π. Πέτρος Χιρς: «Ἡ ἑνότητα τῶν ἄκρων,
Φυλετισμοῦ, Ζηλωτισμοῦ καὶ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ ἡ Πατερικὴ Ρήση, ‘τὸ καλὸν οὐκ ἔστι
καλόν, ἐὰν μὴ καλῶς
γένηται’»
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ
(6:50)
«Το τρίτο μεταξύ των άκρων που ταυτίζονται στο τέλος
πνευματικά (ενν. με τον οικουμενισμό και τον φυλετισμό) είναι ο ζηλωτισμός,
δηλαδή τον εκ δεξιών πειρασμό που έρχεται, και έχουμε 100 χρόνια περίπου που
ξεκίνησε όλος αυτός ο πειρασμός, ο ζηλωτισμός που λέει ότι, για κάποια θέματα
πολύ σοβαρά και σημαντικά θέματα εκκλησιαστικά η σωστή αντίδραση είναι να
κόψουμε μνημόνευση των αρχιερέων και να δημιουργήσουμε παράλληλη Εκκλησία, να
χωριστούμε από τους υπόλοιπους (ενν. εν Χριστώ αδελφούς), κτλ. Θα εξηγήσουμε
στην συνέχεια.
- ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ
(26:56)
«Αυτά είναι όλα πολύ-πολύ ανθρώπινα, δεν είναι Αποκάλυψη. Και
όσοι από μας τους Ορθοδόξους, τους καημένους τους ορθοδόξους έχουν πειστεί ή
συμπορεύονται με αυτές τις αντιλήψεις είναι, βαδίζουν εκτός Εκκλησίας…
Οι άνθρωποι πάνε στο ανάποδο ρεύμα απ’ αυτό προς τη σωτηρία του κόσμου και του
ιδίου.»
- ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ
«Οικουμενισμός και ζηλωτισμός ενωμένοι σε μία άλλη οδό.
Υπάρχει τέλος και μία άλλη οδός αντιδραστική προς τον οικουμενισμό που και αυτή αποφεύγει τον φυλετισμό, αλλά παρά ταύτα δεν κατέχει την διάκριση που χρειάζεται για να συνεργαστεί πλήρως στην καταστροφή των έργων του Διαβόλου. Είπαμε για ποιο λόγο ήλθε ο Χριστός στον κόσμο. Να καταργήσει τα έργα του Διαβόλου. Ο ζηλωτισμός δεν κατέχει την διάκριση που χρειάζεται για να συνεργαστεί πλήρως στην καταστροφή των έργων του Διαβόλου.
Ενώ ο Οικουμενισμός και ο
Φυλετισμός κηρύττουν άλλη αλήθεια σχετικά με την ταυτότητα του Σώματος του
Χριστού, ο ζηλωτισμός συμπορεύεται μ’ αυτούς προς την άλλη οδό. Ο Χριστός τί
είπε; Εγώ είμαι η αλήθεια, η οδός, η ζωή. Αυτά τα τρία, όλα μαζί είναι ο
Χριστός. Ως προς την άλλη οδό, αυτό σχετικά με το ήθος και την ενότητα του
Σώματος, άρα πέφτουν έξω σχετικά με τη θεώρηση της Εκκλησίας ως «μία, αγία,…»,
δεν πέφτουν έξω προς την αλήθεια, [αλλά] πέφτουν έξω προς το ήθος, προς την
οδό, τον τρόπο. (47:20) Ο ζηλωτισμός διακατέχεται από ζήλο ου κατ’ επίγνωση της
οδού, του τρόπου δηλαδή με τον οποίο αντιστέκεται ο διακριτικός ενάντια στα
πειθωνικά πνεύματα, τα διαβολικά δηλαδή που εμπνέουν τον συγκρητιστικό
Οικουμενισμό. Τόσο η εκ δεξιών, όσο και η εξ αριστερών, ου κατ’ επίγνωσιν
ζηλωτές επιζητούν να κάνουν κάτι καλό, αλλά κατά το Πατερικό αξίωμα «το καλόν
ουκ έστι καλόν εάν μη καλώς γένηται». Να το ξαναπώ, «τὸ καλὸν οὐκ ἔστι
καλόν, ἐὰν μὴ καλῶς
γένηται». Στον Covid, σ’
αυτήν την περίοδο της φοβερής παγκόσμιας πλάνης που ζήσαμε (48:18) είδαμε, αν
είχαμε αυτά τα μάτια να βλέπουμε πνευματικά, αμέσως είδαμε ότι του διαβόλου
ήταν τα περισσότερα που μας σέρβιραν, γιατί, μεθοδολογικά ήταν όχι του Χριστού.
Φόβο, τρόμο, πιέσεις, απειλές. Αυτά είναι του διαβόλου μέθοδος, τρόπος. Δεν
χρειάζεται να ξέρεις, να είσαι επιστήμονας, να είσαι γιατρός, τίποτε απ’ αυτά
δεν χρειάζεται. Πνευματικός άνθρωπος να είσαι θα κατάλαβες αμέσως από που
έρχονται όλα αυτά, δηλαδή, «τὸ καλὸν οὐκ ἔστι
καλόν, ἐὰν μὴ καλῶς
γένηται». Χρησιμοποιείτε αυτά και θα σωθείτε από πολλά δεινά που έρχονται στη
ζωή σας. (49:10)
Θεωρώντας στην πράξη (ενν. οι εκ
δεξιών ζηλωτές) ως ανώτατο κριτήριο αγιότητος, τον προσυνοδικό αποχωρισμό από
όσους κηρύττουν αίρεση γυμνή τη κεφαλή, έτσι λένε οι εκ δεξιά βασισμένοι
στον Κανόνα 15 της ΑΒ’ Συνόδου, λένε με βάση αυτό ότι, ‘’δεν έχουμε κοινωνία μ’
αυτούς που κηρύττουν αίρεση’’. Εν μέρει έχουν δίκιο. (49:43) Που πέφτουν έξω;
Δεν σταματάνε εκεί, κόβουν και κοινωνία από όλους όσοι ενώ ορθοτομούν, εν
τούτοις δεν κόβουν κοινωνία με τους προειρημένους ψευτοδιδασκάλους. Οι εκ
δεξιών, συμπράττουν με τους οικουμενιστές στην υπονόμευση, μ’ αυτόν τον τρόπο,
κι αυτοί συμπράττουν [στην] υπονόμευση της ενότητας της Πίστεως και της
κοινωνίας του Αγίου Πνεύματος, την οποία ζητούν να οικοδομήσουν. Οι εκ δεξιά,
θέλουνε να προστατεύσουνε την Εκκλησία από τον πειρασμό του Οικουμενισμού και
όμως με τον τρόπο τους κόβουν κοινωνία με τους πάντες και τα πάντα- όσοι έχουν
σχέση μ’ αυτούς που δεν ορθοτομούν- υπονομεύοντας την ενότητα της Πίστεως και
δεν βοηθάνε να καταπολεμήσουν την αίρεση. Οι «καρποί» επιβεβαιώνουν αυτήν
την κρίση. Σήμερα [περισσότερο] από ποτέ, ευκολότερα κατασπαράζουν οι λύκοι
τα πρόβατα. Οι δε κήρυκες της αιρέσεως κηρύττουν ευκολότερα και ευρύτερα
και όχι μόνο δεν αποκάμνουν αλλά μάλλον και αποθρασύνονται ακόμη περισσότερο.
Ακόμη σαφέστερα όμως, (51:02) επιβεβαίωση βρίσκεται στην απώλεια εκ μέρος των
ιδίων, των ζηλωτών, της δυνατότητας να διακρίνουν τα πνεύματα και να
αναγνωρίζουν πού είναι η παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Εδώ είναι το φοβερότερο,
φοβερότερο! Αρνούνται την αγιότητα των αγιοτέρων των ημερών μας! Αθετούν τις
αμέτρητες μαρτυρίες Ουρανού και γης, και όλα αυτά χάρη του ενός κριτηρίου
αγιότητος που κατ’ αυτούς υπερνικά κάθε άλλο! Ποια; Η ανάγκη αποφυγής, η ανάγκη
διακοπής, αποχωρισμού ακόμα και προ συνοδικής καταδίκης ως προϋπόθεση για να
γίνει ο πιστός κατοικητήριο του Θεού, δηλαδή άγιος δεν υπάρχει περίπτωση [να
γίνεις] αν δεν κόβεις κοινωνία και φεύγεις’. Αυτά είναι τα κριτήρια
των από δεξιών πειρασμό. Άρα όσοι έμειναν χωρίς να διακόψουν την μνημόνευση,
την κοινωνία, αποκλείεται να είναι άγιοι. Άρα ο άγιος Παΐσιος, ο άγιος
Πορφύριος, ο άγιος Ιάκωβος, ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, ο μεγάλος
καταπολεμιστής του Οικουμενισμού, [όλοι αυτοί] δεν μπορούν να είναι άγιοι,
γιατί το παν, το πρώτο κριτήριο της αγιότητος είναι: Κόβεις-φεύγεις-δεν
έχεις κοινωνία. Αυτά λένε οι εκ δεξιά και φαίνεται μ’ αυτόν τον τρόπο στους
«καρπούς», ότι δεν βαδίζουν τη βασιλική οδό των Πατέρων. (52:45)
Αν κοιτάξουμε την οδό που περπατάει τινάς, πολλά μπορούμε να
μάθουμε για την αλήθεια εντός του ή την τούτης απουσία. Είναι αξιοσημείωτο ότι
εάν και τα δύο άκρα, Οικουμενισμός και ζηλωτισμός είναι άσπονδοι εχθροί ως προς
την ταυτότητα και τα όρια του «Κυριακού σώματος», παρά ταύτα έχουν από κοινού
παρόμοιο ήθος και παρόμοια στάση προς την εκκλησιαστική ζωή. Αυτή τους η στάση
συχνά χαρακτηρίζεται, παραδόξως, αφενός μεν από μεγάλη αυτοπεποίθηση και
σιγουριά στην εκκλησιαστική τους ορθότητα, από δε την άλλη, από μεγάλη
προσωπική ανασφάλεια και αναζήτηση κάποιας εξωτερικής επιδοκιμασίας και
βεβαίωσης.
Ο χαρακτηρισμός του π. Σεραφείμ
Ρόουζ, ότι όσοι υπόκεινται στον εκ δεξιών πειρασμόν πάσχουν από την ασθένεια
της υπερβολικής ορθότητας – αυτά που λέγει ο π. Σεραφείμ, το souper correct, της υπερβολικής ορθότητος [ή
αλλιώς της υπερβολικής ακρίβειας] στα πάντα και τα πάντα-, εκεί, όλα εκεί, το
εξωτερικό κομμάτι να έχουμε, το εκατό τοις εκατό, [και τότε] είμαστε σωστοί.
[Το souper correct] εφαρμόζεται εξ ίσου και στους ειδικούς της οικουμενιστικής
‘’αριστεράς’’, δηλαδή ενώνονται τα δύο άκρα, ότι και τα δύο θεωρούνται: ‘’εμείς
είμαστε και μόνο εμείς είμαστε οι souper correct, είμαστε οι μόνοι που έχουν
ιδέα για την Εκκλησία, είμαστε expert [ειδικός, εμπειρογνώμων], είμαστε ειδικοί
και σεις οι απλοί άνθρωποι που θα πρέπει να μας ακολουθούν’’ (54:34).
Έχοντας υπερβολική πεποίθηση στην
ορθότητα των λογικών τους εκτιμήσεων περί των προβλημάτων της Εκκλησίας, αλλά
ανεπαρκή, υπονομευτική εμπιστοσύνη στη τελική φροντίδα της Πρόνοιας του
Δεσπότου, οδηγούνται αμφότεροι σε ένα είδος καινοτομισμού της παραδεδομένης
Ιεράς Παραδόσεως, μολονότι έρχονται ο καθένας από πολλές διαφορετικές πλευρές.
Οι ακαδημαϊκοί θεολόγοι είναι οικουμενιστές – εγώ μπορώ να το πω αυτό γιατί
έκατσα 15 χρόνια στο Πανεπιστήμιο και έκανα ένας «ακαδημαϊκός θεολόγος». Οι
ακαδημαϊκοί θεολόγοι ενώνονται με τους αντίστοιχους στα δεξιά σε μια κοινή εξ
ίσου ζηλωτική και υπερβολική εμπιστοσύνη στην έκθεση και χρησιμότητα των
λογικών τους πεποιθήσεων και προτάσεων. Έχουν πολύ αυτοπεποίθηση, πάρα πολύ,
προτάσσοντας τους εαυτούς τους (55:47) ως αυθεντίες ανώτερες των αγίων της
εποχής μας. Οι ανακαινιστές τόσο στα δεξιά, όσο και στα αριστερά αποδεικνύονται
τραγικώς άμοιροι του κυρίου χαρακτηριστικού της Ορθοδοξίας, το να είναι
επόμενοι τοις αγίοις Πατράσι (56:07) στην οδό αλλά και στην αλήθεια.
Και τελειώνω. Στενή και τεθλιμμένη είναι η οδός που οδηγεί στη
ζωή και λίγοι είναι αυτοί που την βρίσκουν. Ακόμη λιγότεροι είναι στις μέρες
μας, απ’ ό,τι φαίνεται εκείνοι που έχουν οφθαλμούς να διακρίνουν τα πνεύματα
από το Πνεύμα, το μόνο Πνεύμα, το Άγιο Πνεύμα. [Να διακρίνουν] το έργο,
ορθολογιστικό, ιδεολογικό από τον γλυκό καρπό της Πεντηκοστής.
Η βασιλική οδός μεταξύ των δύο άκρων παραμένει παρά
ταύτα προσβάσιμη για όλους όσοι είναι πρόθυμοι να άρουν τον Σταυρό τους, να
σταυρώσουν την λογική τους, να επαναπροσανατολίσουν το πνεύμα τους, να
ιεραρχήσουν τη ζωή τους και να είναι «εν» του κόσμου αλλ’ όχι «εκ» του κόσμου
και έτσι να αποφύγουν τις σειρήνες τόσο των εξ αριστερών [των οικουμενιστών]
όσο και εκ δεξιών [των ζηλωτών]!