Αυτές τις ημέρες, δέχτηκα, τόσο μέσω e-mail, όσο και κατά πρόσωπο, θετικές και αρνητικές κριτικές για το άρθρο μου «Ποιοι διασπούν την ενότητα της μητροπόλεώς μας;», που πριν λίγες μέρες δημοσιεύθηκε
στα «Νέα της Πτολεμαΐδας» www.eordaia.org
Θα απαντήσω στις αρνητικές κριτικές, που είναι οι εξής:
1ον Ότι το κείμενο χαρακτηρίζεται από «δογματισμό» και σκληρούς χαρακτηρισμούς που βγάζουν ένα κλίμα «μίσους και φανατισμού, το οποίο δεν συνάδει με το χριστιανικό πνεύμα της αγάπης».
2ον Ότι επειδή το Πατριαρχείο μας βρίσκεται μέσα στην Τουρκία, είναι σε πολύ δύσκολη θέση και αυτά που κάνουν οι Πατριαρχικοί τα κάνουν από διπλωματία. Είναι, λοιπόν, ασύνετο και αντεθνικό να τα βάζουμε μαζί του.
3ον Ότι δόθηκε υπερβολική διάσταση στο θέμα της επίσκεψης του πατριαρχικού επισκόπου στη μητρόπολή μας. «Ο μητροπολίτης Προύσης ήλθε, είδε και απήλθε. Τι μας έκανε; Μας προσηλύτισε μήπως;» και
4ον Ότι είμαι «μισαλλόδοξος» και «ακραίος» διότι «δεν υπάρχει καμμία Σύνοδος που να καταδίκασε τον Ρωμαιοκαθολικισμό. Δεν είναι αιρετικοί, χωριστήκαμε απ’ αυτούς για λόγους ιστορικών συγκυριών. Ζούμε πλέον στον 21ο αιώνα και πρέπει να δούμε θετικά την επανένωση των Εκκλησιών μας. Επομένως, καλά πράττει ο Πατριάρχης».
Απαντώ στις κριτικές:
1ον Η πρώτη κατηγορία είναι, λοιπόν, ότι το κείμενο χαρακτηρίζεται από «δογματισμό» και οι σκληροί χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιώ προς αιρετίζοντες αρχιερείς προκαλούν μια ατμόσφαιρα «μίσους και φανατισμού που δεν συνάδει με το χριστιανικό πνεύμα της αγάπης».
Είμαι ένας ατελής και αμαρτωλός άνθρωπος. Δεν αποκλείεται, λοιπόν, σε κάποια σημεία του κειμένου μου να βγαίνει, όντως, και κάποια εμπάθεια, την οποία εγώ μπορεί να μην την διακρίνω και να μην την καταλαβαίνω. Όσοι, όμως, αναφέρονται στους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιώ για κακόδοξους αρχιερείς, θα έλεγα ότι έχουν άδικο. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε ότι «αν μου σκοτώσεις την μάνα μου και τον πατέρα μου και μετά μού βγάλεις και το μάτι, ως χριστιανός έχω καθήκον να σε συγχωρήσω. Αν όμως υβρίσεις το Χριστό μου δεν έχω μάτια να σε δω!»(1). Οι αιρετικοί, ως παραχαράκτες των θείων δογμάτων, υβρίζουν τον Χριστό. Θα σας αναφέρω μερικούς χαρακτηρισμούς Αγίων προς αιρετικούς: Τους αποκαλούν «χριστομάχους»(2) «όργανα του πονηρού»(3) «τυφλούς»(4) προδρόμους του Αντιχρίστου»(5) εχθρούς του Χριστού»(6) κ.ά.
Αλλά και μέσα στην Αγία Γραφή συναντούμε, πάλι, πολύ σκληρούς χαρακτηρισμούς προς τους αιρετικούς: Ο Απόστολος Πέτρος τούς αποκαλεί «κατάρας τέκνα» (Πέτρ. Β΄ 2,14). Ο Απόστολος Παύλος καλεί τους χριστιανούς να «αναθεματίσουν» όποιον τολμήσει να αλλοιώσει το ευαγγελικό κήρυγμα (Γαλ. 1,8-9), ο Απόστολος Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού, λέει στους πιστούς να μην λένε ούτε καλημέρα στους αιρετικούς (Ιω.Β΄1,10) και τους αποκαλεί «αντίχριστους» (Ιω. Α΄2,22)! Τέλος, ο ίδιος ο Χριστός τούς αποκαλεί «λύκους άρπαγες» (Ματθ. ζ´ 15) και ο Θεός-Πατέρας προστάζει να μην χαιρετούμε καν τους ασεβείς (Ησ.57,21), άρα και τους αιρετικούς. Τι θα κάνουμε, λοιπόν, εμείς; Θα εμφανιστούμε με μεγαλύτερη «αγάπη» και «ευγένεια» από τους αγίους, τους Αποστόλους και από τον ίδιο το Θεό; (Εξυπακούεται, ότι αυτά δεν αφορούν τους απλούς ανθρώπους, προτεστάντες, ρωμαιοκαθολικούς, κ.λ.π. με τους οποίους μπορούμε να έχουμε κοινωνικές σχέσεις, αλλά εκείνους που θα προσπαθήσουν να μας προσηλυτίσουν και υψηλόβαθμα «ιερατικά» τους στελέχη)
Αλλά, γιατί τόσο σκληρή γλώσσα; Διότι, διαχρονικά, η Εκκλησία μας θεωρεί ότι η αίρεση είναι δημιούργημα του Διαβόλου και οδηγεί στην Κόλαση(7). Είναι πολύ γνωστή η διήγηση του Γεροντικού, όπου κάποιοι κακοπροαίρετοι άνθρωποι επισκέφθηκαν έναν Γέροντα ασκητή που φημιζόταν για την αρετή του. Για να τον πειράξουν άρχισαν να του λένε ότι «είσαι υποκριτής. Παριστάνεις τον άγιο, ενώ είσαι ψεύτης, πονηρός, λάγνος, κοιλιόδουλος, κατακρίνεις τους άλλους, κ.λ.π.» Τότε βγήκε ο ασκητής και τους είπε, ταπεινά, «έχετε δίκιο αδελφοί, προσευχηθείτε στο Θεό να μου δώσει μετάνοια και δάκρυα για να καταπολεμήσω αυτά τα πάθη μου». Στη συνέχεια, ένας απ’ αυτούς, τού είπε: «είσαι και αιρετικός!» Τότε ο ασκητής ταράχτηκε και φώναξε: «Όχι! Αιρετικός δεν είμαι! Πιστεύω αυτά που πιστεύει η Εκκλησία!». Εκείνοι, λοιπόν, εξεπλάγησαν και τον ρώτησαν: «γιατί, Γέροντα, δέχτηκες όλες τις κατηγορίες, εκτός από εκείνη του αιρετικού;» κι εκείνος τους απάντησε «επειδή η αίρεση σε χωρίζει οριστικά από το Θεό». Πράγματι, μεγάλοι εγκληματίες, όπως ο περιβόητος Κώστας Πάσσαρης, κάποια στιγμή μετανόησαν (8). Οι αιρετικοί, όμως, σχεδόν ποτέ δεν μετανοούν, διότι η αίρεση είναι πνεύμα δαιμονικό που, σιγά σιγά, διαστρέφει και πορώνει την ψυχή του ανθρώπου.
2ον Άλλη δυσμενής κριτική είναι ότι θα έπρεπε να είμαι πολύ επιεικής με το Πατριαρχείο μας, διότι βρίσκεται μέσα στην Τουρκία, μέσα στους «γκρίζους λύκους», είναι σε πολύ δύσκολη θέση και αυτά που κάνουν οι Πατριαρχικοί τα κάνουν από διπλωματία. Δεν είναι, λοιπόν, συνετό να τους επικρίνουμε.
Πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει αυτή η «καραμέλα» που μας σερβίρουν οι φιλοπατριαρχικοί και η οποία υποτιμά τη νοημοσύνη μας. Τολμώ να πω ότι εμείς εδώ στην Πτολεμαΐδα …κινδυνεύουμε πολύ περισσότερο από τους Τούρκους απ’ ό,τι οι αρχιερείς του Πατριαρχείου! Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει πολύ ισχυρούς προστάτες που δεν θα επιτρέπαν ποτέ στους Τούρκους να το πειράξουν! Τα έχει καλά με τους Αμερικανούς προέδρους και αντιπροέδρους (9), με ανθρώπους της CIA (10), με μασώνους, με αρχιραββίνους Σιωνιστές, με τον θρησκευτικό «πλανητάρχη», τον Πάπα, με μεγιστάνες του πλούτου και όλο το κακό συναπάντημα! Εξ’ άλλου ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος προβάλλεται και επαινείται πολύ από τα διεθνή ΜΜΕ. Αν η Τουρκία τολμούσε να πειράξει έστω και μια τρίχα του, θα έπεφτε πάνω της η κατακραυγή όλης της Υφηλίου! Από τη στιγμή, μάλιστα, που το Οικουμενικό Πατριαρχείο προωθεί, αταλάντευτα, τον Οικουμενισμό, που είναι δημιούργημα της Μασωνίας και του Σιωνισμού, εξυπηρετεί, πλήρως, τα σχέδια της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Αλλά, ας υποθέσουμε ότι όντως το Πατριαρχείο βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Ερωτώ: Ποιος υποχρέωσε τον Πατριάρχη να πάει στην Γροιλανδία και να συμπροσευχηθεί μπροστά από το είδωλο της «Μητέρας-Γης», μαζί με ιμάμηδες, βουδιστές, κ.ά.; (11) Ποιος τον υποχρέωσε, όταν πήγε στην Αμερική, να επισκεφθεί εβραϊκές Συναγωγές και να δωρίζει Κοράνια στον πρόεδρο της Coca Cola; (12) Θα μπορούσα να αναφέρω άλλα χίλια τέτοια παραδείγματα! Το Πατριαρχείο υπηρετεί ενσυνείδητα την αίρεση του Οικουμενισμού.
Αλλά, ας υποτιμήσουμε τη νοημοσύνη μας στο επίπεδο του καλαμποκιού και ας δεχτούμε ότι όλα αυτά «δεν τα πιστεύει το Πατριαρχείο, αλλά τα κάνει από διπλωματία». Ακόμη κι έτσι, είναι απαράδεκτο αυτό, γιατί είναι άρνηση του Χριστού! Ο Κύριος είπε ότι «Όποιος με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους θα τον αρνηθώ κι εγώ» (Ματθ. 10:32-33). Ο Γέροντας Παΐσιος λέγει ότι η άρνηση του Πέτρου ήταν άρνηση, παρ’ όλο που από μέσα του δεν απαρνήθηκε το Χριστό, αλλά τον αγαπούσε. Και μόνο που τον αρνήθηκε στα λόγια, ήταν άρνηση! (13) Επίσης, ο π. Παΐσιος αναφέρει το παράδειγμα κάποιων μαρτύρων που τους συμπονούσαν οι δήμιοι και τους έλεγαν: «Κάνε, εξωτερικά, πως τάχα ρίχνεις θυμίαμα στα είδωλα, και από μέσα σου να τα βρίσεις. Κάνε έτσι για να σώσεις τη ζωή σου!». Οι άγιοι μάρτυρες όμως δεν δέχτηκαν αυτή τη «διπλωματία», αλλά τη θεωρούσαν άρνηση του Χριστού και προδοσία και μαρτυρούσαν, βρίσκοντας φρικτό θάνατο!
Στα θέματα της Πίστεως, λοιπόν, δεν χωράει καμμία «διπλωματία» και κανένας συμβιβασμός: «Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Πίστεως», λένε οι Πατέρες. Αλλά και ο Χριστός κατακεραυνώνει όποιον τολμήσει να αλλοιώσει έστω και ένα «κόμμα» από τα σωτήρια δόγματα που μας έχει παραδώσει! (Ματθ. 5:18-19). Δεν μπορεί, λοιπόν, να υπάρξει «διπλωματία» και «χρυσή τομή» μεταξύ φωτός και σκότους, μεταξύ Θεού και Διαβόλου. Θα είσαι ή με τον έναν ή με τον άλλον. Εν τέλει, πάνω από τα ιστορικά χώματα και κτίσματα της Κωνσταντινούπολης είναι ο Χριστός. Ένας άγιος Γέροντας, ο π. Επιφάνειος Θεοδωρόπουλος, απευθυνόμενος στον πρώτο διδάξαντα την αίρεση του Οικουμενισμού, Πατριάρχη Αθηναγόρα, τού έγραφε: «Παναγιώτατε, είναι χιλιάδες φορές προτιμότερο να εκριζωθεί ο ιστορικός Θρόνος της Κωνσταντινουπόλεως και να καταποντισθεί στα βάθη του Βοσπόρου, παρά να επιχειρηθεί έστω και η ελάχιστη παρέκλιση από την χρυσή γραμμή των Αγίων Πατέρων, ομοφώνως βοώντων: “Ου χωρεί συγκατάβασις εις τα της Πίστεως”».(14)
3ον Μας κατηγόρησαν, επίσης, ότι δώσαμε υπερβολική διάσταση στο θέμα της επίσκεψης του πατριαρχικού επισκόπου στη μητρόπολή μας. «Ο μητροπολίτης Προύσης ήλθε, είδε και απήλθε. Τι μας έκανε; Μας προσηλύτισε μήπως;»
Όχι, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ο Προύσης ήλθε, είδε, αλλά ΔΕΝ απήλθε. Το πνεύμα του, το Οικουμενιστικό, κυκλοφορεί ανάμεσά μας και μας επηρεάζει. Πέρα από το γεγονός ότι το συνεχές πήγαινε-έλα Οικουμενιστών στη μητρόπολή μας αμβλύνει το ορθόδοξο αισθητήριο του πιστού λαού, έχουμε και άλλα πολύ σοβαρά θέματα. Δεν είναι θέμα το ότι ο «ραδιοφωνικός σταθμός της Εκκλησίας της Ελλάδος», τον οποίο αναμεταδίδει ο «ιερός Χρυσόστομος», μας κάνει πλύση εγκεφάλου και οικουμενιστική προπαγάνδα; Δεν είναι θέμα το ότι μοιράζεται στους ιερείς μας το αντίχριστο περιοδικό «Θεολογία», κατηχώντας τους στην αίρεση του Οικουμενισμού; Δεν είναι θέμα το ότι τα παιδιά μας που θέλουν να σπουδάσουν θεολογία, για να γίνουν θεολόγοι ή ιερείς, θα πάνε να φοιτήσουν σε κακόδοξες «θεολογικές» σχολές; Δεν είναι θέμα ότι σύντομα το μάθημα των θρησκευτικών αλλάζει και γίνεται οικουμενιστικό; Δεν είναι θέμα ότι κάποιοι συγκεκριμένοι θεολόγοι στα σχολεία μας, περνάνε οικουμενιστικά μηνύματα στους μαθητές; (Υπ’ όψιν ότι ο Σύμβουλος θεολόγων Δ. Μακεδονίας είναι Οικουμενιστής!) Τέλος, δεν είναι θέμα το γεγονός ότι η μητρόπολή μας, εδώ και τόσα χρόνια, δεν μας λέει την αλήθεια για την αίρεση του Οικουμενισμού και μας κρατάει στο σκοτάδι;
4ον Ότι κακώς κατηγορώ «τον Πατριάρχη μας» διότι «δεν υπάρχει καμμία Σύνοδος που να καταδίκασε τον Ρωμαιοκαθολικισμό. Δεν είναι αιρετικοί, χωριστήκαμε απ’ αυτούς για ιστορικούς λόγους. Ζούμε πλέον στον 21ο αιώνα και πρέπει να δούμε θετικά την επανένωση των Εκκλησιών μας». Άρα το πρόβλημα το έχω εγώ, που είμαι «μισαλλόδοξος» και «ακραίος»!
Το θλιβερό είναι πως αυτοί που μου το είπαν αυτό …εκκλησιάζονται! Δεν με εκπλήσσει όμως. Είναι το φυσικό αποτέλεσμα μιας χρόνιας φθοράς του ορθοδόξου αισθητηρίου του πιστού λαού της περιοχής μας. Αλλά τί φταίνε αυτοί, όταν ακόμη και ιερείς της Εορδαίας, έχουν πει (ένας, μάλιστα μπροστά στο κατηχητικό του!) ότι ο Παπισμός είναι κανονική Εκκλησία με έγκυρα μυστήρια και αποστολική διαδοχή!
Απαντούμε, λοιπόν, ότι ο Παπισμός έχει επανειλημμένα καταδικαστεί από Συνόδους και αγίους της Εκκλησίας μας. Συγκεκριμένα:
- Από τις Συνόδους της Κωνσταντινούπολης των ετών 1054, 1273, 1484, 1642, 1722 και 1838.
- Εκ των προτέρων, από την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο, στην οποία είχε ορισθεί ότι θα είναι αναθεματισμένοι όσοι στο μέλλον τολμήσουν να προσθέσουν ή να αφαιρέσουν οτιδήποτε στο Σύμβολο της Πίστεως. Οι παπικοί πρόσθεσαν το «και εκ του Υιού» για την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, που είναι γνωστό ως «Φιλιόκβε».
- Από την πανορθόδοξη Σύνοδο του 879, επί Μεγάλου Φωτίου, που καταδίκασε την παπική κακοδοξία του «Φιλιόκβε». Η Σύνοδος αυτή θεωρείται από αγίους, όπως ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός και ο Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, ισόκυρη με τις επτά Οικουμενικές Συνόδους.
- Ο Παπισμός πολεμήθηκε από τους αγίους: Γρηγόριο Παλαμά, Μελέτιο Γαλησιώτη, Μάρκο Ευγενικό, Συμεών Θεσσαλονίκης, Νικόδημο Αγιορείτη, Αθανάσιο Πάριο, Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη, τον Άγιο Νεκτάριο και πολλούς άλλους. Θα αναφέρω και μερικούς λόγους δύο πρόσφατων μεγάλων Αγίων:
ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (†1994):
- «Θα παιδεύσει ο Θεός τους μεγάλους εχθρούς της Ορθοδοξίας, που είναι ο Ισλαμισμός και ο Καθολικισμός».(15)
- «Οι σιωνιστές, αφού λάβουν [από το Διάβολο] τα μηνύματα τα σατανικά, τα προωθούν στο Βατικανό κι αυτό τα μετατρέπει σε σχέδια». (16)
- «Επειδή η Κέρκυρα, η Κεφαλονιά και η Ζάκυνθος είναι κοντά στην Ιταλία και εύκολα οι άνθρωποι θα μπορούσαν να παρασυρθούν από τον Καθολικισμό, έβαλε φράγμα εκεί πέρα [ο Θεός] τον Άγιο Σπυρίδωνα, τον Άγιο Γεράσιμο και τον Άγιο Διονύσιο». (17)
ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ (ΣΕΡΒΟΣ) (†1979)
- «Καμμιά αίρεση δεν εξεγέρθηκε τόσο ολοκληρωτικά κατά του Χριστού και της Εκκλησίας Του, όπως ο Παπισμός».(18)
- «Στην ιστορία του ανθρώπινου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα και του Πάπα». (19)
- «Διαίρεση, “σχίσμα” της Εκκλησίας είναι, πρωτίστως, ένα πράγμα οντολογικώς αδύνατο. Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεση της Εκκλησίας και δεν είναι δυνατόν να υπάρξει, αλλά υπήρξε και θα υπάρξει έκπτωση από την Εκκλησία. Έτσι, αποκόπηκαν από την μοναδική αδιαίρετη Εκκλησία κατ’ αρχήν οι Γνωστικοί, κατόπιν οι Αρειανοί, …κατόπιν οι Ρωμαιοκαθολικοί, …». (20)
Πτολεμαΐδα, 28/7/2016
Βασίλης Π. Κερμενιώτης.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
1. Κοσμά Αιτωλού Διδαχές
2. Όσιος Δανιήλ ο Στυλίτης (Από το Βίος και πολιτεία του Οσίου Πατρός ημών Δανιήλ του Στυλίτου, κεφ. 95, σελ. 89 )
3. Όσιος Ευθύμιος (Από το Κυρίλλου Σκυθοπολίτου, Βίος του εν αγίοις πατρός ημών Ευθυμίου, κεφ. λ΄)
4. Άγιος Ευλόγιος Αλεξανδρείας, P.G. 103, 944C
5. Όσιος Αντίοχος, P.G 89, 1844B-D
6. Οσίου Συμεών του Μεταφραστού P.G. 114,528C
7. Η Σύνοδος του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως, το 1895, απευθυνόμενη στον Πάπα, τού έγραφε: «Ο Διάβολος ενσπείρει ζιζάνια, δηλ. αιρέσεις που λυμαίνονται τη Σωτηρία των ανθρώπων» (Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας, Ι.Μ. Α. Αναστασίας της Ρωμαίας, 2008)
8. Κώστας Πάσσαρης: Η αποκάλυψη του εξομολόγου του Πατέρα Γερβάσιου για την ζωή του διαβόητου κακοποιού! www.youtube.com/watch?v=tOEazKKEyPc
9. Ο Αντιπροεδρος των Η.Π.Α. Τζο Μπαιντεν στο Φαναρι http://fanarion.blogspot.gr/2011/12/blog-post_2779.html
10. Ελισάβετ Προδρόμου. Πρόσωπο "κλειδί" στην Πανορθόδοξη Σύνοδο; ή απλά συνωμοσιολογίες; https://katanixis.blogspot.gr/2016/06/blog-post_10.html
11. http://attikanea.blogspot.gr/2013/07/12.html
12. www.youtube.com/watch?v=fIwdL2IZ3cY
13. Βλέπε το ιδιόχειρο φυλλάδιο “Σημεία των Καιρών” του Γέροντα: www.pigizois.net/afieromata/paisios/simeia_kairon_ger_paisiou_agioritou.pdf
14. http://www.impantokratoros.gr/0E59A0BF.el.aspx
15. «Λόγοι χάριτος και Σοφίας» Αγιορείτη Μακάριου Αγιαννανίτη, 2004, σελ. 101
16. «Λόγοι χάριτος και Σοφίας»… ό.π. σελίδα 104
17. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Στ΄, «Περί Προσευχής», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2012, σελ. 110
18. «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», εκδόσεις “Αστήρ”, Αθήνα 1970, σελ. 159
19. «Άνθρωπος και Θεάνθρωπος», … ό.π. σελίδα 152
20. «Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας», Λωζάνη 1995, Τόμος 4ος, σελ. 181
