ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ…
Η αποτείχιση αποτελεί αποκοπή από τον αιρετικό Επίσκοπο (τύπος Αντίχριστου), και όχι από την (τοπική) Εκκλησία!
Θέμα: Ο μεγάλος κίνδυνος της προσβολής των πτωχών και των «αργοπορούντων».
«Ἐὐλογημένα τὰ στόµατα τὰ διαμαρτυρόµενα κατὰ τῶν ἀντορθοδόξων ἐνεργειῶν τοῦ Πατριάρχου καὶ εὐλογημέναι αἱ γραφίδες αἱ στηλιτεύουσαι τὰς ἐν τῇ Πίστει ἀκροβασίας αὐτοῦ.»(*)
(π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)
Αδελφοί και Πατέρες,
Έχοντας κατά νου την συμβουλή του αββά Ποιμένος προς τον νεότερο και άπειρο στα πνευματικά αββά Αμμούν «Αν δεν μπορείς να κρατηθείς και να μη μιλήσεις, είναι προτιμότερο να χρησιμοποιήσεις τα λόγια των γερόντων κι όχι τα λόγια της Γραφής, γιατί υπάρχει μεγάλος κίνδυνος» [1], και εν προκειμένω· κίνδυνος «να σκοντάψουμε και ν’ αστοχήσουμε στην αλήθεια», να γίνουμε έτσι «ένοχοι σκανδάλου και βλάβης στους άλλους». Και επιπλέον, δίνοντας την κατάλληλη προσοχή στο ρηθέν υπ’ αυτού: «είναι προτιμότερο να χρησιμοποιήσεις τα λόγια των γερόντων» (δηλαδή των «εν ζωή» γερόντων· που ζουν εν τη Εκκλησία, βιώνουν την ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ Της, κρίνουν δίκαια και ενεργούν με ευθύτητα χωρίς τον κίνδυνο «να σφάλουν»2), προχωρούμε (μετά φόβου) στην κατάθεση πατερικών αποσπασμάτων που αποκαλύπτουν τα περί προσβολής αυτών που και σήμερα «καθυστερούν» να φτάσουν στα κοινά τραπέζια, στις κοινές συνεστιάσεις, στα κοινά συμπόσια των μη αποτειχισμένων.
Η εκκλησιαστική ιστορία μετά από 150 χρόνια, θεωρούμε, πως θα γράψει για σχίσματα και διαιρέσεις (μη γένοιτο) μεταξύ αποτειχισμένων και μη αποτειχισμένων και όχι μεταξύ μνημονευόντων και μη μνημονευόντων.