Ο ΑΡΚΟΣ ΚΛΑΙΕΙ… ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΜΑΝΑΔΗΣ
ΠΟΛΛΑ εἶδα στὸν μέχρι τώρα βίο μου. Σὰν κι αὐτὸ ὅμως ποὺ γράφω δὲν ξαναεῖδα. Πρώτη φορὰ μοῦ ξανασυνέβη, ποὺ ἔλεγε κάποιος. Ἦταν βράδυ καὶ δὲν ἔβρεχε, ἀλλὰ εἶχε ξαστεριὰ μαζὶ καὶ παγωνιά. Τὰ ἀστέρια τοῦ Σινιάτσικου ἦταν
σὰν τροχισμένα ἀπὸ τὴν Δεκεμβριάτικη παγωνιά. Μἀρέσει πολὺ αὐτὴ ἡ εἰκόνα μαζὶ καὶ ἡ φράσι. Τάχα νἆταν ἔτσι κι ἐκείνη τὴ βραδιὰ στὸ ἀχούρι τῆς Βηθλεέμ; Μέσα στὴ ζέστη μου ξαναδιάβαζα μετὰ ἀπὸ σαράντα χρόνια «Τὸ θῦμα τῆς Ἀγάπης». Στὸ βιβλίο αὐτὸ πάντα μὲ συγκινεῖ «τὸ θῦμα». Εἶναι ὁ π.Δαμιανὸς ἀνάμεσα στοὺς λεπρούς. Μαύρη σκηνὴ στὸ βιβλίο εἶναι ἡ κόντρα προτεσταντῶν καὶ καθολικῶν. Μαυρότερη, σὰν τῶν φαρισαίων ἔναντι τοῦ πιὸ μεγάλου «θύματος», ἦταν ἡ κακορρίζικη στάσι τῶν καθολικῶν ἀπέναντι στὸν συμμοναστή τους, «στὸ θῦμα». Ζήλευαν ἢ δὲν χώνευαν τὸ «λεπρὸ φωτοστέφανό του. Γιατὶ αὐτὸς κι ὄχι ἐμεῖς;». Ὅλος ὁ κόσμος μιλοῦσε γιὰ τὸ «θῦμα», καὶ μόνο τὸ «θῦμα» δὲν γνώριζε τίποτε ἀπὸ τὴν παγκόσμια δόξα του. Αὐτός, χωρὶς φῶτα καὶ κάμερες, διακονοῦσε τοὺς λεπρούς του, μέχρι ποὺ ἐτελειώθη ὑπὸ τῆς λέπρας μὲ τὸ ἑκούσιο μαρτύριό του! Εὖγε!!! Δὲν ξέρω, ἂν ἡ δύσι ἀνεκήρυξε τὸν π.Δαμιανὸ ὡς μάρτυρα, ἐνῶ πρόσφερε φωτοστέφανο στὸν αἱμοσταγῆ Στέπινατς, ἴσως ἐπειδὴ ἔφτιαξε πολλοὺς Σέρβους ὀρθοδόξους μάρτυρες… Ἐμεῖς βεβαίως ἀνακηρύξαμε «Νικηφόρου λεπροῦ τὰ παλαίσματα…».
Ἐπιστροφὴ καὶ πάλι στὸν ἀπλήγωτο, ἀλλὰ ἀσπαίροντα ἄρκο μας. Καθὼς διάβαζα τὸ λεπρὸ τέλος τοῦ «θύματος», ἀκούω μέσα στὴ χειμωνιάτικη νυχτιὰ μιὰ γερὴ ντουφεκιά. Ἀπροφύλακτος βγῆκα στὸ φωτισμένο παράθυρο τοῦ κελλιοῦ μου, στόχος σίγουρος, διότι σκέφθηκα κάτι ἄλλο. Εἶδα ὅμως στὴν αὐλή μας τὸν ἀτρόμητο ἄρκο. «Παπᾶ, κατέβα κάτω. Θέλω νὰ ἐξομολογηθῶ». Τοῦ εἶπα, «θὰ κατεβῶ, ἀλλὰ θὰ μὲ ἀκούσης». Μοῦ λέει. «Ὄχι. Ἐσὺ θὰ μὲ ἀκούσης. Γιαὐτὸ εἶσαι».
Κι ὅμως εἶχε δίκιο. Ἔτσι εἶναι. Ἐξομολογεῖται ὁ ὅποιοσδήποτε ἄρκος, μικρὸς ἢ μεγάλος. Διότι ἔτσι εἴμαστε ὁ κάθε ἁμαρτωλός. Καὶ ὁ παπᾶς ἀκούει μόνο καὶ γίνεται ὁ ἀγωγός, ἀπὸ τὸν ὁποῖο κατέρχεται ἡ πολύτιμη ἄφεσι. Τὸ ἴδιο ἔγινε καὶ στὸ Γολγοθᾶ χωρὶς πολλὲς τυπικὲς διατυπώσεις. «Ἀμὴν λέγω σοι. Σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ». Μὲ ἐννιὰ λέξεις προηγήθηκε ὁ ἅγιος Ληστὴς καὶ μὲ δέκα λέξεις ἀκολούθησε ὁ ἀπόλυτα Ἅγιος! (Λουκᾶ 23,42-44).
«Παπᾶ, κατέβα νὰ ἐξομολογηθῶ». Κι ὁ παπᾶς κατέβηκε. Ἄλλος κατεβαίνει κι ἄλλος ἀνεβαίνει. «Ὥρα δὲ ἦν ὡσεὶ δεκάτη» βραδυνή. Τὸ ὅπλο πλῆρες, κοπῆς πρὸ τῶν πολέμων μας, made Simmaxon mas... ὤχ κι αὐτοὶ οἱ σύμμαχοι. Στὴν πόρτα παρεδόθη τὸ φονικὸ σιδηρικὸ καὶ μπήκαμε στὸ ἐκκλησάκι. Λάσπωσε τὸ μαρμαρένιο ἁλώνι, ἀλλὰ ξελάσπωσε ὁ βαλτωμένος ἄρκος. Τὶ μάχη εἶναι κι αὐτή!
Εἶναι 3,5 δεκαετίες ποὺ διακονῶ σὲ τοῦτο τὸ φιλάνθρωπο χειρουργεῖο, ἀλλὰ εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἄκουσα τέτοια ἐξομολόγησι!!! Ἕνας ἄρκος κλαίει!!! Ἀσπαίρει. «Βάλε τὸ Σταυρὸ πάνω στὸ κεφάλι μου. Δὲν θὰ νικήση ὁ διάολος. Μπῆκε μέσα μου. Ἡ Παναγία κι ὁ Ἀρχάγγελος ἔχουν ἀγκαλιὰ ἀνοιχτή. Ἡ Παναγία γιορτάζει κάθε μέρα. Κατέβασε τὸ καντήλι της». Τὴν κοιτοῦσε σὰν Μάννα του!
Τὸ θαῦμα ἦταν τοῦ ἑορτάζοντος γλυκύτατου Πορφυρίου.
Τέλος ἔφυγε πεζὸς μέσα στὴν κατασκότεινη παγωνιά,
σὰν τὸν ἄρκο τοῦ Ἀσκίου ὄρους,
ποὺ εἶδα χαραὴ 26 Ἰουνίου.
Τὶ πόνους καὶ χαρὲς ποὺ βλέπουν
τἄστρα κι οἱ παγωνιές!
Κι ὁ παπᾶς δικαιοῦται, ἢ ὑποχρεοῦται,
νὰ μείνη ἄυπνος.
Ἡ Δόξα Αὐτῷ.
