Νίκος Σακαλάκης, Μαθηματικός
Ένα από τα πιο κύρια αποδεικτικά στοιχεία της θεοπνευστίας της Γραφής, το κυριότερο κατά τον Πασκάλ, είναι και οι προφητείες της, στο περιεχόμενο των όποιων αντανακλώνται γενικά η πορεία της ανθρωπότητας μέσα στην Ιστορία καθώς και ο ερχομός, η προσωπικότητα, η ζωή και ο τελικός θρίαμβος του Χρίστου μέσα στον παγκόσμιο ιστορικό χώρο.
Αν μέσα στο χώρο των θετικών επιστημών παρατηρήσουμε και ερευνήσουμε τις πραγματωθείσες προφητείες, θα δούμε αρχικά να έχουν μία σχέση αντίθεσης μ' έναν κύριο και καθολικό νόμο του αντικειμενικού κόσμου, με το νόμο της αιτιότητας, και στη συνέχεια να έχουν μία σχέση υπέρβασης με το νόμο αυτό.
Το περιεχόμενο του νόμου αυτού είναι το δίδυμο αιτία – αποτέλεσμα καθώς και η μεταξύ τους σύνδεση, της οποίας η πιο ενδιαφέρουσα μορφή είναι ή λεγόμενη «αιτιώδης σύνδεση». Μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος υπάρχει η έξης αυστηρή χρονική ακολουθία. Η αιτία προηγείται πάντα του αποτελέσματος, και ποτέ το αποτέλεσμα δεν μπορεί να εμφανιστεί πριν απ’ αυτή ή και ταυτόχρονα.
Φυσική συνέπεια της χρονικής αυτής ακολουθίας, είναι και η αντικειμενική δυσκολία για μια ακριβή πρόβλεψη γεγονότων που ανήκουν τόσο στο κοντινό, όσο και στο απώτερο μέλλον. Μέσα στον κόσμο oι αιτιώδεις συνθέσεις είναι σχετικά άπειρες στον αριθμό, και παρουσιάζουν μια πολυμορφία επειδή στους διάφορους χώρους και τομείς της πραγματικότητας εκδηλώνονται διαφορετικά, γι’ αυτό και υπάρχει ποικιλία στον χαρακτήρα τους και στην σημασία τους. Όλες μαζί oι αιτιώδεις συνδέσεις αποτελούν ένα ολόκληρο δίχτυο, μέσα στο οποίο είναι «μπλεγμένα» αντικείμενα του αντικειμενικού κόσμου. Όλα δηλαδή τα φαινόμενα και τα αντικείμενα, ιδιαίτερα δε τα πολύπλοκα απ’ αυτά, οφείλουν την ύπαρξη τους σ' ένα σύνολο από αιτίες από τις οποίες άλλες είναι βασικές καθοριστικές και άλλες πιο έμμεσες, πιο γενικές.
Εξαίρεση φυσικά δεν αποτελούν τα κοινωνικά και τα ιστορικά φαινόμενα, που είναι τόσο πολύ σύνθετα και πολύπλευρα, ώστε να δικαιολογείται το γιατί αυτά αποτελούν αντικείμενο μελέτης πολλών επιστημών. Η επιστημονική τους δε μελέτη είναι αντικειμενικά έργο με πολλαπλές δυσκολίες. Πολύ όμως δυσκολότερο έργο είναι το να επιχειρήσει κανείς να προβλέψει τη σύνθεση και συγκεκριμένα γεγονότα μιας μελλοντικής κοινωνικής και ιστορικής πραγματικότητας. Λέμε απλώς να «προβλέψει», γιατί το να «γνωρίσει» απόλυτα είναι αδύνατο στην ανθρώπινη φύση πού διέπεται από το νόμο της αιτιότητας. Ό άνθρωπος μπορεί μόνο να υποθέτει για το μέλλον, όχι όμως και να ΓΝΩΡΙΖΕΙ.
Στην περίπτωση όμως της πραγματωθείσας προφητείας, βλέπουμε να έχουν πραγματωθεί γεγονότα και λεπτομέρειες χαρακτηριστικές τους, που αιώνες πιο μπροστά είχαν προαγγελθεί από το προφήτη, αν και γι' αυτόν τότε αυτά ήταν μέλλον (απώτατο μάλιστα), ήταν στο χώρο της ανυπαρξίας, στο χώρο του μηδενός. Πως ο προφήτης — που σαν άνθρωπος και αυτός βρισκόταν υπό το κράτος του νόμου της αιτιότητας — μπόρεσε να δει και να περιγράψει πρώτα τ’ αποτελέσματα (που είναι τα γεγονότα της πραγμάτωσης) χωρίς να γνωρίζει τη δομή της αλυσίδας των αιτίων που τα δημιούργησαν, δεδομένου μάλιστα ότι αυτή η αλυσίδα είχε μεν την αρχή της στην εποχή του, η συνέχειά της όμως δεν ήταν γι’ αυτόν αντικειμενική πραγματικότητα; Με την βοήθεια ποιας δύναμης ο προφήτης κατόρθωσε να υπερβεί το νόμο της αιτιότητας, ο οποίος λογικά και δικαιολογημένα όχι μόνο αντιτίθεται στο φαινόμενο της προφητείας μα και το αποκλείει;
Εδώ βλέπουμε καθαρά τη παρουσία του Θεού μα και ένα τρόπο εισόδου του στην ιστορία, καθώς επίσης και το πόσο δίκαια η εκκλησία μας λέγει «Θεός όπου βούλεται, νικάται φύσεως τάξις και τα υπέρ ανθρώπου διαπράττεται».
Η πραγματωθείσα προφητεία δεν είναι μόνο μία υπέρβαση του νόμου της αιτιότητας, μία απόδειξη της ύπαρξης του Θεού, είναι ακόμη και μία μορφή δημιουργίας από το μηδέν! Αυτό δικαιολογείται από το ότι η προφητεία αυτή, σαν σύνθεση γεγονότων, είναι αντανάκλαση (που είναι ένα δημιούργημα) πραγματική γεγονότων ευρισκόμενων για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στο χώρο της ανυπαρξίας, στο χώρο του μηδενός, τα οποία όμως στη συνέχεια υλοποιήθηκαν πάνω στο σχήμα της προφητικής σύνθεσης, δικαιώνοντας έτσι το χαρακτηρισμό της σύνθεσης αυτής σαν αντανάκλαση.
Ό Χριστιανισμός,έχει να παρουσιάσει ένα μεγάλο πλήθος προφητειών που πραγματώθηκαν. Οι προφητείες αυτές ανήκουν κύρια στη Γραφή, μα και σ’ ένα νεώτερο προφητικό ανάστημα, στον Κοσμά τον Aιτωλό.
Επειδή ο νόμος της αιτιότητας έχει μεγάλη κοσμοθεωρητική και φιλοσοφική σημασία, γι’ αυτό και η συσχέτιση με τη προφητική πραγματικότητα είναι αναγκαία από κάθε ερευνητή που διψάει για την αλήθεια (ας το προσέξει ιδιαίτερα ό υλισμός) και η οποία οπωσδήποτε δεν θίγει την επιστήμη, πολύ δε περισσότερο το Χριστιανισμό που είναι αυτή η ίδια η Αλήθεια (Ιωάν. ΙΔ΄6).
