ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Ε’
Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΥΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Σύνοψις.
Ο Κύριος υπήρξε και τέλειος άνθρωπος, «σάρξ γενόμενος»,
κοινωνήσας σαρκός και αίματος και ομοιωθείς κατά πάντα προς ημάς «χωρίς
αμαρτίαν»(1). Την πραγματικότητα ταύτην
επιβεβαιών αυτός ο ίδιος αρέσκεται να ονομάζη εαυτόν «υιόν του ανθρώπου»,
προβάλλων ούτως εαυτόν ως απόγονον του ανθρώπου, δια της προσθήκης δε του
άρθρου ως τον τέλειον και κατ’ εξοχήν άνθρωπον.
(...)Αλλά και εκ των Αποστόλων ο Πέτρος αποκαλεί αυτόν «άνδρα από
Θεού αποδεδειγμένον», ο οποίος ανήνεγκε τας αμαρτίας ημών εν τω σώματι αυτού
επί το ξύλον. Ο δε Παύλος κατονομάζει
ρητώς τον Κύριον «άνθρωπον Ιησούν Χριστόν», «άνδρα μέλλοντα κρίνειν την
οικουμένην», «γενόμενον εκ γυναικός» και «μορφήν δούλου λαβόντα», αφού «εκένωσεν
εαυτόν», και πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα προς ημάς, «χωρίς αμαρτίας»
και «μαθόντα, αφ’ ων έπαθε την υπακοήν».
Κατά την διδασκαλίαν δε ταύτην της Γραφής διεκηρύχθη και υπό
των μεγάλων της Εκκλησίας Πατέρων, ότι ο Υιός του Θεού σαρκωθείς εγένετο
αληθεία και άνθρωπος αναλαβών την
ανθρωπίνην φύσιν και τα φυσικά πάντα, ήτοι τα λεγόμενα αδιάβλητα πάθη, την
πείνα δηλαδή, την δίψαν, τον κόπον, τον πόνον, το δάκρυον, τους ιδρώτας, ουχί όμως
και την αμαρτίαν. Διότι η αμαρτία δεν υπήρξεν εξ αρχής η φυσική του ανθρώπου
κατάστασις, ο Κύριος δε προσέλαβε την υγιά ανθρώπινην φύσιν, οποίαν είχε και ο
Αδάμ πριν ή αμάρτη.
Ως ο πρώτος εκείνος γενάρχης επλάσθη αμέσως από του Θεού,
χωρίς να προηγηθή της υπάρξεως αυτού ζεύγος γονέων, ούτω και ο νέος γενάρχης
Χριστός συλλαμβάνεται υπερφυώς, δι’ αμέσου επεμβάσεως και ενεργείας
δημιουργικής του Θεού, μη κοινωνών ούτω δια φυσικής γεννήσεως προς το υπό της αμαρτίας
νοσούν φύραμα της εκ του πεπτωκότος Αδάμ προελθούσης ανθρωπότητος. Γεννηθείς
λοιπόν αμέτοχος αμαρτίας ο Κύριος και εν απολύτω αναμαρτησία βιώσας εδικαιούτο
να μη αποθάνη. Παρητήθη όμως του δικαιώματος αυτού τούτου και έθεσεν αφ’ εαυτού
την ψυχήν αυτού, παραδούς ταύτην λύτρον υπέρ του κόσμου, ως «εξουσίαν έχων
θείναι αυτήν και εξουσίαν έχων πάλιν λαβείν αυτήν».
Π. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ «ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»,
ΤΟΜΟΣ Β’, ΕΚΔΟΣΙΣ Β’, ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ», ΑΘΗΝΑΙ-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1979, ΣΕΛ.60-62
