ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ (Μακρυγιάννη)

Ο όρος είναι γνωστός στον χώρο του ποδοσφαίρου. Παλιότερα οι παίκτες έπαιζαν για την τιμή της φανέλας. Σήμερα παίζουν για την ανύψωση της τιμής τους στο χρηματιστήριο του ποδοσφαίρου. Και είναι συνήθεις οι μεταπηδήσεις των πλέον ικανών παικτών από ασθενέστερες οικονομικά επιχειρηματικές ομάδες σε άλλες, οι οποίες ελέγχονται από πανίσχυρους οικονομικά και με επιρροή και στην πολιτική σκηνή επιχειρηματίες.

Οι κομματικά αντιπαρατιθέμενοι διέδιδαν το ιδεολόγημα ότι χάσμα μέγα ιδεολογικό τους χωρίζει από τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Και ο λαός, άδολος και απονήρευτος, το πίστευε αυτό. Και βρίσκονταν σε συνεχή σύγκρουση συγγενείς, φίλοι, γείτονες και συνεργάτες για θέματα «κομματικής ιδεολογίας». Με την πάροδο του χρόνου και ιδίως μετά τον πόλεμο έγιναν συνήθεις οι μετακινήσεις από τα εφήμερα κόμματα, τα αρχηγικά. Κάποια εποχή υποστηρίχτηκε ότι αυτά έπαψαν να είναι αρχηγικά και έγιναν κόμματα αρχών, όπως στον λοιπό «δημοκρατικό» κόσμο της Δύσης. Ιδιαίτερα μετά την αλματώδη άνοδο του σοσιαλιστικού κινήματος, με σημαντική υστέρηση σε σχέση με χώρες της δυτικής Ευρώπης, το ιδεολόγημα περί αρχών και χαώδους ιδεολογικής διαφοράς επικράτησε με συνέπεια οδυνηρή: Τη σκληρή  αντιπαράθεση, ώστε να βιώσουμε κατάσταση στα πρόθυρα εμφυλιοπολεμικού κλίματος.

Όταν οι ελπίδες για κοινωνικό μετασχηματισμό άρχισαν να εξανεμίζονται και ο λαός άρχισε να διαισθάνεται ότι υπάρχει συμπαιγνία των πολιτικών σε βάρος του, συνέβησαν νέες μετακινήσεις. «Προοδευτικοί» μεταβάλλονταν σε «συντηρητικούς» και τανάπαλιν (οι όροι δεν με εκφράζουν). Είδαμε μάλιστα και ακραίους υπέρμαχους του οικονομικού «φιλελευθερισμού» να ασπάζονται (πράγματι;) το «σοσιαλιστικό ιδεώδες»! Και αφού η κατάσταση επιδεινώθηκε σε κλίμα «πολεμικών» αντιπαραθέσεων, αλληλοκατηγοριών για διασπάθιση του δημοσίου χρήματος και προδοσία της χώρας, ξαφνικά είδαμε να συμφωνούν οι για το κατάντημα της χώρας υπαίτιοι και να συγκυβερνούν με δοτό πρωθυπουργό, που είχε την εύνοια του τραπεζικού κεφαλαίου! Μάλιστα, για να πείσουν, τον, δυστυχώς, ευκολόπιστο λαό, διακήρυξαν ότι για τη σωτηρία της πατρίδας παραμερίζουν τις ιδεολογικές τους διαφορές!

Έχει και ο λαός ευθύνη για την παθητική στάση του έναντι της συμπαιγνίας. Δεν αναφέρομαι σ’ αυτούς που συνειδητά επιλέγουν ένα από τα κόμματα εξουσίας, για να καρπωθούν οφέλη διαθέτοντας τα μόνα θεωρούμενα ουσιαστικά προσόντα στη χώρα μας, αυτά του χειροκροτητή και αφισοκολλητή. Ούτε περισσότερο αναφέρομαι στους άλλους, που μεταπηδούν, χωρίς διαδικασίες μεταγραφής, από κόμμα σε κόμμα, για να βολευτούν κάτω από οποιαδήποτε κατάσταση. Αναφέρομαι στους έντιμους πολίτες. Και υπάρχουν ακόμη, δόξα τω Θεώ, αρκετοί και απ’ αυτούς. Σύρθηκαν όμως κι αυτοί στο άθλιο «παιχνίδι» της αντιπαράθεσης για κομματικούς λόγους. Όφειλαν κάποιοι να γνωρίζουν ότι το σοσιαλιστικό κίνημα είχε υποταγεί στο αστικό καθεστώς ήδη κατά τον 19ο αιώνα, με συνέπεια την εμφάνιση του κομμουνισμού. Όφειλαν άλλοι να συνειδητοποιήσουν την πατριδοκαπηλεία και τη μονοπώληση της «θεοσέβειας».

¨Όταν ο κομμουνισμός κατέρρευσε, το αστικό καθεστώς πανηγύρισε. Αυτοπροβλήθηκε ως το μόνο, το οποίο εγγυάται την ελευθερία και την οικονομική άνοδο των κοινωνιών. Παράλληλα κατήγγειλε το κράτος ως κακό επιχειρηματία, προβάλλοντας την παταγώδη αποτυχία των κομμουνιστικών χωρών σε πλείστους όσους τομείς. Και απαλλαγμένο πλέον από το αντίπαλο δέος (ήταν πράγματι;), πέρασε σε άγρια επίθεση κατά των εργασιακών δικαιωμάτων, που είχαν αποκτηθεί, οπωσδήποτε με αγώνες, στους οποίους πρωτοπορούσαν κομμουνιστές. Οι ελεγχόμενοι από το διεθνές σύστημα νομής εξουσίας πολιτικοί στις δυτικές χώρες παρέδωσαν χωρίς αντίσταση την εξουσία, η οποία, υποτίθεται ότι, πηγάζει από τον λαό στο αδηφάγο κεφάλαιο. Ακόμη και οι «συντηρητικές» παρατάξεις, οι οποίες εμφανίζονταν στο παρελθόν ως προασπιστές των ιερών και των οσίων, άρχισαν να προβάλλονται ως υπέρμαχοι μιας νέας μορφής διεθνισμού, αυτής της παγκοσμιοποίησης. Σχέδιο των ισχυρών του χρήματος είναι, μετά την ενοποίηση της οικονομικής αγοράς, που οδηγεί στην εξαθλίωση ακόμη και τις οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες, να προχωρήσουν αυτοί και στην κατάργηση των συνόρων και όλων των ιδιαιτεροτήτων των λαών, όπως θρησκευτικής πίστης, φιλοπατρίας και πολιτισμού.

Πρώην κομουνιστές ή μαρξιστές κινούμενοι σε ομιχλώδες τοπίο, με πόθο να απολαύσουν κι αυτοί τη γλύκα της εξουσίας, κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται ότι ο διεθνισμός της παγκοσμιοποίησης δεν έχει ουδεμία σχέση με τον προλεταριακό της παλιάς τους ιδεολογίας, αν εμφορούνταν πράγματι απ’ αυτήν. Πάλι ο λαός πίστεψε στις αθεμελίωτες ελπίδες, που του πρόβαλαν, καθώς πόθος του είναι η κοινωνική δικαιοσύνη. Για μία ακόμη φορά εξαπατήθηκε. Η πρώτη φορά αριστερά (δεύτερη στον χώρο του ελληνισμού μετά την άνοδο του ΑΚΕΛ στην εξουσία της Κύπρου) δεν θορύβησε το διεθνές σύστημα εξουσίας. Δεν κλονίστηκε το χρηματιστήριο ούτε βέβαια μειώθηκε το χρέος της χώρας και το αδηφάγο κεφάλαιο ζητά να εκποιήσουμε τα πάντα!

Τον τελευταίο καιρό γίναμε μάρτυρες νέων μετακινήσεων πολιτικών. Στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος μεταπήδησε στην αξιωματική αντιπολίτευση. Είχε γίνει σπουδαίος όταν, μαζί με εκπρόσωπο ιδρύματος, το οποίο εκφράζει στον τόπο μας τα γεωστρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ και αποδομεί την ιστορική αλήθεια, κατεξευτέλισαν την επανάσταση του 1821 από τηλεοπτικό σταθμό, που έθεσε στη διάθεσή τους εγχώριος πλουτοκράτης. Του ιδίου ιδρύματος εκπρόσωποι μας ενημερώνουν τώρα για τα οφέλη που θα αποκομίσει η χώρα μας εκ της συμφωνίας των Πρεσπών! Γιατί άραγε διαχώρισε τη θέση του ο εν λόγω τηλεοπτικός «αστέρας» και ανανήψας προσχώρησε στην «εθνικόφρονα» παράταξη; Γιατί κάποια άλλη «φιλόπατρις» ερωτεύτηκε ξαφνικά τον «διεθνισμό της αριστεράς» και προσελθούσα απέλαβε και υπουργικό θώκο; Μήπως είναι αυτά προανακρούσματα μιας συμφωνίας, που θα οδηγήσει στην συγκυβέρνηση των κομμάτων αυτών με δοτό πάλι πρωθυπουργό, εκλεκτό του τραπεζικού κεφαλαίου;

Είναι κακή η συνεργασία; Ασφαλώς όχι αρκεί να γίνεται εν ειρήνη και ομονοία, όπως εύχεται η Εκκλησία. Πρέπει όμως να εγκαταλειφθεί το ιδεολόγημα του ιδεολογικού χάσματος. Αλλά, δυστυχώς, αυτό τρέφει την αντιπαράθεση και την ένταση του λαού, ο οποίος αδυνατεί να σκεφθεί ώριμα και να αντιληφθεί τη συμπαιγνία. ΚΙ αν πέσουν κι αυτά τα προσωπεία, τι άραγε θα ακολουθήσει; Το σύστημα εξουσίας δεν είναι αφελές. Τμήμα της «συντηρητικής» παράταξης θα αποχωρήσει, ίνα μη μιανθεί, και θα διακηρύξει ότι παραμένει θεματοφύλακας των ιερών και των οσίων. Στο μεταξύ θα έχουν καταργηθεί, ερήμην του ελληνικού λαού, όλα τα επίμαχα άρθρα του Συντάγματος, που στέκονται εμπόδια στην πλήρη αποδόμηση της παράδοσής μας (σχέσεις Πολιτείας Εκκλησίας, σκοπός της εκπαίδευσης, ιδιωτικά πανεπιστήμια). Και από κοινού πλέον, και όχι όπως στο παρελθόν μόνο οι μεν, θα ξεκοκκαλίσουν και την εκκλησιαστική περιουσία, την οποία δεν φαίνεται να έχει αντίρρηση η Ιεραρχία της Εκκλησίας, να εκχωρήσει στην υπηρεσία του κεφαλαίου ευρισκόμενη Πολιτεία, καθιστώντας συνεταίρο της τον πλέον αφερέγγυο στη χώρα μας θεσμό! Και επικροτεί και η αξιωματική αντιπολίτευση!

Δεν θα λυπηθώ, αν διαψευσθώ. Θεωρώ πάντως πολύ πιθανό να επαληθευθούν οι προβλέψεις μου.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»