ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΜΕΙΣ! ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

   

Το Νο 1 πρόβλημα  της σύγχρονης πολυπολιτισμικής- 

παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας των εθνών, και η Σύνοδος της Κρήτης! [ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΜΕΙΣ!] 

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί 

Αναζητώντας την αλήθεια, το γένος μας έφτασε σε μεγάλη δόξα, και εδώ και αιώνες ο ρόλος του ήταν – είναι και θα είναι – ο ρόλος του αυγερινού! Ξεκινάμε κατ’ αυτόν τον τρόπο για να εκφράσουμε στην αγάπη σας αλλά και στην κρίση σας την ανάγκη ανάληψης και πάλι του αγώνα υπέρ της πίστεως και της πατρίδος*, και λέμε αυτό σύμφωνα με το ότι πατρίδα του Χριστιανού είναι ο ουρανός και δεύτερη όλη η γη! Γι' αυτό και ονομάζουμε αυτόν πρώτα' ''πολίτη του ουρανού'', ουρανοπολίτη*! Και μην σας φαίνονται τα λόγια αυτά ούτε «Άγια», αλλά ούτε και «Μεγάλα», γιατί απλά τα λόγια από τα έργα απέχουν κατά πολύ! Αυτό συμβαίνει και με τους μεγαλύτερους Θεολόγους του καιρού μας...  και πάλι ο λόγος αυτός, δηλαδή η απόσταση της θεωρίας από την πράξη αποτελεί και την βασική αιτία της αποστασίας του λαού μας και της παραπλάνησής του μέσα στην έρημο της πόλης μας!

 Η ύπαρξη των πειρασμών - που κλυδωνίζουν το άγιο μεγάλο σκάφος της Ελλαδικής Εκκλησίας μας, αλλά και το άγιο και μικρόν σκάφος της Μητροπολιτικής μας περιφέρειας -  έχει φέρει μεγάλη ζάλη στους επιβάτες της, μια ζάλη που μοιάζει με μέθη. Και έτσι εχόντων των πραγμάτων άλλοι μοιάζουν να είναι μεθυσμένοι από Πνεύμα, άλλοι από Οινόπνευμα και άλλοι πάλι ανάπηροι και ευνουχισμένοι κοιμούνται όρθιοι, με αποτέλεσμα να δυσκολευόμαστε έτι περισσότερο να εννοήσουμε το ''είδως'' της μέθης τους ! Αλήθεια ποιος θα μας βοηθήσει ώστε να διακρίνουμε τους μεν από τους δε;

                       ΑΠΟ ΘΕΟΥ ΑΡΧΕΣΘΑΙ: << ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· πλανᾶσθε μὴ εἰδότες τὰς γραφὰς μηδὲ τὴν δύναμιν τοῦ Θεοῦ>> (Ματθ. 22, 29). Ο  Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκης σε γραπτό κήρυγμά του για την «Μετάνοια» -νιώθοντας την αγία και μεγάλη ανάγκη που έχει η εποχή μας από το λόγο του Ευαγγελίου – βάζει ως θεμέλιο το:«Μετανοείτε• ήγγικε γάρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 4, 17), και οδηγώντας  τους μαθητές-ακροατές του στην αλήθεια, η οποία είναι ο Ιησούς Χριστός, κάνει σε όλους μας φανερή την οδό και την λύση του μεγάλου αυτού προβλήματος… του Νο 1 προβλήματος της σύγχρονης πολυπολιτισμικής- παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας των εθνών, που δεν είναι άλλο από  την αναζήτηση του «Μεγάλου αρχηγού» ή αλλιώς του << ''Αγίου και Μεγάλου'' Κυβερνήτη- αντίχριστου>>!!!

Ο π. Δανιήλ, εξ αρχής τοποθετεί στην «σκηνή του λόγου» δύο πρόσωπα. Τον Ιωάννη εν σχέση με τον «Προδρομικό ρόλο του» και τον Ιησού Χριστό που «Στο προσκήνιο της Ιστορίας εμφανίζεται (ως) ο μεγάλος Αρχηγός»!!!  Ο ιεροκήρυκας του θείου λόγου με τα όσα λέει γίνεται το «παιδί» του Λόγου που ανοίγει την βαριά και θολερή κουρτίνα του ‘’Υπέρλογου θεάτρου’’, η οποία κρύβει και χωρίζει όλους εμάς από την θέα των δύο αγίων αυτών προσώπων….. και φυσικά γίνεται και δικός μας περαστής που μας ενώνει με Αυτήν που τόσα χρόνια ήμασταν χωρισμένοι! Με την Αγία Γραφή!

Μας ενώνει έτσι με την αλήθειά της, αλλά ταυτόχρονα μας «χωρίζει» από την πλάνη και συμβάλλει ώστε όλοι μας να χωρέσουμε και να εισέλθουμε στο θέατρο της <<Ομάς>>, δηλαδή του «Εμείς» κατά τον Μακρυγιάννη! Πως; Μιλώντας για λίγο καιρό ωμά και ''ορμά'', δηλαδή αναλαμβάνοντας απλά  ''και σαν πρώτα'',  όλοι εμείς οι λαϊκοί, τον ρόλο που μας αναλογεί. Αν και το υπερβολικό θάρρος αποτελεί είδος πλάνης κατά τους Πατέρες, και χαρακτηρίζει πάντοτε τους από  Θρησκευτικής άποψης μεθυσμένους... παρά ταύτα ο δίκαιος θυμός έχει και αυτός παρόμοιον είδος. Την ορμή!

Με ''διαταγή'' του παρανόμου ζεύγους: Πατριάρχη - Συνόδου!!!

Με τον τρόπο αυτό αδελφοί, και με την''διαταγή'' του παρανόμου ζεύγους, Πατριάρχη - Συνόδου,  <<νόμισαν οι ένοχοι[αιρετικοί], πώς θα σφραγίσουν μια για πάντα το στόμα της αλήθειας, το στόμα του κήρυκα της αλήθειας[ του πιστού λαού], πού ήλεγχε [διαχρονικά]τα βρωμερά τους έργα>>! Ο π. Δανιήλ είπε:

 «Μετανοείτε• ήγγικε γάρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 4, 17)

Ιωάννης – Χριστός

                 Το διάγγελμα του νέου αρχηγού! Έτσι, αγαπητοί, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τα λόγια «Μετανοείτε• ήγγικε γάρ η βασιλεία των ουρανών». Στο προσκήνιο της Ιστορίας εμφανίζεται ο μεγάλος Αρχηγός. Λίγο πριν απ’ αυτόν είχε προηγηθεί η εμφάνιση του Ιωάννου. Προδρομικός ο ρόλος του. Προετοίμασε το δρόμο να περάσει ο αναμενόμενος Λυτρωτής. Κήρυξε το παρηγορητικό, αλλά και ελεγκτικό κήρυγμα του. Έζησε την ασκητική κι αγγελική ζωή του. Έδωσε τη μαρτυρία του με θάρρος και παρρησία. Διακόνησε το μυστήριο της ελεύσεως του Χριστού. Και τώρα έρχεται ο καιρός ν’ αποσυρθεί απ’ το προσκήνιο της παρούσης ζωής….. Ο ρόλος ακόμα του Ιωάννου ήταν ρόλος αυγερινού. Ο αυγερινός βγαίνει λίγο πριν την ανατολή και προμηνύει τον ερχομό του λαμπρού ήλιου. Ανέτειλε ο ήλιος; Η λάμψη του καλύπτει τη λάμψη του αυγερινού. Αυγερινός ο Ιωάννης, το λαμπρότερο αστέρι μέσα στο σκοτάδι του αρχαίου κόσμου. Προανήγγειλε την ανατολή του Ηλίου. Ήλιος ο Χριστός, ανέτειλε, έλαμψε, μεσουράνησε. Ο αυγερινός έσβησε... Ο ίδιος ο Ιωάννης είχε συνείδηση του ρόλου του αυτού. Το είπε σαν του έφεραν οι μαθητές του νέα για το Χριστό: «Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι» (Ίωάν. 3, 30)….. Βίαιος ο τρόπος της εξόδου του Ιωάννου. Το σπαθί του σπεκουλάτορα με διαταγή του παρανόμου ζεύγους Ηρώδη -Ηρωδιάδας κατεβαίνει με δύναμη και αποκόπτει την αγία κεφαλή του Ιωάννου. Με τον τρόπο αυτό νόμισαν οι ένοχοι, πώς θα σφραγίσουν μια για πάντα το στόμα της αλήθειας, το στόμα του κήρυκα της αλήθειας, πού ήλεγχε τα βρωμερά τους έργα>>[http://www.pigizois.net/kiriakodromio/euaggelio/metanoite.htm ].

Το διάγγελμα του αρχηγού:«Μετανοείτε• ήγγικε γάρ η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 4, 17)

Αγαπητοί φίλοι, είναι δύσκολο μέσα σε λίγες σειρές να βάλουμε σε σειρά την σκέψη μας ώστε και σε λίγες μόνο γραμμές να αποτυπωθεί αυτό που η καρδιά μας νιώθει ως προς την υποχρέωσή μας να καταθέτουμε, αλλά και να καταγγείλουμε  ό,τι αποτελεί διαστροφή Αυτής της αλήθειας. Εξάλλου κάθε διαστροφή του λόγου της αληθείας είναι ένας προδρομικός λόγος που αργά ή γρήγορα θα δείξει, εν δακτύλο, έναν «Νέο αρχηγό- σωτήρα», ένα δηλαδή ''Πρόσωπο'' ή καλύτερα μία άλλη ''Κεφαλή''!!!

                    Αναζητώντας σήμερα την αλήθεια, μέσα (αλλά και έξω) από τα όρια της ''πατρίδας'' μας που γέννησε  μεν πολλές επιστήμες, αλλά και πολλούς ''προσωπικούς'' Θεούς (πάνω από 12!)… κατανοούμε πως το κλειδί που και σήμερα θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν όλοι μαζί οι «Έλληνες» είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ! Και χαρακτηρίζουμε ως Έλληνες όσους αναζητούν ακόμη την αληθινή πίστη στον κατεξοχήν αιώνα των ψεύτικων θρησκειών.

Αδελφοί, ο ρόλος των λαϊκών και των αγίων κληρικών μας μέσα στο σκοτάδι του αρχαίου/σύγχρονου κόσμου, είναι «ο ρόλος του αυγερινού»,  και αποτελεί την μόνη ελπίδα των εθνών, μιας και αυτό που <<βγαίνει και πάλι από την Δύση>> δεν προμηνύει τον ερχομό κάποιου παλιού ήλιου αλλά ενός καινούργιου αντίχριστου(του κουτιού TV!)… και δυστυχώς η Σύνοδος της Κρήτης –όπως άλλωστε συμβαίνει και με κάθε κακόδοξη Σύνοδο – δεν έλαμψε ως «το λαμπρότερο αστέρι μέσα στο σκοτάδι του αρχαίου κόσμου», αλλά άθελά της έγινε πρόδρομος της «μιας εκκλησίας, αλλά και ταυτόχρονα των πολλών», της «αγίας και μεγάλης καθολικής-οικουμενικής-επιστημονικής εκκλησίας» του καινοφανούς θεού της νιώτερης εποχής μας!

                     Πράγματι, μετά από την δύση του Φωτός, και στην Ελλάδα μας, ήρθε η νύχτα του  ‘’Οικουμενισμού’’ και της Πανθρησκείας, και τις ώρες αυτές που ζούμε ανατέλλει στον κόσμο της απιστίας ένα νέο ''Χρήμα'', ο ήλιος της Δυτικής Δικαιοσύνης!!! Και θα το καταλάβουμε καλύτερα αν αναλογιστούμε το πόσο η TV και ο Οικουμενικός τα τελευταία χρόνια  <<καλύπτουν τη λάμψη του αυγερινού, της Ορθόδοξης ομολογίας μας>>, και προβάλουν παντού τον Υπέρ αλάθητο αρχηγό, τον Πάπα, τον οποίο και θα πρέπει ως λαϊκοί έτι περισσότερο να καταριόμαστε για να μην καταριθμηθούμε με δαύτους! 

              Και λέμε το  καταριόμαστε με την έννοια που ο λαός ονομάζει κατάρα π.χ. την αρρώστια, τον πόνο, τον πόλεμο, τον καρκίνο, την αδικία, το ψέμα ή αλλιώς και με μια λέξη την αίρεση!  Μία λέξη που αποτελεί σίγουρα την σύνοψη όλων των κακών ή αλλιώς των καταραμένων ''προσώπων'' που είναι και η πηγή κάθε αρρώστιας ψυχικής και πόνου σωματικού (λόγω διωγμών!) εν τη γη. Και είναι κατάρα διότι, όπως ο επιστημονικός λόγος για τον κτιστό κόσμο μας, όταν δεν είναι αληθινός, κρίνεται αργά ή γρήγορα λανθασμένος και διαγράφεται και από αυτά τα βιβλία του νηπιαγωγείου … Πώς είναι δυνατόν τώρα να ανέχεται η Εκκλησία την διαστροφή  του ένσαρκου Λόγου - του Ιησού Χριστού που είναι η ''σύνοψη'' της Αγίας και Μεγάλης Τριάδας -  και η οποία διαστροφή φέρνει και την οργή του Θεού στον κόσμο όλο; 
Τελικά: << Ανέτειλε ο ήλιος;>>....  πίσω από τα Κρητικά όρη και η Σύνοδος αυτή στάθηκε στο ύψος της και σε αποστολική τροχιά; Ω, ΟΧΙ.

ΕΠΙΜΕΤΡΟ   

Παίρνοντας αφορμή πάλι από το ότι:

    

 << Ο ρόλος του Ιωάννου ήταν ρόλος νυμφαγωγού, να οδηγήσει στο Νυμφίο. Ο Νυμφίος έχει σημασία. Ο νυμφαγωγός υποχωρεί προ του Νυμφίου. Νυμφίος ο Χριστός, πάντα ωραίος και πάντα στο προσκήνιο. Νυμφαγωγός ο Ιωάννης παραχωρεί τη θέση στο Νυμφίο>> (Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκης)….

Καταθέτουμε στην αγάπη σας τον λόγο για τον οποίο γράφουμε τους στίχους αυτούς! Τα παραπάνω αποτελούν «κριτήριο» για την ανάληψη των ‘’εωθινών’’  ευθυνών μας ως προς το «Πιστεύω» της Εκκλησίας μας. Μπορεί οι δυνάμεις μας να είναι μικρές, αλλά ο Χριστός μας είναι ο Μεγάλος Θεός. Μπορεί πάλι οι άνθρωποι που αγωνίζονται να είναι λίγοι, αλλά οι άγιοί μας είναι πολλά εκατομμύρια. Μπορεί, τέλος, να είμαστε άνθρωποι αμαρτωλοί και ''δείλι*'' και να μην γνωρίζουμε πολλά για τα εκκλησιαστικά πράγματα, αλλά.... όπως λέει και ο αδελφός Χρήστος:

         -Τα πράγματα είναι απλά’ εμείς πιστεύουμε ότι η Εκκλησία είναι Μία… και στην Σύνοδο της Κρήτης ο πατριάρχης είπε ότι η «Εκκλησίες είναι πολλές». Θα πρέπει λοιπόν όσοι δέχονται την Σύνοδο να αλλάξουν το Πιστεύω τους και να λένε <<Πιστεύω σε πολλές [αγίες, καθολικές και αποστολικές] εκκλησίες…..>> [Δειλινό* η ώρα λίγο πριν και λίγο μετά τη δύση του ήλιου].

Αφιερώνουμε την παραπάνω εργασία μας στους Ιερείς που ακόμη ασχολούνται με τα «σκεύη» του Ναού, και όχι με τα «Σκεύη εκλογής» που είναι τα πνευματικά τους παιδιά, και το λέμε αυτό σύμφωνα με την κραυγή ενός μοναχού που είπε: 

          -  Στην ιστορία (και του Αγίου Όρους) δεν έχουμε ούτε ένα άγιο της Εκκλησίας που να ήταν αδιάφορος στα θέματα της πίστεως και της Ιεράς παραδόσεως. Σήμερα, μόνον άρχισε να διαφαίνεται στον πνευματικό ορίζοντα μια νέα απειλή, αποτέλεσμα και αυτή του οικουμενισμού, ότι δηλαδή, να νομίζει κάποιος ότι μπορεί να αγιάζεται και να είναι συγχρόνως και αδιάφορος στα θέματα της πίστεως, και να σιωπά ως δήθεν «πολύ διακριτικός»…   Έχοντας, λοιπόν ο όσιος (Παΐσιος), αυτήν την καλή ανησυχία μας διδάσκει: «Η ησυχία που επικρατεί [όχι φυσικά η ησυχία των Ησυχαστών αγίων], με ανησυχεί. Δεν έχουμε καταλάβει καλά σε τι χρόνια ζούμε ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε… Η τύχη του κόσμου κρέμεται από τα χέρια μερικών, αλλά ακόμη ο Θεός κρατά φρένο… Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία, θέλει πολύ φύσημα, για να φύγη. Οι παλιοί έλεγαν ότι θα έρθει ώρα που θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι. Πετάνε τούς φράκτες, δεν υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερό! Έγινε μία Βαβυλωνία». Και αλλού πάλι έλεγε «Το να αντιδράς για να υπερασπιστής σοβαρά θέματα, που αφορούν την πίστη μας, την ορθοδοξία, αυτό είναι καθήκον σου» [ Όλοι οι Αγιορείται έχομεν ευθύνην! (Ιερομονάχου Χαρίτωνος)].[ http://aktines.blogspot.gr/2016/07/blog-post_449.html ].

ΜΕ ΤΙΜΗ

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Β. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, ΙΕΡΟΨΑΛΤΗΣ

ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ ΤΕΤΑΡΤΗ 10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2016

ΜΙΚΡΟΝ ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ:(+ Αγίων ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΥ, ΞΥΣΤΟΥ, ΙΠΠΟΛΥΤΟΥ: ο αρχιδιάκονός του (επισκόπου Ρώμης Ξύστου) Λαυρέντιος, εμοίρασε εις πτωχούς τα σκεύη του Ναού. Ο Ξύστος ομολόγησε και απεκεφαλίσθη. Ο Λαυρέντιος διετάχθη να φέρει τα σκεύη. Του έφερε τυφλούς, ανάπηρους κ.λ.π. Ο Λαυρέντιος βασανίζεται, εις πυρακτωμένη εσχάρα τιθείς ετελειώθη. Τον ενεταφίασε ο Ιππόλυτος, όστις εδάρη και ετελειώθη συρόμενος υπό άγριων ίππων).