«Οι δύο Προκαθήμενοι, ως «υιοί του Θεού», δέχονται έναν ανταγωνισμό μεταξύ τους: τις πράξεις της ειρήνης! «Ειρήνη που ανοίγει τον δρόμο της αγάπης», όπως λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος… Ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄ και ο Πατριάρχης Αθηναγόρας Α΄ είναι οι απόστολοι και οι κήρυκες του «ειρήνη σε μας», αίτημα και ιδανικό, με λόγο και πράξη της Θρησκείας που διαδόθηκε στις πέντε ηπείρους του πλανήτη μας. Είναι οι «μακάριοι ειρηνοποιοί», που θα ανακηρυχθούν «υιοί του Θεού» (Ματθαίος 5.9)»
(Αριστείδης Πανωτής /συνέγραψε τον ιστορικό τόμο των "Ειρηνοποιών"/ο πατριάρχης Βαρθολομαίος τον τίμησε με το τίτλο του «συγγραφέως» του Οικουμενικού θρόνου/ο πάπας Παύλος Στ΄ τον τίμησε για τη γαλλική έκδοση των "Ειρηνοποιών" με τον ανώτερο "Ταξιάρχη Γρηγορίου του Μεγάλου")
Ομιλία του
Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου στο Διεθνές Οικουμενικό
Συμπόσιο «Αναζητήστε την Ειρήνη και Επιδιώξτε την» (Ψλ 34:15) Pannonhalma Archabbey, (Ουγγαρία, 22 Σεπτεμβρίου 2023)
Εξοχότατε,
Αντιπρόεδρε της Κυβέρνησης,
Θα θέλαμε
να τονίσουμε από την αρχή ότι δεν θα παρουσιάσουμε σήμερα ενώπιόν σας «συγγνώμη
για την Ορθοδοξία». Μιλάμε ως Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης,
στο όνομα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που δεν μπορεί να θεωρηθεί υπέρμαχος
μιας κλειστής Ορθοδοξίας, να αρνείται τον διάλογο, να αδιαφορεί για τα σύγχρονα
προβλήματα και προκλήσεις της εποχής μας, που δεν δίνει μια τρέχουσα μαρτυρία
για τη χάρη που ήρθε εν Χριστώ. Η Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης
κηρύσσει το Ευαγγέλιο, έχοντας πλήρη επίγνωση ότι η παρουσία της «εν τω κόσμω»
και η καλή μαρτυρία της είναι αποτέλεσμα και έκφραση του χαρακτήρα της που «δεν
είναι του κόσμου τούτου».
Είμαστε
περήφανοι για το γεγονός ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι η πρώτη
Χριστιανική Εκκλησία που ανέδειξε τις πνευματικές και ηθικές διαστάσεις του
οικολογικού προβλήματος και συνέβαλε καθοριστικά όχι μόνο στην παγκόσμια
συνειδητοποίηση του μεγαλύτερου ίσως προβλήματος στην ιστορία της
ανθρωπότητας, αλλά και τις θρησκευτικές του ρίζες, το χαρακτήρισαν προϊόν
«αμαρτίας», υπογράμμισαν τις κοσμολογικές και κοινωνικές πτυχές και προεκτάσεις
του και πρότειναν τη λύση, που βρίσκεται στη ριζική αλλαγή της πνευματικής
και αξιολογικής θέσης απέναντι στη δημιουργία του Θεού, στην «ευχαριστιακή
χρήση», και στη μετάβαση από το «έχω» (“having”) στο «είναι» (“being”), από τον ευδαιμονισμό
στο ασκητικό ήθος. Στον τομέα της χριστιανικής οικολογίας, όλοι μας, όχι μόνο
οι ορθόδοξοι πιστοί, οφείλουμε πολλά στον μακαριστό Μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη
(Ζιζιούλα) που εκοιμήθη τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους, τον οποίο
περιέγραψε ο Αδελφός μας Παναγιώτατος Πάπας Φραγκίσκος. ως ο μεγαλύτερος
σύγχρονος θεολόγος στο σύνολο του χριστιανισμού. Ας είναι αιωνία η μνήμη του!
Μαζί με
τον Πάπα Φραγκίσκο,
τονίζουμε τις κοινωνικές διαστάσεις και τις επιπτώσεις της οικολογικής κρίσης
και το γεγονός ότι, πρώτα και κύρια, επηρεάζει τους αδύναμους και τους φτωχούς
της γης. Τονίζουμε ότι κοινές είναι οι ρίζες της καταστροφής της φύσης και της
υποβάθμισης του ανθρώπου, η καταπάτηση της ιερότητάς του. Αυτές οι ρίζες
βρίσκονται στην «κακή αλλοίωση» της ανθρώπινης ελευθερίας. Υπό αυτή την έννοια,
η αντιμετώπιση της οικολογικής κρίσης και του κοινωνικού προβλήματος είναι
αδιαίρετες ενέργειες.
Χρησιμοποιώντας
την ορολογία του παρόντος συμποσίου: Η ειρήνη με τη φύση είναι συνυφασμένη με
την ειρήνη με τον συνάνθρωπο. Τόσο η οικοφιλική στάση όσο και η κοινωνική
δικαιοσύνη προϋποθέτουν ειρήνη με τον Θεό, ή μάλλον το δώρο της εσωτερικής
υπαρξιακής ειρήνης που μας δόθηκε από τον Θεό.
Δικαίως, η
χριστιανική αποκάλυψη, η κατανυκτική ενσάρκωση του προαιώνιου Λόγου του Θεού,
χαρακτηρίζεται ως το «ευαγγέλιο της ειρήνης» (Εφεσ. 6:15). Όπως πρόσφατα
διακήρυξε η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας (Κρήτη, 2016): «Ο
Χριστός έφερε ειρήνη σε όλους με το αίμα του Σταυρού του (Κολ 1:20), κήρυξε
ειρήνη σε όσους ήταν μακριά και κοντά (Εφ 2:17 ), και έγινε η ειρήνη μας (Εφ
2:14). Αυτή η ειρήνη, που ξεπερνά κάθε κατανόηση (Φιλ 4:7), όπως είπε ο ίδιος ο
Κύριος στους μαθητές Του πριν από το πάθος Του, είναι ευρύτερη και πιο
ουσιαστική από την ειρήνη που υποσχέθηκε ο κόσμος: την ειρήνη σας αφήνω,
την ειρήνη μου σας δίνω ; Όχι όπως δίνει ο κόσμος, εγώ σας δίνω (Ιω. 14:27).
Αυτό συμβαίνει επειδή η ειρήνη του Χριστού είναι ο ώριμος καρπός της
αποκατάστασης όλων των πραγμάτων μέσα Του» (Η αποστολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας
στον σύγχρονο κόσμο The
Mission
of the Orthodox Church in the Modern World, III, 1).
Η ειρήνη
είναι μια άλλη λέξη για την ανανέωσή μας εν Χριστώ, για τη χριστιανική ύπαρξη
στην Εκκλησία και ως Εκκλησία, και την «ελευθερία, για την οποία ο Χριστός μας
ελευθέρωσε» (Γαλ. 5:1). Είναι δώρο θείας χάριτος, ειρήνης με τον Θεό, με τον
εαυτό μας, με τον συνάνθρωπό μας, με τη φύση και με τον κόσμο. Ο Χριστός
ευλογεί τους «ειρηνοποιούς» (βλέπε Ματθ. 5:9). Η Ορθόδοξη Εκκλησία
προσεύχεται στη Θεία Λειτουργία «για την άνωθεν ειρήνη» και «για την ειρήνη
όλου του κόσμου». «Χάρισέ μας την ειρήνη Σου και την αγάπη Σου, Κύριε Θεέ μας.
Πράγματι όλα μας τα έδωσες» προσευχόμαστε δοξάζοντας τον Δωρητή του κάθε καλού
κατά τη Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Εμείς, που έχουμε λάβει τα πάντα από
τον Θεό, πρέπει, ως εκείνοι που έχουμε ωφεληθεί πολύ, να υπηρετούμε πρόθυμα το
θέλημά Του και να αγωνιζόμαστε για την ειρήνη περισσότερο από τους άλλους
ανθρώπους, γιατί σύμφωνα με την Αγία Γραφή: «Για καθέναν στον οποίο δίνονται
πολλά, από αυτόν πολλά θα απαιτηθεί» (Λουκάς 12:48). Υπό αυτή την έννοια, ό,τι
γίνεται από τους Χριστιανούς αντίθετα με αυτή την αρχή δεν εμπίπτει στον
Χριστιανισμό γενικά, αλλά σε αυτούς που ενεργούν κατά παράβαση των θείων
εντολών. Σύμφωνα με τον Μέγα Βασίλειο, «καμία δραστηριότητα δεν είναι τόσο
μοναδικά χριστιανική όσο η ειρήνη» (Επιστολή 114, PG 32, 528).
Έτσι, η
μέριμνα της Εκκλησίας για την ειρήνη είναι προέκταση της ίδιας της ουσίας και
της αλήθειας της ζωής της, στην οποία ανήκει και ο αγώνας για την ενότητα
της Εκκλησίας. Στην εποχή μας ο αγώνας αυτός διεξάγεται στα πλαίσια της
Οικουμενικής Κίνησης, ιδρυτικό μέλος της οποίας είναι το Οικουμενικό
Πατριαρχείο.
Αρκετά επιτυχημένα,
η σύγχρονη προσέγγιση και ο διάλογος μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής και της
Ορθόδοξης Εκκλησίας θεωρήθηκαν κινήματα ειρήνης. Το 1971 εκδόθηκε το εξαιρετικό
βιβλίο «Ειρηνοποιοί», αφιερωμένο στη συμβολή του Πάπα Ρώμης Παύλου ΣΤ' και του
Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρα Α'. Ο συγγραφέας του Άρχων Μέγας
Ιερομνήμων της Αγίας Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας κ. Αριστείδης Πανωτής,
γράφει στον Πρόλογο: «Οι δύο Προκαθήμενοι, ως «υιοί του Θεού», δέχονται έναν
ανταγωνισμό μεταξύ τους: τις πράξεις της ειρήνης! «Ειρήνη που ανοίγει τον δρόμο
της αγάπης», όπως λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος… Ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄ και ο
Πατριάρχης Αθηναγόρας Α΄ είναι οι απόστολοι και οι κήρυκες του «ειρήνη σε μας»,
αίτημα και ιδανικό, με λόγο και πράξη της Θρησκείας που διαδόθηκε στις πέντε
ηπείρους του πλανήτη μας. Είναι οι «μακάριοι ειρηνοποιοί», που θα ανακηρυχθούν
«υιοί του Θεού» (Ματθαίος 5.9)».
Η
συνάντηση μεταξύ του Πάπα Παύλου ΣΤ' και του προκατόχου μας Αθηναγόρα στην
Ιερουσαλήμ τον Ιανουάριο του 1964 χαρακτηρίστηκε ως «το σημαντικότερο γεγονός
στην ιστορία των σχέσεων των δύο Εκκλησιών από το 1054, καθώς και «το
μεγαλύτερο γεγονός στην ιστορία της Εκκλησίας από η εποχή της Μεταρρύθμισης»
[Γ. Κονιδάρης, Die Bedeutung der Begegnung zwischen dem Ökumenischen
Patriarchen und dem Papst (Ιανουάριος 1964), Sonderheft der Internationalen
Beziehungen, Zeitschrift für Aussenpolitik: Das Ökumenische Patriarchat von
Konstantinopel, σελ. 6-979, Ιανουάριος 1979, εδώ. 96].
Οι κατ'
ιδίαν συναντήσεις και συνομιλίες των Προκαθημένων των δύο Εκκλησιών
συνεχίστηκαν, σηματοδοτώντας την έναρξη αυτής της νέας περιόδου στις σχέσεις
τους. Οι Πάπες Παύλος ΣΤ', Ιωάννης Παύλος Β', Βενέδικτος ΙΣΤ' και Φραγκίσκος
επισκέφθηκαν την Κωνσταντινούπολη. Στο Βατικανό επισκέφθηκαν Οικουμενικοί
Πατριάρχες, μεταξύ των οποίων ο Αθηναγόρας, ο Δημήτριος, καθώς και η Σεμνότητά
μας, που παρευρέθηκαν και στην τελετή ενθρόνισης του Πάπα Φραγκίσκου, κάτι που
συνέβη για πρώτη φορά στην ιστορία. Είχαμε επίσης ένα κοινό προσκύνημα και
συνάντηση με τον Πάπα Φραγκίσκο στην Ιερουσαλήμ τον Μάιο του 2014, στην 50η
επέτειο αυτής της συνάντησης του 1964.
Όπως
τόνισε ο πρώτος Ορθόδοξος Συμπρόεδρος της Μικτής Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου
της Ρωμαιοκαθολικής και της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος
Αυστραλίας Στυλιανός (Χαρκιανάκης): ο θεολογικός διάλογος, ως κορυφαία
πνευματική προσπάθεια, «δεν χρειάζεται μόνο την αδιάλειπτη συνοδεία της
προσευχής πριν και κατά τη διάρκεια αυτής της εργασίας. Και αυτός ο ίδιος ο
διάλογος, ως προσπάθεια, είναι η πιο ιερή μορφή προσευχής». [Αρχιεπίσκοπος
Αυστραλίας Στυλιανός (Χαρκιανάκης), «Το ήθος του Διαλόγου (ΙΙ)», Φωνή
Ορθοδοξίας, τεύχος 31, Ιούλιος 1982, σελ. 74].
Ο δρόμος
της ειρήνης των δύο Εκκλησιών, που συνεχίζεται, με απτά αποτελέσματα και με
«κοινό στόχο», όπως σημείωσε η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδόξου Εκκλησίας,
είναι η «τελική αποκατάσταση της ενότητας στην αληθινή πίστη και αγάπη».
Σχέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, (§ 12).
Είναι βέβαιο ότι ο αγώνας για την ενότητα του χριστιανικού κόσμου συμβάλλει
ουσιαστικά στην προώθηση της θρησκευτικής ειρήνης, που αποτελεί βασική
προϋπόθεση για την παγκόσμια ειρήνη.
Ποτέ στην
ιστορία της ανθρωπότητας η ειρήνη δεν ήταν μια αυτονόητη κατάσταση, αλλά ήταν
πάντα και παντού αποτέλεσμα εμπνευσμένων πρωτοβουλιών, γενναιότητας και
αυτοθυσίας. Η ειρήνη δεν είναι ποτέ εγγυημένη για πάντα και απαιτεί συνεχή
αγώνα. Στην εποχή μας, διατυπώθηκε η άποψη ότι η ειρήνη θα επικρατήσει μέσω
της ανόδου του βιοτικού επιπέδου, της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, της
προόδου της επιστήμης και της τεχνολογίας, της κοινωνίας της πληροφορίας, της
εκπαίδευσης και του γραμματισμού. Όμως αυτές οι προσδοκίες δεν εκπληρώθηκαν.
Νέες προκλήσεις, ο αγώνας για τη διάσωση των πολιτιστικών ταυτοτήτων, ο
εθνικισμός, η λεγόμενη «σύγκρουση των πολιτισμών», ο θρησκευτικός φανατισμός
και η τρομοκρατία, τα διαφορετικά συμφέροντα των ισχυρών, η κοινωνική αδικία και
εκμετάλλευση, δημιουργούν και τροφοδοτούν νέες αντιπαραθέσεις, βία και
στρατιωτικές συγκρούσεις, παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και
περιορισμούς ελευθεριών.
Στις
μέρες μας, ζούμε μια επαναξιολόγηση του ρόλου της θρησκείας. Η θρησκεία επανήλθε στο προσκήνιο,
εμφανιζόμενη ως σημαντικός παράγοντας που επηρεάζει την επικαιρότητα, τόσο σε
τοπικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Συνδέεται με την ταυτότητα ατόμων, λαών
και πολιτισμών, επηρεάζει την κοινωνική και πολιτική ζωή, λειτουργεί ως πηγή
αλληλεγγύης για τους οπαδούς της, αλλά και διχασμών και βίαιων αντιπαραθέσεων.
Σωστά υποστηρίζεται ότι οποιαδήποτε ανάλυση της σύγχρονης κατάστασης της
ανθρωπότητας, αλλά και οποιασδήποτε μελλοντικής της κατάστασης, που αγνοεί τον
ρόλο του «θρησκειακού παράγοντα» είναι ελλιπής.
Σήμερα,
οι θρησκείες επικρίνονται
γιατί, αντί να αναλάβουν ειρηνευτικό ρόλο, τροφοδοτούν τον φανατισμό και τη βία
στο όνομα του Θεού. Διατυπώνεται το ερώτημα, εάν και σε ποιο βαθμό η ιστορία
της ανθρωπότητας, με τις εκρήξεις του θρησκευτικού φονταμενταλισμού, την
καταστροφή θρησκευτικών μνημείων στο όνομα διαφορετικών θρησκευτικών θέσεων,
τις διώξεις θρησκευτικών μειονοτήτων κ.λπ., μας επιτρέπει να μιλάμε για
θρησκεία ως ειρηνευτική δύναμη. Είναι γεγονός ότι ακόμη και σήμερα οι θρησκείες
δίνουν ευπρόσδεκτα επιχειρήματα σε όσους αρνούνται την πίστη στον Θεό και σε
όσους ταυτίζουν τη θρησκεία με τις αρνητικές της εκδηλώσεις. Είναι επίσης
αδιανόητο οι θρησκείες, αντί να παρουσιάζονται ως δυνάμεις ειρήνης και
συμφιλίωσης, να πυροδοτούν τις φλόγες του μίσους και να δίνουν την ευλογία
τους στη βία. Τα γεγονότα αυτά αποτελούν παραμόρφωση της θρησκευτικής
εμπειρίας και καθόλου φαινόμενο που συνδέεται με την πίστη, όπως ισχυρίζονται
οι παραπληροφορημένοι σκεπτικιστές της θρησκείας. Για το λόγο αυτό, η γνήσια
πίστη στον Θεό είναι ο πιο αυστηρός κριτής του φονταμενταλισμού και του
θρησκευτικού φανατισμού.
Αναμφίβολα,
οι θρησκείες περιέχουν σημαντικές δυνατότητες δημιουργίας ειρήνης και μπορούν
να συμβάλουν αποφασιστικά στην υπόθεση της ειρήνης. Υπάρχουν κίνητρα και
προτροπές όχι μόνο για εσωτερική γαλήνη, αλλά και για υπέρβαση της βίας στην
κοινωνία, για αγώνα για την εδραίωση κοινωνικής ειρήνης και δικαιοσύνης, για
σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και για προστασία της δημιουργίας.
Υποστηρίζουμε
κάθε ειλικρινή πρωτοβουλία για ειρήνη και διευθέτηση και αγωνιζόμαστε συνεχώς
για την ενίσχυση της συμβολής των Εκκλησιών και των θρησκειών στην παγκόσμια
ειρήνη και δικαιοσύνη. Οι θρησκείες και οι χριστιανικές εκκλησίες καλούνται να
αναπτύξουν τις ανθρωπιστικές και οικολογικές τους παραδοχές, να προάγουν την
αξία του σεβασμού προς τον άνθρωπο, να καλλιεργήσουν πνεύμα αλληλεγγύης, να
συμβάλουν στην οικοδόμηση του ανθρώπου, που βλέπει στον συνάνθρωπό του τον
αδελφό του και όχι αντίπαλος, εχθρός και αντίπαλος, και προσεγγίζει τη
δημιουργία όχι ως αντικείμενο κυριαρχίας και εκμετάλλευσης, αλλά ως θείο δώρο.
Αξιότιμο
κοινό,
Στην
Εγκύκλιο της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου Κρήτης αναφέρεται ρητά ότι «η απάντηση
στα σοβαρά υπαρξιακά και ηθικά προβλήματα του ανθρώπου και στο αιώνιο νόημα της
ζωής του και του κόσμου δεν μπορεί να δοθεί χωρίς πνευματική προσέγγιση»
(§ 11). ). Σήμερα, η λήθη της διάστασης του υπερβατικού οδηγεί σε
ποικίλες αλλαγές, τόσο σε σχέση με την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, όσο και με τη
σχέση με τη φύση.
Στην
ορθόδοξη χριστιανική άποψη, ο άνθρωπος είναι «ζων Θεός» (Γρηγόριος ο
Θεολόγος, 45, Επί του Αγίου Πάσχα, PG 36, 632). Αυτή είναι η ύψιστη τιμή για
τον άνθρωπο, που του δίνει ανυπέρβλητη αξία. Η απόρριψη αυτής της αλήθειας
οδηγεί στη συρρίκνωση της ανθρώπινης ύπαρξης και στη μείωση του σεβασμού προς
αυτήν. Η άρνηση του υψηλού πεπρωμένου του ανθρώπου τον παγιδεύει στα όρια του
πεπερασμένου και αποδυναμώνει τις δημιουργικές του δυνάμεις. Χωρίς ελπίδα για
την αιωνιότητα, ο άνθρωπος δυσκολεύεται να διαχειριστεί τις αντιφάσεις της
«ανθρώπινης κατάστασης». Όπως εύστοχα σημειώνει ο καθηγητής Γιώργος
Μαντζαρίδης, η υποτίμηση της αλήθειας για την εν Χριστώ θέωση του ανθρώπου δεν
είναι έκφραση ρεαλισμού και μέτρου, αλλά πλάνη και αποτυχία (πρβλ. Γ.
Μαντζαρίδης, Πρόσωπο και Θεσμοί, εκδ. Πουρνάρας, Θεσσαλονίκη 1997 , σ. 32-33).
Αυτά
ισχύουν και για τη θεωρία της φύσης.
Αν βλέπουμε τη δημιουργία ως «πολύ καλό» και θείο δώρο, τότε η σχέση μας μαζί
της είναι σχέση σεβασμού και προστασίας, δοξολογίας του Δημιουργού για το δώρο
που μαρτυρεί τη σοφία και την αγάπη Του. Όπως σημειώνεται στο κείμενο του
Οικουμενικού Πατριαρχείου, Για τη Ζωή του Κόσμου: Προς ένα κοινωνικό ήθος της
Ορθόδοξης Εκκλησίας, για την Εκκλησία η ειρήνη είναι «μια πραγματική
αποκάλυψη της ακόμη βαθύτερης πραγματικότητας της δημιουργίας όπως την
προτίθεται ο Θεός και ως Θεός το έπλασε στις αιώνιες συμβουλές του… Η αληθινή
ειρήνη είναι η ίδια η παρουσία του Θεού ανάμεσά μας» (§ 44). Όταν εκλείψει η
αίσθηση του μυστηρίου και της παρουσίας του Θεού στον κόσμο, τότε εύκολα
μετατρέπουμε τον κόσμο σε αντικείμενο στην υπηρεσία των ανθρώπινων αναγκών,
υποτάσσουμε τη φύση στη σκληρή λογική της χρησιμότητας, χωρίς ίχνος εκτίμησης
γι' αυτήν.
Με αυτές
τις σκέψεις κατά νου, σας ευχαριστούμε για άλλη μια φορά για την τιμητική
πρόσκληση να μιλήσουμε ενώπιόν σας για την «άνωθεν ειρήνη», την ανανέωση και
την «καλή μεταμόρφωση» του ανθρώπου εν Χριστώ, όπως αυτό εκφράζεται στη σχέση
του με τη δημιουργία. στον συνάνθρωπο, και στον τομέα των διαχριστιανικών
σχέσεων και της ειρήνης των θρησκειών. Σε αυτά τα σημεία έχουμε
κοινές θέσεις με τον Πάπα Φραγκίσκο. Το κοινό πνεύμα εκφράστηκε στην οικολογική
παπική εγκύκλιο Laudato Si (2015) και στο Κοινό Μήνυμα για την Παγκόσμια
Ημέρα Προσευχής για τη Δημιουργία (1 Σεπτεμβρίου 2017). Οι κοινές
προσπάθειες συνεχίζονται αποδίδοντας πλούσιους καρπούς, γεγονός που θεωρούμε
μεγάλη ευλογία.
Η δύναμή
μας είναι η πίστη στον Χριστό, μια ανεξάντλητη πηγή ζωτικών αληθειών για τον
άνθρωπο και τον κόσμο, έμπνευση και δημιουργικές ενέργειες. Αγωνιζόμαστε
τον αγαθό αγώνα στην Εκκλησία, που είναι ο τόπος και ο τρόπος μεταμόρφωσης του
παρόντος υπό το φως της Βασιλείας του Θεού, αναφωνώντας σε όλες τις εποχές και
σε όλους τους αιώνες στον Θεό της ειρήνης: «Πάτερ ημών, που είσαι στον ουρανό,,
αγιασμένο το όνομά σου. Ελθέτω η βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν
ουρανώ και επί της γης» (Ματθαίος 6:9-10).
Σας
ευχαριστώ για την προσοχή σας!
ΠΗΓΗ:
https://ec-patr.org/speech-of-his-all-holiness-ecumenical-patriarch-bartholomew-at-the-international-ecumenical-symposium-seek-peace-and-pursue-it-ps-3415-pannonhalma-archabbey-hungary/
ΚΟΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ (1 Σεπτεμβρίου 2017)
ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ
ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
Η ιστορία
της δημιουργίας μας παρουσιάζει μια πανοραμική άποψη του κόσμου. Η Γραφή
αποκαλύπτει ότι, «στην αρχή», ο Θεός σκόπευε την ανθρωπότητα να συνεργαστεί για
τη διατήρηση και προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Στην αρχή, όπως
διαβάζουμε στη Γένεση, «κανένα φυτό του αγρού δεν ήταν ακόμα στη γη και κανένα
βότανο του αγρού δεν είχε ακόμη φυτρώσει – γιατί ο Κύριος ο Θεός δεν είχε κάνει
να βρέξει στη γη, και δεν υπήρχε κανείς να οργώσει το έδαφος» (2:5). Τη γη μας
εμπιστεύτηκε ως ένα υπέροχο δώρο και κληρονομιά, για την οποία όλοι
μοιραζόμαστε την ευθύνη μέχρις ότου, «στο τέλος», όλα τα πράγματα στον ουρανό
και στη γη θα αποκατασταθούν εν Χριστώ (πρβλ. Εφεσ. 1:10). Η ανθρώπινη
αξιοπρέπεια και ευημερία μας είναι βαθιά συνδεδεμένα με τη φροντίδα μας για
ολόκληρη τη δημιουργία.
Ωστόσο,
«στο μεταξύ», η ιστορία του κόσμου παρουσιάζει ένα πολύ διαφορετικό πλαίσιο.
Αποκαλύπτει ένα ηθικά παρακμιακό σενάριο όπου η στάση και η συμπεριφορά μας
απέναντι στη δημιουργία συσκοτίζει την κλήση μας ως συνεργάτες του Θεού. Η
τάση μας να διακόπτουμε τα ευαίσθητα και ισορροπημένα οικοσυστήματα του κόσμου,
η ακόρεστη επιθυμία μας να χειριστούμε και να ελέγξουμε τους περιορισμένους
πόρους του πλανήτη και η απληστία μας για απεριόριστο κέρδος στις αγορές – όλα
αυτά μας έχουν αποξενώσει από τον αρχικό σκοπό της δημιουργίας. Δεν σεβόμαστε
πλέον τη φύση ως κοινό δώρο. Αντίθετα, το θεωρούμε ως ιδιωτική ιδιοκτησία. Δεν
συνδεόμαστε πλέον με τη φύση για να τη συντηρήσουμε. Αντίθετα, κυριαρχούμε
πάνω του για να υποστηρίξουμε τις δικές μας κατασκευές.
Οι
συνέπειες αυτής της εναλλακτικής κοσμοθεωρίας είναι τραγικές και διαρκείς. Το
ανθρώπινο περιβάλλον και το φυσικό περιβάλλον χειροτερεύουν μαζί, και αυτή η
υποβάθμιση του πλανήτη βαραίνει τους πιο ευάλωτους από τους ανθρώπους του.
Ο αντίκτυπος της κλιματικής αλλαγής επηρεάζει, πρώτα και κύρια, εκείνους
που ζουν σε συνθήκες φτώχειας σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Η υποχρέωσή μας να
χρησιμοποιούμε υπεύθυνα τα αγαθά της γης συνεπάγεται την αναγνώριση και το
σεβασμό για όλους τους ανθρώπους και όλα τα ζωντανά πλάσματα. Η επείγουσα
έκκληση και η πρόκληση για φροντίδα για τη δημιουργία είναι μια πρόσκληση για
όλη την ανθρωπότητα να εργαστεί προς τη βιώσιμη και ολοκληρωμένη ανάπτυξη.
Επομένως, ενωμένοι
με την ίδια ανησυχία για τη δημιουργία του Θεού και αναγνωρίζοντας τη γη ως
κοινό αγαθό, προσκαλούμε θερμά όλους τους ανθρώπους καλής θέλησης να αφιερώσουν
μια ώρα προσευχής για το περιβάλλον την 1η Σεπτεμβρίου. Με την ευκαιρία αυτή,
θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον στοργικό Δημιουργό για το ευγενές δώρο της
δημιουργίας και να δεσμευτούμε για τη φροντίδα και τη διατήρησή του για
χάρη των μελλοντικών γενεών. Άλλωστε, ξέρουμε ότι μάταια κοπιάζουμε αν ο Κύριος
δεν είναι δίπλα μας (πρβλ. Ψαλμ. 126-127), αν η προσευχή δεν είναι στο
επίκεντρο του προβληματισμού και της γιορτής μας. Πράγματι, ένας στόχος της
προσευχής μας είναι να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο
προκειμένου να αλλάξουμε τον τρόπο που σχετιζόμαστε με τον κόσμο. Ο στόχος της
υπόσχεσής μας είναι να είμαστε θαρραλέοι στο να αγκαλιάσουμε με μεγαλύτερη
απλότητα και αλληλεγγύη τη ζωή μας.
Απευθύνουμε
επειγόντως έκκληση σε όσους έχουν θέσεις κοινωνικής και οικονομικής, καθώς και
πολιτικής και πολιτιστικής ευθύνης να ακούσουν την κραυγή της γης και να
ανταποκριθούν στις ανάγκες των περιθωριοποιημένων, αλλά κυρίως να ανταποκριθούν
στην έκκληση εκατομμυρίων και να στηρίξουν την συναίνεση του κόσμου για
τη θεραπεία της πληγωμένης δημιουργίας μας. Είμαστε πεπεισμένοι ότι δεν μπορεί
να υπάρξει ειλικρινής και διαρκής λύση στην πρόκληση της οικολογικής κρίσης και
της κλιματικής αλλαγής, εκτός εάν η απάντηση είναι συντονισμένη και
συλλογική, εκτός εάν η ευθύνη είναι κοινή και υπεύθυνη, εκτός εάν δώσουμε
προτεραιότητα στην αλληλεγγύη και την υπηρεσία.
Από το
Βατικανό και από το Φανάρι (Phanar), 1 Σεπτεμβρίου 2017
ΠΗΓΗ: https://www.vatican.va/content/francesco/en/messages/pont-messages/2017/documents/papa-francesco_20170901_messaggio-giornata-cura-creato.html