«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Ορθοδοξία, το φιλόϋλον πυρ και το φιλόθεν πυρ)
ΜΕΡΟΣ Ι΄
Όταν ομολογούμε την Πίστη μας (Ορθοδοξία) στηριζόμαστε, αναπόφευκτα, και στις παραδοθείσες εμπειρίες – διδασκαλίες του Θεοφόρου Ιγνατίου, όπως:
Α) «της συμφωνίας της προς τους αγίους φρόντιζε» (Προς Ήρωνα – Διάκονο Αντιοχείας, Ι, 27).
Β) «”Η πίστις μία, και το βάπτισμα εν” και μία η Εκκλησία, ην ιδρύσαντο οι άγιοι απόστολοι από περάτω εως περάτων, εν τω αίματι του Χριστού, οικείοις ιδρώσι και πόνοις» (Προς Φιλαδελφείς IV, 9-12).
Γ) «Εγώ γαρ και μετά την ανάστασιν εν σαρκί αυτόν οίδα πιστεύω όντα» (Σμυρναίοις ΙΙΙ, 15-16).
Ολόκληρη η ζωή του Αγίου είναι ερμηνεία της Αγίας Γραφής, ως αποδέκτης της πνευματικής διαθήκης των Αγίων Αποστόλων. Δεν υποχώρησε στην πίεση των αιρέσεων, στην πίεση της εύκολης ζωής, στην πίεση του Μαρτυρίου.
Τόνισε με απόλυτη κατηγορηματικότητα:
«όντες λίθοι (οι πιστοί) ναού Πατρός ητοιμασμένοι εις οικοδομήν Θεού Πατρός αναφέρονται εις τα ύψη δια της μηχανής Ιησού Χριστού, ος εστι Σταυρός, σχοινίω χρώμενοι τω πνεύματι τω Αγίω. Η δε πίστις ημών αναγωγεύς ημών, η δε αγάπη οδός η αναφέρουσα εις τον Θεόν».
Ως Ικρίων (σκαλωσιά) θεωρεί (ανωτέρω) τον Σταυρόν, δια του οποίου ανερχόμεθα στον ουρανό.
1ο Σχόλιο: Χωρίς Σταυρική ζωή και νήψη, δεν υπάρχει βιωματική σύνδεση με τον Χριστό∙ δεν υπάρχει ανύψωση εκ γης προς ουρανόν∙ δεν υπάρχει Ομολογία.
Αν η σημερινή ομολογιακή κλίμακα του πληρώματος είναι χαμηλής στάθμης, αυτό οφείλεται και στην απομάκρυνση κλήρου και λαού από την ατμόσφαιρα της Αποστολικής εποχής – Εκκλησίας.
Έχουν «φροντίσει» οι οικουμενιστές Επίσκοποι να παρουσιάζουν «ξεθωριασμένη» την εικόνα της (τότε) Εκκλησίας. Ακούω συχνά να λένε (πλήθος πιστών), όταν τους ζητείται μια στοιχειώδης εναντίωση στον οικουμενισμό, σύμφωνα με τις διδασκαλίες των Πατέρων: «Ήταν άλλες εποχές. Τώρα να διαφυλάξουμε την ενότητα» Εννοούν άρνηση εκκλησιολογικής δράσης απέναντι στον οικουμενισμό!!
Σ’ αυτό το σημείο διαστροφής και παραποίησης του πνεύματος των Πατέρων φθάσαμε, επειδή η αμάθεια του πληρώματος «λιβανίζεται» από οικουμενιστές «ποιμένες» (τέλος σχολίου).
Ο Καρλ Γιάσπερς, τόνισε:
«Η ευθύνη για μια αδρανή συμπαράσταση, αποτελείται από βαθμίδες που αρχίζουν από τον απλό πολίτη και φθάνουν ως την ανθρωπότητα».
Από αυτές τις εκδοχές των βαθμίδων προστατεύει τον κάθε πιστό ο Ι. Χρυσόστομος, τονίζοντας την καθολικότητα της πνευματικής παρουσίας του Θεοφόρου Ιγνατίου, που δεν πρέπει ν’ αγνοεί (σήμερα) ο κάθε πιστός.
Ήτο μάρτυρας, επίσκοπος και Απόστολος∙ στις μέγιστες διαστάσεις των εννοιών τους.
Τονίζει, σχετικά, ο Ι. Χρυσόστομος, αναφερόμενος στις τρεις αυτές βαθμίδες ευθύνης του:
«Τίνα πρότερον ανυμνήσομεν; τον μάρτυρα ή τον επίσκοπον ή τον απόστολον; Τριπλούν γαρ στέφανον η του πνεύματος πλέξασα χάρις, ούτω την αγίαν εκείνην ανέδησε κεφαλήν∙ μάλλον δε πολλαπλούν», δηλ.: «Ποιόν να ανυμνήσωμεν πρώτο; το μάρτυρα ή τον επίσκοπο ή τον απόστολο; Γιατί η χάρη του πνεύματος έπλεξε τριπλό στεφάνι και μ’ αυτό στόλισε το άγιο εκείνο κεφάλι, και μάλιστα πολλαπλό» (P.G. 50, 587-596 – «Εις τον Άγιον Ιγνάτιον τον Θεοφόρον»).
Πρώτη, ειλικρινή, αυτοαναλυτική εικόνα, μας δίδει ο ίδιος στις επιστολές του.
Γράφει:
Α) «Ιγνάτιος, ο και Θεοφόρος… τη ούση εν Εφέσω της Ασίας, πλείστα εν Ιησού Χριστώ και εν αμώμω χαράν χαίρειν». Αναφέρεται ως «Θεοφόρος» τον «Χριστόν έχων εν στέρνοις».
Β) «Οίδα τις ειμί και τίσιν γράφω∙ εγώ κατάκριτος, υμείς κλεημένοι∙ εγώ υπό κίνδυνον, υμείς εστηριγμένοι».
Γ) «Προσεύχεσθε υπέρ της Εκκλησίας της εν Συρία, όθεν δε δεμένος εις Ρώμην απάγομαι, έσχατος ων των εκεί πιστών, ώσπερ ηξιώθην εις τιμήν Θεού ευρεθήναι» (Από την προς Εφεσίους Επιστολή του).
Δ) «Ουκ εστιν εν εμοί πυρ φιλόϋλον» (Προς Ρωμαίος).
2ο Σχόλιο:
Υπάρχει μια θεωρητική δομή – συγκρότηση στο όνομα του Αγίου.
Στα Λατινικά «Ignis» σημαίνει φωτιά, πυρ, φλόγα∙ ήτο, θα λέγαμε, πυρφόρος, πλήρης εσωτερικής ζεστασιάς από την χάρι του Αγίου Πνεύματος.
Όταν ο διώκτης Τραϊανός (98 – 117 μ.Χ.) ρώτησε τον Άγιο «και τις εστί Θεοφόρος;», απάντησε:
«Ο Χριστόν έχων εν στέρνοις»∙ «Ο Χριστός κατοικούσε εις την καρδιά του∙ Είχε στήσει τον θρόνο του εις την καρδιά της καρδιάς του» (Αρχιμ. Σπυρ. Μπιλάλης) (Τέλος σχολίου).
3ο Σχόλιο: Στις Επιστολές του διακρίνουμε αξονικές επιδιώξεις ποιμαντικής και εκκλησιολογικής φροντίδας∙ διαβάζουμε: «Σπουδάζετε ουν βεβαιωθήναι εν τοις δόγμασιν του Κυρίου και των Αποστόλων, ίνα πάντα, όσα ποιήτε, κατευοδωθή» (Μαγνησιεύσιν ΧΙΙΙ).
Μέσα στους καπνούς της «σύγχρονης» εποχής, μέσα στον γδούπο από τις δίμορφες πτώσεις πολιτικών και «ποιμένων», δεν διαπιστώσαμε (ακόμη), εδώ στη Μητρόπολη Δημητριάδος, μια βούληση της Ακαδημίας Θεολογικών σπουδών (Βόλου), για μια θεολογικά επιβεβλημένη συνεδριακή αναφορά στον Άγιο Ιγνάτιο, ως Επίσκοπο, ως Μάρτυρα και ως Απόστολο της πρώτης (αρχαίας) Εκκλησίας.
Mια όμως τέτοια συνεδρία – προσκλητήριο, προσκρούει στην έννοια της οικουμενιστικής κινήσεως, θα δημιουργήσει αναταράξεις…!
Βλέπουμε, ότι με βαθύτερο υποβλητικό τρόπο «ξυπνούν» οι συνειδήσεις, όταν σημάνει συναγερμός για το περιβάλλον, για τις «πανδημίες» για τις μάσκες και τα εμβόλια…
Διαχρονικά, η φωνή του Αγίου Ιγνατίου, ισχύει ως νόμος πνευματικής ομοψυχίας στη βούληση του (ορθώς) εκκλησιολογικώς πράττειν και ως βοήθεια της πνευματικής αλληλεπίδρασης (των πιστών) στα όρια της Ορθοδοξίας.
«Σπουδάζετε ουν βεβαιωθήναι εν τοις δόγμασιν του Κυρίου και των Αποστόλων, ίνα πάντα, όσα ποιήτε, κατευοδωθή» (τέλος σχολίου).
Πιστεύω, ότι το μέτρο συμμετοχής ενός Ορθοδόξου πιστού στην Ομολογία Πίστεως κατά της παναιρέσεως του οικουμενισμού, σήμερα, αποτελεί και εκφράζει (νομοτελειακά) την επιθυμία του για την σωτηρία του, στην πέρα του τάφου ζωή. Εκεί η ζωή είναι δίκαιη για όλους! Συν Θεώ, στο επόμενο τελευταίο άρθρο, θα ασχοληθούμε με το αιώνιο πρότυπο (προς μίμηση) την Αποστολική Εκκλησία. (Συνεχίζεται)
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ