ΕΙΘΕ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ…

 

ΕΙΘΕ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ…

 

Θέμα: «Τὸ κυρίαρχο στὴν ὀρθοδοξία εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο. Οι κανόνες […] ἔρχονται καὶ παρέρχονται»;

«Ότι παρά πάντων να φυλάττωνται οι θείοι Κανόνες απαρασάλευτα.  Οι γαρ μη φυλάττοντες, εις φρικτά επιτίμια υποβάλλονται» (ΠΗΔΑΛΙΟΝ)

 

 

Αγαπητοί, ο επίκαιρος λόγος του αγίου Μαξίμου του Γραικού:  «Ὤ, πῶς ἀξίως νὰ θρηνήση κανεὶς τὸ σκότος στὸ ὁποῖο κατάντησε τώρα ἡ γενεά μας! «Κύκλῳ οἱ ἀσεβεῖς περιπατοῦσιν» ὡς σκύμνοι ὠρυόμενοι, γιὰ νὰ πλανήσουν μὲ κάθε τρόπο καὶ νὰ ἁρπάξουν ἀπὸ τὸν Θεὸν τοὺς εὐσεβεῖς καὶ νὰ τοὺς προσφέρουν στὸν πατέρα τους τὸν Διάβολο, προσφιλέστατο σ’ αὐτὸν δῶρο.»[1], παρακινεί και πάλι εμάς τους ράθυμους και αμελείς να καταγράψουμε λίγες σκέψεις σχετικά με απόψεις και θέσεις του  θεολόγου κ. Χρυσόστομου Σταμούλη.

«ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ» ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΤΑΜΟΥΛΗ

Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας το άρθρο με τίτλο: «Αἱρετικὲς διδασκαλίες τοῦ καθηγητῆ Δογματικῆς καὶ Συμβολικῆς Θεολογίας τοῦ Τμήματος Θεολογίας ΑΠΘ καὶ Κοσμήτορα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ (2021-2024), Χρυσόστομου Σταμούλη.»[2], την κλίμακα αυτή των αιρετικών θέσεων του, σταματούμε μετά πάσης προσοχής και φόβου Θεού στο όγδοο σκαλοπάτι της, όπου ο καλός θεολόγος και συγγραφέας του εν λόγω άρθρου έχει τοποθετήσει το εξής κεφαλαιώδες ερώτημα: «Οι κανόνες έρχονται […] και παρέρχονται»;

Το ερώτημα αυτό προκύπτει από συνέντευξη του κ. Σταμούλη που δόθηκε σε ήπειρο του δυτικού ημισφαιρίου την 26η Ιουλίου 2017, ένα χρόνο μετά την Ψευδοσύνοδο της Κρήτης (της οποίας το αλλότριο πνεύμα ήταν ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή «Οι κανόνες έρχονται και παρέρχονται», και πιο ορθά ότι∙ οι θείοι και ιεροί Κανόνες των 7 Οικουμενικών Συνόδων - πλην των Αποστολικών - έρχονται και παρέρχονται. Άπαγε της βλασφημίας)! 

Ἀρχιμ. Μάξιμος Καραβᾶς : Μνημονεύουν τὸν μεγαλύτερο βλάσφημο καὶ μεγαλύτερον αἱρεσιάρχην, ὡς «ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς Ἀληθείας». Μία πνευματικὴ ἀποτίμησις τῆς 25ετίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου

 

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Ἀρχιμ. Μάξιμος Καραβᾶς : Μνημονεύουν τὸν μεγαλύτερο βλάσφημο καὶ μεγαλύτερον αἱρεσιάρχην, ὡς «ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς Ἀληθείας». Μία πνευματικὴ ἀποτίμησις τῆς 25ετίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου

Μία πνευματικὴ ἀποτίμησις τῆς 25ετίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου

Ἀφορμὴ γιὰ τὸ ἄρθρο αὐτό μοῦ ἔδωσε ἡ θλίψη ποὺ αἰσθανόμουν ὅταν ἄκουγα νὰ μνημονεύουν, κατὰ τὴν ἱερότερη στιγμὴ τῆς Θείας Λειτουργίας, οἱ ἐπίσκοποι τῶν λεγομένων «Νέων Χωρῶν» τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, τὸν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖον, καὶ μάλιστα ὡς «ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς Σῆς Ἀληθείας», ἀποτεινόμενοι εἰς τὸν Θεόν, χωρὶς φόβον καὶ χωρὶς ντροπή! 

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Ο γάμος είναι φυσικόν πράγμα. Όταν όμως εσύ αλλοιώνεις κάτι που είναι φυσικόν πράγμα και παντρεύεσαι έναν ομοφυλόφιλο, να ΄το… Είναι γραμμένα αυτά. Ποιος τα διαβάζει; Και ποιος μπορεί να προλάβει το κακό που έρχεται καλπάζον;

 

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Διαφοροποιήσεις της πίστεως (Κυριακή του Τυφλού)

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ[:Ιω. 9, 1-38]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

                      «ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ»

        [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 4-6-2000]  (Β415)                                     

      Ο Κύριος Ιησούς, αγαπητοί μου, είπε κάποτε: «Πλὴν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν ἆρα εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;». Αλλά ποια πίστη ο Κύριος θα ζητούσε να βρει όταν κατά τη Δευτέρα Του Παρουσία θα επανήρχετο εις την Γην;

    Είναι ένα χωρίο, το οποίο πάρα πολύ με έχει, προσωπικά, εντυπωσιάσει· που έμμεσα δίδεται η πληροφορία ότι δεν θα υπάρχει η πίστις επί της Γης. Δηλαδή συγκεκριμένα, θα είναι σπάνια η πίστις επί της Γης. Και ποία πίστις; Στο Θεανθρώπινο πρόσωπό Του. Δηλαδή προϊόντος του χρόνου, οι άνθρωποι θα παύσουν να πιστεύουν εις τον Ιησούν Χριστόν ως τέλειον Θεόν και τέλειον άνθρωπον. Και τούτο γιατί όλοι μιλούν περί πίστεως, αλλά σε πολλούς χριστιανούς μας, διαφοροποιείται η πίστις. Προσέξτε, διαφοροποιείται η πίστις. Υπάρχει μία πίστις υποκειμενική, με πλείστες όσες παραλλαγές.

     Έτσι συνέβη και τότε που ο Κύριος έκανε το θαύμα της θεραπείας του τυφλού. Ο κάθε ένας έλεγε ό,τι ήθελε. Άλλοι επρόβαλλαν ότι αν το θαύμα ήταν πραγματικό. Άλλοι δέχονταν μεν το θαύμα, αλλά δεν το ομολογούσαν, όπως ακριβώς και οι γονείς του τυφλού δεν το ομολογούσαν - μας το λέγει σαφώς ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, διότι εφοβούντο να μη γίνουν αποσυνάγωγοι, επειδή οι άρχοντες είχαν πει ότι όποιος ομολογεί τον Ιησούν ότι είναι ο Μεσσίας, αυτός θα γίνεται αποσυνάγωγος.

«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις» ΜΕΡΟΣ ΣΤ΄

 

«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»

(Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος – Προς Τραλλιανοίς VI, 37-38)

(και περί των δοκούντων αξιόπιστοι είναι και ετεροδιδασκαλούντες)

ΜΕΡΟΣ ΣΤ΄

Όταν ο Άγιος Ιγνάτιος τονίζει: «οι επαγγελόμενοι Χριστού είναι, ουκ εξ ών λέγουσι μόνον, αλλά και εξ ών πράττουσι γνωρίζονται. Εκ γαρ του καρπού το δένδρον γινώσκεται» (Προς Εφεσίους – XIV, 29-31), αναφέρεται στους γνησίως ακολουθούντας τον Χριστό, οι οποίοι μέσα στην Άσκηση, στον αγώνα νεκρώσεως των Παθών, στην βίωση της ταπείνωσης και στην ομολογία της ορθής πίστεως, αγιάζονται. Η ομολογία δεν νοείται εκτός της Ασκήσεως, ως μητέρας του αγιασμού.