Σχόλιο για την επαινετέα επί συνόδω παρέμβαση του μητροπολίτη Κυθήρων για τον Ουκρανικό
του Λυκούργου Νάνη
Η έμπονη αγάπη για την Αγία μας Εκκλησία, η έναντι παντός τιμήματος διασφάλιση της ειρήνης και της ενότητας σε Αυτή, η ακριβής στοίχιση προς την παραδεδομένη ιεροκανονική παρακαταθήκη ως ουσιώδους όρου επιλύσεως του θέματος, ο σεβασμός και η τιμή προς τους συνεπισκόπους του, το θεσμό του πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και το πρόσωπο του πατριάρχου, τα λοιπά πατριαρχεία και αυτοκέφαλες Εκκλησίες και προς το λαό του Θεού, διατρέχουν απ αρχής έως τέλους και χαρακτηρίζουν συνολικά τη μνημειώδη παρέμβαση του σεπτού ιεράρχου των Κυθήρων, στο πλαίσιο των συνεδριών της ΔΙΣ της προλαβούσης συνοδικής περιόδου.
Αναδιφώντας κανείς το περιεχόμενο του σχετικού κειμένου καθώς και το ύφος με το οποίο αυτό είναι διατυπωμένο δεν μπορεί να μη δοξάση το Θείο Δομήτορα της Αγιωτάτης Εκκλησίας μας που ευδοκεί να μας διαποιμαίνουν στις χαλεπές αυτές ημέρες επίσκοποι του ήθους και του κύρους του αγίου Κυθήρων.
Επίσκοποι που δεν ταύτισαν την αρχιερατική τους τιμή και αξιοπρέπεια με τις πρακτικές νομιμοποιήσεως εκκλησιαστικών πραξικοπημάτων που εξυπηρετούν γεωστρατηγικά συμφέροντα και γεωπολιτικές επιδιώξεις υπερατλαντικών κέντρων εξουσίας. Δυστυχώς, όπως αποδεικνύει το μνημειώδες κείμενό του, οι «Νεοχωρίτες» μητροπολίτες της προηγουμένης ΔΙΣ καθώς και ένας της «Παλαιάς Ελλάδος», αλήθεια πότε θα παύσουν να χρησιμοποιούνται οι εθνικά απαράδεκτοι αυτοί όροι;, συντάχθηκαν, ακρίτως και επιπολαίως, με τον ηγεμονισμό του Φαναρίου, περιπλέκοντας επικινδύνως το όλο πρόβλημα και καθιστώντας ιεροκανονικά υπόλογη την Ελλαδική Εκκλησία.
Παραλλήλως επισημαίνεται και ολέθριος ρόλος κάποιου πανεπιστημιακού καθηγητού (γνωστή η στάση του του στο περίφημο «εκκλησιαστικό ζήτημα» της άνευ αιτίας, δίκης και απολογίας των δώδεκα λεγομένων ιερωνυμικών μητροπολιτών που επί δεκαετίες ταλάνισε την Ελλαδική Εκκλησία) που με τις «γνωματεύσεις» του παρέσυρε τμήμα της διοικούσης Εκκλησίας προς την κατεύθυνση της αντικανονικότητας (καταλυτική κριτική των ολεθρίων και σαθρών θέσεων του εν λόγω πανεπιστημιακού άσκησε και ο π.Ιωάννης Διώτης).
Μας ανέπαυσε, επίσης, η από μέρους του επισκόπου των Κυθήρων ορθότατη επιλογή της μη προσελεύσεως και συμμετοχής του στο γεύμα προς τιμήν του αρχιτέκτονα του εκκλησιαστικού πραξικοπήματος, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου, την οποία και αιτιολόγησε με λίαν τεκμηριωμένο σκεπτικό. Μακάρι και άλλοι επίσκοποι να φερόντουσαν έτσι! Δυστυχώς όσο θα διατελούμε δέσμιοι του νόθου και εκτρωματικού «εκκλησιαστικού» καθεστώτος των «Νέων Χωρών» λίγοι θα αναδεικνύονται ήρωες και ο νοών νοείτω…
Οι μνημειώδεις, επί του Ουκρανικού, παρεμβάσεις των μητροπολιτών Κυθήρων και Πειραιώς έβγαλαν «ασπροπρόσωπη» την Ελλαδική Εκκλησία σε μια εποχή κατά την οποία ικανός αριθμός των μητροπολιτών Της «διακρίνονται» για την ακατάπαυστη συμμετοχή τους σε δεσποτικά φεστιβάλ (τη λοιμώδη αυτή νόσο του συγχρόνου εκκλησιαστικού βίου), σε συναντήσεις με τους Ρόταρυ και τους Λάιονς (κάποιος, μάλιστα, εξ αυτών απέστειλε και ιερέα-εκπρόσωπό του!!! σε τοπική εκδήλωση των Ροταριανών…), σε συναυλίες με κοσμικόφρονες και μη, τραγουδιστές και τραγουδίστριες, στη δημιουργία «πάρκων ανακύκλωσης», σε συμπροσευχές και διαχύσεις με σχισματικούς Ουκρανούς ψευδεπισκόπους και σε άλλες «ποιμαντικές» δράσεις… Και φυσικά για τη σιωπή τους απέναντι της εκκλησιομάχου και χριστιανομάχου πολιτικής των κατά καιρούς κυβερνήσεων…
Υ.Γ. Εξ αντικειμένου υφίσταται μείζον ιεροκανονικό ζήτημα για εκείνους τους Ελλαδίτες μητροπολίτες που κατά παράβαση των Θείων και Ιερών κανόνων και προ συνοδικής διαγνώμης και εγκρίσεως μνημόνευσαν ή και εξακολουθούν να μνημονεύουν ή καθ οιονδήποτε τρόπο προήλθαν ή προέρχονται κατ εξακολούθησιν σε επικοινωνία με τους Ουκρανούς σχισματικούς ψευδεπισκόπους, ευτελίζοντας κατά τρόπο απαράδεκτο το εκκλησιαστικό Ήθος και κατασκανδαλίζοντας τον πιστό λαό. Κάποιος, μάλιστα, κληρικός που μέχρι πρό τινος ανήκε στη μητρόπολη Δημητριάδος (πού αλλού…) «χειροτονήθηκε» ψευδεπίσκοπος της σχισματικής ψευδοεκκλησίας της Ουκρανίας. Πρόκειται, αναντιλέκτως, για ιεροκανονικό ανοσιούργημα που επιφέρει και τις αντίστοιχες ποινές.
Τυγχάνει προφανές ότι ο άγιος Κυθήρων, κηδόμενος της ειρήνης και ενότητος της Εκκλησίας της Ελλάδος και μέχρι τέλους αγωνιζόμενος για την κατίσχυσή της, δεν έθεσε το όλο θέμα στα αρμόδια συνοδικά όργανα, όπως κανονικά θα έπρεπε. Το ίδιο, προφανώς, ισχύει και για το μητροπολίτη Πειραιώς.
Θεωρώ επάναγκες, όμως, εφ όσον οι ερωτοτροπούντες με την αντικανονικότητα μητροπολίτες συνεχίσουν κατά τρόπο σκανδαλώδη να αθετούν τις ιεροκανονικές διακελεύσεις, οι εν θέματι ορθοφρονούντες επίσκοποι αλλά και όσοι άλλοι υπερμαχούν της κανονικότητος ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να αγνοήσουν οιαδήποτε σκοπιμότητα (καλή ή κακή) και να καταστήσουν εν λύπη μεν πολλή αλλά και εν συναισθήσει των ευθυνών τους ως επισκόπων της Εκκλησίας του Χριστού, ιεροκανονικώς υποδίκους τους ασχημονούντας συνεπισκόπους τους.
Εξυπακούεται πως ακόμη και αν η πλειοψηφία των Ελλαδιτών μητροπολιτών νομιμοποιήση τα όσα δεν επιδέχονται νομιμοποιήσεως εκείνοι θα πρέπει ως βράχοι να ορθώσουν το ανάστημά τους και να διαχωρίσουν πανηγυρικά τις ευθύνες τους.
Επιπροσθέτως καθίσταται αδήριτη ανάγκη να εφαρμοσθούν το ταχύτερο τα όσα προβλέπουν οι ιεροί κανόνες για την περίπτωση του ψευδεπισκόπου Ολβίας προκειμένου να μην έχουμε και δεύτερο σχετικό κρούσμα.
Αρκετή ανοχή έχει επιδειχθεί σχετικώς. Το απολύτως απαραίτητο, και άριστο κατά τη γνώμη μου, θα ήταν να καταστεί πανορθοδόξως υπόδικος εν προκειμένω ο κύριος σχεδιαστής, δημιουργός, συντηρητής και πολλαπλασιαστής της ενσκηψάσης εκκλησιαστικής ανωμαλίας, ο ένοικος του Βοσπόρου δηλονότι.
Αλλά κάτι τέτοιο μάλλον αποτελεί άπιαστο όνειρο και ο νοών νοείτω…
Τυγχάνει προφανές ότι ο άγιος Κυθήρων, κηδόμενος της ειρήνης και ενότητος της Εκκλησίας της Ελλάδος και μέχρι τέλους αγωνιζόμενος για την κατίσχυσή της, δεν έθεσε το όλο θέμα στα αρμόδια συνοδικά όργανα, όπως κανονικά θα έπρεπε. Το ίδιο, προφανώς, ισχύει και για το μητροπολίτη Πειραιώς.
Θεωρώ επάναγκες, όμως, εφ όσον οι ερωτοτροπούντες με την αντικανονικότητα μητροπολίτες συνεχίσουν κατά τρόπο σκανδαλώδη να αθετούν τις ιεροκανονικές διακελεύσεις, οι εν θέματι ορθοφρονούντες επίσκοποι αλλά και όσοι άλλοι υπερμαχούν της κανονικότητος ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να αγνοήσουν οιαδήποτε σκοπιμότητα (καλή ή κακή) και να καταστήσουν εν λύπη μεν πολλή αλλά και εν συναισθήσει των ευθυνών τους ως επισκόπων της Εκκλησίας του Χριστού, ιεροκανονικώς υποδίκους τους ασχημονούντας συνεπισκόπους τους.
Εξυπακούεται πως ακόμη και αν η πλειοψηφία των Ελλαδιτών μητροπολιτών νομιμοποιήση τα όσα δεν επιδέχονται νομιμοποιήσεως εκείνοι θα πρέπει ως βράχοι να ορθώσουν το ανάστημά τους και να διαχωρίσουν πανηγυρικά τις ευθύνες τους.
Επιπροσθέτως καθίσταται αδήριτη ανάγκη να εφαρμοσθούν το ταχύτερο τα όσα προβλέπουν οι ιεροί κανόνες για την περίπτωση του ψευδεπισκόπου Ολβίας προκειμένου να μην έχουμε και δεύτερο σχετικό κρούσμα.
Αρκετή ανοχή έχει επιδειχθεί σχετικώς. Το απολύτως απαραίτητο, και άριστο κατά τη γνώμη μου, θα ήταν να καταστεί πανορθοδόξως υπόδικος εν προκειμένω ο κύριος σχεδιαστής, δημιουργός, συντηρητής και πολλαπλασιαστής της ενσκηψάσης εκκλησιαστικής ανωμαλίας, ο ένοικος του Βοσπόρου δηλονότι.
Αλλά κάτι τέτοιο μάλλον αποτελεί άπιαστο όνειρο και ο νοών νοείτω…