Σχόλιο: Στο βιβλίο "ΟΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΝΟΙ", του Ιωάννου Θ. Κολιτσάρα διαβάζουμε [σχετικά με τον Ιωάννη Καλβίνο]:
Η ΔΡΑΣΙΣ ΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΕΝΕΥΗΝ.
Επί τέσσερα έτη μέχρι του 1538 ευρίσκετο εις Γενεύην. Εκεί ήσκησε μεγάλην επίδρασιν και κατόρθωσε να προσελκύση τα πλήθη εις τας [αιρετικάς] διδασκαλίας του. Ωργάνωσε την νέαν Εκκλησίαν, ώρισε τους προϊσταμένους και τους κήρυκας και ήθελε να μεταβάλη την Γενεύην εις μίαν πρότυπον εκκλησιαστικήν πόλην. Επειδή δε είχε με το μέρος του και τους άρχοντας της πόλεως, ήρχισε να χρησιμοποιή την κρατικήν εξουσίαν, δια να υποχρεώση τους κατοίκους να συμμορφώσουν την ζωή των σύμφωνα με την χριστιανικήν διδασκαλίαν, όπως την εδίδασκε αυτός.
Εξετράπη όμως εις πολλάς υπερβολάς και ήθελε τα όργανα της πολιτείας να παρακολουθούν κατά τρόπον αστυνομικόν τους πολίτας και να εξακριβώνουν κατά πόσον αυτοί εζούσαν μίαν χριστιανικήν ζωήν.
....Ήθελε να επιβάλη αυστηρότατα ήθη, να καταπολεμήση την πολυτέλειαν και την σπατάλην και αυτάς ακόμη τας αθώους τέρψεις και ψυχαγωγίας. Διώρισεν υπαλλήλους, δια να εποπτεύουν και παρακολουθούν τον οικογενειακόν και ατομικόν βίον των πολιτών, οι οποίοι και είχαν το δικαίωμα και το καθήκον, εις οιανδήποτε ώραν της ημέρας και της νυκτός να εισέρχωνται εις τα σπίτια και να επιθεωρούν τα πάντα' την οικογενειακήν βιβλιοθήκην, μήπως και υπάρχουν εκεί βιβλία, τα οποία ο Καλβίνος δεν επέτρεπε, την ιματιοθήκην μήπως ευρίσκωνται πολυτελή ενδύματα, το μαγειρείον μήπως παρασκευάζονται πολυδάπανα και απαγορευμένα φαγητά. Επιθεωρούσαν ακόμα και τους κοιτώνας, δια να μην κοιμάται κανείς περισσότερον από το κανονικόν, μάλιστα δε να μη κοιμάται κατά τας ώρας, κατά τας οποίας ο Καλβίνος έκαμνε τας ομιλίας του.
...Τότε ο Καλβίνος επροχώτησεν και εις σκληρότερα μέτρα, δια να υποχρεώση όλους, εκόντας, ακόντας, να γίνουν Χριστιανοί κατά τον τύπον που αυτός αφαντάζετο. Σκληρά και αδίστακτος φύσις, καθώς ήτο, έθεσεν εις εφαρμογήν κατασκοπείαν, ειρκτήν, εξορίας, βασανιστήρια, θανατικάς καταδίκας και εκτελέσεις.
....Ο Καλβίνος εφήρμοζεν, εξα αιτίας του εγωϊσμού του, τον εξαναγκασμόν και την βίαν."
Δημήτριος Εμμανουήλ
Υ.Γ.
.................
Ο Άνθιμος Αλεξανδρουπόλεως, το “Διεθνές Παρατηρητήριο Θρησκευτικού Φονταμενταλισμού”, οι Εβραίοι και άλλα.
30 Απριλίου 2025, Μνήμη Αγίου Αποστόλου Ιακώβου, αδελφού Ιωάννου του Θεολόγου
Βασιλική Οικονόμου
«ὄνομα ἔχεις ὅτι ζῇς, καὶ νεκρὸς εἶ» Ἀποκ. γ’ 1
“ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΥ”
Στο ΦΕΚ 2108 Β/7-4-2024 (που φέρει την υπογραφή του Ιερωνύμου Αθηνών) διαβάζουμε (οι επισημάνσεις σε όλο το παρόν άρθρο δικές μας):
«Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδας Λαβούσα υπόψη:
1. Την παρ. 4 του άρθρου 1 και την παρ. 2 του άρθρου 29 του ν. 590/1977 «Περί του Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος» (Α’ 146),
2. τις υποχρεώσεις της ποιμαινούσης Εκκλησίας προς το χριστεπώνυμο πλήρωμα, οι οποίες απορρέουν από τις Ευαγγελικές επιταγές, τους Ιερούς Κανόνες και τους Νόμους του Κράτους,
3. τις υφιστάμενες κοινωνικές, ποιμαντικές και πνευματικές ανάγκες της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως,
4. την υπ’ αρ. 152/19.1.2024 πρόταση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου,
5. την υπ’ αρ. 457/31.1.2024 γνωμοδότηση της Νομικής Υπηρεσίας της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και
6. την από 7.2.2024 απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, συνιστά Εκκλησιαστικό Ίδρυμα υπό την επωνυμία «Διεθνές Παρατηρητήριο Θρησκευτικού Φονταμενταλισμού» της Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως (…)» [1] .
Η σχετική δημοσίευση του ΑΠΕ-ΜΠΕ αναφέρει: «Ο πρόεδρος του Διεθνούς Παρατηρητηρίου, Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως, Τραϊανουπόλεως και Σαμοθράκης Άνθιμος και ο διευθυντής του, καθηγητής Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας στο Τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ, Χρυσόστομος Σταμούλης μιλούν στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων για τις δράσεις του Παρατηρητηρίου και τους τρόπους μέσα από τους οποίους η διεπιστημονική προσέγγιση δύναται να προτάξει τη διαθρησκειακή συνεργασία και να αναδείξει ανεκτικά θρησκευτικά πρότυπα απέναντι σε άτομα ή οργανωμένες ομάδες που προωθούν τη ρητορική μίσους, τη μισαλλοδοξία και πράξεις βίας, εργαλειοποιώντας την πίστη.»
Παραθέτουμε αποσπάσματα από τις σχετικές δηλώσεις του Ανθίμου Αλεξανδρουπόλεως στο ΑΠΕ-ΜΠΕ:
«…«Εμείς έχουμε έναν τρόπο ζωής, τον Ορθόδοξο Ελληνικό, σύμφωνα με τον οποίο ζούμε. Όμως παράλληλα του επιτρέπουμε «να χτίζει» τη συνειδητή ή ασύνειδη εθνική ιδιοπροσωπία μας. Η ακαδημαϊκή μας κοινότητα γνωρίζει καλά την ιστορία αυτού του «τρόπου» μας, τις συνθήκες επικράτησής του, τις δυνατότητες συγκλήσεως του με «άλλους τρόπους» κ.λπ. Συνεργαζόμενοι, λοιπόν, μπορούμε να βρούμε σημεία μιας συμπόρευσης, όχι βέβαια σε θεολογικό πεδίο, αλλά σε κάθε άλλο κοινωνιολογικό».
»Στην επιφυλακτικότητα που μπορεί να εκφράζεται από μέρος του κλήρου στον διαθρησκειακό διάλογο που προωθεί η Ορθόδοξη Εκκλησία ο κ. Άνθιμος απαντά ότι «χρειάζεται να ξεπεράσουμε φοβίες και καχυποψίες, ώστε να πιστέψουμε στη δυναμική του Ευαγγελίου μας» (σ.σ. και εννοεί προφανώς το Ευαγγέλιο που “το έφτιαξαν οι Χριστιανοί μας” [2]).
«Αφού η συνύπαρξη είναι δεδομένη σαν ένα ορμητικό ποτάμι και η όσμωση των παραδόσεων και των πολιτισμών είναι γεγονός, τότε η μόνη μας «επίθεση» πρέπει να είναι η κατάθεση του θησαυρού μας στο παγκόσμιο χρηματιστήριο αξιών (…) », σημειώνει. Εκφράζει, τέλος, τη βεβαιότητα ότι η συνεργασία της Εκκλησίας με την ακαδημαϊκή κοινότητα θα συμβάλει στην ανάδειξη ανεκτικών θρησκευτικών προτύπων, έναντι ομάδων ή και μεμονωμένων παρουσιών που διεκδικούν έναν προφητικό ρόλο, προσπαθώντας με ρητορική μίσους να ποδηγετήσουν τους πιστούς.
«Το Παρατηρητήριο έχει αυτοσυνειδησία της αποστολής του. Δεν φτιάχτηκε από θρησκείες ούτε από εκκλησίες που κατά το παρελθόν «ξιφούλκησαν» με άλλες. Φτιάχτηκε από την Εκκλησία, η οποία δεν εργαλειοποίησε ποτέ την πνευματικότητα της, δεν υποβιβάστηκε ποτέ σε -ισμό, ούτε κήρυξε μίσος ή μισαλλοδοξία. Αυτή η σελίδα του «βιογραφικού» μας έχει τεράστια σημασία. Θα καταγράψουμε, όμως, προσπάθειες που οπωσδήποτε επιχειρήθηκαν και επιχειρούνται, καθώς και υγιείς τρόπους αντιμετώπισής τους από την Εκκλησία. Και θα δούμε το θρησκευτικό γεγονός σε όλες τις εκφάνσεις του, παγκοσμίως. Με σκοπό να το καταγράψουμε και να το αναλύσουμε χωρίς περιστροφές. Αλλά και για να το προσλάβουμε για να το θεραπεύσουμε» επισημαίνει.»
Και ιδού λίγα από τα ρηθέντα του καθηγητή Σταμούλη:
«Οι καταγωγικές αιτίες γέννησης του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, σύμφωνα με τον καθηγητή «θα μπορούσαν να είναι πολλές και εξάπαντος είναι πολλές». «Ξεχωρίζουν ανάμεσά τους εκείνες που θέλουν τον φονταμενταλισμό γέννημα των αντιδράσεων απέναντι στην παγκοσμιοποίηση, από τη μια και απέναντι στη νεωτερικότητα, από την άλλη. Πραγματικότητες, που ο φονταμενταλισμός αρνείται και ταυτόχρονα χρησιμοποιεί, προκειμένου να επιβάλλει τον εαυτό του», σημειώνει, παραπέμποντας στο «κλασικό παράδειγμα της εκ μέρους του χρήσης του διαδικτύου, αλλά και του συνόλου των «νέων επικοινωνιακών τεχνολογιών», που επιστρατεύονται προκειμένου να σκηνοθετηθεί η δράση του και να εισέλθει με τρόπο αμεσότερο και βιαιότερο στην καθημερινότητα των ανθρώπων».
«Άμεσος στόχος η γιγάντωση του φόβου -η εγκαθίδρυση πολιτεύματος φόβου- και ταυτόχρονα η στρατολόγηση νέων μελών, από το σώμα των «χαμένων πολιτών», οι οποίοι απογοητευμένοι από τις παλιές μυθολογίες, όπως για παράδειγμα η πολιτική και η θρησκεία, αναζητούν χώρο συγκρότησης κοινού οράματος και νοηματοδότησης της άδειας ζωής», επισημαίνει ο κ. Σταμούλης. Εξηγεί, ακόμη, πως «ο νεότερος θρησκευτικός φονταμενταλισμός έχει απομακρυνθεί πολύ από τα αρχικά του προτάγματα» και «δεν αποτελεί πλέον μια απλή επιστροφή στο παρελθόν, αλλά έχει προχωρήσει ακόμα πιο πέρα, στην απολυτοποίηση των επιλογών του, στη συμπόρευση με τον φασισμό, τις πράξεις βίας και τον σεχταρισμό».
«Μοναδική επιδίωξη του η «θρησκευτική κλωνοποίηση» του προσώπου, που ισοδυναμεί με την οριστική κατάργησή του. Την κατάργηση κάθε ετερότητας και τη δημιουργία ενός θρησκευτικού και μαζί πολιτικού ολοκληρωτισμού. Η ευθύνη, βέβαια, ξεκινάει πάντα από ψηλά, χωρίς αυτό να απενοχοποιεί τον απλό λαό, τους απλούς ανθρώπους, οι οποίοι χαμένοι μέσα στο κενό που δημιουργεί η εξουσιαστικότητα, η φτώχεια, η εκμετάλλευση και η κάθε είδους βαρβαρότητα των ισχυρών, αναζητά αγωνιωδώς μια νέα μυθολογία συνύπαρξης και αίσθησης του ανήκειν. Οι αντιμυθολογίες, έτσι, ανθίζουν εκεί όπου οι μυθολογίες δημιουργίας του τρόπου μας -ο δήμος, η πολιτεία, η εκκλησία-, υποχωρούν. Μια παρυπόσταση, ένα σκοτάδι είναι ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, που κλέβει την υπόσταση του φωτός για να υπάρξει», προσθέτει.»
»(…) Το φαινόμενο μπορεί να αντιμετωπιστεί κυρίως με την ανάδειξη όλων εκείνων των δημιουργικών στοιχείων της Ορθοδοξίας, που κομίζουν νόημα και αναδεικνύουν τον οικουμενικό και πανανθρώπινο χαρακτήρα της. Στοχεύουμε στην ενίσχυση ενός ανανεωμένου μαζί, που δίνει ελπίδα στη λειτουργία τόσο της εκκλησιαστικής κοινότητας όσο και στη λειτουργία της δημόσιας πλατείας».
«Σχεδιάζουμε να αναπτύξουμε ποικίλες δράσεις, οι οποίες θα αξιοποιούν τα αποτελέσματα της καταγραφής και ανάλυσης φαινομένων θρησκευτικού φονταμενταλισμού. Επιμορφωτικά σεμινάρια σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, πολιτιστικά γεγονότα συνδημιουργίας και συνύπαρξης, κοινωνικές παρεμβάσεις, ενημέρωση με τρόπο νηφάλιο και ουσιαστικό των πολιτών, συνεργασία με το σύνολο των θρησκευτικών κοινοτήτων, αλλά και της πολιτείας και από κοινού σχεδιασμός μιας νέας πορείας. Και όλα αυτά με στόχο να αναδείξουμε τα πολύτιμα αγαθά του σεβασμού, της αποδοχής, της πρόσληψης και της αλληλοσυμπλήρωσης και ως εκ τούτου όλων εκείνων των πραγματικοτήτων που αποδεικνύουν ότι αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν», καταλήγει ο καθηγητής.»[3]
Σχετικά με (και προς το) Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμο έχουμε γράψει επανειλημμένως [4]. Είναι από εκείνους τους απροκάλυπτα αιρετίζοντες και κατά τους Ιερούς Κανόνες καθαιρετέους και αφοριστέους Ιεράρχες που δε χάνουν ευκαιρία να δείξουν τα αντίχριστα φρονήματά τους. Ο Αλεξανδρουπόλεως προβάλλει αναίσχυντα τις κακοδοξίες του, ως πιστός φίλος και προωθητής Ιουδαϊσμού, Δωδεκαθεϊσμού, Παπισμού, Προτεσταντισμού, Μονοφυσιτισμού και εν γένει Οικουμενισμού αλλά και Νέας Τάξης· ένας προθυμότατος και σε υπερθετικό βαθμό «σεβάσμιος” – με “ποδιά” ή χωρίς, αδιάφορο· η “δουλειά” γίνεται.
Ο καθηγητής Σταμούλης επίσης είναι γνωστότατος για τα φρονήματά του. Αναφέρουμε ενδεικτικά μερικές εκδηλώσεις τους:
– «Έχοντας απέναντι θεούς και δαίμονες φτάσαμε σε αυτή την ξεχωριστή και ιστορική στιγμή», είπε ο πρωτεργάτης της προσπάθειας δημιουργίας Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή ΑΠΘ, πρώην πρόεδρος της Θεολογικής, καθηγητής Χρυσόστομος Σταμούλης, μιλώντας στην τελετή υποδοχής των πρώτων φοιτητών του Τμήματος [5].
– Έχει καταγγελθεί για τις πλάνες του τόσο από τη Μητρόπολη Κυθήρων [6] όσο και από τη Μητρόπολη Πειραιώς [7] αλλά και από άλλους [8].Υποστήριξε ο κακόδοξος καθηγ. Σταμούλης ότι «ὁ Χριστὸς θὰ μποροῦσε νὰ γεννηθεῖ καὶ ἀπὸ μία ἔγγαμη γυναῖκα»· ότι «τὰ ἀντικείμενα τὰ ὁποῖα βρίσκονται σὲ ἕνα λατρευτικὸ τόπο (σ.σ. εννοεί τον καθαγιασμένο ιερό Ναό!), σ’ ἕνα τόπο προσευχῆς μποροῦν εὔκολα νὰ ἀποτελέσουν πηγὲς μόλυνσης καὶ διάδοσης αὐτῆς τῆς μολύνσεως»· ότι «ἡ Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐμπεριέχει τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα […] εἶναι […] κοινωνία τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀλλὰ εἶναι καὶ ὅλος αὐτὸς ὁ κόσμος, ὁ ὁποῖος συμμετέχει σ΄ἕναν τρόπο ὑπάρξεως» και «πως αυτὴ ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ πόρνη»· ότι «O Υἱὸς τοῦ Θεοῦ βγαίνει ἀπὸ τὴ βεβαιότητα τῆς ἀγαπητικῆς τριαδικῆς κοινωνίας καὶ πάει στὸ μηδέν. Ξέρει ὅτι θὰ τὸν σταυρώσουν, ὅτι θὰ τὸν φτύσουν, θὰ τὸν ματαιώσουν καὶ τὸ ἐπιλέγει»· ότι συμφωνεί να χρησιμοποιούνται πλαστικά κουταλάκια για τη μετάδοση της Θείας Κοινωνίας· ότι «Κάθε Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἔβγαζε κάποιους κανόνες καὶ ἔλεγε ὅτι τὰ μέλη τῆς ὀρθόδοξης κοινότητας θὰ πρέπει νὰ ζήσουν ἔτσι. Οἱ κανόνες ὅμως δὲν εἶναι τὸ κυρίαρχο στὴν ὀρθοδοξία. Τὸ κυρίαρχο στὴν ὀρθοδοξία εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο. Οι κανόνες εἶναι γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ ὡς ἐκ τούτου ἔρχονται καὶ παρέρχονται»· ότι «η δογματικὴ διδασκαλία, ἡ διδασκαλία μίας Ἐκκλησίας θὰ πρέπει νὰ γίνει κατανοητὸ ὅτι βρίσκεται πάντα κάτω ἀπὸ τὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς Νόμους μίας εὐνομούμενης πολιτείας»[9] · ότι «Αν θεωρήσουμε ότι ο έρωτας είναι στοιχείο της φυσικής μας πραγματικότητας, βεβαίως ο Χριστός έχει μέσα του και την φυσική επιθυμία της ερωτικότητας» [10]· ότι «Η ώρα (σ.σ. τέλεσης της Ακολουθίας της Ανάστασης) δεν μπορεί να ειδωλοποιηθεί» [11].
– Εμφανίστηκε ο καθηγητής ως μαέστρος (!) σε “καλλιτεχνική εκδήλωση” εντός του βυζαντινού ιερού Ναού Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη [12] αλλά και απηύθυνε χαιρετισμό σε παρόμοια βέβηλη εκδήλωση στον ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου-Ροτόντα [13]
– Στο ιστολόγιό του υπάρχει άρθρο του με τίτλο «Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος: μια αγκαλιά στην οποία χωρούσαν οι πάντες» [14] (και περί της εωσφορικής “χωρητικότητας της αγκαλιάς” του εκδημήσαντος Αναστασίου Αλβανίας παραπέμπουμε σε σχετικό άρθρο του Μοναχού Σεραφείμ (Ζήση) [15]).
– Από το ιστολόγιό του επίσης πληροφορούμαστε ότι «Έχει επενδύσει μουσικά την παράσταση «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη» [16], πράγμα αναμενόμενο από έναν άνθρωπο ο οποίος έχει υπερασπιστεί απερίφραστα το βλάσφημο τέκτονα (μασόνο) [17] Καζαντζάκη. Σε “στρογγυλή τράπεζα” με θέμα: «Πνευματικότητα και Θρησκευτικότητα στο Νίκο Καζαντζάκη» και στα πλαίσια της ομιλίας του με τίτλο “Salvatores Dei (σ.σ. “Σωτήρες του Θεού” λατινιστί). Νίκος Καζαντζάκης και Ορθόδοξη παράδοση” εκστόμισε ο Σταμούλης τα λόγια «Είμαι λοιπόν ευτυχής, γιατί βρισκόμαστε απόψε εδώ συναγμένοι όλοι μαζί οι αιρετικοί, οι αντίχριστοι, οι μασόνοι και οι οικουμενιστές. Εξάπαντος όχι σωσμένοι και ως εκ τούτου σωτήρες της ανθρωπότητας. Είναι ίσως αυτή η αυτοσαρκαστική παραδοχή που αποτρέπει τη βεβαιότητα μιας ζωής επηρμένης, χαμένης μέσα στον κύκλο του κλειστού εαυτού, μιας ύπαρξης αυτοερωτικής και ως εκ τούτου αυτοηδονικής.» Και μεταξύ άλλων είπε επίσης ο επίδοξος “salvator mundi” (“σωτήρας του κόσμου”) προφέσορας Σταμούλης περί του “σπουδαίου” συγγραφέα: «Είμαι της γνώμης ότι ο σπουδαίος Κρητικός με την προκλητική παρέμβασή του, συνολικά μα και εδώ, αποκαλύπτει ένα δημιουργικό ανθρωπισμό, μαζί και το άρωμα της ορθόδοξης γνωσιολογίας (…)» [18].
– Στη συνέντευή του στο περιοδικό “Parallaxi” (το οποίο, όλως τυχαίως (;), έχει ως έμβλημά του την εξάλφα, το εθνικό-θρησκευτικό σύμβολο του Ισραήλ…), όπου μίλησε και για το βιβλίο του με τίτλο “Φάγαμε ήττα” και υπότιτλο “Ο αυτοεγκλωβισμός της Ορθοδοξίας”, δήλωσε, μεταξύ άλλων: «Δυστυχώς όταν κάτι συστηματοποιείται, είτε πρόκειται για την εκκλησία είτε για μια πολιτική σκέψη είτε για μια φιλοσοφική σκέψη, αποκτά απόλυτα θεσμικό χαρακτήρα, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τη νοσταλγία χαμένων παραδείσων. Ο Μαρξισμός και ο Χριστιανισμός σε πολλές περιπτώσεις νοσταλγούν έναν παράδεισο ο οποίος έχει χαθεί (…) Η Χριστιανική Θεολογία στοχεύει στ’ αλήθεια στα έσχατα, ορίζει τη ζωή της και το παρόν της από αυτό που θα γίνει ο άνθρωπος και ο πραγματικός άνθρωπος δεν είναι άλλος από τον Χριστό της ιστορίας και των εσχάτων. Στο πρόσωπο του λάμπει η ωραιότητα της ανθρώπινης φύσης, η οποία φωτίζεται από το φως του Θεού (…) Όταν μάλιστα συστηματοποιείται η σκέψη αδυνατεί να παρακολουθήσει και τις αλλαγές του παρόντος γι’ αυτό και ενοχοποιεί την αλλαγή. (…) Ο τίτλος που είχε η εισήγηση μού ήταν “Πόσες γλώσσες μιλάει ο Θεός; Προλεγόμενα στο διάλογο της Θεολογίας με την Τέχνη” και προσπάθησα να πω ότι δεν μπορούμε να απολυτοποιήσουμε τη μια γλώσσα του Θεού. Δηλαδή το Ευαγγέλιο είναι μια γλώσσα, τα Πατερικά Κείμενα είναι μια άλλη γλώσσα, οι Αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων είναι επίσης μια άλλη γλώσσα, η λογοτεχνία είναι μια άλλη γλώσσα, όπως μια άλλη γλώσσα είναι κινηματογράφος, το τραγούδι, η ποίηση και η παρατήρηση της κτίσης. Τί σημαίνει αυτό; Ότι ο Θεός τελικά αποκαλύπτεται στο καθετί και με το καθετί (…) ο κινηματογράφος θα μπορούσε να είναι και η νέα εικόνα της εκκλησίας.» [19].
Στη συνέντευξή του αυτή, ο “σπουδαίος καθηγητής Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας” Χρυσόστομος Σταμούλης δεν επικαλείται τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας για να στηρίξει τις θέσεις του (πώς θα μπορούσε, άλλωστε…), αλλά το Λουθηρανό “θεολόγο” P. J. Tillich, το λογοτέχνη και ζωγράφο Ν. Γ. Πεντζίκη, τους κινηματογραφιστές Tarkovsky, L.v. Trier και τον αφορισμένο Θ. Αγγελόπουλο, το λογοτέχνη W. Berry, τον (σχολιασθέντα από το φιλόσοφο του ναζισμού Χάιντεγκερ) ποιητή Χαίλντερλιν… Τέτοια είναι τα τοξικά ύδατα που αρδεύουν τη σκοτισμένη και οικτρά διεστραμμένη διάνοια και τα φρονήματα του προφέσορα Σταμούλη και δι’ αυτού τις συνειδήσεις των οπαδών του. Αλλά ας μη χρονοτριβούμε περαιτέρω με τις εμετικές θεωρίες του. Ας περάσουμε σε έναν άλλο “παρατηρητή”, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του “Διεθνούς Παρατηρητηρίου Θρησκευτικού Φονταμενταλισμού”: το MSc Δημοσθένη Δούκα Οικονομολόγο-Δημοσιογράφο [20]. Θα παρουσιάσουμε από το προφίλ του στο Facebook και άλλους ιστοχώρους λίγα ευρήματα ενδεικτικά των φρονημάτων του:
ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ