Προς την πλήρη «κοινωνία»;
ΘΕΜΑ: ΜΙΑ ΔΙΠΛΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ, ΤΗΣ «ΕΙΚΟΝΟΣ» ΚΑΙ ΤΟΥ «ΑΡΙΘΜΟΥ»
Αγαπητοί,
Από πρόσφατο άρθρο του Μανώλη Κείου με τίτλο «Νέα θεολογικά δεδομένα δημιουργεί ο Πάπας!» πληροφορηθήκαμε διάφορα λόγια του Πάπα που σχετίζονται με το Μυστήριο του Βαπτίσματος. Μία νέα πραγματικότητα που θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας όταν αναφερόμαστε σε «λόγια του Πάπα» είναι ότι αυτά αποτελούν εδώ και καιρό μέρος του λόγου που αναπτύσσουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας είτε είναι εκπαιδευτικοί είτε θεολόγοι είτε πατριάρχες είτε ψυχοδημοσιογράφοι.
Δυστυχώς λίγοι είναι αυτοί που πραγματικά ενδιαφέρονται για τα «λόγια του Κυρίου» ή για τα χαριτωμένα λόγια των αγίων Πατέρων μας και δυστυχώς οι περισσότεροι εξ ημών προσθέτουμε γνώση πάνω στη γνώση έχοντας πλέον ως βάση και «λόγια του Πάπα» που πράγματι έχουν έναν νέο αέρα παραπλανητικό ή πιο ορθά ένα «ανανεωμένο πνεύμα προσέγγισης» τηλεπλανητικού χαρακτήρα και πανχριστιανικής εμβέλειας! Μία ακόμη πραγματικότητα που δεν θα πρέπει να αγνοούμε είναι η «φωνή της εικόνας» και η επιρροή της στο σχηματισμό της κοινής γνώμης διά της προβολής διάφορων σκηνών από τα ΜΜΕ όπως π.χ. της άφιξης του Πάπα σε «λιμάνια προσέγγισης» συνοδευόμενος εν είδη Θαβώρ από δύο και πλέον επισκόπους μας (!) είτε για χάρη των προσφύγων είτε λόγω των φιλοπαπικών και νεοενωτικών προθέσεων είτε για χάρη της ειρήνης, της ασφάλειας και της συμφιλίωσης των ανθρώπων του χριστιανικού κόσμου…
Στο σημείο αυτό και πριν να αναφερθώ στα νέα παραπλανητικά «λόγια του Πάπα» καλόν είναι να προσεγγίσουμε το βιβλίο του Αρχιμ. Γεωργίου Ι. Δημόπουλου για να ακούσουμε λίγα λόγια αγάπης τόσο για την παραπλάνηση του πιστού λαού από τους εκκλησιαστικούς του άρχοντες αλλά και για να δούμε μια άλλη «εικόνα» που μας επιβάλλουν να την προσκυνήσουμε! και έχει σχέση η εικόνα αυτή με την εικόνα της αίρεσης δηλαδή με την «εικόνα του θηρίου» ή καλύτερα με την εικόνα που έχουν οι περισσότεροι σήμερα για τον Οικουμενισμό! Ο π. Γεώργιος σημειώνει: «Δια να εννοήσωμεν καλύτερα τον κίνδυνον, που διέτρεχεν η Εκκλησία εκ των αιρετικών αυτών δοξασιών, πρέπει να ενθυμηθώμεν, ότι αι αιρεσιάρχαι και οι οπαδοί των δεν παρουσιάζοντο ως εχθροί της πίστεως αλλά ως ενδιαφερόμενοι να επικρατήση η ορθή πίστις, την οποίαν όμως τόσον οικτρώς παρεμόρφωναν και ότι ανέπτυσσαν επιχειρήματα υπέρ των θέσεών των, το σφαλερόν των οποίων δεν ήσαν όλοι εις θέσιν να αντιληφθούν, και δι' αυτό πλείστοι παρεσύροντο εις αυτάς (4). Από αυτά εννοούμεν πόσον η πίστις είχεν ανάγκην γενναίων υπερμάχων και υπερασπιστών και πόσον μεγάλη θα είναι η συμβολή του Βασιλείου εις την επικράτησιν της ορθής πίστεως. (4) Ιδού πως εις εξόχους διαφωτιστικάς επιστολάς του περιγράφει την κρατούσαν κατάστασιν: "Έχει κουρασθή πολύ, έχει απαυδήσει πλέον η Εκκλησία, αδελφοί από τας συνεχείς προσβολάς που υφίστανται εκ μέρους των εχθρών της… Έχουν τελείως καταφρονηθή τα δόγματα των Πατέρων' αι παραδόσεις αι Αποστολικαί έχουν εξουθενωθεί' νεώτεραι ιδέαι κυβερνούν την Εκκλησίαν. Τεχνολογούν οι άνθρωποι, δεν θεολογούν. Εξορίζονται οι ποιμένες και την θέσιν των καταλαμβάνουν λύκοι βαρείς, που δεν λυπούνται το ποίμνιον" (Επιστολή 90η). Και εις άλλην: "Δεν πρόκειται περί κινδύνου, τον οποίον μία μόνον Εκκλησία διατρέχει... Σχεδόν από των ορίων του Ιλλυρικού μέχρι της Θηβαΐδος το κακόν της αιρέσεως κατατρώγει όλας τας Εκκλησίας.... Έχουν ανατραπή τα δόγματα της ευσεβείας και έχουν περιέλθει εις σύγχυσιν οι εκκλησιαστικοί θεσμοί..." (Επιστολή 92α). Εις δραματικότερον ακόμη τόνον αλλαχού γράφει: "Μας έχει καταλάβει διωγμός, τιμιώτατοι αδελφοί, και διωγμός βαρύτατος. Διότι καταδιώκονται οι ποιμένες, διά να διασκορπισθούν τα ποίμνια. Εξαναγκάζονται εις φυγήν οι πρεσβύτεροι και οι διάκονοι και λεηλατήται όλος ο κλήρος. Διότι εν εκ των δύο θα γίνη. Ή να προσκυνήσουν την εικόνα (δηλαδή να συνταχθούν με το μέρος των αιρετικών)ή να παραδοθούν εις τας μάστιγας, που δημιουργούν πόνο και φλόγωσιν. Στενάζουν οι λαοί, κλαίουν συνεχώς… Στενάξατε λοιπόν δι' όσα μας συμβαίνουν, διότι ο Μονογενής υιός του Θεού βλασφημείται, και δεν υπάρχει εκείνος που θα αντιλέξη. Το Πνεύμα το Άγιον αθετείται, και εκείνος που είναι εις θέσιν να αποδείξη την πλάνην αποδιώκεται" (Επιστολή 243η).
Αδελφοί, η δύναμη της εικόνας είναι μεγάλη γι’ αυτό και η ευθύνη των ιεραρχών μας ακόμη μεγαλύτερη. Οι ενέργειες και τα αποτελέσματα από την προσέγγιση των αιρετικών παπικών και όχι μόνον μπορεί να έφεραν πιο κοντά τον ένα άνθρωπο με τον άλλον αλλά μας απομάκρυναν από την αλήθεια τόσο που ο κίνδυνος να προσκυνήσουμε την «εικόνα» του Οικουμενισμού ως «εικόνα θεού» της οποιας θα πρέπει να γίνουμε όμοιοι είναι ορατός. Αλλά και η νέα προσέγγιση του Μυστηρίου του Βαπτίσματος εν σχέσει με έναν αριθμό, την ημερομηνία δηλαδή της Βαπτίσεώς μας, μας χωρίζει από την εικόνα του «ονόματος»! Στο «Πιστεύω» της Εκκλησίας μας γίνεται αναφορά σε ένα Βάπτισμα, «Ομολογώ εν Βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών», και όχι σε πολλά. Η εξομοίωση των «βαπτισμάτων» ή αλλιώς ο "γάμος" δύο βαπτισμάτων και η ένωσή τους δήθεν σε "ένα" αποτελεί μια ακόμη διαστροφή εν τοις Μυστηρίοις, και πάλι η αναγνώριση των άλλων δήθεν Εκκλησιών αποτελεί άρνηση του «εν» Βαπτίσματος που έχει και κατέχει μόνον η Ορθόδοξη Εκκλησία μας! Επίσης αποτελεί - για όποιον έχει ώτα - άρνηση των αγίων Πατέρων των οποίων τα ονόματα παρελάβαμε την ιερή εκείνη στιγμή όπου η φωνή του ιερέως επρόφερε τα λόγια του Κυρίου: «Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού… εις το όνομα του πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος»! ΟΧΙ, ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΒΑΠΤΙΣΕΩΣ ΜΑΣ! ΝΑΙ, ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ, «… εις το όνομα του πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», αμήν.
Α΄. Ο Μανώλης Κείου έγραψε πως ο Πάπας: «κάλεσε όλους τους πιστούς να πάνε σπίτι τους και να ανακαλύψουν τη σημαντική αυτή ημερομηνία (ενν. της Βαπτίσεως) στις ζωές τους επειδή, όπως είπε, είναι όταν ο Πατέρας τους έδωσε το δώρο του Πνεύματος που «ανοίγει τα μάτια της καρδιάς στην αλήθεια»... Ω της πονηρίας! Αδελφοί, ο Πάπας μεταξύ άλλων είπε: «Διότι μέσω της Βάπτισης γινόμαστε μέλη του ενός Σώματος του Χριστού που είναι η Εκκλησία. Αυτή η κοινή κληρονομιά είναι η βάση του προσκυνήματός μας μαζί προς την πλήρη κοινωνία, καθώς μεγαλώνουμε στην αγάπη και στη συμφιλίωση”»[1]. ΨΕΜΑ! ΔΙΟΤΙ, ΜΕΣΩ ΤΟΥ «ΕΝ» ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΗΣ «ΤΡΙΠΛΗΣ» ΚΑΤΑΔΥΣΗΣ ΜΑΣ (ΚΑΙ ΟΧΙ «ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΒΑΠΤΙΣΗΣ» ΚΑΙ ΤΩΝ «ΡΑΝΤΙΣΜΑΤΩΝ») ΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΦΕΣΙΝ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ.
Β΄. «Διά να εννοήσωμεν καλύτερα τον κίνδυνον, που διέτρεχεν η Εκκλησία εκ των αιρετικών αυτών δοξασιών, πρέπει να ενθυμηθώμεν, ότι αι αιρεσιάρχαι και οι οπαδοί των δεν παρουσιάζοντο ως εχθροί της πίστεως, αλλά ως ενδιαφερόμενοι να επικρατήση η ορθή πίστις, την οποίαν όμως τόσον οικτρώς παρεμόρφωναν…» ( π. Γεώργιος).
Μετά τιμής
Δημήτριος Β. Εμμανουήλ