγουστίνος – Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος έναντι του ΙΕ Κανόνα, ως συνέχεια των Αγιορειτών Πατέρων – 1275)
ΜΕΡΟΣ IΔ΄ - «Το όραμα του Μ. Αντωνίου γίνεται οδυνηρώς αισθητή πραγματικότης» - π. Αυγουστίνος Καντιώτης (Χρ. Σπίθα Οκτ. – Δεκ. 1972)
Στην Χριστ. Σπίθα (Οκτ. – Δεκ. 1972, 353), ο Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης αναλύει το όραμα (προφητεία) του Μ. Αντωνίου, ως διαχρονικά επαληθευόμενη προφητεία, ως προφητικό φαινόμενο προειδοποιητικό για την Εκκλησία∙ προφητικό και για την διείσδυση των αιρέσεων σήμερα, ιδίως του οικουμενισμού και της εκκοσμίκευσης της Εκκλησίας.
Στο συγγραφικό σχήμα της Χρ. Σπίθας αναπτύσσονται (ειδικά) οι παράγραφοι: «Χειρότεροι των Αρειανών οι Χιλιασταί», «οι αντίχριστοι Μασόνοι εντός των Ιερών Ναών», «και άλλοι βεβηλωταί των Ιερών Ναών χείρονες ημιόνων».
Οι μελλοντικές περιπέτειες της Εκκλησίας, δια μέσου των αιώνων, αντανακλώνται στην προφητεία – όραμα του Μ. Αντωνίου. Οι αναφερόμενοι «Ημίονοι» στην προφητεία, «Ημίονοι» εντός του Ναού της Ορθοδοξίας, είναι πρώτα οι Αρειανοί, οι αιρέσεις, η αλλοίωση του Ορθοδόξου φρονήματος, η εκκοσμίκευση – διαφθορά των ποιμένων (και του λαού) και η πόρωση των συνειδήσεων, όπως αναφέρει ο π. Αυγουστίνος. «Μέλλει την Εκκλησίαν οργή καταλαμβάνειν, και μέλλει παραδίδοσθαι ανθρώποις ομοίοις αλόγοις κτήνεσιν. Είδον γαρ την τράπεζαν του Κυριακού, και περί αυτήν εστώτας ημιόνους κύκλω πανταχόθεν και λακτίζοντας…».
Σε πλήρη μετάφραση, αυτή η προφητεία – όραμα του Μ. Αντωνίου, είναι:
«Πρόκειται να καταλάβη οργή την Εκκλησία και να παραδοθή σε ανθρώπους όμοιους με άλογα κτήνη. Γιατί είδα την Άγια Τράπεζα του Κυριακού (του Ι. Ναού) και, κυκλικά από όλα τα μέρη ολόγυρά της, να στέκουν ημίονοι (μουλάρια) και να κλωτσούν προς τα μέσα έτσι, όπως κλωτσούν τα ζώα που πηδούν άτακτα εδώ και εκεί. Πάντως, αντιληφθήκατε, έλεγε (ο Μ. Αντώνιος), πόσο στέναζα∙ γιατί ήκουσα φωνή που έλεγε: “θα γίνη σιχαμερό το θυσιαστήριό μου (θα βεβηλωθή)”» (Εκ του Βίου του Αγίου Αντωνίου – Μ. Αθανασίου Αλεξανδρείας – P.G., 26).Η μυστική μέθοδος της οικουμενιστικής ιεραρχίας, για την μετάλλαξη της κανονικότητας στο χώρο της Εκκλησίας, είναι η σταδιακή όσμωση του πληρώματος με στοιχεία που προσδιορίζουν (ακριβώς) τον χαρακτήρα αυτής της οικουμενιστικής μετάλλαξης, όπως: αγαπολογίες, συμπροσευχές με αιρετικούς και συλλείτουργα, με παρουσίαση από την διδασκαλία των αγίων μόνο το ηθικό απόσταγμα της διδασκαλίας τους και όχι την εκφορά του ομολογιακού λόγου τους.
Σ’ αυτή την όσμωση, ως ωδίνες του οικουμενιστικού τοκετού, αντιτίθετο (σφόδρα) ο π. Αυγουστίνος. Έγραψε, σχετικά:
«Αλλ’ αι ασθενείς φωναί μας, ενούμεναι με τας φωνάς και διαμαρτυρίας και άλλων εν Χριστώ αδελφών, επισκόπων, πρεσβυτέρων, διακόνων, μοναχών, ιεροκηρύκων, θεολόγων και πιστών εν γένει τέκνων της Ορθοδοξίας, συντελούν να εξυπνούν πνεύματα και να δημιουργείται κλίμα αντιστάσεως, το οποίον διαρκώς αυξανόμενον υπάρχει βεβαία ελπίς να αποτρέψη την πνευματικήν συμφοράν, να ίδωμεν την πατρίδα μας προσκυνούσαν την εμβάδα του Πάπα και ενουμένην με την πανσπερμίαν όλων των αιρέσεων κατά τα Αθηναγόρεια διδάγματα» (Βλέπε βιβλίο «Απολογισμός μιας τετραετίας» 1967 – 1971, Σελ. 113).
1ο Σχόλιο: Αυτή την πικρή γεύση, την ένωσι με την «πανσπερμία των αιρέσεων» την γνωρίσαμε, ως «πνευματική συμφορά», στην Κρήτη (2016), όπου πήραν σάρκα και οστά τα «Αθηναγόρεια διδάγματα», δυστυχώς!
Ερώτημα: Ο ατομικισμός του «Άχρι καιρού» μέχρι σήμερα, είναι πράγματι οικονομία, σιωπηρή αναίρεση του οικουμενισμού ή κατάσταση παρέκκλησης από τον δρόμο των Πατέρων; Να πληροφορήσουμε τους νεώτερους εν Χριστώ αδελφούς, που έχουν υγιή προαίρεση, ότι την προσπάθεια του Αγίου Όρους και των Επισκόπων Φλωρίνης Αυγουστίνου, Ελευθερουπόλεως Αμβροσίου και Παραμυθίας Παύλου, όπως αναπτύξουν επέκταση (και βαθμιαία το πνεύμα αντίστασης) πρωτογενούς ομάδας διακοπής του μνημοσύνου του αιρετικού Πατριάρχη Αθηναγόρα, την εμπόδισε, δίκην πεδήσεως, η «Δυνητική» Ερμηνεία του ΙΕ΄ Κανόνα που διατύπωσαν οι: Μοναχός π. Γεράσιμος Μενάγιας και Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, τους οποίους δεν κατηγορούμε ως μη αγαπώντες την Εκκλησία. Πίστευαν ότι η αναμονή «Άχρι καιρού», πρόσκαιρα δηλ, θα απομόνωνε σταδιακά τους οικουμενιστές επισκόπους, μιας και υπήρχαν (τότε) πολλοί αξιόλογοι «Αρχιερείς, Πρεσβύτεροι, διάκονοι, μοναχοί, ιεροκήρυκες, θεολόγοι και πιστά εν γένει τέκνα της Ορθοδοξίας», κατά την αντικειμενική διαπίστωση (ανωτέρω) του Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου.
Στην Εκκλησιαστική πρακτική, χωρίς να είναι εντολή – επιταγή κάποιου Ι. Κανόνα, υπάρχει η «προς καιρόν» οικονομία, για επαναφορά των πεπτωκότων στην αλήθεια και στην ακρίβεια της Εκκλησίας.
Δεν νοείται όμως οικονομία «εσαεί», χωρίς όριο, όπως διδάσκουν η Γραφή και οι Πατέρες.
«Η οικονομία γαρ έχει μέτρα και όρια, και δεν είναι παντοτεινή και αόριστος», σημειώνει ο Αγ. Νικόδημος ο Αγιορείτης (Ι. Πηδάλιο, σχολ. Στον ΜΖ΄ Αποστολικό Κανόνα). Έχουν περάσει περισσότερα από πενήντα (50) χρόνια εφαρμογής του «άχρι καιρού» (1969) μέσα στην Εκκλησία. Η σημερινή εκκλησιαστική πραγματικότητα δηλώνει την εσφαλμένη εκτίμηση της «Δυνητικής Ερμηνείας» του ΙΕ΄ Κανόνα.
Η «Δυνητική Ερμηνεία» εξασφάλισε χρονική άνεση στους οικουμενιστές, που διευκόλυνε την εισβολή της αιρέσεως, με πρόσκτηση και ενσωμάτωση νέων αιρετικών θεωριών στο πλήρωμα, όπως την «Βαπτισματική θεολογία», την «Ευχαριστιακή θεολογία», την «λειτουργία στο όνομα του Επισκόπου», τους «Μικτούς γάμους» κ.λ.π.
Σήμερα, ο όρος «άχρι καιρού», δεν σηματοδοτεί οικονομία, αλλά στην πράξη δηλώνει την Εκκλησιολογική στάση προς εδραίωση του οικουμενισμού, ανεξάρτητα τι πιστεύει σιωπηλά (ως αντίσταση) ένας πιστός.
Συμπέρασμα: Το «Άχρι καιρού», ως αρνητική εκκλησιαστική δυναμική, δεν είναι οικονομία, είναι παρέκκλιση εκ του δρόμου των Πατέρων, ως μη εφαρμογή του υποχρεωτικού ΙΕ΄ Κανόνα.
Είναι λάθος ουσίας και τακτικής των πιστών, που επικαλούνται εσωτερική αντίθεση στον οικουμενισμό δια της σιωπής…!
Ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο μεγαλύτερος θεολόγος στα μέσα της δεύτερης χιλιετίας, ο οποίος στάθηκε (για λόγους πίστεως) απέναντι στην (τότε) πανίσχυρη εκκλησιαστική και πολιτική ηγεσία, είπε ότι η σιωπή, όταν προσβάλλεται η Πίστη, είναι αθεΐα και προδοσία.
Την εποχή των Πατέρων, στο μέτρο που θα ήθελε ο πιστός να μεγιστοποιήσει την Ομολογία του έναντι Αυτοκρατόρων και αιρετικών ποιμένων, ήξερε ότι βασανιστήρια, εξορία, θάνατος ή φυλακή, ήταν η πιο πιθανή σειρά μέτρων σε βάρος του. Και η πιο απλή σύγκριση του παρελθόντος μεγέθους των συνεπειών (τότε), σε σχέση με τα σημερινά όριά τους, μας αφαιρεί κάθε δικαιολογία στο Βήμα του Χριστού.
Να θυμίσουμε, ότι ο Ιωσήφ (ο από Αριμαθαίας) τόλμησε να ζητήσει το σώμα του Χριστού από τον Πιλάτο, διότι «ουκ ην συγκατατεθειμένος τη βουλή και τη πράξει αυτών» (Λουκ. 23, 51), δηλ. «δεν ήτο σύμφωνος με την απόφασιν και την πράξιν τους»∙ εννοεί τους θρησκευτικούς ηγέτες του Ισραήλ και τον Πιλάτο, ως πολιτικό άρχοντα.
2ο Σχόλιο: Συμπεραίνουμε, ότι η συνειδητοποίηση της ομολογιακής βάσης (Λουκ. 23, 51) του από Αριμαθαίας Ιωσήφ, είναι και η δυναμική αντίληψη του ΙΕ΄ Κανόνα, της υποχρεωτικής εφαρμογής του. Αυτή, ακριβώς, η ομολογιακή βάση σε γεμίζει με τόλμη, ώστε: «Η εκλογή (εφαρμογής του Ι. Κανόνα) πρέπει αφεύκτως να γίνη!» (Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ