«Θυμόν κινήσαντες τον δικαιότατον». Ο Θεός μόνο την Εκκλησία εμπιστεύθηκε όχι τα κράτη και τους πολιτισμούς.
Κωφίδης Ευάγγελος
Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ζῇ καὶ ἐνεργεῖ σήμερον, καθὼς ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν Πατέρων. Ἡ διήγηση τοῦ Φινεὲς (Ἀρ. 25:8-11) καὶ ἡ πράξη τοῦ ζήλου αὐτοῦ — ποὺ ἔπαυσε τὸν θυμὸ τοῦ Θεοῦ — μας διδάσκει ὅτι ἡ πίστη δὲν εἶναι θεωρία, ἀλλὰ δράση ὑπὲρ τῆς δικαιοσύνης. Ὅμως, καὶ ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ (Λουκ. 23:35) μᾶς ὑπενθυμίζει πῶς οἱ ἄρχοντες τοῦ αἰῶνος τούτου θὰ χλευάζουν πάντοτε τὸ ἱερό, θὰ προσπαθοῦν νὰ τὸ εξουθενώσουν. Στὴν ἐποχή μας, αὐτὴ ἡ πνευματικὴ μάχη ἐπαναλαμβάνεται μέσα ἀπὸ τὶς «προσβολές» ποὺ καλύπτονται ὑπὸ τὸ μανδύα τῆς «τέχνης». Ἡ σαγήνη τοῦ διαβόλου, ὅμως, δὲν ἠμπορεῖ νὰ πιαστεί μὲ δικαιολογίες· ἡ βλασφημία εἶναι βλασφημία, καὶ ἡ σιωπὴ ἀπέναντί της εἶναι συμβολικὴ συγκατάθεση.
Τὰ ἔργα τοῦ Κατσαδιώτη, ποὺ ἀποκαλοῦνται «ἀγιογραφίες», δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο παρὰ ἐκφυλισμένη χειραφέτηση τῆς ἱερότητας. Ὁ Χριστός, ἡ Παναγία μας, καὶ οἱ Ἅγιοι — ποὺ για χιλιάδες ψυχὲς εἶναι ζωὴ καὶ ἀναπνοή — μετατρέπονται σὲ «ἐκφράσεις» ἀποκοπής, χλευασμοῦ, καὶ τραμπουκισμοῦ τῆς πίστης. Ἡ «ἐλευθερία» τῆς τέχνης δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄδεια γιὰ βεβήλωση. Ὅπως ὁ Φινεὲς ἐξιλάσατο γιὰ τὸν λαό, ἔτσι καὶ σήμερα οἱ πιστοὶ ὀφείλουν νὰ ἀντισταθοῦν μὲ τὸ ἴδιο ζῆλο, χωρὶς φόβο, ἀλλὰ μὲ πνεῦμα σωφροσύνης καὶ ἀγάπης γιὰ τὴν ἀλήθεια.
Ἡ Ἑθνικὴ Πινακοθήκη, ὡς δημόσιος χῶρος, ἔχει ὑποχρέωση νὰ σέβεται τὴ θρησκευτικὴ καὶ πολιτιστικὴ ταυτότητα τοῦ τόπου της. Ἡ «Σαγήνη τοῦ Ἀλλόκοτου» εἶναι σαγήνη ἀπὸ σκοτεινά, ποὺ θέλει νὰ παγιδεύσει ψυχὲς στὴν ἀπάτη τοῦ πολιτισμικοῦ ἐξευτελισμοῦ. Ὅπως οἱ ἀρχηγοὶ ἐξεμυκτήριζαν τὸν Χριστό, ἔτσι καὶ σήμερα οἱ «καλλιτέχνες» μιμοῦνται τὴν ἴδια χυδαιότητα, νομίζοντας ὅτι ἡ προβοκὰς τῶν ἱερῶν συμβόλων τοὺς καθιστά «προφήτες» τοῦ καινούργιου αἰῶνα. Ἀλλά, «μὴ πλανᾶσθε: ὁ Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται» (Γαλ. 6:7). Ὁ Θεὸς εἶναι ζωντανός, καὶ ἡ κατάρα του πέφτει πάνω σὲ ὅσους προτιμοῦν τὸ σκότος ἀπὸ τὸ φῶς (Ψαλμ. 105:29-31).
Ὡς χριστιανοί, δὲν μποροῦμε νὰ κάνοῦμε συμβιβασμούς. Ζητοῦμε τὴν ἄμεση ἀπομάκρυνση τῶν βλασφημιῶν ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς Πινακοθήκης. Ἡ σιωπὴ τῶν «Χριστιανῶν» ποὺ διστάζουν νὰ μιλήσουν εἶναι προδοσία τῆς πίστης. Ἡ Ἐκκλησία, ὁ λαός, καὶ ἡ πολιτεία ὀφείλουν νὰ προστατεύσουν τὸ ἱερό, ὄχι νὰ τὸ προβάλουν γιὰ χλευασμό.
Στὴν τελική, ἡ μάχη δὲν εἶναι κατὰ ἀνθρώπων, ἀλλὰ κατὰ τῶν πνευματικῶν τῆς πονηρίας (Ἐφεσ. 6:12). Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ἀδράνεια. Ὁ ζῆλος τοῦ Φινεὲς ἦταν δράση, ὄχι θεωρία. Ἡ ἀγάπη γιὰ τὸν Χριστὸ ἀπαιτεῖ θάρρος νὰ σταθοῦμε, νὰ μιλήσουμε, καὶ νὰ ἀπαιτήσουμε δικαιοσύνη. Ἂν ὁ κόσμος γελάει, ἀς γελάει· ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ δὲν σβήνει. Ἀλλὰ αἱ πράξεις μας θὰ κριθοῦν· καὶ οἱ σπείροντες βλασφημία θὰ θερίσουν καταιγίδες (Γαλ. 6:7).
Ἡ Ἑλλάς, ποὺ ἔχει τὸ προνόμιο νὰ εἶναι ἡ μόνη χώρα ποὺ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμὸς εἶναι συνταγματικὰ προστατευμένος, ὀφείλει νὰ δείξει πῶς ὁ πολιτισμὸς χωρὶς ἱερότητα εἶναι κενός. Ὅπως ὁ λαὸς τοῦ Ἰσραὴλ ἐπαύσθη ἀπὸ τὴν πληγή μόνο ὅταν ἐκαθαρίσθη ἀπὸ τὴν ἀσέβεια, ἔτσι καὶ σήμερα, ἡ ἀνάγκη γιὰ πνευματικὴ καθαριότητα εἶναι ἀπερίγραπτη.
Συντάξατε, λοιπόν, μὲ πίστη καὶ ἀγάπη, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀκλόνητη εὐθύτητα. Ὁ Θεὸς εἶναι κριτής· ἡ δικαιοσύνη του θὰ ἐπιτελεσθεῖ. Ἡ δική μας ὑποχρέωση εἶναι νὰ σταθοῦμε ὡς φύλακες τῆς ἀληθείας, χωρὶς φόβο, χωρὶς μῖσος, ἀλλὰ μὲ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ νὰ φωτίζουμε τὸ σκότος.
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὡς πνευματικὴ μητέρα καὶ φύλακας τῆς πίστεως καὶ τῆς ἱερῆς παράδοσης, ὀφείλει νὰ ἀπαντήσει μὲ σαφήνεια, θάρρος καὶ πνευματικὴ σύνεση σὲ αὐτὴν τὴν πρόκληση.
Γιὰ τὴν Ἐκκλησία:
1. ἈΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΌΤΗΤΑ ΚΑΙ ΔΗΜΌΣΙΑ ΔΗΛΩΣΗ: Νὰ ἐκδόσει ἐπίσημη διακήρυξη ποὺ καταδικάζει τὰ βλάσφημα ἔργα, ὑπενθυμίζοντας τὴν θεία προστασία τῶν ἱερῶν συμβόλων καὶ τὴν ἀνεκτίμητη ἀξία τους γιὰ τὸν λαό. Ὁ λόγος της πρέπει νὰ εἶναι ἀκριβής, θεολογικὰ θεμελιωμένος, καὶ νὰ καταδεικνύει πῶς ἡ «τέχνη» αὐτὴ προκαλεῖ πνευματικὴ βλάβη καὶ διασπά τὴν κοινωνικὴ συνοχή.
2.ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΉ ΚΙΝΗΤΟΠΟΊΗΣΗ: Νὰ καλέσει τοὺς πιστοὺς σὲ προσευχή, νηστεία, καὶ εἰρηνικὲς συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας γύρω ἀπὸ τὴν Πινακοθήκη, ζητῶντας τὴν ἀπομάκρυνση τῶν ἔργων. Ὁ λαὸς πρέπει νὰ ἀκούσει τὴν φωνὴ τῶν ἱερέων του νὰ ὁδηγεῖ μὲ πίστη καὶ ἀγάπη, χωρὶς μῖσος, ἀλλὰ μὲ ἱερὸ ζῆλο.
3.ΝΟΜΙΚΉ ΔΡΆΣΗ: Ἡ Ἐκκλησία, μέσω τῶν νομικῶν της ὀργάνων, ὀφείλει νὰ ἐξετάσει τὴν δυνατότητα καταγγελίας γιὰ βλασφημία (σύμφωνα μὲ τὸ ἄρθρο 198 τοῦ Ποινικοῦ Κώδικα) ἢ παραβίασης τοῦ Συντάγματος, ποὺ προστατεύει τὴν Ὀρθόδοξη πίστη ὡς ἐπίσημη θρησκεία τῆς χώρας. Ἂν ἡ «τέχνη» προσβάλλει θεμελιώδη στοιχεῖα τῆς θρησκείας, ἡ δίωξη εἶναι ὑποχρέωση τοῦ κράτους.
4. ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΉ ΠΡΟΣΩΠΙΔΙΟΠΟΊΗΣΗ: Νὰ συνεργαστεῖ μὲ πολιτιστικοὺς φορεῖς, πανεπιστημιακοὺς, καὶ διανοούμενους ποὺ μποροῦν νὰ καταδείξουν τὴν ἐκφυλικότητα αὐτῶν τῶν ἔργων, ἀποκαλύπτοντας πῶς δὲν ἀνήκουν στὸν πολιτισμό, ἀλλὰ στὴν ἀποσύνθεσή του.
Γιὰ τὸ Κράτος:
1.ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΉ ΥΠΟΧΡΈΩΣΗ: Τὸ κράτος ὀφείλει νὰ σεβαστεῖ τὸ ἄρθρο 3 τοῦ Συντάγματος («Ἡ ἐπίσημη θρησκεία τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὴ Ἐκκλησία»). Ἡ προβολὴ ἔργων ποὺ βεβηλώνουν τὴν ἐπίσημη θρησκεία εἶναι ἀθέμιτη καὶ ἀντισυνταγματική. Ὁ δημόσιος χῶρος (π.χ. Ἐθνικὴ Πινακοθήκη) δεῖ νὰ ἀνακοπτεῖ ἀπὸ τὴν χρηματοδότηση βλασφημιῶν ποὺ πληρώνονται ἀπὸ τοὺς φόρους τῶν Ἑλλήνων.
2.ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ: Ὅπως τὸ κράτος προστατεύει ἄλλες θρησκεῖες ἀπὸ προσβολές (π.χ. ἀντί-ρατσιστικὸς νόμος), ἔτσι ὀφείλει νὰ προστατεύσει καὶ τὴν πλειοψηφία τῶν πολιτῶν του. Ἡ «ελευθερία» τοῦ καλλιτέχνη σταματᾶ ὅταν μετατρέπεται σὲ ἐπίθεση στὸν πυρήνα τῆς ταυτότητας τοῦ τόπου.
3.ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΠΑΤΡΩΑΣ ΟΥΣΙΑΣ: Ἂν ὑπάρχουν «σκοτεινὰ κέντρα» ποὺ χρηματοδοτοῦν τέτοια ἔργα, τὸ κράτος ὀφείλει νὰ διερευνήσει τὶς πηγές χρηματοδότησης καὶ νὰ θεωρήσει αὐτὲς τὶς πράξεις ὡς ἐκ προμελέτης προσβολὴ τῆς δημόσιας ἡσυχίας.
Γιὰ τοὺς Χριστιανούς:
– Νὰ μὴ δείξουν δειλία ἢ ἀποστασία. Ὅπως ὁ Φινεὲς ἐπαύσατε τὴν πληγή, ἔτσι καὶ σήμερα ἡ πράξη τῆς πίστης θὰ σώσει. Νὰ ἀπαιτήσουν ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους τους (βουλευτές, δημάρχους, πολιτιστικοὺς φορεῖς) νὰ καταδικάσουν τὴν ἔκθεση.
– Νὰ μὴ δοθῆ δημοσιότητα στὰ ἔργα μέσα ἀπὸ ἐκθέσεις, social media, ἢ ἐκδηλώσεις. Ἡ σιωπὴ εἶναι μερικὲς φορὲς ἡ καλύτερη τιμωρία.
Ἡ βλασφημία δὲν εἶναι «προοδευτικότητα», ἀλλὰ πνευματικὴ αὐτοκτονία. Ὁ Θεὸς εἶναι ζωντανός, καὶ «μὴ γελιέστε: ὁ Θεὸς δὲν περιφρονείται» (Γαλ. 6:7). Ἡ Ἐκκλησία καὶ τὸ κράτος ὀφείλουν νὰ συνεργαστοῦν γιὰ νὰ προστατεύσουν ὅ,τι ἱερὸ παραμένει στὴν ἐποχή τῆς ἀποστασίας. Ἂν ὁ κόσμος ἀρνεῖται νὰ δράση, αἱ κατάρες τοῦ Ψαλμοῦ 106:29-31 θὰ ἐπικρατήσουν. Ἀλλὰ οἱ πιστοὶ θὰ σταθοῦν ὡς φάρος τῆς ἀληθείας, γιὰ νὰ ζήσουν καὶ νὰ μαρτυρήσουν: «Διὰ Χριστοῦ ζῶμεν, καὶ ἂν ἀποθάνωμεν, νικῶμεν».
