ΠΑΝΤΕΣ ΟΙ ΘΕΛΟΝΤΕΣ ΕΥΣΕΒΩΣ ΖΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΙΗΣΟΥ ΔΙΩΧΘΗΣΟΝΤΑΙ
Μωυσής μοναχός εκ Πρεβέζης
Γιατί ενοχλεί τόσο πολύ το κήρυγμα της μετανοίας και της αληθείας του Ευαγγελίου τους κρατούντες δυναστικώς την σημερινή Ελλαδική Εκκλησία;
Τι είναι αυτό που τους κάνει αντί για ποιμένες να μεταστρέφονται σε λύκους απέναντι σε ένα απλό μοναχό και σε κάθε μοναχό, που αφιέρωσε ανιδιοτελώς την ζωή του για τον μόνον αληθινό Τριαδικό Θεό;
Ας κάνατε εσείς μαριονέτες της νέας τάξης το έργο του Θεού, αφυπνίζοντας, παρηγορώντας, και κατηχώντας έναν λαό αποστάτη αλλά και εγκαταλειμμένο από όλους εσάς τους μισθωτούς που ζείτε σε άλλο κόσμο!
Τότε και εγώ θα παρέμενα στο μοναστήρι της μετανοίας και όχι της υπακοής, όπως εσείς θέλετε να περάσετε στα υποσυνείδητά μας, με την νέα Θεολογία παπικού τύπου.
Αδελφοί μου χριστιανοί, αυτοί που διοικούν την σημερινή Εκκλησία είναι υπόδουλοι του Σιωνισμού, της φιλαυτίας, της φιλοδοξίας, της ματαιότητάς του κόσμου τούτου!
Δεν εξηγείται το μένος που έχουν στο πρόσωπό μου, επεμβαίνοντας και εμποδίζοντας με ακόμα και σε οικίες πιστών που με καλούν να ακούσουν λόγο Θεού, που τόσο πολύ το έχουν ανάγκη σήμερα. Τους έχουν απειλήσει μέχρι και ακοινωνησίας. Αλλά δεν καταλαβαίνουν τα προβατάκια του Χριστού ότι η ομολογία της πίστεως και η απομάκρυνση από τέτοιους ψευδοποιμένες είναι ‘’ανώτερη’’ από την Θεία Κοινωνία που θα πάρουν από τα αιρετικά τους χέρια.
Με αφορμή την νέα πρόσφατη παράνομη, αντιευαγγελική και αντισυνταγματική διακοπή της ομιλίας μου στην Θεσσαλονίκη από τους αιρετικούς οικουμενιστές, ομολογώ ότι θα συνεχίσω να κηρύττω το Λόγο του Θεού σε όσους μου το ζητούν, κάνοντας χρήση του νόμιμου δικαιώματος που μου παρέχει ο Θεός και οι νόμοι του κράτους, ως ελεύθερος Έλλην πολίτης και Ορθόδοξος μοναχός.
Θα καταλάβετε καλύτερα την διαφθορά της πίστεως από τους προσκυνουμένους γραικύλους, παραλληλίζοντας, την σημερινή εποχή με μια άλλη, σε ανάλογες καταστάσεις προδοσίας της πίστεως και της πατρίδος, της εποχής του Χριστοφόρου Παπουλάκου.
Και φυσικά η σημερινή αιρετική Εκκλησία δεν τον Αγιοποιεί (τα λείψανά του ευωδιάζουν στην Άνδρο), γιατί δεν την συμφέρει να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Δηλαδή ότι η ίδια συνέργησε για να φυλακισθεί ο Άγιος του Θεού γιατί ομολογούσε αλήθειες και ξεσκέπαζε την συμπόρευσή της (Εκκλησίας), με τους παπικούς και προτεστάντες που αφάνιζαν τον Ελληνικό λαό τότε όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα.
Και τότε θα καταλάβετε περισσότερο γιατί λυσσάνε με το να μου κλείνουν το στόμα που δεν θα κλείσει. Και δεν θα κλείσει γιατί τιμή Αγίου είναι η μίμησης Αγίου. Χάρη σε αυτούς τους Αγίους που έδωσαν την ζωή τους για να είμαι σήμερα Ορθόδοξος, έχω Ιερό χρέος να την παραδώσω και εγώ θυσιαζόμενος αν χρειαστεί στα παιδιά μας, για να σωθούν και αυτά και το έθνος.
Ο Άγγελος του Θεού Παπουλάκος δεν ήταν γνώστης βαθύς της αλάνθαστης ορθόδοξης Θεολογίας, αλλά είχε καταλάβει αμέσως μετά την απελευθέρωση και ίδρυση του Ελληνικού Ορθοδόξου Κράτους, ότι η δυτική Θεολογία ήταν λανθασμένης διανόησης και κακοδαιμονίας. Η Θεολογία της δύσης ενεθάρρυνε την ανθρωπιστική αλαζονεία και έφτιαχνε θεολογικές ρωγμές για να εισχωρήσουν εκεί τα αθεϊστικά ρεύματα και στη συνέχεια καλλιεργούσαν τους ανθρωποκεντρικούς ανθρωποκτόνους καρπούς του Βολταρισμού, του Δαρβινισμού.
Την εποχή του 1833-1860 Εβραίοι εξ΄ Ευρώπης χρησιμοποίησαν την Βαυαρική και Προτεσταντική στρατοκρατορία που εκμεταλλεύτηκε με σατανική μεθοδικότητα την διοικητική και οργανωτική κατάρρευση της Ελληνικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και του έθνους. Ο Παπουλάκος γνώριζε καλά, με Θεία φώτιση βέβαια, τον άξονα περιστροφής του γένους μας μετά την απελευθέρωση από την Τουρκοκρατία. Κατηγορώντας τον αδίστακτο πάπα που χρησιμοποιούσε όλα τα τυχοδιωκτικά μέσα, συγχρόνως προστάτευε τον Ελληνισμό από τα ύπουλα ευρωπαϊκά ρεύματα και συγκροτούσε τάχα το γένος στο χώρο της Ορθοδοξίας με αλλοθρήσκους και αιρετικούς Κυβερνήτες.
Ο Παπουλάκος λοιπόν αφού αρματώθηκε στο μοναστήρι του, με θεία φώτιση πήρε την απόφαση να συγκρουστεί με τους δυτικόφερτους δαίμονες κατά πρόσωπο, αψηφώντας τους κινδύνους των γραικύλων. Ο Παπουλάκος άρχισε τις περιοδείες του αψηφώντας τους κινδύνους και η ιεραποστολική του πορεία μέσα σε διάφορες περιοχές της Πελοποννήσου κράτησε αρκετούς μήνες. Ο Βασιλιάς Όθωνας είχε φοβηθεί τόσο πολύ από τα πύρινα κηρύγματα του, που αφυπνούσουν και λιοντάροναν τον λαό, που έστειλε ολόκληρο στόλο και τρεις χιλιάδες στρατιώτες για να συλλάβουν ένα άοπλο χριστιανό επαναστάτη. Δεν το κατόρθωσαν με αυτή την περιβόητη εκστρατεία και χρησιμοποίησαν το σχέδιο της προδοσίας. Τον Ιούδα Παπαβασίλαρο και 6.000 αργύρια. Ο Παπουλάκος με δόλιο τρόπο έπεσε στα χέρια των αντίχριστων Παπικών-Βαυαρών. Δεν απέκαμνε βέβαια ποτέ και μέσα από τα κελιά του στις φυλακές της Σαντορίνης και της Άνδρου έδινε τη δική του μάχη με όποιες δυνάμεις του είχαν απομείνει μιλώντας παντοτινά για την αλήθεια και χωρίς φόβο, για αυτό που ονόμαζε Χριστοβασιλεία επί της γης και του ουρανού.
Μετά τη δολοφονία του κυβερνήτη της Ελλάδος Ιωάννη Καποδίστρια, βλέπουμε να συμβαίνουν ταυτόσημα γεγονότα τόσο στην Ελλαδικό χώρο όσο και στην Αγγλοκρατούμενη πολιτεία των Ιονίων Νήσων.
Υποταγή της Ελλαδικής εκκλησίας στους Γραικύλους και τη Βαυαροκρατία, υποταγή των Ιονίων Νήσων στην Αγγλοκρατεία. Διασυρμός του Κλήρου εκεί, διασυρμός του Κλήρου εδώ. Ξένος ηγεμών εκεί, ξένος ηγεμών εδώ. Ανθελληνική φράγκικη παιδεία εκεί, ανθελληνική φράγκικη και εδώ. Τα ανθελληνικά σχολικά βιβλία της εποχής, η γελοιοποίηση του Κλήρου, η ανταρσία κατά των θεσμών, αθεϊστικά συμπτώματα, ακόμα και φράγκικο ημερολόγιο που επιβλήθει αργότερα, άρχισαν να δηλητηριάζουν τη ζωή του έθνους.
Έλεγε ο Μακρυγιάννης: «Μας έβγαλαν το τούρκικο φακιόλι και μας φόρεσαν την πάπικη τιάρα». Εναντίον αυτής της καταστάσεως εξεγέρθηκαν τα ασθενή και τα μωρά του κόσμου. Ο Κοσμάς φλαμιάτος, ο Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος (Παπουλάκος), ο Ιωάννης Μακρυγιάννης, οι φιλοκαλικοί πατέρες, όπως ο Ιγνάτιος, καλόγερος του Μ. Σπηλαίου. Μπροστά σε αυτό το έγκλημα πήραν στο ταγάρι τους ένα κομμάτι κριθαρένιο ψωμί και άρχισαν τον αγώνα υπέρ πίστεως και πατρίδος.
Όταν λοιπόν τον Απρίλη του 1852 ξεψυχούσε ο Φλαμιάτος στις φυλακές μπουντρούμια του Ρίου, τότε φούντωσε δια του Χριστοφόρου Παπουλάκου (Παναγιωτόπουλου) το φιλοκαλικό κίνημα του Παπουλάκου- τα Παπουλικά- που η Ιερά Σύνοδος τον καταγγέλλει ως διαστροφέα της γνήσιας διδασκαλίας του Ευαγγελίου (τα ακούμε και σήμερα αυτά, για τους λίγους μοναχούς που αντιστέκονται άχρι θανάτου έναντι των καινοτόμων οικουμενιστών). Ας μη μας φαίνεται παράξενο σήμερα μετά από 160 χρόνια πως έχει ξεπέσει σε ανάλογες ανορθόδοξες αποφάσεις και καταστάσεις η Κρατούσα Εκκλησία των Οικουμενιστών ρασοφόρων. Το Παπικό δηλητήριο έχει ποτίσει από τότε εις βάθος και τα πλέον υγειά κύτταρα της αιρετικής πλέον Εκκλησίας, αλλά ευτυχώς υπάρχουν και κάποια που παραμένουν ανεπηρέαστα.
Αυτά συμβαίνουν τον Μάιο του 1852.
Όταν ο Παπουλάκος αρχίζει περιοδείες στα διάφορα μέρη της Πελοποννήσου με στόχο τον καθολικό Βασιλέα Όθωνα και την προτεστάντισσα Βασίλισσα Αμαλία. Έλεγε συχνά: «Ότι υπάρχουν δύο λογιών γράμματα, το θεοτικά και τα άθεα. Τα άθεα γράμματα είναι ρίζα κάθε συμφοράς χριστιανοί μου. Μιλιούνια άνθρωποι, Έλληνες και μη πλανήθηκαν από αυτή την ξεγελάστρα μάθηση και ακούμπησαν επάνω της για να κοιμηθούν ξέγνοιαστοι. Δεν το κατάφεραν όμως, αλλά ούτε και θα το καταφέρουν, έλεγε. Τέτοια γνώση είναι καρπός της περηφάνειας που είναι το πιο θανάσιμο κρίμα, είναι το ψήλωμα του νου, είναι κατάρα Θεού που στέλνει ολόισα στην κόλαση».
Μήπως και σήμερα δεν συμβαίνει το ίδιο αδερφοί μου; Αυτοί πάνε να μας αποκόψουν από το Χριστό και να μας ρίξουν στην σκλαβιά άλλων αφεντάδων που είναι δαιμονισμένοι.
Ο Αντιβασιλέας του Όθωνα Μάουερ κάλεσε κοντά του τον φαρμακίδη ο οποίος είχε εμπεδωθεί στην Κοραϊκή Θεολογία. Ήταν κληρικός και είχε ασχοληθεί με την δογματική θεολογία του Θεοφάνους Προκοποβικίου. Ο Θεοφάνης Προκόποβιτς περιφρονούσε τον κλήρο και δεν έκρυβε την αποστροφή του για το τυπικό της λατρείας, τα θαύματα, τον ασκητισμό και την Ιεραρχία. Ο Μάουερ δεν μπορούσε να επιλέξει συγγενέστερο ομοϊδεάτη για οδηγό στην θεολογική του διδασκαλία. Από την Αίγινα που ήταν τον καλεί στην πρωτεύουσα ο Μάουερ ως συνεργάτη για την Θεολογική στήριξη και πρακτική εμπέδωση μιας μεταρρύθμισης της Ελληνικής Εκκλησίας.
α) Τη δημιουργία μιας εθνικής κρατικής εκκλησίας αυτοκέφαλης και αποσπασμένη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως.
β) Την κατάλυση της επιρροής που ασκούσε ο μοναχισμός στην παράδοση και λαϊκή ευσέβεια και
γ) Την θεμελίωση μιας εκσυγχρονισμένης θεολογικής παιδείας προσαρμοσμένης στα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Τον Ιούνιο του 1833 όλοι οι επίσκοποι του Ελλαδικού χώρου και οι πρόσφυγες από τις Τουρκοκρατούμενες περιοχές, 22 τον αριθμό, συνεδρίασαν για οκτώ ώρες με γραμματέα τον Φαρμακίδη, πρακτικά δεν κρατήθηκαν, ελάχιστοι έφεραν αντιρρήσεις γιατί υπήρχε κλίμα συγκεκαλυμένης τρομοκρατίας. Το απόγευμα της ίδιας μέρας υπογράφτηκε από όλους έγκριση των προτάσεων της επιτροπής με ελάχιστες τροποποιήσεις. Ο Μάουερ και ο Φαρμακίδης, είχαν θριαμβεύσει. Ο καταστατικός χάρτης της Εκκλησίας ήταν έτοιμος και δημοσιεύτηκε με Βασιλικό Διάταγμα 23 Ιουνίου 1833. Η Ελληνική Εκκλησία γίνεται αυτοκέφαλος αποσχισθείσα από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο τότε ορθοφρονούσε.
Μετά την απόσχιση της Ελλαδικής Εκκλησίας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1833, έχασε όλα τα προνόμια και δικαιώματα που είχε επί Τουρκοκρατίας και επί Βαυαροκρατίας κατέστη δούλη και αιχμάλωτη των ξένων. Η ιστορία επαναλαμβάνετε σήμερα.
Οι Τούρκοι είχαν αναγνωρίσει σε αυτήν δικαιώματα νομίμου κυριαρχίας. Μετά το 1833 η εξαρτώμενη από τον Βασιλέα Όθωνα η Ελλαδική Εκκλησία περιήλθε στα Βαυαρικά χέρια και ο Καίσαρας Όθωνας πήρε ακόμη και αυτό που ανήκει στο Θεό και έτσι έγινε σωματείο.
Ψυχρότης και αδιαφορία για την ευσέβεια. Σε γενικές γραμμές η Εκκλησία βρέθηκε αποκομμένη από τον φυσικό της χώρο, το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τα πολιτικά ήθη γίνονταν και κάθε μέρα ελεεινά. Περιφρόνηση προς τους ανθρώπους, αυθάδεια, ασχημοσύνη προς τους γεννήτορες και πρεσβυτέρους και σοφότερους, απαγωγές συγγενών, απιστίες, κακουργίες, ομότης στους πάσχοντες.
Ο Πατριάρχης Κωνσταντίνος ο Α΄ αποκάλυψε στον Καλλέργη ότι είχε πάρει απόφαση να αφορίσει την Εκκλησία της Ελλάδος αλλά εμποδίσθηκε από την Ρωσία. Η Ελλάδα έγινε πεδίο σύγκρουσης των Μεγάλων Δυνάμεων, Άγγλων και Ρώσων. Μεγάλο ρόλο έπαιξαν ο πράκτορας των Δυτικών Μάουερ και ο συνεργάτης του Κοραή Θ. Φαρμακίδης. Ο Μάουερ απεργάσθηκε την αποδιοργάνωση της Εκκλησίας και ο Φαρμακίδης έπαιρνε δικτατορικά από την διορισμένη Ιερά Σύνοδο τις αποφάσεις που ήθελαν οι παπικοί και προτεστάντες.
Στις 25 Σεπτεμβρίου 1837 με βασιλικό διάταγμα διατάσσεται το κλείσιμο των Μοναστηριών. Το υποχρεωτικό αποσχηματισμό όλων των μοναζουσών που ήταν κάτω από 40 ετών. Την δέσμευση της κτηματικής περιουσίας των ιερών σκευών λατρείας, των εικόνων, βιβλίων, επίπλων κ.λ.π. Η εφαρμογή του διατάγματος ανετίθετο στους νομάρχες. Από τα ανδρικά μοναστήρια διαλύθηκαν 412 και από τα 18 γυναικεία έμειναν μόνο 3. Άθικτα έμειναν τα Ρωμαιοκαθολικά.
Δεν έφταναν όλα αυτά στην εικοσαετία 1830- 1850 παρατηρείται πραγματική παντοδυναμία των προτεσταντών μισσιοναρίων στο χώρο της παιδείας, τόσο στην ελεύθερη Ελλάδα όσο και στα Επτάνησα. Η μισσιονάριοι των Βαυαρών πήραν στα χέρια τους όλη την Ελληνική παιδεία διορίζοντας τον Κorck Διευθυντή και Επιθεωρητή όλων γενικά των Σχολείων του Κράτους. Επικρατεί χάος και στην παιδεία.
Στην εποχή του ο Μακρυγιάννης προσθέτει: «Ήφεραν οι φωτισμένοι άνθρωποι της Ευρώπης το κοπάδι για να κόψουν τους άγριους Έλληνες. Έπρεπε ο Βασιλέας της Μπαυαρίας να κόψει το κεφάλι του Τούρκου. Οι Τούρκοι δεν πείραξαν ούτε πέτρα από τα μοναστήρια.
Βλέποντας ο Χριστόφορος Παπουλάκος αυτή την άλωση της πίστεως μας, άφησε το ασκητήριο και ρίχνεται στον αγώνα του κηρύγματος υπέρ της αληθείας του Ευαγγελίου. Το κήρυγμά του είχε κάτι από το κήρυγμα των αλιέων της Γαλιλαίας. Είχε Πνεύμα Άγιον παρόμοιο με το κήρυγμα του Αιτωλού. Το θέλημα του Θεού κήρυττε. Πρόσωπο ανθρώπου δεν ελάμβανε υπόψη του. Οι τρανοί της γης δεν ηδύναντο να τον πτοήσουν. Είχε λάβει την μεγάλη απόφαση να μαρτυρήσει υπέρ της αληθείας μιμούμενος τον Θεάνθρωπο.
Αν παραλληλίσουμε τα τότε τεκτενόμενα με τη σημερινή εποχή θα καταλάβουμε γιατί υφιστάμεθα την ίδια σκλαβιά και προδοσία από τους γενίτσαρους Έλληνες που μας διαφεντεύουν.
Εύχομαι να αναδείξει ο Θεός και νέους Παπουλάκους και Άγιο Κοσμάδες να λυτρώσουν τούτο το δύσμερο γένος που πάντοτε προδομένο χαροπαλεύει να κρατήσει την πίστη του, ενίοτε με τους λίγους, για να μη χαθεί και σαν έθνος. Και τώρα πνέει τα λοίσθια. Αλλά την τελευταία λέξη γι΄αυτό το γένος την έχει ο Χριστός που μας αγαπάει, παρ΄όλη την αμετανοησία μας, (επειδή ανταποδώσαμε σ΄αυτή την αγάπη Του διαχρονικά, με τα αμέτρητα εκατομμύρια μαρτύρων και ομολογητών) εν συγκρίσει με τους άλλους Ευρωπαίους που τόσο εύκολα αντικατέστησαν την Ορθοδοξία με τον ευδαιμονισμό και τον Ορθολογισμό.
Μωυσής μοναχός εκ Πρεβέζης