«Οι Φυσικοί νόμοι έναντι του φυσικού Νομοθέτη»
(Βασιλειών Β΄, κεφ. Στ΄, 6-7)
Σήμερα,
κάτω από την επίδραση της επιδημίας του Κορονοϊού, πολλοί έφτασαν στο
συμπέρασμα ότι οι φυσικοί νόμοι υφίστανται και ως πρωταρχική αιτία μολύνσεως
εντός των Ι. Ναών. Αυτή η παραδοχή παραβλέπει το γεγονός, ότι ο Ι. Ναός είναι
και πεδίο της δύναμης του Θεού.
Όλες
οι διαφορετικές σημασίες της «ύλης» ζουν, ως ένα βαθμό, και σήμερα στο χώρο της
επιστήμης και φυσικώ τω τρόπω και εντός των Ι. Ναών, ως διαμορφωμένη ύλη.
Αναμφίβολα, μια αιτιολογική αλυσίδα μηχανικών και ενεργειακών αλληλεπιδράσεων
υφίσταται στους Ι. Ναούς.
Ο Ι. Ναός περιέχεται (ως κτίσμα) δυναμικά στην έννοια της ύλης, πριν ακόμη ολοκληρωθεί ως οικοδόμημα. Ως δυναμικό πεδίο εκδηλώσεως της Θείας Χάριτος έχει (ο Ναός) και άλλα θεμελιώδη πνευματικά – νοητά χαρακτηριστικά, που διατηρούνται εφ’ όσον λειτουργεί στην Ορθόδοξη λογική – προοπτική.
Αυτά
τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά δεν κατανοούνται εύκολα, όπως η δομή των υλικών που
τον αποτελούν. Είναι οι πνευματικοί νόμοι, που λειτουργούν και εντός του Ι.
Ναού, ως προτεραιότητα έναντι των φυσικών νόμων. Γενικά μέσα στον κτιστό κόσμο
υπάρχει «η δραστική του Θεού δύναμις και η παθητική φύση της ύλης» (Μ.
Βασίλειος – Εις την Εξαήμερον, Β΄). Να εννοήσουμε τον όρο «παθητική φύση», ως
μη έχουσα η ύλη γνωστική ή βουλητική δυνατότητα. Υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ
φυσικών νόμων και πνευματικών νόμων. Είναι μια διάκριση, που την
αντιλαμβάνονται (ως εμπειρία ζωής) μέσα στην Εκκλησία όλοι οι αγιασμένοι
(συνειδητοί) πιστοί.
Η
μελέτη της Γραφής μας απομακρύνει από την θεοποίηση των φυσικών νόμων.
«Μεγάλη
γαρ από της των γραφών ιστορίας εγγίνεται ημίν και παράκλησις και φιλοσοφία»,
τονίζει ο Ι. Χρυσόστομος.
Μετάφρασις: «Διότι προκύπτει
μεγάλη παρηγορία και αληθινή φιλοσοφία μελετώντες τις ιστορίες (διηγήσεις) της
Γραφής».
Παράδειγμα
τα γεγονότα στα εδάφια (Βασιλειών Β΄, Στ΄, 6-7):
«Και
παραγίνονται εως άλω Ναχών, και εξέτεινεν Οζά την χείρα αυτού επί την κιβωτόν
του Θεού κατασχείν αυτήν και εκράτησεν αυτήν, ότι περιέσπασεν αυτήν ο μόσχος.
Και εθυμώθη οργή Κύριος τω Οζά και έπαισεν αυτόν εκεί ο Θεός, και απέθανεν εκεί
παρά την κιβωτόν του Κυρίου ενώπιον του Θεού».
Μετάφρασις
– Ερμηνεία:
«Μόλις όμως έφθασαν εις το αλώνι του Ναχών, άπλωσε ο Οζά το χέρι του επάνω εις
την Κιβωτόν της Διαθήκης δια να την συγκρατήση και να μη πέση. Και πράγματι την
συνεκράτησε, διότι από κάποιαν απότομον κίνηση που έκανε το μοσχάρι, μετεκινήθη
και εκινδύνευσε να πέση η Κιβωτός. Ωργίσθη όμως ο Θεός πολύ εναντίον του Οζά,
διότι δεν επετρέπετο, ως λαϊκός που ήτο, να εγγίση την Κιβωτόν. Και τον
επάταξεν εκεί ο Θεός και πέθανε επί τόπου, δίπλα εις την Κιβωτόν της Διαθήκης
του Κυρίου, ενώπιον του Θεού» (Π. Τρεμπέλας).
Υπέστη
δηλ. ταλάντευση η Κιβωτός και εκινδύνευσε να πέση εις το έδαφος. Αυτό που
αντανακλάται (άμεσα) είναι η παραβίαση της πνευματικής αρχής, ως κανονικής
τάξεως και ακριβείας, που όρισε ο Νομοθέτης Θεός για την ασφαλή – ευλαβική
μεταφορά της Κιβωτού. Παρόμοιο γεγονός υπογραμμίζεται και στο (Α΄ Βασιλ. 6,19).
Στο
γεγονός που αφορά τον Οζά, υπάρχει η επίδραση των φυσικών νόμων και ο
πνευματικός νόμος (ευθύνη) που έθεσε ο Θεός, ως σεβασμό στον ίδιο το Θεό.
Υπογραμμίζει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος:
«της
Κιβωτού ψαύσαι τολμήσας μόνον, περισπασθείσης από του μόσχου, την μεν
περιεσώσατο, αυτός δε απώλετο, φυλάσσοντος του Θεού τη Κιβωτώ το σεβάσμιον» (Ε.Π.Ε.
4, 258 – στιχ. 6-8).
Μετάφρασις
– Ερμηνεία: «Τόλμησε να αγγίξει μόνο την Κιβωτό, που μετακινήθηκε εξ αιτίας του
μόσχου στην μεταφορά της, αλλά την μεν κιβωτόν την προφύλαξε εκ της πτώσεως,
αυτός όμως, ο Οζά, εθανατώθη – απώλετο, διότι ο Θεός εν τη Κιβωτώ περιφρορούσε
το σεβασμό (τον οφειλόμενο) εις την Θεότητα».
Εύστοχα
ο Αθ. Φραγκόπουλος, επισημαίνει:
«αν
ο Θεός θύμωσε και ωργίσθη κατά του Οζά, που άγγιξε την Κιβωτό, πόσον να
οργίζεται με τους Χριστιανούς, που φέρονται με τόση ασέβεια μέσα στον ιερό ναό
του και στο άγιο βήμα του».
Συμπερασματικά:
Δεν δικαιολόγησε – αναγνώρισε ο Θεός, ως προτεραιότητα ανάγκης, την επικείμενη
πτώση της Κιβωτού, τις δυσμενείς δηλ. συνθήκες εκ των φυσικών νόμων, ως αφορμή
παράβασης του θελήματός Του.
Αντίθετα,
σήμερα, επικαλούνται τους φυσικούς νόμους ως δικαιολογία της μασκοφορίας εντός
του Ι. Ναού.
Θεωρούν
την απόφασή τους, ως ορθότητα συμπεριφοράς – προστασίας, όπως ο Οζά, αγνοώντας
την ιερότητα του Ναού, εις τον οποίον (ως εις άλλην κιβωτόν) φυλάσσεται το
«σεβάσμον του Θεού», όπως υπογραμμίζει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Η
μασκοφορία εντός του Ι. Ναού δημιουργεί (ανεπαίσθητα) συνθήκες αθέτησης και της
Νηστείας, όπως της Μ. Τεσσαρακοστής, μιας και η παρουσία του Κορονοϊού απαιτεί
ενισχυμένο αμυντικό σύστημα, που το εξασφαλίζει «λογικά» η «ασπίδα=μάσκα» της
καλής διατροφής και όχι τα λιτά αλάδωτα γεύματα της ευσεβείας! Πόσο δίκαιο είχε
ο π. Ανατόλιος, που προφήτεψε το «ανεπαίσθητο» της αλλοιώσεως της Ορθοδόξου
πίστεως.
Εντός
του Ι. Ναού είμαστε προσκεκλημένοι – φιλοξενούμενοι, παραδεχόμενοι την απόλυτη
κυριότητα και εξουσία του Θεού επί της δημιουργίας, ορατής και αόρατης.
Αυτό
αναγνωρίζουμε στην εισαγωγική εκφώνηση της Θείας Λειτουργίας: «ευλογημένη η
Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Η μασκοφορία εντός
του Ι. Ναού θεμελιώνει αίρεση, η οποία έγκειται όχι στον επιδεικνυόμενο
Ανθρωποκεντρισμό, όσο στον «Ανθρωπομονισμό», ως αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι
από μόνος του υγειονομική αξία, την οποία μόνος αυτός προστατεύει στα σοβαρά
και με ευθύνη, μη λαμβάνοντας ως αποτελεσματική την «δραστική του Θεού δύναμη»
(Μ. Βασίλειος), που ενεργεί αδιάκοπα στο Ναό.
Οι
δύο νόμοι, φυσικός και πνευματικός, δεν χάνουν τη χωριστή ισχύ τους εντός του
Ναού, ενώνονται όμως, στην πρόνοια και αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο. Ο Μ. Βασίλειος
με απόλυτη κατηγορηματικότητα, τονίζει: «ουδέν απρονόητον, ουδέν ημελημένον
παρά Θεού∙ πάντα σκοπεύει ο ακοίμητος οφθαλμός. Πάσι πάρεστιν εκπορίζων εκάστω
την σωτηρίαν».
Μετάφρασις: «Τίποτε απρονόητον,
τίποτε παρημελημένον από τον Θεόν∙ Όλα τα ελέγχει ο ακοίμητος οφθαλμός. Εις όλα
συμπαρίσταται, χορηγώντας εις τον καθένα σωτηρία – συντήρησιν» (Εξαήμεος, Ζ΄,
27).
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
