ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΕIΣ ΜΝΗΜΗΝ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΟΥΛΙΔΗ… ΓΡΑΦΕΙ Ο π. ΝΙΚΟΦΟΡΟΣ ΜΑΝΑΔΗΣ
ΠΕΡΑΣΑΝ εἴκοσι ἕξι χρόνια ἀφότου ἤμουν παρὼν στὸν ἔνατο ὄροφο τοῦ Θεαγένειου κατὰ τὴν κοίμησι προσφιλοῦς μου προσώπου. Τὴν ἴδια ὥρα, στὸ ἀντίκρυ κρεββάτι, ἕνα ἄλλο πρόσωπο ἔπαιρνε κι αὐτὸ τὶς τελευταῖες ἐπὶ γῆς ἀναπνοές του. Τοῦ συμπαραστεκόταν μὲ περισσὴ ἀγάπη ἡ κόρη του. Ὅμως ὁ καημένος αὐτός, (καὶ πράγματι ἦταν πολὺ καημένος), ἐνῶ ἔπαιρνε τὶς τελευταῖες του ἀνάσες συγχρόνως βλασφημοῦσε τὰ θεῖα. Τόσο δέ, ποὺ ἄφησα τὸν ἄνθρωπό μου καὶ πῆγα κοντά του. Εἶπα στὴν κόρη του. «Εἶναι κρῖμα. Ἡ μισὴ βλαστήμια του θὰ ἀκουστῆ στὴν ἄλλη ζωή».
ΣΥΝΕΙΡΜΙΚΑ αὐτὸ σκέφθηκα, ὅταν μοῦ εἶπαν τὸ τέλος τοῦ ἀγαπητοῦ μας ἀδελφοῦ Γεωργίου σήμερα στὶς 7.30 τὸ πρωΐ. Προηγήθηκε παιδεμὸς ἀσθενείας μὲ χαμόγελο, μὲ ἐξομολόγησι, μὲ θ. κοινωνία, μὲ δοξολογία καὶ μὲ ἀνεξικακία ὑπέροχη. Τέλος «Εἶπε δύο φορὲς Χριστὸς Ἀνέστη καὶ ἤρεμα πέταξε» ἀπὸ τὸν παρόντα χωμάτινο κόσμο μας. Σκέφτηκα ἀμέσως, ὅτι τὰ ὑπόλοιπα Χριστὸς Ἀνέστη ὁ ἀδελφός μας Γεώργιος θὰ τὰ ἔψαλλε ἀνερχόμενος. Οὔτε γιὰ τὰ λεφτά. Οὔτε γιὰ τὰ σπίτια. Οὔτε τελευταία ἐπιθυμία. Οὔτε θέλω ἐκεῖνο καὶ τὸ ἄλλο. Οὔτε νὰ μὲ θυμᾶσθε. Οὔτε………….
Σίγουρα παραμέρισαν καὶ οἱ καημένοι, οἱ νταῆδες, οἱ φοροεισπράχτορες τοῦ ἀέρος. Ποῦ νὰ τολμήσουν νὰ ζυγώσουν κοντὰ στὸ Χριστὸς Ἀνέστη; Τυφλώνονται καὶ πικραίνονται οἱ καημένοι ἀπὸ τὴ λάμψι τῆς Ἀναστάσεως (ἐπικράνθηηηηη). Ἢ τρέμουν οἱ μαυρομαῦροι καὶ μόνο ἀπὸ τὴν μνήμη τοῦ βαρύτατου σεισμοῦ (πόσα Rihter νὰ ἦταν;;;), ποὺ ἔφαγαν ἐκεῖνο τὸ πρωϊνό.
Ἀγαπητέ μας, ἀδελφὲ Γιῶργο, ψάλε αἰωνίως τὸ Χριστὸς Ἀνέστη πλέον ἐκεῖ στὴν εὐλογημένη Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
Δὲν ἔγραψα γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα καλὰ καὶ μεγάλα ποὺ διετέλεσες στὴν ἐπίγεια σταδιοδρομία σου. Ἔγραψα γιὰ τὸ μεγαλείτερό σου, τὸ ὁποῖο ἰσοφαρίζει 100000000000000000000000000000000000000000 μεγάλα!
Εὖγε! Σὲ ζηλεύω.
ἀρ.νι.μα.
Τετάρτη Ἁγίου Ἀνδρέα 2016.
