Ο ΑΓΙΟΣ ΤΑΡΑΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ
ΘΕΜΑ: ΟΤΑΝ Η ΠΑΥΣΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗΣ ΧΤΥΠΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΑΓΙΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
[ΜΙΑ ΕΜΜΕΣΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ «ΑΓΙΟ» ΦΛΩΡΙΝΗΣ]
«Αυτοί που έπρεπε να είναι πρότυπα αρετής έπαυσαν να είνε τοιούτοι»
(Ιερός Χρυσόστομος, 24η ομιλία εις το βιβλίον των Πράξεων των Αποστόλων)
Η σημερινή εορτή του Αγίου Ταρασίου πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως αποτελεί μια ακόμη ‘’καλή αφορμή’’ παρουσίασης πραγματικά αληθινών στοιχείων, αγιοπατερικών, που αποκαλύπτουν την παραδοσιακή πρακτική της διακοπής μνημόνευσης και της ιεροκανονικής αποτείχισης. Στόχος μας, να αναδείξουμε για μία ακόμη φορά τον σημαίνοντα ρόλο της Αγίας Παράδοσης στη ζωή της Εκκλησίας μας, και μαζί την πνευματική ωφέλεια εκείνων που παρακολουθούν ζωντανά, τη ζωή και το έργο των αγίων μας μέσα από τα Συναξάρια. (Περιληπτικά Συναξάρια περιλαμβάνονται και στα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας μας. Στις ακολουθίες του Όρθρου ο ψάλτης διαβάζει ιεροπρεπώς το συναξάρι της ημέρας μετά το πέρας της 6ης ωδής των κανόνων).
Με όχημα το «Περιληπτικό Συναξάρι» του γέροντος Αλυπίου [1] μεταφερόμαστε νοερά στις ημέρες του αγίου Πατριάρχη Ταρασίου ο οποίος ήταν θείος του Μεγάλου Φωτίου και σύγχρονος του αγίου Θεόδωρου του Στουδίτη. Το συναξάρι του αγίου Ταρασίου είναι άκρως διδακτικό. Για τον λόγο αυτό καταθέτουμε εξ αρχής διάφορα στιγμιότυπα και εικόνες προς ωφέλεια όλων εκείνων που αναζητούν τον πλέον κατάλληλο και ορθόδοξο τρόπο αντιμετώπισης όχι μόνο των κακοδόξων αλλά και όλων των αγίων επισκόπων μας που ακόμη κρατούν την φλογέρα στο στόμα, δηλαδή τα οικοδομητικού περιεχομένου κηρύγματα και που αρνούνται πεισματικά ή καλύτερα δαιμονικά να βγάλουν τη σφενδόνη, δηλαδή τα ελεγκτικά κηρύγματα (ό,τι έλεγε ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης) για να πλήξουν θανάσιμα τον εχθρό μας Διάβολο και τους ομοίους του.
1. Ο άγιος Ταράσιος ήταν θείος του Μεγάλου Φωτίου και γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 730 μΧ. από ευσεβείς γονείς, τον Γεώργιο και την Ευπραξία. Το σωτήριο έτος 784 μ.Χ. αν και ήταν ακόμη λαϊκός στέφεται Πατριάρχης, λόγω αρετής. «Ήτο ελεήμων, αγρυπνών και μελετών πολύ, ουδείς τον είδε να κοιμηθή εις κρεββάτι».
Η παραπάνω εικόνα δικαιολογεί και αιτιολογεί την ισοτιμία κληρικών και λαϊκών. Οι ιερείς και οι αρχιερείς δεν έχουν κανένα είδος πρωτείου έναντι των λαϊκών (Ένα μόνο πρωτείο έχουν και αυτό είναι το της διακονίας).
2. Ο άγιος Ταράσιος γίνεται Πατριάρχης και ποιμήν Ορθοδόξων με υπόδειξη του πατριάρχη Παύλου Δ’ (780-784) που παραιτήθηκε εκουσίως από το πατριαρχικό θρόνο. Σημειώνει ο συναξαριστής: «Και υπέδειξε τον Ταράσιον άξιον δια ποιμενάρχην».
Το αξιοσημείωτο εδώ είναι ο λόγος της παραιτήσεώς του. «Ο Παύλος Δ’ εισήλθε εις την μόνη Φλώρου. Οι βασιλείς ( Ειρήνη ( 752-803) και ο υιός της Κων/νος ΣΤ’ (780-798)) ηρώτησαν τον Παύλον διατί κρυφίως έφυγε. Τους είπε: «Δεν θέλω να είμαι ποιμήν αιρετικών. Μετανοώ που υπέγραψα κατά των Αγίων Εικόνων» και υπέδειξε τον Ταράσιον…». Η παραπάνω εικόνα δικαιολογεί και αιτιολογεί ό,τι ακριβώς είπε ο άγιος Παΐσιος για μία βασικότατη έλλειψη της Εκκλησίας μας (από σοβαρούς ιεράρχες). Αλήθεια ποιος λαϊκός θα ήθελε να είναι πρόβατο αιρετικού; ή και αγίου ποιμένα που εν έτη 2021 υπέγραψε κατά των (φιλημάτων) αγίων εικόνων;
3. Ο άγιος Ταράσιος έδινε φαγητό σε υπόδικο αξιωματικό που κατέφυγε στο Ιερό ενός ιερού Ναού (ιερό άσυλο) της Κωνσταντινουπόλεως.. «Είς αξιωματικός, υπόδικος διά τινα υπόθεσιν, εισήλθε εις το ιερόν (εις το άσυλον) κρατών την Αγ. Τράπεζαν».
Καλό είναι – ως υπόδικοι για πολλές υποθέσεις – να σιωπήσουμε και να μη σχολιάσουμε τίποτα για τους ψεκασμούς των (ιερών) Ναών, για τα αντί παραδοσιακά μέτρα που συναποφασίζει η διοίκηση της Εκκλησίας και η πολιτεία, για τους θαλάμους κόβιντ και τις ΜΕΘ των νοσοκομείων/«ιερό άσυλο», για τους ιερούς Ναούς που ξαφνικά έπαψαν να είναι: «χώρος όπου κάποιος βρίσκει προστασία», «καταφύγιο για κάποιον που διώκεται», «χώρος ιερός που δεν μπορεί να παραβιαστεί», δηλαδή Ιερό άσυλο!
4. Ο Άγιος Ταράσιος δεν διστάζει να αφορίσει τα ανάκτορα λόγω του ότι εμπλέκονταν στη (ανίερη) σύλληψη του αξιωματικού. «Οι φύλακες εκύκλωσαν τον ναόν ελπίζοντας ότι από πείνα θα εξέλθη. Ο άγ. Ταράσιος κρυφά του έδιδε φαγητό. Τον συνέλαβαν βιαίως και τον έφεραν εις τα ανάκτορα. Ερχόμενος ο άγιος εις τα ανάκτορα, φοβηθέντες το έλεγχον του έκλεισαν την θύραν. Ο άγιος τους αφόρισε με επιτίμια απ’ την Θείαν Κοινωνίαν», και τότε: «Εκείνοι δεν ετιμώρησαν τον αξιωματικόν εκείνον».
Ιδού μια ακόμη καλή αφορμή για να αναλογιστούμε και πάλι τι ακριβώς είπε ο άγιος Παΐσιος για την βασική έλλειψη της Εκκλησίας μας. Η πολιτεία αλλά και οι συμπολίτες μας έπαψαν λόγω κορωνοϊού να βλέπουν την Εκκλησία ως χώρο ιερό και τόπο όπου κάποιος βρίσκει προστασία, θεραπεία, σωτηρία. Το ίδιο και οι άγιοι επίσκοποί μας, λένε πως είναι «χώρος ιερός που δεν μπορεί να παραβιαστεί» παρά μόνο για λόγους δημόσιας υγείας. Λένε πως είναι «χώρος όπου κάποιος βρίσκει προστασία», όχι όμως κι απ’ τον κορονοϊό. Λένε πως είναι «καταφύγιο για κάποιον που διώκεται», και εννοούν πως οι ιεροί ορθόδοξοι Ναοί είναι μεν ιερό άσυλο και καταφύγιο των πιστών αλλά και όλων των αιρετικών που διώκονται αιώνες τώρα από τους «κολλημένους» στην ιερά Παράδοση της Εκκλησίας.
Ο ΑΓΙΟΣ ΤΑΡΑΣΙΟΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ
5. Ο άγιος Ταράσιος «Ήτο πρόεδρος της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787)… «Ετελεύτησε το 806». Και μετά από 55 χρόνια, ο Μέγας Φώτιος*, ο ανιψιός του, προεδρεύει στη Πρωτοδευτέρα (ΑΒ΄) Σύνοδο το 861, αποτέλεσμα της οποίας υπήρξε η σύνταξη δεκαεπτά ιερών κανόνων για την ρύθμιση ποικίλων εκκλησιαστικών ζητημάτων. Ως γνωστό ο 15ος ιερός κανόνας συμπεριλαμβάνει τα ιερά γράμματα περί την αποτείχιση. Δεν θα ήταν υπερβολή να ονομάσουμε τον ιερό κανόνα ως «ιερό άσυλο» διότι αληθινά η αποτείχιση είναι ιερός χώρος όπου κάποιος βρίσκει προστασία από τους λυκοποιμένες. Η αποτείχιση ως ιερό καταφύγιο είναι και «ιερή στέγη» όλων εκείνων που άφησαν τις φλογέρες, τα φλογερά οικοδομητικού περιεχομένου κηρύγματα και πλέον κρατούν σφενδόνη. Είναι και χώρος ασφαλής, απαραβίαστος, εις τον οποίο δεν μπορεί να σκαρφαλώσει και να εισέλθει κανένας λυκοποιμένας τύπου Βαρθολομαίου Α΄, Ιωάννου Ζηζιούλα, Ελπιδοφόρου Λαμπρυνιάδη (όλοι αυτοί κηρύττουν φανερά αιρετικές διδασκαλίες), κλπ.
Προσθέτουμε εδώ μία διευκρινιστική πρόταση που με απλότητα δίνει το στίγμα της ιεράς αποτείχισης (ιερού ασύλου): «Είναι επίσης γνωστό ότι η αποτείχιση ή διακοπή μνημόνευσης (και όχι μνημοσύνου) αιρετίζοντος ή καθαρά αιρετικού επισκόπου προ συνοδικής καταδίκης από κατεγνωσμένη αίρεση η οποία κηρύττεται απροκάλυπτα και δημόσια (γυμνή τη κεφαλή) λόγω και έργω, δεν είναι έξοδος από την Εκκλησία αλλά αμυντικός και προστατευτικός μηχανισμός του ιερωμένου για τη δική του αποφυγή κοινωνίας με την αίρεση, ομολογώντας με παρρησία ότι δεν συνδέεται με τα αιρετικά φρονήματα του επισκόπου, προβληματισμός με σκοπό την επαναφορά εις το ορθόν του επισκόπου του αλλά και ενημέρωσης του ανύποπτου και ανενημέρωτου λαού του Θεού.» (Απόστολος Κ. Σαραντίδης) [3].
ΟΤΑΝ Η ΠΑΥΣΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗΣ (ΟΝΟΜΑΤΩΝ) ΧΤΥΠΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΑΓΙΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
Ο άγιος Ταράσιος που στην υπόθεση του υπόδικου αξιωματικού αφόρισε αμέσως τα ανάκτορα «με επιτίμια απ’ την Θείαν Κοινωνίαν» λόγω καταπάτηση του ιερού ασύλου, καθυστερεί να πράξει το αυτό εναντίον του βασιλικού ζεύγους, με αποτέλεσμα ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης να του παύσει τη μνημόνευση, αν και ο πρώτος ήταν άγιος, άνθρωπος αρετής! Και η παύση αυτή γίνεται περίπου 65 χρόνια πριν την σύνταξη του 15ου ιερού κανόνα της Πρωτοδευτέρας.
«Ο βασιλεύς ήθελε να λάβη άλλη γυναίκα. Εσκηνοθέτησε ότι ήθελε να τον δηλητηριάση η βασίλλισσα. Ο άγιος (Ταράσιος) εξήγησε ότι είναι πορνεία, δεν γίνεται να διαλυθή ο γάμος και δεν του επιτρέπει να κοινωνήση. Εθυμώθη ο βασιλεύς και έδιωξε τον άγιον. Τότε το 795 έδιωξε την νόμιμον σύζυγόν του βασίλισσα Μαρία και διέταξε βιαίως να την κάρουν μοναχή και ενυμφεύθη την Θεοδότη, εξαδέλφην του οσίου Θεοδώρου Στουδίτου (Τον γάμο ετέλεσε ο ηγούμενος Ιωσήφ), απειλούσε δε, ότι εάν αντιδράση η εκκλησία, θα επαναφέρη την εικονομαχίαν. Ο όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης με μοναχούς αντέδρασαν, ήλεγξαν την παρανομίαν, διέκοψαν τη μνημόνευση του Ταρασίου, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΦΟΡΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΒΑΣΙΛΕΙΣ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΕΡΕΑ ΙΩΣΗΦ» [1].
«Αντέδρασαν, ήλεγξαν την παρανομίαν, διέκοψαν τη μνημόνευση…»!
Αυτό που επίσης έχει σημασία και αφορά την εκκλησιαστική μας ιστορία και κυρίως την Ιεροκανονική Παράδοση της Εκκλησίας μας είναι ότι ο 15ος ιερός Κανόνας και κυρίως οι δύο προηγούμενοι, ο 13ος και ο 14ος , συντάχθηκαν με σκοπό να οικοδομηθεί χώρος ιερός που θα στεγάσει το ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟ ΑΣΥΛΟ! Πράγματι, «1. Στὴν Ὀρθοδοξία εἶναι σημαντικὴ ἡ μνημόνευση τοῦ ἐπισκόπου ἑκάστης τοπικῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐγγυητοῦ καὶ φύλακος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἀλλὰ καὶ ὡς ἐκφραστοὺ τῆς ἑνότητος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, ἡ ὁποία (ἑνότης) πραγματώνεται καὶ διαφυλάσσεται ἐν τῇ Θεία Εὐχαριστία. Ὅταν ἀθετεῖται ἡ πίστις διὰ τῶν αἱρέσεων, τότε ἡ Ἐκκλησία, διὰ τῶν ἁγίων καὶ θεοφόρων Πατέρων της ἐπισημαίνει τὶς ἀποκλίνουσες αἱρετικὲς διδασκαλίες καὶ στὴν συνέχεια, ἀκολουθοῦσα τὴν μακραίωνα Κανονικὴ καὶ Συνοδικὴ Παράδοση, προχωρεῖ στὴν καταδίκη της αἱρέσεως ὡς καὶ τῶν ἀμετανοήτως ἐπιμενόντων στὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες αἱρετικῶν μὲ τὴν συγκρότηση Ὀρθοδόξων Συνόδων σὲ τοπικὸ ἢ καὶ σὲ οἰκουμενικὸ ἐπίπεδο.» [4].
ΟΤΑΝ Η ΠΑΥΣΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗΣ (ΟΝΟΜΑΤΩΝ) ΧΤΥΠΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΑΓΙΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ ΤΟΥΣ «ΕΧΘΡΟΥΣ» ΤΟΥ;
Αδελφοί, μετά την ψευδοσύνοδο της Κρήτης ουδείς «λέων» επίσκοπος. Λυπάμαι που το λέω, λυπάμαι πολύ! Πέρασαν 1525 νύχτες από τότε κι ακόμη να ξημερώσει ο Θεός, επίσκοπο να δώσει πραγματικά αληθινό στην Εκκλησία Του, ποιμένα Ορθοδόξων (αποτειχισμένων). Και η νύχτα μεγαλώνει γιατί εκεί στην Κρήτη έδωσαν άσυλο στους Προτεστάντες, στις εκατοντάδες ψευδοεκκλησίες του ΠΣΕ. Στα όρια δε, της Μητροπόλεως Φλωρίνης Πρεσπών και Εορδαίας θα αργήσει πολύ να ξημερώσει, εφόσον υπήρξε ιερέας που ένωσε με δεσμά «γάμου» Ορθόδοξη γυναίκα με άνδρα Προτεστάντη. Δεν μας έφταναν οι φρικτοί μικτοί γάμοι Ορθοδόξων με Παπικούς** προστέθηκαν και των Προτεσταντών. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αλλά και η Εκκλησία της Ελλάδος κυρίως μετά από την Ψευδοσύνοδο της Κρήτης, από ιερός χώρος φύλαξης της Πατερικής Παράδοσης κατάντησαν ανίερος χώρος, ανίερο άσυλο, καταφύγιο ληστών, χώρος προστασίας – στέγασης – σίτισης αιρετικών (αλλά και αλλόπιστων, ειδωλολατρών, κ.ά.), χώρος μολυσμένος από τον “κορονοϊό” του Οικουμενισμού και της αγαποσαθρολογίας.
Αυτό το ανίερο άσυλο, δυστυχώς το φυλάττουν συνειδητά ή ασυνείδητα οι (υπόδικοι) αξιωματικοί του Βαρθολομαίου, π.χ. ο Φλωρίνης και οι συν αυτώ. Λυπάμαι που το λέω και που το σημειώνω με γράμματα.
Καλή φώτιση προς έλεγχο των κεφαλών μας.
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Ιεροψάλτης
Πτολεμαΐδα 25 Φεβρουαρίου 2021
- [1] «ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ (Περιληπτικόν συναξάριον όλων των Αγίων του Έτους), Γέροντος Αλυπίου, ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2020, Σελ. 386-387
- [2] https://www.oodegr.com/
- [3] http://sarandides.blogspot.com
- [4] http://aktines.blogspot.com/l
- (*) Προ Φωτίου∙ Διακοπή μνημόνευσης! «ΔΙΟΤΙ (ο άγιος πατριάρχης Ταράσιος) ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΑΦΟΡΙΣΕΙ ΤΟΥΣ ΒΑΣΙΛΕΙΣ, ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΕΡΕΑ ΙΩΣΗΦ».
- Μετά Φωτίου∙ Ιεροκανονική αποτείχιση! «Όταν αθετείται η πίστις δια των αιρέσεων, τότε…»).
- Δηλαδή, η διακοπή μνημόνευσης και η ιεροκανονική αποτείχιση είναι δύο όψεις του ενός νομίσματος που ακούει στο όνομα «ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΔΟΣΗ».
- (**) Οι μικτοί γάμοι Ορθοδόξων με Παπικούς (και όχι μόνο) είναι μια υπόθεση που σχετίζεται με τον πατριάρχη Αθηναγόρα (αμοιβαία άρση αναθεμάτων το 1965) του οποίου ο επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος, ο επίσκοπος Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, και ο επίσκοπος Παραμυθίας Παύλος, αλλά και ολόκληρο το Άγιον Όρος συν τον άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη ΔΙΕΚΟΨΑΝ ΤΗ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΤΟΥ για τρία συναπτά έτη.